- Μηνύματα
- 29.076
- Reaction score
- 23.102
ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΙΠΑ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΩ ΕΝΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΘΕΜΑ....
ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΒΕΝΤΟΓΕΝΑ ΚΡΗΤΗ.
.adslot_3{ width: 728px!important; height: 90px!important; } @media (max-width: 600px) { .adslot_3 { width: 320px!important; height: 100px!important; } }
Ήταν 17 Μαΐου 1944 όταν ένα συμμαχικό αεροσκάφος προσγειώνεται στο Κάιρο, μεταφέροντας στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα τον δαφνοστεφή γερμανό στρατηγό Χάινριχ Κράιπε.
Δεν είναι βέβαια μόνος, καθώς στο πλάι του είναι δύο βρετανοί κομάντο, ο Πάτρικ Λι-Φέρμορ και ο Γουόλτερ Στάνλεϊ Μος, οι οποίοι τον είχαν απαγάγει από την Κρήτη στις 26 Απριλίου.
Αυτό βέβαια δεν αποκαλύπτει όλη την εικόνα της ιστορίας μας, καθώς ο Κράιπε δεν θα έπεφτε ποτέ στα χέρια των Συμμάχων χωρίς τη βοήθεια τόσο του ηρωικού κρητικού λαού όσο και μεμονωμένων ανταρτών του νησιού.
Αντρών σαν τον χωροφύλακα Μανώλη Πατεράκη δηλαδή, που μετατράπηκε σε αγρίμι του Ψηλορείτη κατά τον Β’ Παγκόσμιο και πολέμησε λυσσαλέα τον ναζί κατακτητή, συμβάλλοντας ταυτοχρόνως τα μέγιστα σε μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές όλου του πολέμου.
Κρήτες και Σύμμαχοι ήθελαν βέβαια να πιάσουν τον προηγούμενο διοικητή του νησιού, τον διαβόητο στρατηγό Φρίντριχ Βίλχελμ Μιούλερ («Χασάπης της Κρήτης»), που τόσα εγκλήματα πολέμου είχε κάνει στην Κρήτη από τον Αύγουστο του 1942, οπότε και ανέλαβε φρούραρχος Ηρακλείου.
Άγγλοι και κρητικοί αντιστασιακοί παρακολουθούσαν τον στρατηγό εδώ και καιρό και έστελναν συνεχώς αναφορές στο εντεταλμένο γραφείο του Καΐρου. Οι δυο Βρετανοί είχαν συνεργάτες στην Κρήτη δυο αντάρτες, τον Μανώλη Πατεράκη και τον Γεώργιο Τυράκη.
Η ιστορία της απαγωγής του Κράιπε συναρπάζει με τα ηρωικά κατορθώματα των πρωταγωνιστών και υπνωτίζει με τη σχεδόν κινηματογραφική εξέλιξή της. Παραμένει όμως κάτι περισσότερο από ένα χρονικό δράσης μερικών γενναίων παλικαριών: είναι η ιστορία ενός ολόκληρου πληθυσμού που αψηφώντας τον παντοδύναμο αντίπαλο σήκωσε στους ώμους του ένα κατόρθωμα που φωτίζει ακόμη τον αστείρευτο ηρωισμό των Κρητών στον Β’ Παγκόσμιο.
Ο επικεφαλής των κρητικών αγωνιστών, Μανώλης Πατεράκης, συμμετείχε από την αρχή στην επιχείρηση και ήταν ουσιαστικά ο ιθύνων νους στη συνεργασία των Βρετανών με τους ντόπιους. Ο χωροφύλακας ήταν στην ομάδα που εκπαιδεύτηκε στη Χάιφα και το Κάιρο, απέκτησε πρακτικές γνώσεις στην Ιταλία και έζησε όλο το χρονικό της απαγωγής του Κράιπε, μέχρι να τον επιβιβάσουν τουλάχιστον στο υποβρύχιο για το συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής.
