Τι νόστιμο θα φάτε σήμερα;

[Snow Whitty]

 

[Sugah]

Μίνι λαχματζουν ειναι τα πιτάκια;

 

[VLASSIS-S]

 

[makis.pol]

Ωχ !
Όλα καλά ;;;;

 

[spylab]

Ποσο χαμηλα θα πεσει πια αυτος ο S !! Ουτε φαφουτης να ηταν!
Ελπιζω να μην του εχουν βαλει και babylino ......

 

[Snow Whitty]

Μίνι λαχματζουν ειναι τα πιτάκια;

Μίνι η μιντι ,τα κανεις όπως θέλεις εσυ.

Η σαλάτα πρέπει να έχει λεμόνι και μπαίνει από πάνω.Αλλοι θέλουν και γιαούρτι .....

 

[VLASSIS-S]

Ποσο χαμηλα θα πεσει πια αυτος ο S !! Ουτε φαφουτης να ηταν!
Ελπιζω να μην του εχουν βαλει και babylino ......

97 kila υψος 1,93 , καλα με πηγε , χαχαχαχα !!!

 

[Μελίδης Μιχάλης]

Καραβίδες ευτραφείς, ευμεγέθεις, ποταμίσιες (λέει) βραστές με λαδολέμονο.
Μερικές τις έκανα σαγανάκι αλλά, δεν πρόλαβα να βγάλω φωτό.
Καταναλώθηκαν μετά βουλιμίας σε χρόνο ρεκόρ.
Ήταν μαύρες και απαίσιες σαν τεράστιες κατσαρίδες, αλλά μόλις έβρασαν ή τηγανίστηκαν, έγιναν κόκκινες.

Όμως μαύρισε η ψυχή μου όταν τις έριχνα στο βραστό νερό, όντας ζωντανές.
Οι καημένες.
Όσες ψόφησαν πιο πριν και δεν κουνιόταν, τις έδωσα στις γάτες που έκαναν πάρτυ.
Τις βρήκα κοψοχρονιά και πήρα 1,5 Kg, εμείς φάγαμε το 1,2 Kg και το άλλο οι γάτες.
Αλλά πολύ μπελάς στο καθάρισμα και τελικά από όλο αυτό το αστακουδάκι μένει μια κουτσουλιά σάρκα.
Όμως άξιζε.

Τελικά σαν τον μουσακά δεν έχει !!!

 

[rose.athens]

Τα καλύτερα δεν μας βάζεις...

 

[Mr Spock]

 

[Nick Arvanitakis]

Τωωώρα,φάγαμε..

 

[VLASSIS-S]

Ωχ !
Όλα καλά ;;;;

Ολα καλα Μακη, ευχαριστω.

 

[Mr Spock]

Κι ο κολιός τον Αύγουστο! Πόσο καλά γνωρίζετε τα ελληνικά ψαρικά;

Τρώμε περίπου 20 κιλά ψαρικών κάθε χρόνο, σχεδόν διπλάσια ποσότητα σε σχέση με 50 χρόνια πριν. Η παγκόσμια ζήτηση συνεχίζει να αυξάνεται και 800 εκατομμύρια άνθρωποι εξαρτώνται από τα ψαρικά για να διασφαλίσουν τα θρεπτικά συστατικά στην διατροφή τους, αλλά και για να βγάλουν τα προς το ζην. Αυτά είναι μερικά από τα στοιχεία που δίνει η WWF μέσα από τον ολοκληρωμένο οδηγό υπεύθυνης κατανάλωσης ψαρικών που έχει δημιουργήσει (Fish Guide). Η ελληνική διατροφή είναι άμεσα συνδεδεμένη με την κατανάλωση ψαρικών, παρ’ ολ’ αυτά η υπεραλίευση έχει αρχίσει να γίνεται πρόβλημα, αφού έχει διαταράξει την βιωσιμότητα των φυσικών πόρων της θάλασσας με αποτέλεσμα πολλά από τα είδη ψαριών να απειλούνται.

