Το παιγνίδι της τρέλας με τη φρονιμάδα στην ακουστική αιθουσών...

[Bhutia]

Ο προφορικός λόγος απαιτεί ευκρίνεια και δυνατότητα κατανόησής του για να μπορεί ν'αποτελέσει όχημα μεταφοράς πληροφοριών από ένα άτομο σε άλλο.Η καθαρότητα του λόγου επηρεάζεται όταν παράγεται μέσα σε κλειστούς χώρους.Θετικός παράγοντας στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι όλη η ενέργεια της φωνής διαχέεται μέσα σε περιορισμένο χώρο και έτσι η ένταση δεν μειώνεται ραγδαία.Αρνητικός παράγοντας είναι ότι οι επανειλημμένες ηχοανακλάσεις(όταν δεν γίνονται με ελεγχόμενο τρόπο) δύνανται να επισκιάζουν τον κάθε νέο ήχο του ομιλητή,μειώνοντας κατ'αυτόν τον τρόπο την καταληπτότητα των λεγομένων.

Η μουσική είναι εναλλακτικός τρόπος μεταφοράς πληροφοριών από τον καλλιτέχνη προς τους ακροατές με τη διαφορά ότι μόνο πολύ πρόσφατα στην ιστορία του ΄΄πολιτισμένου΄΄ ανθρώπου (homo sapiens,τα τελευταία 40000 χρόνια) αυτό το είδος επικοινωνίας αναβαθμίστηκε σε τέχνη.Η μουσική σύνθεση ως κτήμα του ευρέως κοινού ευδοκίμησε στην Ευρώπη και υιοθέτησε αξίες του Δυτικού πολιτισμού.Χώροι οι οποίοι κατά περιόδους προσφέρονταν για την ακρόαση των μουσικών συνθέσεων,ήσαν πρώτα οι Ναοί(Εκκλησιαστική Μουσική),αργότερα τα σαλόνια(Μουσική Δωματίου),κατόπιν δημόσιοι χώροι σαν τα θέατρα(Όπερα) και ακολούθως εξειδικευμένοι χώροι συναυλιών(Συμφωνική Μουσική).

Ενώ η ανάγκη για προφορική επικοινωνία παρέμεινε αναλλοίωτη,οι ανάγκες της μουσικής διαμορφώνονται ανάλογα με την περίοδο και τους χώρους εκτέλεσης της.

Τα σύγχρονα μουσικά ιδιώματα (κυρίως ποπ,τζαζ ακόμη και η σύγχρονη ΄΄σοβαρή΄΄ μουσική) χάρη στην πρόοδο των μέσων επικοινωνίας δεν υποχρεώνουν στην τήρηση αυστηρών προδιαγραφών για τους χώρους αναπαραγωγής,αφού πλέον οι ακροάσεις γίνονται σε σπίτια,αυτοκίνητα,θέατρα και άλλους χώρους.Εφόσον μάλιστα οι δημιουργοί τους δεν έχουν υπόψη συγκεκριμένο χώρο για το ακροατήριο τους,κατά συνέπεια τα κριτήρια που χρησιμοποιούμε για να εκτιμήσουμε την ακουστική αφιερωμένων αιθουσών μουσικής έχουν τυποποιηθεί από τις μουσικές ανάγκες των κλασικών συνθετών.Είναι λοιπόν φυσικό επακόλουθο ότι η ακουστική μας αντίληψη επιζητεί υποσυνείδητα ακουστικό περιβάλλον ανάλογο της περιόδου σύνθεσης ενός συγκεκριμένου έργου.Ενδεικτικά,εμφανίζεται δυσχέρεια στην επακριβή εκτέλεση/ακρόαση μουσικής γραμμένης για εκκλησιαστικό όργανο μέσα σε μια μικρή αίθουσα ή στο ύπαιθρο,εξαιτίας της έλλειψης αντήχησης με μακρά διάρκεια όπως αυτή ενός καθεδρικού ναού για τον οποίο το έργο είχε κανονικά γραφτεί.