Ο αγωνιστής είχε δει τους Γερμανούς να δολοφονούν τον πατέρα και τα δύο του αδέλφια και πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Μετά τον πόλεμο, ο Πατεράκης βρέθηκε όμως χωρίς δουλειά και χωρίς καμία αναγνώριση από το ελληνικό κράτος. Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας του είναι η κατάληξή της, μιας και τη σημασία του άθλου του την κατάλαβαν τελικά οι Γερμανοί, οι οποίοι σε αναγνώριση της άψογης συμπεριφοράς του απέναντι στον αιχμάλωτο Κράιπε, τον διόρισαν φύλακα στο γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο της Κρήτης, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να ζήσει με αξιοπρέπεια τα χρόνια της ειρήνης.
Πρώτα χρόνια
Ο Μανώλης Πατεράκης γεννιέται στο χωριό Κουστογέρακο της επαρχίας Σελίνου των Χανίων, κι εδώ εξαντλούνται οι γνώσεις μας για τα βιογραφικά στοιχεία του αγωνιστή. Ξέρουμε πάντως πως κατά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου υπηρετούσε ως νεαρός χωροφύλακας, όταν και θα μετατρεπόταν σε αγρίμι του πολέμου. Κατά την εξέλιξη του Β’ Παγκοσμίου οι Γερμανοί δολοφόνησαν εξάλλου τον πατέρα και τους δύο αδερφούς του, γεγονός που θα σκύλιαζε τον Πατεράκη, που έψαχνε τώρα πώς να χαλάσει τον εχθρό.
Γι’ αυτό και μετά τη συνθηκολόγηση μεταβαίνει αμέσως στη Μέση Ανατολή, όπου εκπαιδεύεται πλάι στους κομάντο των Συμμάχων στα σαμποτάζ και τον ανταρτοπόλεμο. Εκεί θα γνωρίσει τον Πάτρικ-Λι Φέρμορ και θα μπει στο σχέδιο της απαγωγής του γερμανού διοικητή της Κρήτης από τις πρώτες στιγμές της σύλληψής του.
Μετά την ιταλική συνθηκολόγηση τον Σεπτέμβριο του 1943, οι ιταλοί επιτελείς της Κρήτης -και κυρίως ο στρατηγός Αντζέλικο Κάρτα- κατάλαβαν πως κινδύνευαν. Ο ίδιος ο Κάρτα ζήτησε μυστική συνάντηση με τον Φέρμορ προκειμένου να διαπραγματευτεί τους όρους της παράδοσής του στους Βρετανούς, με αντάλλαγμα την ασφαλή φυγάδευσή του από το νησί.
Ο Φέρμορ φυγαδεύει πράγματι τον Κάρτα με σκάφος από ερημικό σημείο της Κρήτης για τη Βόρεια Αφρική και τον ακολουθεί προσωρινά εκεί. Όντας στο συμμαχικό στρατηγείο του Καΐρου, ο Φέρμορ συλλαμβάνει την ιδέα να κάνει κάτι ανάλογο και με τον μοχθηρό Μιούλερ, αν και τώρα χωρίς τη συγκατάθεση του κατακτητή. Ο Φέρμορ ήξερε ότι οι Σύμμαχοι δεν είχαν σκοπό να πραγματοποιήσουν απόβαση στην Κρήτη, οπότε σκέφτηκε πως η όλη επιχείρηση θα βοηθούσε εξαιρετικά στην ανύψωση του ηθικού των Κρητών γελοιοποιώντας ταυτοχρόνως τους Γερμανούς.Προτείνει λοιπόν την ιδέα στους ανωτέρους του, γίνεται τελικά δεκτή μέσα σε κλίμα επιφυλάξεων και αρχίζει να
συστήνει την ομάδα κρούσης. Ο ταγματάρχης πια Φέρμορ, με τον Στάνλεϊ Μος, τον Πατεράκη και τον Τυράκη στο πλευρό του, επιστρέφει στις αρχές του 1944 στην Κρήτη, βάζοντας σε εφαρμογή το φιλόδοξο σχέδιό του για την απαγωγή του εγκληματία πολέμου γερμανού διοικητή.
