- Μηνύματα
- 29.250
- Reaction score
- 23.290
Lotus Cortina: Διπλή τιμή, τριπλή χαρά
Όταν παρουσιάστηκε το 1963, μπορεί να κόστιζε τα διπλά από την έκδοση των 1.200 cc, όμως κανείς δεν παραπονέθηκε. Ήταν μια δίκαιη τιμή, αφού η χαρά που πρόσφερε στον οδηγό ήταν… τριπλή!
Η αποστολή ήταν να αναβαθμιστεί η Cortina ώστε να κερδίσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τουρισμού, που εκείνες τις ημέρες ήταν «ΤΟ» αγωνιστικό γεγονός. Η Ford «διέταξε», μέσω του Walter Hayes, τoν Colin Chapman στη Lotus και αυτός μπήκε στον κόπο να παρουσιάσει/κατασκευάσει τα 1.000 αυτοκίνητα που ήταν αναγκαία για να ομολογκαριστεί στο Group 2.
Πρώτα από όλα αναβαθμίστηκε ο κινητήρας που μπορεί να βασίζονταν στο μπλοκ των 1.498 κ.εκατ. (με τα πέντε έδρανα βάσης), αλλά τώρα είχε μεγαλώσει στα 1.558 και απέκτησε νέα κεφαλή που σχεδίασε ο Harry Mundy. Να θυμίσουμε εδώ ότι ο κινητήρας δεν ήταν νέος αφού είχε τοποθετηθεί στην Elan. Πάντως ήταν βαρύτερος με δύο Weber 40DCOE, ενώ είχε αποκτήσει ακόμα ένα εκκεντροφόρο επικεφαλής στη νέα αλουμινένια κεφαλή. Επίσης, μπορεί να υπήρχαν αλουμινένιες ζάντες, αλλά ήταν πιο μεγάλες και αυτές με τη σειρά τους πρόσθεταν βάρος που έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να χαθεί! Έτσι, οι εξωτερικές επιφάνειες στο καπό και τις πόρτες μεταλλάχτηκε σε αλουμίνιο, αλλά τα περισσότερα κιλά κερδήθηκαν από το κέλυφος του κιβωτίου ταχυτήτων και του διαφορικού, χάρη στη χρησιμοποίηση του ελαφρού αλουμινίου και εδώ. Τα κιλά μειώθηκαν στα 826 και οι 105 ίπποι ήταν πλέον αρκετοί για το Mk1.
Υπήρχαν όμως και άλλες αλλαγές πολύ σημαντικές στις αναρτήσεις, αφού τα ημιελλειπτικά φύλα σούστας πετάχτηκαν στα σκουπίδια και τώρα η στήριξη του άκαμπτου πίσω άξονα ανατέθηκε σε δύο διαμήκεις βραχίονες, ενώ προστέθηκε και μια τριγωνική βάση η οποία έδενε στο διαφορικό, ώστε να αντιστέκεται στις πλευρικές δυνάμεις. Οι νέες βάσεις όμως τώρα δεν επέτρεπαν τη τοποθέτηση της ρεζέρβας στο πάτωμα του χώρου αποσκευών και κατέληξε όρθια στην αριστερή πλευρά με τη μπαταρία να την εξισορροπεί δεξιά. Εμπρός είχε νέο πιο γρήγορο τιμόνι και μεγαλύτερα ψαλίδια για να αποκτήσει η εμπρός ανάρτηση νέες γωνίες. Οι αναρτήσεις είχαν κατέβει κατά οκτώ εκατοστά και το κιβώτιο ταχυτήτων είχε τώρα πιο κοντές σχέσεις από την Elan. Εσωτερικά είχαν προστεθεί νέα καθίσματα και πίνακας οργάνων με περισσότερα όργανα, όπως πίεση λαδιού, δείκτη θερμοκρασίας και βενζίνης. Τέλος, το χρώμα ήταν λευκό με πράσινες ρίγες. Το Lotus 28 ήταν έτοιμο να γράψει ιστορία.
Όμως αφού κατασκευάστηκαν τα χίλια αυτοκίνητα, το αλουμίνιο από το διαφορικό και το κιβώτιο ταχυτήτων… χάθηκε τον Ιούνιο του 1964 και αντικαταστάθηκε από κοινό σίδερο, ενώ σιγά-σιγά ξεχάστηκαν και τα αλουμινένια επιμέρους εξαρτήματα, ανεβάζοντας τα κιλά στα 884. Το 1966 αντικαταστάθηκαν και οι βραχίονες και επανήλθαν τα ημιελλειπτικά φύλα σούστας, παραμένοντας όμως πιο κοντά στο έδαφος.
Του Jim Clark
Υπήρχε όμως και μια ξεχωριστή Cortina. Η Cortina του Jim Clark η οποία σχεδιάστηκε από τον Bob Dance χρησιμοποιώντας μηχανικά μέρη από την Elan. Φορώντας την πίσω ανάρτηση από την Elan ο Dance έλυσε το βασικότερο πρόβλημα της Lotus, που ήταν η πίσω ανάρτηση που πλέον μπορούσε να είναι ανεξάρτητη και ελαφρότερη. Τοποθέτησε δύο μεγάλα πίσω ψαλίδια από την Elan με αμορτισέρ και ομόκεντρα ελατήρια, κερδίζοντας σε και σε επιβράδυνση, αφού τοποθετήθηκαν και δισκόφρενα πίσω. Είναι πραγματικά κρίμα που η σχεδίαση αυτή δεν εξελίχτηκε και δεν έφτασε στη γραμμή παραγωγής.
http://www.gocar.gr/go-classic/history/10803,Lotus_Cortina.html
Όταν παρουσιάστηκε το 1963, μπορεί να κόστιζε τα διπλά από την έκδοση των 1.200 cc, όμως κανείς δεν παραπονέθηκε. Ήταν μια δίκαιη τιμή, αφού η χαρά που πρόσφερε στον οδηγό ήταν… τριπλή!