Συχνά οι πολιτισμικοί φορείς επιδιώκουν-από άγνοια ή/και γιά λόγους οικονομίας- να διαθέτουν ένα χώρο που να μπορεί να φιλοξενεί μια σειρά εκδηλώσεων οι οποίες από τη φύση τους έχουν διαφορετικές ακουστικές ανάγκες.Αυτό κατά γενικό κανόνα είναι αδύνατο να επιτευχθεί χωρίς συμβιβασμούς,οπότε λειτουργούν εξειδικευμένα κτίρια για όπερα,μπαλέτο,συναυλίες,θέατρο,συνέδρια κ.ο.κ.Εξαιρείται η πολύ δαπανηρή λύση αιθουσών που διαθέτουν μεταβλητές διατάξεις ηχοαπορροφητικών και διαχυτικών σχηματισμών,στερούμενες απόλυτης εξειδίκευσης.

 

[Bhutia]

Απάντηση:Καταληπτότητα ομιλίας και Χρόνος Αντήχησης

Καταληπτότητα Ομιλίας(Speech Intelligibility):σημαίνει να μπορεί κάποιος να αντιλαμβάνεται το περιεχόμενο των λεχθέντων είτε μέσω μεγαφώνων είτε από άτομο σε άτομο.Γενικά,η ομιλία χαρακτηρίζεται από τα δυνατά σε ένταση ήχου φωνήεντα και τα αδύναμα σύμφωνα.Αυτά που καθορίζουν την Καταληπτότητα Ομιλίας είναι τα σύμφωνα και όχι τα φωνήεντα.Κακές ακουστικές συνθήκες (μεγάλες τιμές χρόνου αντήχησης και ψηλά επίπεδα θορύβου) μπορεί να επιτρέπουν τη μετάδοση των φωνηέντων αλλά να εξασθενούν τα σύμφωνα.Σε πολλές περιπτώσεις είναι δυνατόν ο ήχος της φωνής ενός εκφωνητή ν' ακούγεται σε μια αίθουσα, ενώ οι θεατές ν' αδυνατούν να αντιληφθούν το περιεχόμενο της ομιλίας του.Η Καταληπτότητα Ομιλίας είναι καλή όταν:

1)Ο χρόνος αντήχησης είναι μικρός

2)Υπάρχει μικρή απόσταση μεταξύ πηγής ήχου και ακροατή

3)Η πηγή ήχου έχει υψηλή κατευθυντικότητα

4)Ο αριθμός πηγών ήχου που εκπέμπουν ταυτόχρονα είναι μικρός

5)H στάθμη περιβαλλοντικού θορύβου ή θορύβου υποβάθρου (background noise) είναι χαμηλή.

Ο Χρόνος Αντήχησης καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το ακουστικό ΄΄κλίμα΄΄ ενός χώρου.Για αίθουσες εκδηλώσεων και για τις μεσαίες συχνότητες,ο χρόνος αυτός μπορεί να κυμαίνεται μεταξύ 1000 και 2200 χιλιοστών του δευτερολέπτου.Υπερβολικά μικροί χρόνοι αντήχησης(μικρότεροι των 300 χιλιοστών δευτερολέπτου) είναι ιδιαίτερα δαπανηροί στην επίτευξή τους και ταυτόχρονα προκαλούν την αντίληψη "ξηρού" ακουστικού περιβάλλοντος.Ο χρόνος αντήχησης είναι συνάρτηση της συχνότητας του ήχου και εκφράζεται είτε σαν φάσμα χρόνων αντηχήσεων μεταξύ των καθιερωμένων περιοχών συχνοτήτων σε οκτάβες(octave frequency bands) από 63 μέχρι 4000 Hz,είτε σαν ο αριθμητικός μέσος όρος των φασματικών χρόνων.Η μείωση του χρόνου αντήχησης ενός χώρου γίνεται με τη χρήση ηχοαπορροφητικών υλικών που περιορίζουν τις ηχοανακλάσεις.

