Οι καλύτερες ταινίες της χρονιάς 2014 με βάση την κινηματογραφική διανομή

[Bhutia]

#10
Ida (2013), του Pawel Pawlikowski
View attachment 42623

Μία ταινία που οφείλουν να (ξανα)παρακολουθήσουν οι εκστασιασμένοι οπαδοί του "Boyhood".καθώς και της εκάστοτε...΄΄Αγγελοπουλιάδας΄΄.

Spoiler

Οι δε οπαδοί της καταιγιστικής δράσης ας προσέλθουν με δική τους ευθύνη...

Η χρονική διάρκεια αρκετά βραχεία,κατά τρόπον ώστε να εξατμίζει τη βαριεστημάρα.Η ασπρόμαυρη φωτογραφία σε ρόλο ειδικού...εφέ,υπογραμμίζει την εποχή κατά την οποία εξελίσσεται η υπόθεση,προβάλλοντας ταυτόχρονα τις γκρίζες αποχρώσεις μίας κοινωνίας που απομακρύνεται μεν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο,αλλά ο τελευταίος ως διεστραμμένο ιδεώδες έχει ριζώσει βαθιά μέσα σε αυτήν.

Μέσα από την πολιτισμική σύγκρουση των δύο ηρωίδων διαγράφεται η αντιπαλότητα ανάμεσα στο κυρίαρχο πολιτικό και θρησκευτικό καθεστώς αντίστοιχα.Τα στατικά πλάνα δεν μειώνουν εδώ τη δραστικότητα των χαρακτήρων,αλλά εντείνουν την εντύπωση βρασμού εντός ανθρώπινων σκευών,με τον ουρανό να πιέζει μεταφορικά από πάνω,κρατώντας τα νοητά καπάκια στη θέση τους.Όταν φτάσει αναπόφευκτα η στιγμή της εκτόνωσης,καθεμία ηρωίδα θα καταφύγει στη δική της συμφιλίωση με την πραγματικότητα,απ'όπου καμία δεν βγαίνει τελικά αλώβητη...

#08
Gone Girl (2014), του David Fincher
View attachment 42628

Το "Φευγάτο Κορίτσι" εισάγει τους θεατές σ'ένα ύπουλο παιγνίδι συνενοχής,αφού η δραματική εξέλιξη τους φέρνει αργά ή γρήγορα ν'αδημονούν για την έλευση μίας τελικής έκβασης,ανάλογα με το μέλος του ζεύγους που θα συμμερίζονταν.Το θρίλερ της εξαφάνισης μετατρέπεται προοδευτικά σε κοινωνικό σχόλιο,χάρη στο τσίρκο χαρακτήρων αντιπροσωπευτικών της καθημερινότητας που παρελαύνει ακάθεκτο χωρίς να ξενίζει κανέναν.Ο διφορούμενος επίλογος μπορεί να ερμηνευθεί είτε ως κάθαρση (΄΄Άξιζαν ο ένας τον άλλον΄΄),είτε ως αφύσικη έλλειψη αυτής (΄΄Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες΄΄).Όλα τα πιθανά συμπεράσματα όμως αναγνωρίζουν την ευτυχή κατάληξη των ερωτικών σχέσεων σε λανθάνοντα πεδία εχθροπραξιών.Και ο David Fincher μας βοηθά να το κατανοήσουμε πολύ πιό δραστικά απ'ότι λ.χ. η φημισμένη μαύρη κωμωδία "Ο Πόλεμος των Ρόουζ".

Spoiler

Ενδεικτική στιχομυθία από την ταινία:
...
-Ben Affleck: Δεν καταλαβαίνεις λοιπόν ότι δεν ήμουν ειλικρινής,αλλά έλεγα μονάχα όλα όσα ήξερα ότι ήθελες ν'ακούσεις...