Πριν επιστρέψει στο νησί, η ομάδα των βρετανών και κρητών κομάντο εκπαιδεύεται σε κέντρο αλεξιπτωτιστών στη Χάιφα και στέλνεται μετά -μέσω Βεγγάζης- στο Μπρίντιζι της Ιταλίας για να αποκτήσει επιχειρησιακή εμπειρία στα σαμποτάζ και τις καταδρομικές αποστολές. Ο Πατεράκης λειτουργεί ως σύνδεσμος του Φέρμορ στο νησί και τον βοηθά να σχηματίσει τον πρώτο πυρήνα των συνεργατών…
Η απαγωγή
Την ώρα που προετοιμάζουν όμως το πλάνο, συμβαίνει κάτι που παραλίγο να το τινάξει στον αέρα: ο Μιούλερ αναχωρεί για την επόμενη μετάθεσή του, τα Χανιά, αφήνοντας φρούραρχο του Ηρακλείου τον ταξίαρχο Κράιπε, που είχε μόλις προβιβαστεί σε υποστράτηγο. Η ομάδα δεν ακυρώνει την επιχείρηση, αλλάζει απλώς στόχο. Κανένας όμως δεν ήξερε πολλά πράγματα για τον μπαρουτοκαπνισμένο στρατηγό των ναζί, παρά μόνο ότι είχε μόλις φτάσει από το Ανατολικό Μέτωπο για να ξαποστάσει λιγάκι από τις συνεχείς μάχες.
Ο Πατεράκης επεκτείνει τον αρχικό πυρήνα των οργανωτών και η ομάδα περιλαμβάνει τώρα τους αντιστασιακούς Γιώργο Τυράκη, Στρατή Σαβιολάκη, Μιχάλη Ακουμιανάκη («Μίκυ»), Ηλία Αθανασάκη, Αντώνη Ζωιδάκη, Μήτσο Τζατζά, Χναράκη, Κόμη, Παπαλεωνίδα και Ζωγραφιστό. Όπως εξομολογούνται οι δυο Βρετανοί στα βιβλία τους («Η απαγωγή του Στρατηγού Κράιπε» του Φέρμορ και «Κακό φεγγαραντάμωμα» του Στάνλεϊ Μος), ακόμα και οι ίδιοι έμεναν άναυδοι από αυτό που ετοιμάζονταν να κάνουν, ενθουσιάζονταν και τρόμαζαν την ίδια στιγμή.
Το χρονικό της απαγωγής μοιάζει με μυθιστόρημα, διαθέτοντας άφθονες στιγμές αγωνίας αλλά και απρόσμενου γέλιου, ενώ δεν λείπουν το δράμα (όπως ο θάνατος του οδηγού του Κράιπε) ούτε όμως και οι στιγμές ανθρωπιάς (όπως το πώς ήρθαν κοντά Φέρμορ και Κράιπε στις κακοτράχαλες πλαγιές του Ψηλορείτη).
Παρά την πολύ καλή οργάνωση, το σχέδιο που επεξεργάζονταν Άγγλοι και Κρήτες μήνες πριν από την απαγωγή του παρασημοφορημένου αξιωματικού της Βέρμαχτ ήταν γεμάτο κινδύνους και τα ποσοστά επιτυχίας κρίνονταν ακόμα και από τους οργανωτές πολύ μικρά. Χρειαζόταν άψογος συντονισμός κινήσεων των εμπλεκομένων, κάτι που θα εξασφάλιζε και με το παραπάνω ο Πατεράκης.
Σε καθημερινή βάση, οι βρετανοί κομάντο με κρητικές ενδυμασίες και οι ντόπιοι που παρίσταναν τους βοσκούς παρακολουθούσαν και κατέγραφαν το πρόγραμμα του διοικητή Κράιπε. Είχαν γίνει σκιά της Βίλας Αριάδνης, της έπαυλης που είχε χτίσει ο ίδιος ο Έβανς απέναντι από τα ερείπια της Κνωσού και είχε επιτάξει ο κατακτητής για κατοικία του γερμανού διοικητή.
Οι συνωμότες καταλήγουν στο τελικό σχέδιο, να τον απαγάγουν την ώρα που θα πήγαινε στο στρατηγείο του (17 χιλιόμετρα μακριά από την κατοικία του). Βρίσκουν μάλιστα και το ιδανικό σημείο, μια κατηφορική στροφή της διαδρομής, όπου τα αυτοκίνητα αναγκάζονταν να κόψουν ταχύτητα και πλάι στον δρόμο υπήρχαν αρδευτικά χαντάκια, ιδανικά για να κρυφτούν εκεί οι απαγωγείς.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΒΕΝΤΟΓΕΝΑ ΚΡΗΤΗ.