Η αποστολή ήταν να αναβαθμιστεί η Cortina ώστε να κερδίσει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Τουρισμού, που εκείνες τις ημέρες ήταν «ΤΟ» αγωνιστικό γεγονός. Η Ford «διέταξε», μέσω του Walter Hayes, τoν Colin Chapman στη Lotus και αυτός μπήκε στον κόπο να παρουσιάσει/κατασκευάσει τα 1.000 αυτοκίνητα που ήταν αναγκαία για να ομολογκαριστεί στο Group 2.
Πρώτα από όλα αναβαθμίστηκε ο κινητήρας που μπορεί να βασίζονταν στο μπλοκ των 1.498 κ.εκατ. (με τα πέντε έδρανα βάσης), αλλά τώρα είχε μεγαλώσει στα 1.558 και απέκτησε νέα κεφαλή που σχεδίασε ο Harry Mundy. Να θυμίσουμε εδώ ότι ο κινητήρας δεν ήταν νέος αφού είχε τοποθετηθεί στην Elan. Πάντως ήταν βαρύτερος με δύο Weber 40DCOE, ενώ είχε αποκτήσει ακόμα ένα εκκεντροφόρο επικεφαλής στη νέα αλουμινένια κεφαλή. Επίσης, μπορεί να υπήρχαν αλουμινένιες ζάντες, αλλά ήταν πιο μεγάλες και αυτές με τη σειρά τους πρόσθεταν βάρος που έπρεπε κατά κάποιο τρόπο να χαθεί! Έτσι, οι εξωτερικές επιφάνειες στο καπό και τις πόρτες μεταλλάχτηκε σε αλουμίνιο, αλλά τα περισσότερα κιλά κερδήθηκαν από το κέλυφος του κιβωτίου ταχυτήτων και του διαφορικού, χάρη στη χρησιμοποίηση του ελαφρού αλουμινίου και εδώ. Τα κιλά μειώθηκαν στα 826 και οι 105 ίπποι ήταν πλέον αρκετοί για το Mk1.
Υπήρχαν όμως και άλλες αλλαγές πολύ σημαντικές στις αναρτήσεις, αφού τα ημιελλειπτικά φύλα σούστας πετάχτηκαν στα σκουπίδια και τώρα η στήριξη του άκαμπτου πίσω άξονα ανατέθηκε σε δύο διαμήκεις βραχίονες, ενώ προστέθηκε και μια τριγωνική βάση η οποία έδενε στο διαφορικό, ώστε να αντιστέκεται στις πλευρικές δυνάμεις. Οι νέες βάσεις όμως τώρα δεν επέτρεπαν τη τοποθέτηση της ρεζέρβας στο πάτωμα του χώρου αποσκευών και κατέληξε όρθια στην αριστερή πλευρά με τη μπαταρία να την εξισορροπεί δεξιά. Εμπρός είχε νέο πιο γρήγορο τιμόνι και μεγαλύτερα ψαλίδια για να αποκτήσει η εμπρός ανάρτηση νέες γωνίες. Οι αναρτήσεις είχαν κατέβει κατά οκτώ εκατοστά και το κιβώτιο ταχυτήτων είχε τώρα πιο κοντές σχέσεις από την Elan. Εσωτερικά είχαν προστεθεί νέα καθίσματα και πίνακας οργάνων με περισσότερα όργανα, όπως πίεση λαδιού, δείκτη θερμοκρασίας και βενζίνης. Τέλος, το χρώμα ήταν λευκό με πράσινες ρίγες. Το Lotus 28 ήταν έτοιμο να γράψει ιστορία.
Όμως αφού κατασκευάστηκαν τα χίλια αυτοκίνητα, το αλουμίνιο από το διαφορικό και το κιβώτιο ταχυτήτων… χάθηκε τον Ιούνιο του 1964 και αντικαταστάθηκε από κοινό σίδερο, ενώ σιγά-σιγά ξεχάστηκαν και τα αλουμινένια επιμέρους εξαρτήματα, ανεβάζοντας τα κιλά στα 884. Το 1966 αντικαταστάθηκαν και οι βραχίονες και επανήλθαν τα ημιελλειπτικά φύλα σούστας, παραμένοντας όμως πιο κοντά στο έδαφος.
Του Jim Clark
Υπήρχε όμως και μια ξεχωριστή Cortina. Η Cortina του Jim Clark η οποία σχεδιάστηκε από τον Bob Dance χρησιμοποιώντας μηχανικά μέρη από την Elan. Φορώντας την πίσω ανάρτηση από την Elan ο Dance έλυσε το βασικότερο πρόβλημα της Lotus, που ήταν η πίσω ανάρτηση που πλέον μπορούσε να είναι ανεξάρτητη και ελαφρότερη. Τοποθέτησε δύο μεγάλα πίσω ψαλίδια από την Elan με αμορτισέρ και ομόκεντρα ελατήρια, κερδίζοντας σε και σε επιβράδυνση, αφού τοποθετήθηκαν και δισκόφρενα πίσω. Είναι πραγματικά κρίμα που η σχεδίαση αυτή δεν εξελίχτηκε και δεν έφτασε στη γραμμή παραγωγής.
http://www.gocar.gr/go-classic/history/10803,Lotus_Cortina.html