-Rosamund Pike: Μα αυτό ακριβώς είναι που δείχνει πόσο βαθιά μ'έχεις κατανοήσει,μέχρι το μεδούλι!
...

 

[panostr]

#07
A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence (2014), του Roy Andersson

Καθώς ο συγχρονισμός, ως θεμελιώδης παράγοντας της τύχης, αποτελεί παράλληλα παράγοντα εμπλοκής σε καταστάσεις της απρόβλεπτης καθημερινότητας, ένας κινηματογραφιστής με τη σοφία των Τραγουδιών από το Δεύτερο Όροφο (μιας εκ των καλύτερων και σημαντικότερων ταινιών της περασμένης δεκαετίας δηλαδή) μπορεί να μετασχηματίσει το χρόνο σε σοφία και τα είδη, από το δράμα ως την κωμωδία, σε ιστορίες που μπερδεύονται και προκαλούν γέλιο με το θάνατο και πικρό δάκρυ με την παρατήρηση του φαινομενικά κωμικού. Δεν είναι καθόλου ένας όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος εν ολίγοις και κανείς οφείλει να παλέψει σ'αυτόν πρώτα για την ηθική του και ύστερα για τις δομές (η ειρωνεία της απόλυτης γεωμετρίας του Άντερσον), την ψευδαίσθηση της διασκέδασης (ένα σακουλάκι γέλιου), τα υποκατάστατα (ένα ταριχευμένο πουλί που συλλογίζεται την απόλυτη ανυπαρξία μας), την τάξη και την ασφάλεια (η "λειτουργικότητα" των κοινωνικών δομών), ανάλαφρες δηλαδή εκφάνσεις του απαραιτήτως κοινωνικού όντως των συμπλεγμάτων και της χαιρεκακίας, με πολύ λίγα λόγια όλων αυτών που φτάνουν στο να μη σοκάρει και πολύ η θέα ενός μάτσου κωλόγερων που πλήττουν βουτηγμένοι στα πλούτη και ευχαριστιούνται το θάνατο ως μετα-θέαμα.

Ταινία που έμεινε εκτός 20άδας: Under the Skin (2013), του Jonathan Glazer
Η κακή ταινία της ημέρας: 300: Rise of an Empire (2014), του Noam Murro

Η λίστα μέχρι τώρα:
07) A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence, του Roy Andersson
08) Gone Girl (2014), του David Fincher
09) Omar (2013), του Hany Abu-Assad
10) Ida (2013), του Pawel Pawlikowski
11) Only Lovers Left Alive (2013), του Jim Jarmusch
12) Nebraska (2013), του Alexander Payne
13) A Touch of Sin (2013), του Zhangke Jia
14) Interstellar (2014), του Christopher Nolan
15) '71 (2014), του Yann Demange
16) Boyhood (2014), του Richard Linklater
17) Nymphomaniac (2013), του Lars von Trier
18) Το Μικρό Ψάρι (2014), του Γιάννη Οικονομίδη
19) Jimmy's Hall (2014), του Ken Loach
20) Two Days, One Night (2014), των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne

 

[xfader]

#08
Gone Girl (2014), του David Fincher

Προκειμένου να ικανοποιήσω τα μαζοχιστικά μου ένστικτα, αποφάσισα να δω μία από τις ταινίες του 2014 που έχουν κάνει ντόρο στο "έντεχνο" κινηματογραφικό κοινό, ή αγγλιστί film aficionados. Μεταξύ του Interstellar και του Gone Girl, των μόνων ταινιών της λίστας που θα μπορούσα να υπομείνω χωρίς σοβαρές παρενέργειες, επέλεξα το δεύτερο, καθώς η εμπειρία θα ήταν του σαλονιού και το Interstellar δεν έχει ακόμα συμπληρώσει την πορεία του στις μεγάλες αίθουσες.