.adslot_3{ width: 728px!important; height: 90px!important; } @media (max-width: 600px) { .adslot_3 { width: 320px!important; height: 100px!important; } }
Ήταν 17 Μαΐου 1944 όταν ένα συμμαχικό αεροσκάφος προσγειώνεται στο Κάιρο, μεταφέροντας στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα τον δαφνοστεφή γερμανό στρατηγό Χάινριχ Κράιπε.
Δεν είναι βέβαια μόνος, καθώς στο πλάι του είναι δύο βρετανοί κομάντο, ο Πάτρικ Λι-Φέρμορ και ο Γουόλτερ Στάνλεϊ Μος, οι οποίοι τον είχαν απαγάγει από την Κρήτη στις 26 Απριλίου.
Αυτό βέβαια δεν αποκαλύπτει όλη την εικόνα της ιστορίας μας, καθώς ο Κράιπε δεν θα έπεφτε ποτέ στα χέρια των Συμμάχων χωρίς τη βοήθεια τόσο του ηρωικού κρητικού λαού όσο και μεμονωμένων ανταρτών του νησιού.
Αντρών σαν τον χωροφύλακα Μανώλη Πατεράκη δηλαδή, που μετατράπηκε σε αγρίμι του Ψηλορείτη κατά τον Β’ Παγκόσμιο και πολέμησε λυσσαλέα τον ναζί κατακτητή, συμβάλλοντας ταυτοχρόνως τα μέγιστα σε μια από τις πιο εμβληματικές στιγμές όλου του πολέμου.
Κρήτες και Σύμμαχοι ήθελαν βέβαια να πιάσουν τον προηγούμενο διοικητή του νησιού, τον διαβόητο στρατηγό Φρίντριχ Βίλχελμ Μιούλερ («Χασάπης της Κρήτης»), που τόσα εγκλήματα πολέμου είχε κάνει στην Κρήτη από τον Αύγουστο του 1942, οπότε και ανέλαβε φρούραρχος Ηρακλείου.
Άγγλοι και κρητικοί αντιστασιακοί παρακολουθούσαν τον στρατηγό εδώ και καιρό και έστελναν συνεχώς αναφορές στο εντεταλμένο γραφείο του Καΐρου. Οι δυο Βρετανοί είχαν συνεργάτες στην Κρήτη δυο αντάρτες, τον Μανώλη Πατεράκη και τον Γεώργιο Τυράκη.
Η ιστορία της απαγωγής του Κράιπε συναρπάζει με τα ηρωικά κατορθώματα των πρωταγωνιστών και υπνωτίζει με τη σχεδόν κινηματογραφική εξέλιξή της. Παραμένει όμως κάτι περισσότερο από ένα χρονικό δράσης μερικών γενναίων παλικαριών: είναι η ιστορία ενός ολόκληρου πληθυσμού που αψηφώντας τον παντοδύναμο αντίπαλο σήκωσε στους ώμους του ένα κατόρθωμα που φωτίζει ακόμη τον αστείρευτο ηρωισμό των Κρητών στον Β’ Παγκόσμιο.
Ο επικεφαλής των κρητικών αγωνιστών, Μανώλης Πατεράκης, συμμετείχε από την αρχή στην επιχείρηση και ήταν ουσιαστικά ο ιθύνων νους στη συνεργασία των Βρετανών με τους ντόπιους. Ο χωροφύλακας ήταν στην ομάδα που εκπαιδεύτηκε στη Χάιφα και το Κάιρο, απέκτησε πρακτικές γνώσεις στην Ιταλία και έζησε όλο το χρονικό της απαγωγής του Κράιπε, μέχρι να τον επιβιβάσουν τουλάχιστον στο υποβρύχιο για το συμμαχικό στρατηγείο της Μέσης Ανατολής.
Ο αγωνιστής είχε δει τους Γερμανούς να δολοφονούν τον πατέρα και τα δύο του αδέλφια και πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Μετά τον πόλεμο, ο Πατεράκης βρέθηκε όμως χωρίς δουλειά και χωρίς καμία αναγνώριση από το ελληνικό κράτος. Η τραγική ειρωνεία της ιστορίας του είναι η κατάληξή της, μιας και τη σημασία του άθλου του την κατάλαβαν τελικά οι Γερμανοί, οι οποίοι σε αναγνώριση της άψογης συμπεριφοράς του απέναντι στον αιχμάλωτο Κράιπε, τον διόρισαν φύλακα στο γερμανικό στρατιωτικό νεκροταφείο της Κρήτης, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία να ζήσει με αξιοπρέπεια τα χρόνια της ειρήνης.
Πρώτα χρόνια
Ο Μανώλης Πατεράκης γεννιέται στο χωριό Κουστογέρακο της επαρχίας Σελίνου των Χανίων, κι εδώ εξαντλούνται οι γνώσεις μας για τα βιογραφικά στοιχεία του αγωνιστή. Ξέρουμε πάντως πως κατά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου υπηρετούσε ως νεαρός χωροφύλακας, όταν και θα μετατρεπόταν σε αγρίμι του πολέμου. Κατά την εξέλιξη του Β’ Παγκοσμίου οι Γερμανοί δολοφόνησαν εξάλλου τον πατέρα και τους δύο αδερφούς του, γεγονός που θα σκύλιαζε τον Πατεράκη, που έψαχνε τώρα πώς να χαλάσει τον εχθρό.
Γι’ αυτό και μετά τη συνθηκολόγηση μεταβαίνει αμέσως στη Μέση Ανατολή, όπου εκπαιδεύεται πλάι στους κομάντο των Συμμάχων στα σαμποτάζ και τον ανταρτοπόλεμο. Εκεί θα γνωρίσει τον Πάτρικ-Λι Φέρμορ και θα μπει στο σχέδιο της απαγωγής του γερμανού διοικητή της Κρήτης από τις πρώτες στιγμές της σύλληψής του.
Μετά την ιταλική συνθηκολόγηση τον Σεπτέμβριο του 1943, οι ιταλοί επιτελείς της Κρήτης -και κυρίως ο στρατηγός Αντζέλικο Κάρτα- κατάλαβαν πως κινδύνευαν. Ο ίδιος ο Κάρτα ζήτησε μυστική συνάντηση με τον Φέρμορ προκειμένου να διαπραγματευτεί τους όρους της παράδοσής του στους Βρετανούς, με αντάλλαγμα την ασφαλή φυγάδευσή του από το νησί.
Ο Φέρμορ φυγαδεύει πράγματι τον Κάρτα με σκάφος από ερημικό σημείο της Κρήτης για τη Βόρεια Αφρική και τον ακολουθεί προσωρινά εκεί. Όντας στο συμμαχικό στρατηγείο του Καΐρου, ο Φέρμορ συλλαμβάνει την ιδέα να κάνει κάτι ανάλογο και με τον μοχθηρό Μιούλερ, αν και τώρα χωρίς τη συγκατάθεση του κατακτητή. Ο Φέρμορ ήξερε ότι οι Σύμμαχοι δεν είχαν σκοπό να πραγματοποιήσουν απόβαση στην Κρήτη, οπότε σκέφτηκε πως η όλη επιχείρηση θα βοηθούσε εξαιρετικά στην ανύψωση του ηθικού των Κρητών γελοιοποιώντας ταυτοχρόνως τους Γερμανούς.Προτείνει λοιπόν την ιδέα στους ανωτέρους του, γίνεται τελικά δεκτή μέσα σε κλίμα επιφυλάξεων και αρχίζει να
συστήνει την ομάδα κρούσης. Ο ταγματάρχης πια Φέρμορ, με τον Στάνλεϊ Μος, τον Πατεράκη και τον Τυράκη στο πλευρό του, επιστρέφει στις αρχές του 1944 στην Κρήτη, βάζοντας σε εφαρμογή το φιλόδοξο σχέδιό του για την απαγωγή του εγκληματία πολέμου γερμανού διοικητή.