«Η θάλασσα είναι η ζωή μας και συνεπώς, οφείλουμε να την προστατεύουμε, εξασφαλίζοντας τη βιωσιμότητα των φυσικών πόρων της, όπως είναι μεταξύ άλλων τα εκατοντάδες είδη ψαριών και άλλων θαλάσσιων ειδών που ζουν και αναπτύσσονται στις ελληνικές θάλασσες», αναφέρει ο Γιώργος Παξιμάδης, Υπεύθυνος Θαλάσσιων Προγραμμάτων του WWF. «Το κοινό έχει μεγάλη δύναμη στα χέρια του, καθώς με τις επιλογές του μπορεί να καθορίσει τις καταναλωτικές τάσεις και άρα, να κατευθύνει τους επαγγελματίες (αλιείς, έμποροι) σε ένα πιο υπεύθυνο και περιβαλλοντικά βιώσιμο πλαίσιο λειτουργίας. Στόχος μας, μέσω του Fish Guide, είναι να προσφέρουμε για πρώτη φορά ολοκληρωμένη ενημέρωση στο κοινό, και όλοι μαζί, με τη γνώση ως εργαλείο, να αποτρέψουμε τις συνέπειες της υπεραλίευσης και να εξασφαλίσουμε πως θα έχουμε ψάρι για πάντα».

Ήδη έχουμε γράψει για όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε πριν αγοράσετε εισαγόμενα ψαρικά, αλλά τι ισχύει με τα ελληνικά; Σύμφωνα με το Fish Guide, ο οδηγός ελληνικών ψαρικών περιλαμβάνει χρήσιμες πληροφορίες για εγχώρια ψαρικά, τα οποία διατίθενται ευρέως στην αγορά. Λόγω της έλλειψης επιστημονικών δεδομένων δεν είναι δυνατή η κατηγοριοποίηση των ελληνικών ψαριών ανάλογα με το μέγεθος της απειλής που αντιμετωπίζουν. Ταυτόχρονα, ο οδηγός αυτός συστήνει στους καταναλωτές ορισμένα είδη ψαρικών, τα οποία ίσως να μην γνώριζαν ή να μην προτιμούσαν, αλλά τα οποία είναι πολύ γευστικά, θρεπτικά και οικονομικά. Οδηγίες για υπεύθυνη κατανάλωση ψαρικών:



Αναφορικά με τα εγχώρια ψαρικά, το Fish Guide βοηθά τους καταναλωτές να επιλέγουν ψαρικά, τα οποία:

* αλιεύτηκαν με νόμιμες μεθόδους και φιλικά προς το περιβάλλον αλιευτικά εργαλεία

* είναι στο σωστό μήκος, και άρα στη σωστή ηλικία, δηλαδή πρόλαβαν να αναπαραχθούν και να αφήσουν απογόνους

* αλιεύτηκαν εκτός της περιόδους της αναπαραγωγής τους (π.χ. δεν συνίσταται να καταναλώνονται μπαρμπούνια τον Μάιο, οπότε και αναπαράγονται ή εάν είναι μικρότερα από 11 εκατ. καθώς αυτό δείχνει ότι είναι νεαρής ηλικίας και δεν έχουν προλάβει να αναπαραχθούν ακόμα).