Απορρόφηση του ήχου σημαίνει ταυτόχρονα απώλεια ηχητικής ενέργειας,την οποία ο μελετητής της ακουστικής προσπαθεί να περιορίσει στο ελάχιστο,ούτως ώστε η φωνή ή η μουσική να μεταφέρονται όσο το δυνατόν ισχυρότερα στο χώρο.Σε γενικές γραμμές,τα ηχοαπορροφητικά υλικά είναι πορώδη και διαπερατά από τον αέρα σαν υφάσματα,ταπέτα,υαλο/πετροβάμβακες,ενώ ηχοανακλαστικά είναι όλα τα μη πορώδη και αδιαπέραστα από τον αέρα υλικά(π.χ. μέταλλα,ξύλα,σοβάς,πέτρα,γυαλί,τσιμέντο,πλαστικό,κ.α.).Ανάλογα με το πάχος,απορροφούν ήχους διαφορετικών συχνοτήτων.Η μεγαλύτερη ηχοαπορροφητική επιφάνεια μέσα σε ένα χώρο εκδηλώσεων είναι το ακροατήριο.Λόγω του φαινομένου περίθλασης,η ηχο–απορροφητικότητα του ακροατηρίου αυξάνεται με την αραιότητα των καθισμάτων και με την υποδιαίρεση του σε μικρότητες ενότητες.

 

[Bhutia]

Απάντηση:Ακουστικές απαιτήσεις θεάτρων-μουσικών αιθουσών

Η μεγαλύτερη διαφορά στις ακουστικές απαιτήσεις μεταξύ μουσικών και θεατρικών αιθουσών έγκειται στη σκηνή που χρησιμοποιείται για τον καθένα χώρο.Για μουσική χρησιμοποιείται σκηνή που είναι μέρος του όγκου της αίθουσας,ενώ για θέατρο χρησιμοποιείται ως συνήθως πύργος σκηνής που αποτελεί ξεχωριστό όγκο από την αίθουσα.Ένας χώρος θεάτρου με πύργο σκηνής μπορεί να χρησιμοποιηθεί καλύτερα για μουσική όταν χρησιμοποιείται κέλυφος σκηνής για ορχήστρα.

Η ακουστική μιας αίθουσας καθορίζεται πρώτιστα από το συνολικό όγκο της και τον αριθμό των ακροατών-θεατών.Όσο πιο μεγάλος είναι ο πρώτος,τόσο μεγαλύτερος είναι ο χρόνος αντήχησης.Όσο πιο μεγάλος είναι ο αριθμός των ακροατών,τόσο πιο μικρός είναι ο χρόνος αντήχησης.Για εφαρμογές θεάτρου,μέγιστος χρόνος αντήχησης θεωρούνται τα 1400 χιλιοστά του δευτερολέπτου ενώ για συμφωνική μουσική ο ελάχιστος χρόνος είναι 1600 χιλιοστά.Για την όπερα που είναι ένα μικτό είδος,αυτοί οι χρόνοι κυμαίνονται μεταξύ των 1200 και 1800 χιλιοστών,ανάλογα με το μέγεθος της αίθουσας και του ακροατηρίου.

Αφού λοιπόν η ακουστική μιας αίθουσας καθορίζεται από τον όγκο της και το μέγεθος του ακροατηρίου,λίγα μπορούν να γίνουν για να ικανοποιήσει άλλες ακουστικές ανάγκες.Δεν μπορεί λ.χ. μεγάλη μουσική αίθουσα να χρησιμοποιηθεί σαν χώρος θεάτρου αλλά ούτε και ένα θέατρο σαν χώρος για συμφωνικά έργα.