Ο David Fincher στις μέχρι τώρα δουλειές του μου έχει αφήσει μία ουδέτερη αύρα, δεν ξέρω δηλαδή αν μου αρέσει ή όχι. Έχει τάσεις αργοπορίας που δεν γίνονται εύκολα ανεκτές σε νευρικούς ανθρώπους D). Σαν να σε έχει στήσει γκόμενα που δεν τρελαίνεσαι και να προσπαθείς να μη φύγεις στο πεντάλεπτο.

Τι είδα στο Gone Girl; Μία ιστορία της διπλανής -αμερικάνικης- πόρτας που αγκομαχά να περάσει στο κοινό ως ιδιαίτερη. Το καταφέρνει; Εξαρτάται από τον θεατή. Προσωπικά, τη βρήκα προβλέψιμη και εντελώς flat. Είμαι της άποψης ότι ο έντονος ενθουσιασμός στις σχέσεις έχει σχεδόν πάντα αρνητική κατάληξη. Βλέποντας λοιπόν στην αρχή τον τρόπο γνωριμίας και έλξης του ζευγαριού, συμπέρανα τη βραχυπρόθεσμη ευτυχία στη σχέση τους. Το θετικό για μένα μήνυμα ήταν ο ρόλος των χρημάτων. Φάρμακο για όλα, όσο υπάρχουν, και αφετηρία προβλημάτων όταν τελειώσουν.

Διαπίστωσα επίσης μία διάθεση της συγγραφέως να εκφράσει ορισμένα φεμινιστικά απωθημένα, με τον ίδιον τρόπο που συμπεριφέρεται ο Έλληνας στην τρέχουσα κρίση: χωρίς λογική. Έτσι ώστε τελικά να την πληρώνει ο ίδιος.

Οι υπόλοιπες προσεγγίσεις της ταινίας στη σύγχρονη δυτική κοινωνία δεν με άγγιξαν γιατί δεν βρήκα το λόγο. Γιατί να με εντυπωσιάσει κάτι που βλέπω καθημερινά στην πραγματική ζωή και προσπαθώ να το αποφεύγω; Ακόμα και το ειρωνικό happy end είναι συνηθισμένο ακόμα και σε έφηβους συμμαθητές, έστω και σε μικρότερη κλίμακα γεγονότων.

Συμπέρασμα: Θα περιμένω το Interstellar.

 

[Bhutia]

Γιατί να με εντυπωσιάσει κάτι που βλέπω καθημερινά στην πραγματική ζωή και προσπαθώ να το αποφεύγω;

Συμπέρασμα: Θα περιμένω το Interstellar.

Η ασύμμετρη απειλή της ταινίας έγκειται ακριβώς στο ότι...δεν εντυπωσιαζόμαστε από τα συγκεκριμένα γεγονότα.

Φιλική προειδοποίηση για το χρονικό παράδοξο: Μισή ώρα κινηματογραφικού "Interstellar" ισοδυναμεί με ολόκληρο...χρόνο γήινης παρακολούθησης-ως προς την υπομονετικότητα.

Spoiler

Ανάμεσα στα αντιπροσωπευτικά αγαθά,της καλοζωίας,εμφανίζεται στη σκηνή που ανακοινώνει εκείνη ότι θα χρηματοδοτήσει τους γονείς της κι ένα πικάπ Linn Sondek

 

[Bhutia]

...
Η κακή ταινία της ημέρας: 300: Rise of an Empire (2014), του Noam Murro

Όπως και με το "Sin City",οποιαδήποτε γοητεία διέθεταν τα αρχικά concept,εκμαυλίστηκε με τα sequel...

 

[panostr]

Όπως και με το "Sin City",οποιαδήποτε γοητεία διέθεταν τα αρχικά concept,εκμαυλίστηκε με τα sequel...

Δεν βρήκα απολύτως καμία γοητεία στο φασιστοκαυλωτικό μανιφέστο με τίτλο "300", το δεύτερο μέρος ήταν απλώς ακόμα πιο ανυπόφορο αισθητικά.