Πριν επιστρέψει στο νησί, η ομάδα των βρετανών και κρητών κομάντο εκπαιδεύεται σε κέντρο αλεξιπτωτιστών στη Χάιφα και στέλνεται μετά -μέσω Βεγγάζης- στο Μπρίντιζι της Ιταλίας για να αποκτήσει επιχειρησιακή εμπειρία στα σαμποτάζ και τις καταδρομικές αποστολές. Ο Πατεράκης λειτουργεί ως σύνδεσμος του Φέρμορ στο νησί και τον βοηθά να σχηματίσει τον πρώτο πυρήνα των συνεργατών…
Η απαγωγή
Την ώρα που προετοιμάζουν όμως το πλάνο, συμβαίνει κάτι που παραλίγο να το τινάξει στον αέρα: ο Μιούλερ αναχωρεί για την επόμενη μετάθεσή του, τα Χανιά, αφήνοντας φρούραρχο του Ηρακλείου τον ταξίαρχο Κράιπε, που είχε μόλις προβιβαστεί σε υποστράτηγο. Η ομάδα δεν ακυρώνει την επιχείρηση, αλλάζει απλώς στόχο. Κανένας όμως δεν ήξερε πολλά πράγματα για τον μπαρουτοκαπνισμένο στρατηγό των ναζί, παρά μόνο ότι είχε μόλις φτάσει από το Ανατολικό Μέτωπο για να ξαποστάσει λιγάκι από τις συνεχείς μάχες.
Ο Πατεράκης επεκτείνει τον αρχικό πυρήνα των οργανωτών και η ομάδα περιλαμβάνει τώρα τους αντιστασιακούς Γιώργο Τυράκη, Στρατή Σαβιολάκη, Μιχάλη Ακουμιανάκη («Μίκυ»), Ηλία Αθανασάκη, Αντώνη Ζωιδάκη, Μήτσο Τζατζά, Χναράκη, Κόμη, Παπαλεωνίδα και Ζωγραφιστό. Όπως εξομολογούνται οι δυο Βρετανοί στα βιβλία τους («Η απαγωγή του Στρατηγού Κράιπε» του Φέρμορ και «Κακό φεγγαραντάμωμα» του Στάνλεϊ Μος), ακόμα και οι ίδιοι έμεναν άναυδοι από αυτό που ετοιμάζονταν να κάνουν, ενθουσιάζονταν και τρόμαζαν την ίδια στιγμή.
Το χρονικό της απαγωγής μοιάζει με μυθιστόρημα, διαθέτοντας άφθονες στιγμές αγωνίας αλλά και απρόσμενου γέλιου, ενώ δεν λείπουν το δράμα (όπως ο θάνατος του οδηγού του Κράιπε) ούτε όμως και οι στιγμές ανθρωπιάς (όπως το πώς ήρθαν κοντά Φέρμορ και Κράιπε στις κακοτράχαλες πλαγιές του Ψηλορείτη).
Παρά την πολύ καλή οργάνωση, το σχέδιο που επεξεργάζονταν Άγγλοι και Κρήτες μήνες πριν από την απαγωγή του παρασημοφορημένου αξιωματικού της Βέρμαχτ ήταν γεμάτο κινδύνους και τα ποσοστά επιτυχίας κρίνονταν ακόμα και από τους οργανωτές πολύ μικρά. Χρειαζόταν άψογος συντονισμός κινήσεων των εμπλεκομένων, κάτι που θα εξασφάλιζε και με το παραπάνω ο Πατεράκης.
Σε καθημερινή βάση, οι βρετανοί κομάντο με κρητικές ενδυμασίες και οι ντόπιοι που παρίσταναν τους βοσκούς παρακολουθούσαν και κατέγραφαν το πρόγραμμα του διοικητή Κράιπε. Είχαν γίνει σκιά της Βίλας Αριάδνης, της έπαυλης που είχε χτίσει ο ίδιος ο Έβανς απέναντι από τα ερείπια της Κνωσού και είχε επιτάξει ο κατακτητής για κατοικία του γερμανού διοικητή.
Οι συνωμότες καταλήγουν στο τελικό σχέδιο, να τον απαγάγουν την ώρα που θα πήγαινε στο στρατηγείο του (17 χιλιόμετρα μακριά από την κατοικία του). Βρίσκουν μάλιστα και το ιδανικό σημείο, μια κατηφορική στροφή της διαδρομής, όπου τα αυτοκίνητα αναγκάζονταν να κόψουν ταχύτητα και πλάι στον δρόμο υπήρχαν αρδευτικά χαντάκια, ιδανικά για να κρυφτούν εκεί οι απαγωγείς.