Πέραν του όγκου (και κατά συνέπεια του χρόνου αντήχησης), καθοριστικός παράγοντας για την ακουστική συμπεριφορά ενός χώρου είναι οι κατευθύνσεις των ηχοανακλάσεων προς το ακροατήριο. Για μουσική θεωρείται επιθυμητό οι ηχοανακλάσεις να φτάνουν στο ακροατήριο με κάποια καθυστέρηση (της τάξης των 15 - 25 msec.) σε σχέση με τον απευθείας ήχο της σκηνή, πρώτα στο οριζόντιο επίπεδο (από τους πλαϊνούς τοίχους) και μετά στο κάθετο επίπεδο (ταβάνι).

Για θέατρο, ακριβώς το αντίθετο πρέπει να συμβαίνει, δηλ. δυνατές ηχοανακλάσεις από το ταβάνι χωρίς καθυστέρηση από τον απευθείας ήχο της σκηνής.
Άλλος σημαντικός παράγοντας ιδιαίτερα για μουσική και λιγότερο για θέατρο είναι η διάχυση του ήχου μέσα στο χώρο που επιτρέπει την ομοιόμορφη κατανομή του μέσα σ'αυτόν.Σε οπτικό ανάλογο,αυτό σημαίνει ότι αντί ένας θεατής να παίρνει εκτυφλωτικό φως μέσα από πολλαπλά κάτοπτρα,να μπορεί να κατακλύζεται με ομοιόμορφο φως έστω και αν αυτό είναι δυνατό σε ένταση,με τη χρήση διαχυτών φωτός

Οι ακραίες αυτές διαφορές μεταξύ θεάτρων και αιθουσών μουσικής οφείλονται σε ψυχοακουστικούς παράγοντες.Σε γενικές γραμμές,στη μουσική ακρόαση είναι απαραίτητο ο ακροατής να νιώθει ότι είναι ΄΄βυθισμένος΄΄ μέσα στον ήχο και ότι η μουσική φτάνει κοντά του από παντού(όπως σε σύστημα surround),ενώ για το κλασσικό θέατρο ο ακροατής μπορεί να είναι απλός ΄΄θεατής΄΄ και να παρακολουθεί τα τεκταινόμενα από απόσταση χωρίς να γίνεται κατ'ανάγκη μέρος τους.Η αντίληψη ότι κάποιος περιβάλλεται από μουσική σε ένα χώρο αποδίδεται από την ευαισθησία που έχει ο εγκέφαλος σε ήχους στο οριζόντιο επίπεδο,αφού-όπως έχει εξηγηθεί στη λειτουργία της ακοής- η σκίαση που παρέχει το κεφάλι στους ήχους που φτάνουν στα αυτιά παρέχει πληροφορίες για τη θέση της πηγής του ήχου.Γι τούτον ακριβώς το λόγο μια μουσική αίθουσα οφείλει να διακρίνεται από πλούσιες διάχυτες ηχοανακλάσεις κυρίως από τους πλαϊνούς τοίχους.

Όσο πιό ανόμοιες είναι μάλιστα οι ηχοανακλάσεις που φτάνουν στα δύο αυτιά τόσο πιο ΄΄βυθισμένος΄΄ νιώθει κάποιος μέσα στο ακουστικό πεδίο και τόσο πιο πλατιά φαντάζει η πηγή ήχου.Στην περίπτωση θεατρικών παραστάσεων,δεν είναι τόσο ουσιώδες να υπάρχει η ακουστική πληροφορία για την ακριβή θέση του ηθοποιού(αφού αυτή συμπληρώνεται από την οπτική αίσθηση),αλλά αντίθετα είναι απαραίτητο να γίνεται αντιληπτό το περιεχόμενο του διαλόγου.Έχει επίσης εξηγηθεί ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος προσδιορίζει δυσχερέστερα με κλειστά μάτια την ακριβή τοποθεσία μιάς ηχητικής πηγής στο κάθετο επίπεδο.Είναι ένας επιπλέον λόγος για τον οποίον στο θέατρο πάντοτε το ταβάνι είναι η κύρια πηγή δυνατών ηχοανακλάσεων.