Αστακογαρίδα

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Οκτώβριος – Ιούλιος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 30 cm (ολικό μήκος) – 10,5 cm (μήκος κελύφους)
Γαύρος

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Αύγουστος – Μάιο Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 9cm
Γλώσσα

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Μάρτιος – Νοέμβριος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 20cm
Καραβίδα

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Αύγουστος – Μάιος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 7 cm (ολικό μήκος) – 2 cm (μήκος κελύφους)
Κεφαλάς

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Αύγουστος έως Απρίλιος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 33 cm
Κολιός

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Σεπτέμβριος έως Ιούνιος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 18 cm
Κουτσομούρα

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Αύγουστος – Μάιος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 11cm
Λαβράκι

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Αλιεία: Απρίλιος – Δεκέμβριος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: Αλιεία: 25cm
Μπακαλιάρος

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Αύγουστος – Ιανουάριος, Μάρτιος – Απρίλιος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 20cm
Μπαρμπούνι

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Ιούλιος – Απρίλιος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 11cm
Σαρδέλα

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Φεβρουάριος – Νοέμβριος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 11cm
Σαυρίδι

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Αύγουστος – Μάιος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 15cm
Τσιπούρα

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Αλιεία: Ιανουάριος – Σεπτέμβριος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: Αλιεία: 20cm
Φαγκρί

Επιτρεπόμενη περίοδος κατανάλωσης: Ιούλιος – Απρίλιος Eλάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος: 18cm

 

[Mr Spock]

Οι συνταγές της πείνας στην Κατοχή!

«Καθόλου κρέας ή ψάρι, μια αλεσμένη αγκινάρα για φαγητό. Καλό μάσημα της τροφής για να νιώθει το στομάχι γεμάτο και μην ξεχνάτε να μαζεύεται τα ψίχουλα από το τραπέζι σε ένα βαζάκι. Στο τέλος της εβδομάδας, η ποσότητα θα είναι αρκετή». Προτροπές επιβίωσης στον Τύπο της Κατοχής. Από τον Απρίλιο του 1941, η Ελλάδα βίωνε την εξαθλίωση, τον αφανισμό και χιλιάδες πολίτες πέθαιναν κυριολεκτικά από ασιτία. Η ιστορικός Ελένη Νικολαΐδου – ήδη με 22 βιβλία στο βιογραφικό της – βγάζει από το χρονοντούλαπο τις «Συνταγές της Κατοχής», το απόλυτο εγχειρίδιο για το «πώς σφίγγει το ζωνάρι». Εξιστορεί τις συνθήκες ζωής, αλλά και τους εφευρετικότατους τρόπους επιβίωσης, όπως τους περιέγραψαν γυναίκες της εποχής, αλλά και όπως παρουσιάζονταν στα «Αθηναϊκά Νέα», «Βραδυνή» και «Καθημερινή». Τι έτρωγε ο κόσμος τότε; Και τελικά, πόσο κοντά είμαστε στο να αναπροσαρμόσουμε το σημερινό μας διαιτολόγιο σε εκείνο των δύσκολων χρόνων;



Η ψευδαίσθηση του να τρως κρέας

«Οι άνθρωποι της Κατοχής είχαν να αντιμετωπίσουν εκτός από τους Ναζί, τα μπλόκα, τις εκτελέσεις, τη λεηλασία της πόλης και τις τρομακτικές ελλείψεις σε τρόφιμα. Οι μισθοί πλέον δεν είχαν καμία αξία. Τα τρόφιμα στην αγορά ήταν σπάνια και όταν εμφανίζονταν ελέγχονταν από μαυραγορίτες, οι οποίοι ήταν σε αγαστή συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές. Έπρεπε, λοιπόν, να επιβιώσουν. Χιλιάδες δεν τα κατάφεραν, χιλιάδες στην Αθήνα και σε άλλα μέρη πέθαναν από ασιτία. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, οι εφημερίδες της εποχής έδιναν συμβουλές για το πώς θα μπορέσουν οι Αθηναίοι να διατραφούν, ώστε να κρατηθούν εν ζωή. Μία συνταγή ή οδηγία – που ήταν και αυτή που με σόκαρε περισσότερο – έδινε οδηγίες για το πώς να μαζεύουν ψίχουλα». Έλεγε λοιπόν: Μαζεύετε με προσοχή τα ψίχουλα από το τραπέζι και βάλτε τα σε ένα ποτήρι. Στο τέλος της εβδομάδας θα έχετε μαζέψει τόσα ψίχουλα, ώστε να μπορέσετε να τα χρησιμοποιήσετε στη μαγειρική σας.

