- Μηνύματα
- 37
- Reaction score
- 82
Ανερχόμενο ταλέντο ο σκηνοθέτης J.C. Chandor (έχει κάνει το All is lost), ανερχόμενοι και οι δύο πρωταγωνιστές Jessica Chastain και Oscar Isaac, γενικά δηλαδή μια ταινία από ενδιάμεσες γενιές του Χολιγούντ (όχι ακόμη τα κορυφαία ονόματα, αλλά ούτε και φυντάνια). Θετικά το αναφέρω αυτό, άνθρωποι με εμπειρία που ξέρεις ότι θα σου δώσουν κάτι στιβαρό.
Και εκεί είναι το πρόβλημα της συγκεκριμένης ταινίας, καθώς το σενάριο της δεν μπορεί να βοηθήσει αυτή την καλή ομάδα. Βασική ιδέα, ένας μετανάστης έμπορος πετρελαίου στην Νέα Υόρκη του 1981 βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα εγκληματικό ανταγωνισμό καθώς προσπαθεί να κάνει την μεγάλη επέκταση στη δουλειά του. Μην περιμένετε πιστολίδια και θανάτους (έχει αλλά ελάχιστα), η όλη ιστορία είναι υπόκωφη, γεμάτη απειλές, προβληματισμούς, μικρές προδοσίες, ανθρώπινες σχέσεις. Ουσιαστικα είναι μια ταινία "κάθε μέρας" αυτό που ίσως βιώνει ένας επιχειρηματίας της εποχής.
Το αποτέλεσμα; Δεν θα αναφερθώ σε σκηνικά, κουστούμια κλπ, ολα χολιγουντιανά φροντισμένα (αυτό το σημείο που σχεδόν κάθε ελληνική ταινία υστερεί δραματικά με ελάχιστες εξαιρέσεις), ένα καλό soundtrack, μια επαρκής φωτογραφία.
Το ζήτημα είναι ότι η ταινία ποτέ δεν κορυφώνει, ποτέ δεν αφήνει τους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες τους, παραμένουν ψυχροί, υπολογιστικοί, αλλά ούτε και αυτό σε πείθει. Τίποτε δεν καταρρέει, τίποτε δεν προχωρά, τίποτε δεν λυτρώνεται. Αν αυτή είναι η πρόθεση του σκηνοθέτη, να μας δείξει δηλαδή την κυνικότητα και τη ματαιότητα της καθημερινότητας, δεν το πετυχαίνει.
Συστήνεται; Ναι με την έννοια ότι πουθενά η ταινία δεν υστερεί, αλλά τελικά σου αφήνει την αίσθηση ότι με ένα πιο γερό σενάριο θα μπορούσε να είναι πολύ πιο σημαντική.
Και εκεί είναι το πρόβλημα της συγκεκριμένης ταινίας, καθώς το σενάριο της δεν μπορεί να βοηθήσει αυτή την καλή ομάδα. Βασική ιδέα, ένας μετανάστης έμπορος πετρελαίου στην Νέα Υόρκη του 1981 βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα εγκληματικό ανταγωνισμό καθώς προσπαθεί να κάνει την μεγάλη επέκταση στη δουλειά του. Μην περιμένετε πιστολίδια και θανάτους (έχει αλλά ελάχιστα), η όλη ιστορία είναι υπόκωφη, γεμάτη απειλές, προβληματισμούς, μικρές προδοσίες, ανθρώπινες σχέσεις. Ουσιαστικα είναι μια ταινία "κάθε μέρας" αυτό που ίσως βιώνει ένας επιχειρηματίας της εποχής.
Το αποτέλεσμα; Δεν θα αναφερθώ σε σκηνικά, κουστούμια κλπ, ολα χολιγουντιανά φροντισμένα (αυτό το σημείο που σχεδόν κάθε ελληνική ταινία υστερεί δραματικά με ελάχιστες εξαιρέσεις), ένα καλό soundtrack, μια επαρκής φωτογραφία.
Το ζήτημα είναι ότι η ταινία ποτέ δεν κορυφώνει, ποτέ δεν αφήνει τους ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν τις ικανότητες τους, παραμένουν ψυχροί, υπολογιστικοί, αλλά ούτε και αυτό σε πείθει. Τίποτε δεν καταρρέει, τίποτε δεν προχωρά, τίποτε δεν λυτρώνεται. Αν αυτή είναι η πρόθεση του σκηνοθέτη, να μας δείξει δηλαδή την κυνικότητα και τη ματαιότητα της καθημερινότητας, δεν το πετυχαίνει.
Συστήνεται; Ναι με την έννοια ότι πουθενά η ταινία δεν υστερεί, αλλά τελικά σου αφήνει την αίσθηση ότι με ένα πιο γερό σενάριο θα μπορούσε να είναι πολύ πιο σημαντική.