Για αίθουσες μουσικής,οι ακουστικές ανάγκες παραδοσιακά πληρούνται με τη δημιουργία στενών ψηλοτάβανων χώρων, χωρίς μεγάλες οπτικές κλίσεις(δεν υπάρχει πολλή κίνηση κατά τη διάρκεια συναυλιών στη σκηνή) και με ανάγλυφους πλαϊνούς τοίχους.Αυτές οι διατάξεις επιτρέπουν μεγάλο όγκο αίθουσας,υψηλά επίπεδα αντήχησης και διάχυτες ηχοανακλάσεις πρώτα από τους πλαϊνούς τοίχους.Επίσης επιτρέπουν ωφέλιμες διάχυτες ηχοανακλάσεις από τους πίσω τοίχους που ενισχύουν το αίσθημα της κατάδυσης μέσα στην μουσική.Για θεατρική εφαρμογή,οι παραδοσιακές αίθουσες έχουν μεγάλες κλίσεις που επιτρέπουν καλή οπτική σχέση θεατή και σκηνής.Το ταβάνι είναι χαμηλό επιτρέποντας δυνατές ηχοανακλάσεις,αμέσως μετά την εκπομπή ήχων από τη σκηνή καθώς και χαμηλότερο κόστος για λειτουργία του κλιματισμού.

Παρ’ όλα αυτά όμως, μελέτες έχουν δείξει ότι πέραν της αντήχησης και των κατευθύνσεων των ανακλάσεων ήχου που φτάνουν το ακροατήριο, υπάρχουν αρκετοί άλλοι παράμετροι που καθορίζουν την ακουστική συμπεριφορά ενός χώρου. Αυτές οι παράμετροι είναι συναρτήσεις των χρονικών διαστημάτων και της ενέργειας των ηχοανακλάσεων που φτάνουν το ακροατήριο.Είναι δυνατόν-με τη συμβολή ελεγχόμενων ηχοανακλάσεων- η ακουστική κάποιου χώρου να διαφοροποιηθεί μέχρις ενός βαθμού και κατά συνέπεια μικρές αίθουσες με μικρό χρόνο αντήχησης να δίνουν την εντύπωση ότι ακουστικά είναι κάπως μεγαλύτερες.

 

[Bhutia]

Απάντηση: Κριτήρια διάκρισης αιθουσών με βάση την εμφάνιση

- Αν το δάπεδο έχει μεγάλη κλίση για το ακροατήριο τότε είναι για θέατρο,ενώ αν είναι οριζόντια ή με ελαφριά κλίση είναι καταλληλότερη για μουσική.

- Αν τα καθίσματα είναι με βαριά επένδυση τότε είναι για θέατρο.Λεπτή επένδυση και πυκνή τοποθέτηση καθισμάτων,τότε είναι καταλληλότερη για μουσική.

- Αν υπάρχει ασυμμετρία σε σχέση με τον κεντρικό άξονα του χώρου από τη σκηνή προς το ακροατήριο,τότε σίγουρα είναι για μουσική χωρίς να σημαίνει ότι όλες αίθουσες μουσικής επιβάλλεται να είναι ασύμμετρες.

- Αν το ταβάνι είναι ψηλό και έχει ηχοανακλαστήρες που στέλνουν τον ήχο προς τους πλαϊνούς τοίχους τότε είναι για μουσική.

- Αν υπάρχουν διάφορα αντικείμενα ή δομικά στοιχεία για τη διάχυση ήχου στους πλαϊνούς και πίσω τοίχους είναι οπωσδήποτε για μουσική.Η ύπαρξη διαχυτών ήχου στους τοίχους ενός θεάτρου είναι επίσης επιθυμητή.

- Αν υπάρχουν μεγάλες επιφάνειες από ταμπλό,δεν πρέπει να είναι για μουσική αφού θα απορροφούνται οι χαμηλές συχνότητες.