«Ειλικρινά, δεν είναι φοβερό; Επίσης, υπήρχε συνταγή που έλεγε πώς να ξεγελάσεις τα μάτια σου και το στομάχι σου ότι τρως κρέας (φοβερά δυσεύρετο προϊόν)». Είναι πολύ απλό: Παίρνεις μία μελιτζάνα και την τρίβεις, την αφήνεις να σκουρύνει και τότε έχεις την αίσθηση ότι τρως κρέας! «Ξέρετε οι Αθηναίοι άλλαξαν δραστικά τις διατροφικές τους συνήθειες. Γνωρίζατε ότι τα γεμιστά προ Κατοχής τα έτρωγαν με μαγιονέζα;».

Σκύλοι, γάτες, γαϊδούρια, άλογα και ελάφια al dente



«Όταν πεινάς θα φας τα πάντα, όταν βλέπεις το παιδί σου τουμπανιασμένο θα του δώσεις τα πάντα για να το κρατήσεις στη ζωή. Μερικές φορές αναρωτιόμασταν: “Μα και σκύλους;”. Ναι και σκύλους και γάτες. Τα πάντα έτρωγαν τότε οι Αθηναίοι», αναφέρει η κα Νικολαΐδου. Οι σκύλοι και οι γάτες εξαφανίστηκαν από τους πρώτους μήνες που μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα. Και επειδή οι κατακτητές δεν άφησαν τίποτα όρθιο, αλλά κατέσχεσαν ακόμη και τους γάιδαρους για τις ανάγκες των μεταφορών του στρατού τους, παρατηρήθηκε ότι και αυτοί σταδιακά εξαφανίζονταν. Είναι εξακριβωμένο ότι από τον Εθνικό Κήπο σε μία νύχτα χάθηκαν δύο ελάφια. Εικάζεται ότι πεινασμένοι μπήκαν μέσα νύχτα και τα άρπαξαν για λόγους επιβίωσης. «Πρέπει να σας πω ότι σφάζονταν και άλογα. Για το λόγο αυτό, υπήρχαν πολλά παράνομα σφαγεία, όπου έσφαζαν τα ζωντανά και τα πουλούσαν από πόρτα σε πόρτα για ολόκληρες περιουσίες. Το ξεπούλημα της περιουσίας των Αθηναίων έγινε και για άλλα τρόφιμα, όπως το λάδι».

Καφές από ρεβίθια και για επιδόρπιο «εμετός των Γερμανών»

Τα φρούτα στην κατοχική Αθήνα, αποτελούσαν ένα είδος υπό εξαφάνιση. «Υπήρχαν όμως συνταγές για ορεκτικά που έκοβαν την όρεξη! Οι οδηγίες δηλαδή που δίνονταν ήταν, πώς θα ξεγελάσουμε το στομάχι μας, ώστε να νιώσει ότι είναι γεμάτο. Τούς προέτρεπαν λοιπόν να τρώνε χόρτα και να τα μασούν αργά αργά για να νομίσει το στομάχι ότι είναι χορτάτο». Ακόμη, λόγω του ότι ο καφές ήταν δυσεύρετος, απλοί πολίτες έφτιαχναν έναν τύπο καφέ από διάφορα προϊόντα, όπως τα ρεβίθια ή από βραστά κουκούτσια.

