- Μηνύματα
- 1.878
- Reaction score
- 6.410
Περπατώ σκυφτός, λυπημένος, βιαστικός, με τα χέρια βαθιά χωμένα στις τσέπες του ασήκωτου παλτού μου, καθώς τη χειμωνιάτικη τούτη νύχτα ο αέρας λυσσομανά παγώνοντάς μου το πετσί, καθώς το χιόνι μεταμορφώνεται από όμορφες νιφάδες σε μια κρύα κι επικίνδυνη μάζα για τους περαστικούς...
Είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα και το χιόνι αρχίζει να πέφτει όλο και πιο πυκνό απ' τον ουρανό, οι νιφάδες πιάνουν έναν άγριο χορό κάτω από τα χλωμά φώτα της πόλης. Οι διαβάτες πια στους δρόμους είναι λιγοστοί κι αυτοί πολύ βιαστικοί καθώς σπεύδουν για τα σπίτια τους...
Η ψηλή κοκκινομάλα με προσπέρασε έξω από το "Αττικόν" στη Σταδίου, ενώ το δεκάποντο τακούνι της έκανε τον χαρακτηριστικό θόρυβο του σπασίματος του ελαφρύ πάγου στην πλάκα του πεζοδρομίου!
Δεν βιάζομαι να πάω πουθενά, απλά βιάζομαι. Λες και τρέχω να ξεφύγω από τον εαυτό μου, από τις σκέψεις μου, από το μέλλον που δίχως καμιάν απολύτως αμφιβολία με περιμένει. «Όχι, δεν χρειάζεσαι projector», λέω στον εαυτό μου. «Αποκλείεται!» προσπαθώ να με πείσω.
Κι όμως, βαθιά μέσα μου το ξέρω, το ξέρω καλά πως δε θα μπορέσω ούτε και τούτη τη φορά να ξεφύγω από τη μοίρα μου, μια μοίρα που μισώ - που απεχθάνομαι όσο τίποτ' άλλο στον κόσμο, μια μοίρα που είναι όμως το μόνο που έχω - που μου δίνει ζωή και που μου την κλέβει στάλα την στάλα, στιγμή τη στιγμή...
"Πάρτε κύριε λαχεία, πάρτε κύριε λαχεία" μου είπε ένας μικρός ακριβώς μετά την πόρτα του σινεμά...
Με χιονόνερο και κρύο
πέρασα από μια πλατεία
και μου φωνάζει ένας μικρός:
"Πάρτε κύριε λαχεία".
Το λαχείο όμως του Ζαγοραίου του επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη:
Το φτωχό το σπιτικό του το έμαθα και αμέσως πήγα
και ω συμφορά μου! Τι με βρήκε!
Μου φωνάζει μια γυναίκα:
"Το παιδί σου ξεπληρώνει τη δική σου αμαρτία! "
Τ η δ ι κ ή σ ο υ α μ α ρ τ ί α...
Τ η δ ι κ ή σ ο υ α μ α ρ τ ί α...
Υπέκυψα. Το σκέφτηκα και πήρα την απόφαση. ΟΧΙ. Το παιδί μου ΔΕΝ θα πληρώσει τη δική μου αμαρτία. Δεν θα το κάνω στο περίπου. Θα το κάνω όπως πάντα - το καλύτερο με τα διαθέσιμα μέσα. Θα ρωτήσω στο C.E.R.N., θα ρωτήσω στην IMAX, θα ρωτήσω τον Σειρηνάκη...
Θα ρωτήσω στο φόρουμ σκέφτηκα και ήμουν πλέον σίγουρος πως έκανα την ορθότερη επιλογή!
Συνεχίζεται...
Είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα και το χιόνι αρχίζει να πέφτει όλο και πιο πυκνό απ' τον ουρανό, οι νιφάδες πιάνουν έναν άγριο χορό κάτω από τα χλωμά φώτα της πόλης. Οι διαβάτες πια στους δρόμους είναι λιγοστοί κι αυτοί πολύ βιαστικοί καθώς σπεύδουν για τα σπίτια τους...
Η ψηλή κοκκινομάλα με προσπέρασε έξω από το "Αττικόν" στη Σταδίου, ενώ το δεκάποντο τακούνι της έκανε τον χαρακτηριστικό θόρυβο του σπασίματος του ελαφρύ πάγου στην πλάκα του πεζοδρομίου!
Δεν βιάζομαι να πάω πουθενά, απλά βιάζομαι. Λες και τρέχω να ξεφύγω από τον εαυτό μου, από τις σκέψεις μου, από το μέλλον που δίχως καμιάν απολύτως αμφιβολία με περιμένει. «Όχι, δεν χρειάζεσαι projector», λέω στον εαυτό μου. «Αποκλείεται!» προσπαθώ να με πείσω.
Κι όμως, βαθιά μέσα μου το ξέρω, το ξέρω καλά πως δε θα μπορέσω ούτε και τούτη τη φορά να ξεφύγω από τη μοίρα μου, μια μοίρα που μισώ - που απεχθάνομαι όσο τίποτ' άλλο στον κόσμο, μια μοίρα που είναι όμως το μόνο που έχω - που μου δίνει ζωή και που μου την κλέβει στάλα την στάλα, στιγμή τη στιγμή...
"Πάρτε κύριε λαχεία, πάρτε κύριε λαχεία" μου είπε ένας μικρός ακριβώς μετά την πόρτα του σινεμά...
Με χιονόνερο και κρύο
πέρασα από μια πλατεία
και μου φωνάζει ένας μικρός:
"Πάρτε κύριε λαχεία".
Το λαχείο όμως του Ζαγοραίου του επιφύλασσε μια δυσάρεστη έκπληξη:
Το φτωχό το σπιτικό του το έμαθα και αμέσως πήγα
και ω συμφορά μου! Τι με βρήκε!
Μου φωνάζει μια γυναίκα:
"Το παιδί σου ξεπληρώνει τη δική σου αμαρτία! "
Τ η δ ι κ ή σ ο υ α μ α ρ τ ί α...
Τ η δ ι κ ή σ ο υ α μ α ρ τ ί α...
Υπέκυψα. Το σκέφτηκα και πήρα την απόφαση. ΟΧΙ. Το παιδί μου ΔΕΝ θα πληρώσει τη δική μου αμαρτία. Δεν θα το κάνω στο περίπου. Θα το κάνω όπως πάντα - το καλύτερο με τα διαθέσιμα μέσα. Θα ρωτήσω στο C.E.R.N., θα ρωτήσω στην IMAX, θα ρωτήσω τον Σειρηνάκη...
Θα ρωτήσω στο φόρουμ σκέφτηκα και ήμουν πλέον σίγουρος πως έκανα την ορθότερη επιλογή!
Συνεχίζεται...