Ενώ για το θέατρο μπορούν όλοι να εκφράσουν άποψη αν η ακουστική της θεατρικής αίθουσας είναι καλή ή όχι(με την προϋπόθεση ότι κάποιος δεν πάσχει από βαρηκοΐα και οι ηθοποιοί είναι ορθόφωνοι),τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για τις αίθουσες μουσικής όπου τίθενται ποικίλες προϋποθέσεις για να γίνει ορθή εκτίμηση της ακουστικής τους απόδοσης.

Παρεμβάλλεται το φιλόμουσο κοινό,οι κριτικοί,οι μουσικοί,οι διευθυντές ορχήστρας και οι ακουστικολόγοι εκφράζουν διάφορες απόψεις,οι οποίες σε κάποιες περιπτώσεις ίσως αλληλοσυγκρούονται.Πέρα από τα DSP και τ'αποτελέσματα που εμφανίζονται ιδανικά στις οθόνες των υπολογιστών,τελικός κριτής του παραγόμενου ήχου οφείλει να είναι ένας εγκέφαλος ευαισθητοποιημένος στην τέχνη της μουσικής.

 

[Bhutia]

Απάντηση: Μετρημένες...Ακροάσεις
Εξετάζοντας το σύνολο των ακροατών,διαπιστώνεται ότι ο μέσος όρος των φιλόμουσων έχουν περιορισμένες εμπειρίες από διάφορες μουσικές αίθουσες και κατά κανόνα τα κριτήριά τους είναι ελλειπή σε τεχνικό κι εμπειρικό πεδίο.Από την άλλη πλευρά,τα σχόλια των ΄΄ειδικών΄΄ reviewers καμιά φορά φέρουν τους ίδιους σε πορεία σύγκρουσης με το κοινό στο οποίο απευθύνονται.

Οι μουσικοί και οι διευθυντές ορχήστρας έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν καλύτερα αυτό που νιώθουν όταν παίζουν μέσα σε ένα χώρο αφού αυτός είναι προέκταση των μουσικών τους οργάνων.Το πρόβλημα είναι όμως ότι οι μουσικοί και οι διευθυντές ορχήστρας μπορούν να εκτιμήσουν την κατάσταση από το σημείο εκτέλεσης του μουσικού έργου.Αυτή η θέση διαφέρει κατά πολύ από τη θέση του ακροατή.Ενώ οι μουσικοί έχουν τη δυνατότητα να εκφράσουν έστω και σε μη ακουστικούς όρους τι λείπει ή τι είναι καλό σε μια αίθουσα.Αυτό μπορούν να το κάνουν κυρίως για τη ακουστική της σκηνής(που είναι εξίσου σημαντική) εξόν κι αν το κάνουν σαν ακροατές.Το ίδιο ισχύει γιά τους διευθυντές ορχήστρας και σολίστες που έχουν συνήθως ακόμη μεγαλύτερο εύρος εμπειριών από τους μουσικούς ορχήστρας αφού συχνά περιοδεύουν σε διάφορες αίθουσες ανά τον κόσμο.

Οι άνθρωποι που ασχολούνται με την αρχιτεκτονική ακουστική(ακουστικοί επιστήμονες χώρου) ίσως να συμβάλλουν στη γνώση που συγκεντρώθηκε εντός των 100 χρόνων που μεσολάβησαν από το έργο του ιδρυτή της αρχιτεκτονικής ακουστικής Wallace Sabine,αλλά δεν παύουν ν'αποτελούν(ως υποσύνολο των 20.000 ακουστικολόγων ανά την υφήλιο) μικρό πλήθος σε σύγκριση με τις προαναφερθείσες κατηγορίες ανθρώπων.Ελάχιστοι διαθέτουν πλούσιες εμπειρίες μουσικών αιθουσών όπως λ.χ. ο Leo Beranek που γύριζε τις αίθουσες της υφηλίου και αντιλαμβανόταν την ακουστική τους,παίρνοντας ταυτόχρονα συνεντεύξεις από μουσικούς και μαέστρους και συλλέγοντας τη γνώμη που είχε καθένας εξ αυτών γιά την απόδοση του εκάστοτε χώρου.