«Αυτό που υπήρχε σε μερική αφθονία, ήταν το κρασί, το οποίο έσωσε αρκετούς Αθηναίους, γιατί τους τόνωνε. Επίσης και οι σταφίδες και τα σύκα ήταν υλικά που τους κρατούσαν ζωντανούς, αφού τα χρησιμοποιούσαν ως υποκατάστατα ζάχαρης και έφτιαχναν γλυκά. Υπήρχαν εστιατόρια που πουλούσαν γάλα, νερωμένο φυσικά, και αμφιβόλου ποιότητας. Να συμπληρώσω εδώ ότι από την πείνα τους, οι Αθηναίοι μάζευαν ό, τι χόρτο έβρισκαν, αλλά πόσα χόρτα μπορεί να υπάρχουν για να ταΐσουν μία πόλη; Δίνονταν τότε οδηγίες να είναι προσεκτικοί στο τι τρώνε, αλλά στην πράξη ήταν ανέφικτο λόγω της πείνας». Άλλοι επιβίωναν με φέτες λασπώδους ψωμιού ή την λεγόμενη μπομπότα (χυλός από καλαμποκάλευρο), ενώ είναι εξακριβωμένο ότι υπήρχαν άνθρωποι και παιδιά ή ορφανά πολέμου, που σύχναζαν έξω από τις ταβέρνες που έπιναν και έτρωγαν οι Γερμανοί και όταν αυτοί ξερνούσαν, θρέφονταν από τον εμετό τους».

Μοναδική πρώτη ύλη το νερό και τα χόρτα… ογκρατέν



«Είναι τραγικό αυτό που θα σας πω αλλά η πρώτη ύλη ήταν το …νερό! Όταν βέβαια έτρεχε από τις βρύσες, γιατί η αλήθεια είναι ότι τους το έκοβαν πολύ συχνά. Για να σας δώσω να καταλάβετε, υπήρχε συνταγή που έλεγε ότι αν και εφόσον βρεθείτε τόσο τυχεροί και αγοράσετε φασολάκια, να τα καθαρίσετε, κρατήστε τις άκρες και τις κλωστές και όλα μαζί ψιλοκόψτε τα. Σε μία κατσαρόλα με νερό ρίξτε τα όλα μέσα, προσθέστε λίγο κρεμμύδι, ντομάτα ή ελιές και να μία θαυμάσια σούπα για το βράδυ!». Να σημειωθεί ότι σε περισσότερη αφθονία, αναλογικά, ήταν τα χόρτα και γι’ αυτό υπήρχαν πολλές συνταγές με αυτά, μέχρι και το πώς να μαγειρέψετε… χόρτα ογκρατέν!

Η ανταλλακτική οικονομία και οι «σκοπιές» στα λάχανα

Οι Αθηναίοι επέστρεψαν από τα πρώτα χρόνια της Κατοχής στην ανταλλακτική οικονομία. Η οδός Αθηνάς, ο γνωστός δρόμος στο κέντρο της Αθήνας, ήταν ο τόπος συνάντησης των απανταχού ταλαιπωρημένων και πεινασμένων. «Εκεί θα βλέπατε να έχουν στο δρόμο ό, τι μπορούσε κανείς να πουλήσει από το σπίτι του. Προσωπικά αντικείμενα, έπιπλα, ίσως κάποια τρόφιμα, μαγειρευτά φαγητά με ύποπτα κρέατα μέσα, ζαχαρωτά που περισσότερο ήταν καθαρτικά, ακόμη και σαπούνια που τελικά έλιωναν τα ρούχα (παρασκευάζονταν παράνομα και χωρίς γνώσεις). Τότε άλλωστε, υπήρχε τρομερή έλλειψη από σαπούνι».

Αρκετοί απλοί πολίτες κατάφεραν να σωθούν, χάρη στα συσσίτια που διοργάνωναν τα σωματεία προς τα μέλη τους. Αποτέλεσμα ήταν η εξασφάλιση ενός πιάτου με όσπρια ή μία κούπα νεροζούμι. «Τα συσσίτια ήταν πολύ διαδεδομένα και εξαιτίας τους κατάφεραν πολλοί Αθηναίοι να επιβιώσουν. Φυσικά μην νομίζετε ότι ήταν τίποτα φαγητά της προκοπής αλλά ήταν αρκετά για να μπορέσουν να σταθούν τα πόδια τους. Να σας πω επιπλέον, ότι πολλοί Αθηναίοι έβαζαν κοτέτσια στα μπαλκόνια και τις αυλές ή έφτιαχναν δικό τους μπαξέ που όμως φύλαγαν σκοπιά για να μην πάει κάποιος πεινασμένος να τους πάρει την κότα ή το λαχανικό».