 

[xfader]

Η ασύμμετρη απειλή της ταινίας έγκειται ακριβώς στο ότι...δεν εντυπωσιαζόμαστε από τα συγκεκριμένα γεγονότα.

Ασύμμετρη απειλή είναι για τους ονειροπόλους. Εγώ το βλέπω ως επαφή με την πραγματικότητα και τη στατιστική της σύγχρονης ζωής.

 

[panostr]

#06
Enemy (2013), του ‎‎Denis Villeneuve

Δομημένο σαν ανεξέλεγκτο υποσυνείδητο, εφιαλτικό σαν αδιέξοδος λαβύρινθος, επίμονο σαν αγχωτικός ιδρώτας, το ευθύβολο αριστούργημα του Ντενίς Βιλνέβ επιχειρεί μια θαρραλέα σύνδεση μεταξύ πολιτικής και ψυχανάλυσης, συνεχώς ξεκινώντας αυστηρά από τη μία άκρη της γραμμής στην άλλη και αντίστροφα. Ο έλεγχος που διατείνεται η δικτατορία ως αρετή και καμουφλάρει ως ασφάλεια γίνεται εμμονή μπροστά στο επικείμενο χάος ενός όχι εντελώς ανένταχτου αλλά εγγενώς αντιδραστικού όντος όπως ο άνθρωπος που ψάχνει τον Άλλο όταν ο εαυτός του τον απογοητεύει, δημιουργεί έτσι ένα σύμπλεγμα που ο Βιλνέβ κωδικοποιεί σε ένα αδιανόητα γοητευτικό θρίλερ που μεταλλάσσεται συνεχώς, διαλύει κάθε ίχνος γραμμικότητας και περιγράφει την εσωτερική κόλαση σαν διαβολική απειλή που μπορεί να αποδοθεί με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους, ακόμα και με ένα τακούνι που συνθλίβει την ονειρική σου μορφή.

Ταινία που έμεινε εκτός 20άδας: Circles (2013), του Srdan Golubovic
Η κουράδα της ημέρας: Πρόμαχος (2014), των Βούρχηδων

Η λίστα μέχρι τώρα:
06) Enemy (2013), του ‎‎Denis Villeneuve
07) A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence, του Roy Andersson
08) Gone Girl (2014), του David Fincher
09) Omar (2013), του Hany Abu-Assad
10) Ida (2013), του Pawel Pawlikowski
11) Only Lovers Left Alive (2013), του Jim Jarmusch
12) Nebraska (2013), του Alexander Payne
13) A Touch of Sin (2013), του Zhangke Jia
14) Interstellar (2014), του Christopher Nolan
15) '71 (2014), του Yann Demange
16) Boyhood (2014), του Richard Linklater
17) Nymphomaniac (2013), του Lars von Trier
18) Το Μικρό Ψάρι (2014), του Γιάννη Οικονομίδη
19) Jimmy's Hall (2014), του Ken Loach
20) Two Days, One Night (2014), των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne

 

[Bhutia]

Δεν βρήκα απολύτως καμία γοητεία στο φασιστοκαυλωτικό μανιφέστο με τίτλο "300", το δεύτερο μέρος ήταν απλώς ακόμα πιο ανυπόφορο αισθητικά.

Οι ετεροχρονιστικές διενέξεις σε θέματα γοητείας υποδαυλίζουν την...παύλα στα μυαλά..

Ασύμμετρη απειλή είναι για τους ονειροπόλους. Εγώ το βλέπω ως επαφή με την πραγματικότητα και τη στατιστική της σύγχρονης ζωής.

Spoiler

Απλή αντικατάσταση γραμμάτων-στις προκείμενες περιπτώσεις κάπα με πι και αντιστρόφως- ξεκαθαρίζει δυνητικά κάποιες αντιγνωμίες.