Αν και οι λίγες δεκάδες ειδικών επιστημόνων που υπάρχουν παγκόσμια είναι πιο κατάλληλοι να ερμηνεύσουν τεχνικά τα καλά και τα κακά της ακουστικής μιάς αίθουσας,δεν εξυπακούεται ότι τα καταφέρνουν πάντα τέλεια...Κλασική περίπτωση είναι πάλι ο Beranek ο οποίος έμμεσα παραδέχεται στα συγγράματά του ότι ορισμένες εκ των εφαρμοσμένων μελετών του δεν έχουν εκτιμηθεί τόσο πολύ όσο μελέτες άλλων,μολονότι κατέχει από μουσική κι έχει πλούσια πείρα ακροάσεων και απόψεων από διάσημους μουσικούς.

Εφόσον ένας ειδικός του βεληνεκούς του δεν κατάφερνε να σχεδιάζει αίθουσες πάντα τόσο καλά όσο αυτός θα ήθελε,προκύπτει λοιπόν το ερώτημα του παρόντος θέματος:Ποιός ΄΄πεπειραμένος μάστορας΄΄ είναι πράγματι σε θέση να το καταφέρει τέλεια μονάχος και ποιά η θέση της ομάδας ακροατών που (κατα)κρίνουν ηχοσυστήματα με βάση την ακουστική ενός ΄΄μεγάρου΄΄ το οποίο ενδεχόμενα να μην τους συγκινεί σε βάθος χρόνου...

Το ζήτημα παραλληλίζεται με τη θεώρηση ενός ζωγράφου σαν τον πιό κατάλληλο κριτή ζωγραφικής.Όσο κι αν ο συγκεκριμένος μπορεί ν'αντιλαμβάνεται σημειολογικά την τέχνη άλλων,το ευρύ κοινό αναδεικνύει τελικά εκείνους τους ζωγράφους που θεωρεί ότι το εκφράζουν συνολικά.Γι αυτό το λόγο πολλοί καλλιτέχνες της Naive Art-(αποδίδονται ως ανεπιτήδευτοι ή ΄΄αφελείς΄΄) τυγχάνουν σεβασμού,έστω και αν δεν υπάρχει προκαθορισμένη μεθοδολογία γιά έναν ειδήμονα ν'αναλύσει διεξοδικά την τέχνη τους.Αν το κοινό αναδεικνύει παράλληλα και κακόγουστη τέχνη,τότε η ευθύνη ανήκει σε ό λ ο υ ς μας σαν κοινωνία.

Είναι αναπόφευκτο ότι δεν μπορεί να υπάρξει καθολική ομοφωνία για την ποιότητα της ακουστικής μιας αίθουσας αναλογιζόμενοι ότι μια κακή μουσική εκτέλεση μπορεί να επηρεάσει τη διάθεση εκτίμησής της.
Υπάρχουν σοβαρές μουσικές διαφορές για το άκουσμα/εκτέλεση ενός κομματιού κι ένα απλό παράδειγμα είναι η ταχύτητα αυτής.Ας θεωρήσουμε λ.χ. τη σχολή που υποστηρίζει ότι ανεξάρτητα συνθηκών πρέπει να ακολουθούνται αυστηρά οι μουσικές υποδείξεις του συνθέτη.