Οι εφημερίδες την εποχή της Κατοχής ήταν γεμάτες με ειδήσεις από την κεντρική αγορά. Φουφούδες είχαν στηθεί στους δρόμους και πουλούσαν ζωμούς από κρέας, χωρίς να διευκρινίζεται για το τι κρέας μαγείρευαν. Οι μεταφορές γίνονταν με αυτοσχέδια καροτσάκια. Τα παπούτσια έλιωναν και άρχισαν οι Αθηναίοι σκάλιζαν ξύλα και τα φορούσαν. Τότε εμφανίστηκαν λοιπόν στην Αθήνα και τα τσόκαρα. Τα μαγαζιά με ηλεκτρικά είδη πουλούσαν μέχρι και σπιτικά γλυκά.

Πατατοφλουδοκεφτέδες και ροφήματα από φλούδες μήλων



“Μην το πάρετε για παραδοξολογία. Πρόκειται για φαγητό δοκιμασμένο και νοστιμότατο. Τότε έλεγε ότι πρέπει να: Βράζετε τις πατάτες, αφού τις πλύνετε καλά. Έπειτα τις ξεφλουδίζετε. Τι κάνετε τις φλούδες; Τις πετάτε. Πετάτε δηλαδή το πιο θρεπτικό και το πιο υγιεινό μέρος της πατάτας, αφού είναι πια γνωστό πως κάθε λαχανικό και φρούτο στο φλοιό του και γενικά προς τα εξωτερικά του στρώματα περιέχει τις διάφορες πολύτιμες βιταμίνες. Παίρνετε, λοιπόν, αυτές τις φλούδες, προσθέτετε μπόλικο κρεμμυδάκι ψιλοκομμένο, λιγάκι δυόσμο, αλάτι, πιπέρι, ζυμώνετε και τηγανίζετε. Θα απορήσετε για το αποτέλεσμα. Αν δεν πρόκειται να βράσετε τις πατάτες, αλλά να τις μαγειρέψτε αλλιώς όποτε θα τις παστρέψτε πριν τις βράσετε, πάλι μπορείτε να κάνετε τους κεφτέδες σας, βράζοντας τις φλούδες που θα είναι ακόμα πιο νόστιμες γιατί θα έχουν επάνω και λίγη πατάτα. Στις συνταγές της εποχής συγκαταλέγονται επίσης, τα ροφήματα ή γλυκίσματα από φλούδες μήλων, η χρησιμότητα των κουκουτσιών για περίφημα γλυκά και τα μπισκότα από ελάχιστο αλεύρι.

πηγή: news247.gr

 

[Mr Spock]

Η spanakopita στο λεξικό της Οξφόρδης!

Το Λεξικό Αγγλικής της Οξφόρδης είναι ένα ιστορικό λεξικό και ο απόλυτος οδηγός για τη σημασία, την προέλευση και την προφορά σχεδόν 830.000 λέξεων, εννοιών και σύνθετων όρων της αγγλικής γλώσσας, όπως ομιλείται σε όλο τον κόσμο. Συνεχώς εμπλουτίζεται με νέες λέξεις και όρους όπως αυτές χρησιμοποιούνται από τους αγγλόφωνους ανά τον κόσμο.

Στις προσθήκες του Σεπτεμβρίου του 2016 υπάρχει και… ελληνικό χρώμα καθώς μια από τις νέες εγγραφές αφορά στη λέξη spanakopita, η οποία φυσικά αναφέρεται στην παραδοσιακή ελληνική λιχουδιά.