Δεν μένει λοιπόν παρά ν'αναρωτηθούμε για το βαθμό στον οποίο η κινηματογραφική δημιουργία αξίζει να διεγείρει καθαρτικά την... ονειροπόληση.

Εάν η πραγματικότητα επιφέρει φραγή εισερχομένων ονείρων,τότε θα ομιλούσαμε περί...φραγματικότητας.

 

[ThanosAV]

Ο μόνος λόγος για να δει κάποιος μια από τις ταινίες που αναφέρονται στη λίστα, είναι για να του έρθουν πιο εύπεπτα τα χάπια της κατάθλιψης που του γράφει ο ψυχίατρός του...και για να παρηγορήσει την @γαμί@ του.

 

[rose.athens]

Κι εδώ flame; Ετικέτες και στα γούστα;

 

[xfader]

Δεν μένει λοιπόν παρά ν'αναρωτηθούμε για το βαθμό στον οποίο η κινηματογραφική δημιουργία αξίζει να διεγείρει καθαρτικά την... ονειροπόληση.
Εάν η πραγματικότητα επιφέρει φραγή εισερχομένων ονείρων,τότε θα ομιλούσαμε περί...φραγματικότητας.

Η λεπτή γραμμή μεταξύ του ονειρικού κόσμου και της πραγματικότητας είναι αρκετά ...χοντρή για τον τυχαίο πολίτη που έχει αντίληψη του σύγχρονου κόσμου. Η προσπάθεια εύρεσης ονείρων στη ζωή είναι συχνά εφιάλτης.

Ο μόνος λόγος για να δει κάποιος μια από τις ταινίες που αναφέρονται στη λίστα, είναι για να του έρθουν πιο εύπεπτα τα χάπια της κατάθλιψης που του γράφει ο ψυχίατρός του...και για να παρηγορήσει την @γαμί@ του.

Κι εγώ είμαι αντίθετος αλλά δεν κάνω έτσι. Συμμετέχω για να συζητήσω τους λόγους που διαφωνώ κι όχι για να χαλάσω το thread που κάποιος έχασε μπόλικο χρόνο για να στήσει. Το σχόλιό σου μου θυμίζει αυτούς που λένε μην πάρεις iPhone γιατί στραβώνει.

 

[Maria Pentagiotissa]

#07
A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence (2014), του Roy Andersson

Απ' όσες παρέθεσες (και τόσο ωραία και εύστοχα σχολίασες) μέχρι τώρα, αυτή για μένα ήταν η καλύτερη. Δεν τις έχω δει όλες, αλλά και να τις δω δεν νομίζω ότι αυτό θα αλλάξει, γιατί το Songs from the second floor είναι η πιο αγαπημένη μου ταινία ever, και το You, the living πολύ ψηλά στην προσωπική μου λίστα. Οπότε το τρίτο της τριλογίας, και με τόσο καλές περγαμηνές, πιστεύω ότι δεν θα χάσει από κάποια άλλη ταινία τη θέση που ήδη έχει καταλάβει.

 

[Bhutia]

Η λεπτή γραμμή μεταξύ του ονειρικού κόσμου και της πραγματικότητας είναι αρκετά ...χοντρή για τον τυχαίο πολίτη που έχει αντίληψη του σύγχρονου κόσμου. Η προσπάθεια εύρεσης ονείρων στη ζωή είναι συχνά εφιάλτης.

#06
Enemy (2013), του ‎‎Denis Villeneuve
...

Φαντάζομαι μία πιθανή στιχομυθία του σκηνοθέτη με το είδωλό του μπροστά σ'έναν καθρέπτη :

-Και τώρα πώς να χειριστούμε το "Σωσία" με πρωτοτυπία,αφού καμία ψύχωση δεν έχει αφεθεί ανεκμετάλευτη από τον κινηματογράφο;

-Δεν χρειάζεται ν'αντιμετωπίσεις αυτό το γεγονός σαν εχθρό,αλλά ως σύμμαχο.Όπως όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα,η κινηματογραφική τέχνη ευδοκιμεί πυροδοτώντας εξαρτημένα ανακλαστικά μέσω μοτίβων που έχουν επαναληφθεί.

-Ωραία...Ας υποθέσουμε ότι θέλω να γυρίσω ένα ψυχολογικό θρίλερ φαντασίας με επίλογο που θα λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα,ξεσηκώνοντας πλήθος ερμηνειών.Θα γούσταρα επίσης να εισαγάγω και αράχνες.Μου έχουν γίνει φετίχ από το "Φιλί της Γυναίκας Αράχνης"...

-Είμαστε ήδη σε καλό δρόμο...Ξεκινάμε από τον πρώτο κανόνα:΄΄Δεν μιλάμε ποτέ για το...Fight Club!΄΄

Το απώτερο μήνυμα της ταινίας δεν είναι βεβαίως ότι οι σχέσεις με γονείς,συζύγους και παιδιά διέπονται από συμπλέγματα καταπιεστή και καταπιεζομένου,με μαστίγιο τις συνεπαγόμενες υποχρεώσεις και καρότο την ικανοποίηση ενστίκτων και την κοινωνική αποδοχή.

Ο εαυτός μας και τα όνειρα γίνονται εχθροί,εφόσον δεν έχουμε κατακτήσει πλήρως την αυτογνωσία.Χάρη σε αυτήν την ιδιότητα μαθαίνουμε από πριν τί ακριβώς ταιριάζει,τί μπορούμε να διορθώσουμε ως προς τον εαυτό μας και τί όχι,ούτως ώστε οι πράξεις μας να μη χρειάζονται-συχνά ανέφικτες- επανορθώσεις κατόπιν εορτής.

Με δεδομένο κιόλας ότι η εξάσκηση αυτογνωσίας και αμοιβαίας ειλικρίνειας θα γλύτωνε αμφότερα τα μέλη μίας σχέσης από περιττά βάσανα,εκτός από απελευθέρωση,είναι επίσης κι εκδήλωση...φιλανθρωπίας.

 

[panostr]

#05
White God (2014), του Kornél Mundruczó

Ο Λευκός Θεός, για τον οποίο θα διαβάσει κανείς πολύ "White Dog" από δω κι από κει, δίχως Φούλερ και μάλλον δίχως ολόλευκο σκυλί ανάμεσα σε 200 που θα περάσουν από την οθόνη (χρειάζεται ένας απρόσεκτος για αρχή και πολλοί απαραίτητοι αντιγραφείς για τη συνέχεια), είναι μία άνευ "γραμμαρίου" σοβαρή μελέτη για τις δυσλειτουργίες του ανθρώπου ως αντι-κοινωνικού όντος που κλέβει και λίγο εκκλησία αλλά του συγχωρείς τα πάντα για το εξόφθαλμο ταλέντο και το ένα κάποιο βλέμμα του δημιουργού του, κυρίως δε για το χαμόγελο που θα'χεις για την υπόλοιπη εβδομάδα μετά την προβολή, πέραν τούτων ξεσηκώνεται σοβαρά μπροστά στην αδικία τόσο απέναντι στο προφανές όσο και απέναντι στη δεύτερη ευκαιρία, εναλλάσσει μαεστρικά ρόλους στα επί της οθόνης αλλά παραμένει χαρμάνι ειδών, είναι πάντοτε θρίλερ, είναι πάντοτε περιπέτεια, είναι πάντοτε απότομο coming of age, είναι πάντοτε τελικά μια ξώφαλτσα οικογενειακή ταινία που δεν θα δεις στο μεγάλο κανάλι το Σάββατο το μεσημέρι αλλά αξίζει να κουνηθείς μέχρι το μεγάλο πανί την Κυριακή το απόγευμα και όχι να περιμένεις κανένα αφιέρωμα στο μέλλον γιατί ούτε το παιδί σου πρέπει να τη χάσει και, είπαμε, σινεμά θα το μάθεις το παιδί και όχι 32, 52 ή 152 ίντσες download.

Ταινία που έμεινε εκτός 20άδας: Il Capitale Umano (2013), του Paolo Virzì
Η κακή ταινία της ημέρας: Grace of Monaco (2014), του Olivier Dahan

Η λίστα μέχρι τώρα:
05) White God (2014), του Kornél Mundruczó
06) Enemy (2013), του Denis Villeneuve
07) A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence, του Roy Andersson
08) Gone Girl (2014), του David Fincher
09) Omar (2013), του Hany Abu-Assad
10) Ida (2013), του Pawel Pawlikowski
11) Only Lovers Left Alive (2013), του Jim Jarmusch
12) Nebraska (2013), του Alexander Payne
13) A Touch of Sin (2013), του Zhangke Jia
14) Interstellar (2014), του Christopher Nolan
15) '71 (2014), του Yann Demange
16) Boyhood (2014), του Richard Linklater
17) Nymphomaniac (2013), του Lars von Trier
18) Το Μικρό Ψάρι (2014), του Γιάννη Οικονομίδη
19) Jimmy's Hall (2014), του Ken Loach
20) Two Days, One Night (2014), των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne

 

[panostr]

#04
Camille Claudel 1915 (2013), του Bruno Dumont

Δομημένο με ιδέες δεύτερης χρήσης συνδεμένες με μαεστρία πρώτης κλάσης το νέο φιλμ του Μπρουνό Ντιμόν, ενός διχαστικού εσωτεριστή που όμως αναμφίβολα αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις δημιουργών παγκοσμίως, συνδιαλέγεται πρωταρχικά με την απαρχή της αδικίας. Συνεχίζοντας να αμφισβητεί τη δύναμη των πολλών και όντας υπογείως αντιδραστικό σε σχέση με την υπόλοιπη φιλμογραφία του, το χρονικό παράδοσης της Καμίγ Κλοντέλ στον καιρό της, έναν συντηρητικό ανδροκρατούμενο εφιάλτη δίχως γυρισμό, χρησιμοποιεί την πνευματικότητα των υπαρξιακών αγωνιών της γλύπτριας ("δεν είμαι πια άνθρωπος") για μια ευθεία επίθεση στην (οργανωμένη) θρησκεία και τις μεθόδους επιβολής της. Η Κλοντέλ γίνεται μάρτυρας σε μια εποχή που αποδυναμώνει κάθε αντίδραση και ο Ντιμόν καδράρει το θείο πρόσωπο της Ζιλιέτ Μπινός ασφυκτικά, φορμαλιστικά εντείνοντας τον εγκλεισμό και το αδιέξοδο, σπρώχνοντάς τη στην κατάθλιψη και στην παράνοια των γύρω της, των πραγματικών τροφίμων ενός ασύλου φρενοβλαβών που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης, παραμένοντας θεαματικά πιστός στον άρρωστο νατουραλισμό του.

Ταινία που έμεινε εκτός 20άδας: Zulu (2013), του Jérôme Salle
Η κακή ταινία της ημέρας: Deliver Us from Evil (2014), του Scott Derrickson

Η λίστα μέχρι τώρα:
04) Camille Claudel 1915 (2013), του Bruno Dumont
05) White God (2014), του Kornél Mundruczó
06) Enemy (2013), του Denis Villeneuve
07) A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence, του Roy Andersson
08) Gone Girl (2014), του David Fincher
09) Omar (2013), του Hany Abu-Assad
10) Ida (2013), του Pawel Pawlikowski
11) Only Lovers Left Alive (2013), του Jim Jarmusch
12) Nebraska (2013), του Alexander Payne
13) A Touch of Sin (2013), του Zhangke Jia
14) Interstellar (2014), του Christopher Nolan
15) '71 (2014), του Yann Demange
16) Boyhood (2014), του Richard Linklater
17) Nymphomaniac (2013), του Lars von Trier
18) Το Μικρό Ψάρι (2014), του Γιάννη Οικονομίδη
19) Jimmy's Hall (2014), του Ken Loach
20) Two Days, One Night (2014), των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne

 

[panostr]

#03
The Selfish Giant (2013), της Clio Barnard

Ανήλικοι ήρωες που, αν τα καταφέρουν, θα μεγαλώσουν και θα αποτελέσουν μέρος του σύμπαντος του Κεν Λόουτς, μία νέα σκηνοθέτιδα που προβληματίζεται από την αδιάφορη φύση πίσω από τα απολύτως απαραίτητα σκουπίδια, η παιδική ηλικία ως κενός χρόνος που ούτε η στιγμή περιγράφει, η φιλία που δοκιμάζεται ως ύψιστο αγαθό, οι κοινωνικές δομές που μπλοκάρουν κάθε έμπνευση, ή αλλιώς η μελετημένη, άκρατα ρεαλιστική τραγωδία της Κλίο Μπάρναρντ παρακολουθεί από ψηλά έναν κόσμο που κάνει κύκλους στη μιζέρια του και θλίβεται που δεν μπορεί να τον αγκαλιάσει όσο θα του άξιζε. Ένα πραγματικό αριστούργημα που θα θυμόμαστε για χρόνια και μία από τις πιο δυνατές εκπλήξεις εδώ και πολύ, πολύ καιρό.

Ταινία που έμεινε εκτός 20άδας: A Most Wanted Man (2014), του Anton Corbijn
Η κακή ταινία της ημέρας: The Hunger Games: Mockingjay, Part 1 (2014), του Francis Lawrence

Η λίστα μέχρι τώρα:
03) The Selfish Giant (2013), της Clio Barnard
04) Camille Claudel 1915 (2013), του Bruno Dumont
05) White God (2014), του Kornél Mundruczó
06) Enemy (2013), του Denis Villeneuve
07) A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence, του Roy Andersson
08) Gone Girl (2014), του David Fincher
09) Omar (2013), του Hany Abu-Assad
10) Ida (2013), του Pawel Pawlikowski
11) Only Lovers Left Alive (2013), του Jim Jarmusch
12) Nebraska (2013), του Alexander Payne
13) A Touch of Sin (2013), του Zhangke Jia
14) Interstellar (2014), του Christopher Nolan
15) '71 (2014), του Yann Demange
16) Boyhood (2014), του Richard Linklater
17) Nymphomaniac (2013), του Lars von Trier
18) Το Μικρό Ψάρι (2014), του Γιάννη Οικονομίδη
19) Jimmy's Hall (2014), του Ken Loach
20) Two Days, One Night (2014), των Jean-Pierre Dardenne και Luc Dardenne

 

[stellios]

πολυ ωραιο θεμα και παρουσιαση
θα ηθελα να ρωτησω τον Πανο
αυτες οι ταινιες ειναι της δικης σου επιλογης ?

επισης να προσθεσω και μια εξαιρετικη ταινια εικαστικης ομορφιας και οχι μονο
που δεν αναφερεται πουθενα

 

[xfader]

επισης να προσθεσω και μια εξαιρετικη ταινια εικαστικης ομορφιας και οχι μονο
που δεν αναφερεται πουθενα

Young Alejandro (Jeremías Herskovits) lives with his Jewish-Ukrainian parents Jaime (Brontis Jodorowsky) and Sara (Pamela Flores) in Tocopilla, Chile. Jaime is a communist who worships Stalin and raises his son with great severity.

Ό,τι πρέπει για μένα είναι...

 

[Costas Coyias]

Κι εδώ flame; Ετικέτες και στα γούστα;

Καλιαρντά και τουμπελέκι!