Όταν η πτήση 753 από το Βερολίνο προσγειώνεται σύμφωνα με το πρόγραμμα στο JFK της Ν.Υ, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την φρίκη που προμηνύεται. Η κατάρρευση των συστημάτων επικοινωνίας του υπερσύγχρονου Μπόινγκ σημαίνει συναγερμό στον πύργο ελέγχου ενώ οι θύρες του αεροπλάνου παραμένουν ερμητικά κλειστές. Όλοι οι επιβαίνοντες φαίνεται να είναι νεκροί, χωρίς εμφανή τραύματα, και οι επιδημιολόγοι του Κέντρου Ελέγχου Νοσημάτων καλούνται να διαπιστώσουν τι συνέβη. Προς μεγάλη τους ανακούφιση, βρίσκουν 4 επιζώντες που όμως δεν θυμούνται τίποτε........
Το βασικό πρόβλημα με όλες αυτές τις σειρές που έχουν "ιδιαίτερες" και ελκυστικές υποθέσεις είναι το πώς εξελίσσονται μετά το 2ο επεισόδιο. Τι θέλω να πω; Σχεδόν όλες οι ανάλογες προσπάθειες των τελευταίων ετών έχουν μία άκρως εντυπωσιακή έναρξη και σιγά-σιγά μετατρέπονται σε σαπουνόπερα, όπου πρώτο ρόλο έχει το παρεάκι των πρωταγωνιστών και δευτερεύουσα σημασία η βασική υπόθεση. Η ίδια εξέλιξη, δηλαδή, σε διαφορετικό περιβάλλον. Δεν με νοιάζει αν ο πρωταγωνιστής θα φιλήσει το γκομενάκι, αν ο αστυνομικός έχει προβλήματα με το ποτό, αν την πρωταγωνίστρια την έχουν βιάσει μικρή κλπ. Αυτά ανήκουν σε διαφορετικού είδους σειρές.
Το ξέρω ότι το κόστος, η προσπάθεια των παραγωγών να τραβήξουν περισσότερους θεατές και η χρονική διάρκεια μιας σειράς είναι περιοριστικοί παράγοντες σε αυτά που θέλω. Όμως, μπορεί να γίνει μία πιο μελετημένη προσέγγιση στο αποτέλεσμα μιας παραγωγής.
Για παράδειγμα, το Fargo, που θεωρητικά δεν αγγίζει το γούστο μου, ήταν μία από τις καλύτερες παραγωγές των τελευταίων ετών. Γιατί; Επειδή ήταν πλήρως εξειδικευμένο στο χτίσιμο των χαρακτήρων, σε σημείο που πλησίαζε το Breaking Bad.
Κι επιστρέφω στο θέμα μας:
Το The Strain είχε πολύ καλό πρώτο επεισόδιο. Το δεύτερο ήταν απλά καλό. Το 3ο/4ο θα φανερώσουν το πού το πάνε. Τουλάχιστον είναι στη Νέα Υόρκη κι όχι στου διαόλου τη μάνα όπως το Helix.