Λαμβάνοντας τώρα υπόψη ότι ο μηχανισμός του πιάνου ήταν πολύ πιο αργός αρχικά και ότι μόνο μέσα στο 19ο αιώνα τελειοποιήθηκε,προκύπτει ερώτημα κατά πόσο η ταχύτητα εκτέλεσης που υπέδειξε ο Μότσαρτ τον 18ο αιώνα θα παρέμενε ως ενδεδειγμένη με τα σημερινά δεδομένα-συμπεριλαμβανομένου του σύγχρονου ρυθμού ζωής.Η ταχύτητα εκτέλεσης έχει άμεσα να κάνει και με το έργο που εκτελείται.Αν η εκτέλεση μέσα σε ένα καθεδρικό ναό είναι σε γρήγορο τέμπο,τότε το αποτέλεσμα θα είναι ένα κομφούζιο.Αν όμως ο μαέστρος ή ο σολίστας λάβει υπόψη την αντήχηση του χώρου,τότε μπορεί να εκτελέσει το έργο ακόμη και πιο αργά από τις υποδείξεις του συνθέτη.

Στα βασανιστικά ερωτήματα τι θεωρείται ΄΄καλή΄΄ ακουστική και από ποιόν θα έπρεπε να κρίνεται, προτείνεται ότι μονάχα όταν σε βάθος χρόνου η πλειονότητα του κόσμου(ο ύστατος κριτής) εκφράζει θετικές απόψεις για μιάν αίθουσα,θα πρεπε να θεωρείται ΄΄καλή΄΄ η ακουστική της δεδομένης αίθουσας.Οι διαβαθμίσεις του καλού διαμορφώνονται από πολλούς παράγοντες,ανάμεσα στους οποίους οι παρακάτω:

-Για το μουσικό:Μια μουσική αίθουσα δεν αποτελεί απλά ένα χώρο,αλλά ένα μουσικό όργανο.Απαιτούνται μακροσκελείς πρόβες και τέχνη για να μάθει ο μουσικός και ο μαέστρος το πως θα παίξουν μέσα σ’ αυτή.Ο μουσικός πρέπει να βιώσει ένα χώρο για να εκτελέσει με τον καλύτερό του εαυτό.Ο μαέστρος θα πρέπει να μπορεί να δώσει στην ορχήστρα συνειδητά τις κατάλληλες κατευθύνσεις για τη προσαρμογή εκτέλεσης ενός κομματιού με βάση κάποια θετικά ή αρνητικά ακουστικά στοιχεία που μια αίθουσα προσφέρει.Δεν μπορεί να κατακρίνει κανένας εύκολα ένα καινούργιο όργανο-μια καινούργια αίθουσα,είτε λόγω τεχνικής ανεπάρκειας προσαρμογής είτε λόγω έλλειψης χρόνου.

-Για τον ακροατή:Σαν έργο τέχνης,μια μουσική αίθουσα θα πρέπει να εκτιμηθεί από τον ακροατή σε βάθος χρόνου και όχι επιφανειακά μετά από δυο-τρεις ακροάσεις.Σαν τέτοιο,οφείλει να εκτιμηθεί πρώτα από το υποσυνείδητό μας που με την πάροδο του χρόνου-και αφού αφεθεί ν'αγγίξει περιοχές της ψυχής- να περάσει στο συνειδητό που θα αναδείξει τελικά το πως νιώθουμε για ένα τέτοιο έργο.

Το παιχνίδι της ΄΄τρέλας΄΄ των ακροάσεων με τη ΄΄φρονιμάδα΄΄ των μετρήσεων γεννήθηκε αρκετά πριν την έλευση των ΄΄χαϊενδικών΄΄ ηχείων.Και όπως σε κάθε λυρική θεατρική σκηνή που σέβεται τον εαυτό της,οποιαδήποτε κατάκτηση συνοδεύεται από το ανάλογο τίμημα.:612:
http://www.wcl.ee.upatras.gr/audiogroup/publications/pdfs/epidauros.pdf

 

[DIMITRIS]

Απάντηση: Το παιγνίδι της τρέλας με τη φρονιμάδα στην ακουστική αιθουσών...

Ωραιο θεμα ανοιξες.
Θα επανελθω δυναμικα οταν επιστρεψω στο Liverpool, γιατι σηκωνει πολυ κουβεντα...:126: