- Μηνύματα
- 644
- Reaction score
- 7
Την Τρίτη 26/6/07 ήρθαν στην Λάρισα οι Jethro Tull, για μία παράσταση.
Με μία λέξη ΜΑΓΕΙΑ...
Το μόνο μελανό σημείο, η μόλις 1ώρα και πενήντα πέντε λεπτά διάρκεια της συναυλίας.
Ο Ian Anderson, λες και ήταν βιονικός, έκλεψε ως συνήθως (απο το 1978 το ίδιο έκανε και στο Λονδίνο) την παράσταση. Αεικίνητος, εκφραστικός και καταπληκτική τεχνική στο φλάουτο όπως και στην μικρή κιθάρα που έπαιζε.
Είπε διαχρονικά τραγούδια που κάλυψε σχεδόν όλη την καριέρα του (έ σχήμα λόγου είναι όχι και όλη). Μου άρεσε πολύ το thick as a brick, καμμία σχέση με τον δίσκο, όπως και το it's easy. Το aqualang το απέδωσε διασκευασμένο. Εδωσε χώρο και στους συνεργάτες του, πολύ αξιόλογοι όλοι τους και ο κιθαρίστας και ο μπασίστας και τα πλήκτρα. Ειδική μνεία θα κάνω στον ντραμίστα, που ήταν αμερικανός, έπαιζε καταπληκτικά και είχε κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα τραγούδια. Οταν δεν έπαιζε ντραμσ έπαιζε μπονγκο. Τα πλήκτρα έπαιζε και ακορντεόν και ένα είδος φλογέρας. Ο μπασίστας έπαιζε και μεταλλόφωνο και ο κιθαρίστας ένα είδος κλαρινέτου ή πίπιζας. Ο ίδιος έδινε ζωή, όντως ζωή με το φλάουτο και την κιθαρίτσα του.
Ενα καταπληκτικό δίωρο. Φυσικά περιττό να πώ ότι καμμία σχέση η δισκογραφική απόδοση με την ζωντανή. Τελαυταία ακούγαμε, λόγω προπόνησης, τους δίσκους του βινύλια και cd, σε διάφορα συστήματα, ακριβά, καλοστημένα κλπ. καμμία σχέση.
Μπράβο Ian!!!
Με μία λέξη ΜΑΓΕΙΑ...
Το μόνο μελανό σημείο, η μόλις 1ώρα και πενήντα πέντε λεπτά διάρκεια της συναυλίας.
Ο Ian Anderson, λες και ήταν βιονικός, έκλεψε ως συνήθως (απο το 1978 το ίδιο έκανε και στο Λονδίνο) την παράσταση. Αεικίνητος, εκφραστικός και καταπληκτική τεχνική στο φλάουτο όπως και στην μικρή κιθάρα που έπαιζε.
Είπε διαχρονικά τραγούδια που κάλυψε σχεδόν όλη την καριέρα του (έ σχήμα λόγου είναι όχι και όλη). Μου άρεσε πολύ το thick as a brick, καμμία σχέση με τον δίσκο, όπως και το it's easy. Το aqualang το απέδωσε διασκευασμένο. Εδωσε χώρο και στους συνεργάτες του, πολύ αξιόλογοι όλοι τους και ο κιθαρίστας και ο μπασίστας και τα πλήκτρα. Ειδική μνεία θα κάνω στον ντραμίστα, που ήταν αμερικανός, έπαιζε καταπληκτικά και είχε κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα τραγούδια. Οταν δεν έπαιζε ντραμσ έπαιζε μπονγκο. Τα πλήκτρα έπαιζε και ακορντεόν και ένα είδος φλογέρας. Ο μπασίστας έπαιζε και μεταλλόφωνο και ο κιθαρίστας ένα είδος κλαρινέτου ή πίπιζας. Ο ίδιος έδινε ζωή, όντως ζωή με το φλάουτο και την κιθαρίτσα του.
Ενα καταπληκτικό δίωρο. Φυσικά περιττό να πώ ότι καμμία σχέση η δισκογραφική απόδοση με την ζωντανή. Τελαυταία ακούγαμε, λόγω προπόνησης, τους δίσκους του βινύλια και cd, σε διάφορα συστήματα, ακριβά, καλοστημένα κλπ. καμμία σχέση.
Μπράβο Ian!!!