Η σπανακόπιτα λοιπόν γίνεται διεθνής και πλέον μπορούμε, επίσημα, να αναφερόμαστε σε αυτή στα αγγλικά μας κείμενα ή συνομιλίες!

 

[Mr Spock]

Γνωστά και άγνωστα πιάτα της τουρκικής κουζίνας

Η τουρκική κουζίνα αποτελεί τον συνδετικό κρίκο της ελληνικής με αυτή της Μέσης Ανατολής και υπάρχουν πολλά φαγητά που έχουν αγαπηθεί τόσο ώστε να τα θεωρούμε «δικά μας». Ας δούμε 10 χαρακτηριστικά πιάτα που ίσως να μην είναι τόσο προφανή αλλά σίγουρα θα τα λατρέψετε.

Κεμπάπ



Το κεμπάπ είναι ένα από τα πιο τυπικά τουρκικά φαγητά, αφού αναφέρεται σε όλα τα τουρκικά κρέατα. Τα ψητά κομμάτια κρέατος σε σουβλάκι ονομάζονται σις κεμπάπ, ενώ σε κάποιες συνοικίες σερβίρουν «doner» κεμπάπ. Αξίζει να δοκιμάσετε και Alazanik και Tandir κεμπάπ.

Menemen



Το menemen θεωρείται ιδανικό πιάτο για πρωινό αλλά μπορεί να καταναλωθεί οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Είναι ένα βασικό γεύμα και αποτελείται από κρεμμύδια, πιπεριές και ντομάτες που ζεσταίνονται σε καυτό τηγάνι. Στη συνέχεια τα αυγά σπάνε μέσα στο τηγάνι και είτε μένουν τηγανητά είτε αναμιγνύονται με τα κρεμμύδια και τις πιπεριές σαν ομελέτα. Στο τέλος προστίθενται ορισμένα μπαχαρικά όπως πάπρικα και μαύρο πιπέρι, και με τη συνοδεία ενός απλού κομματιού από ψωμί είστε έτοιμοι για ένα τέλειο γεύμα.

Gozleme



Το Gozleme είναι μια χειροποίητη ζύμη που απλώνεται και γεμίζεται με αλμυρά κρέατα, λαχανικά και τυριά. Μετά σφραγίζεται και μαγειρεύεται σε ένα ταψάκι.

Σιμίτ



Οι Τούρκοι τρώνε ένα μεγάλο πρωινό μαζί με όλη την οικογένεια και το σιμίτ είναι η βάση σε κάθε τραπέζι. Αν και το simit είναι απλά ένα κυκλικό ψωμί με σουσάμι (όπως το κουλούρι Θεσσαλονίκης) από πάνω ταιριάζει εξαιρετικά με οποιοδήποτε είδος κρέατος ή τυριού τραβάει η όρεξή σας.

Λαχματζούν



Είναι το τουρκικό αντίστοιχο της πίτσας, με πολύ λεπτή βάση και γέμιση από μπόλικο κρεμμύδι, κιμά, πιπεριές και ντομάτα. Παραδοσιακά σερβίρεται με μια σαλάτα που σημαίνει ότι τα λεφτά σας θα πιάσουν τόπο.

Μπουρέκ



Το μπουρέκ είναι μια τουρκική πίτα που συνήθως γεμίζεται με κρέας, τυρί, πατάτες ή σπανάκι. Μπορείτε να το προμηθευτείτε στα περισσότερα αρτοποιεία, αν και την καλύτερη ποιότητα θα τη βρείτε σε ειδικά καταστήματα μπουρέκ . Υπάρχουν διάφοροι τύποι για να δοκιμάσετε όπως το σου μπουρέκ (με νερό), το οποίο είναι πολύ μαλακό ή το sigara μπουρέκ (πίτα τσιγάρο) που είναι μακρύ και λεπτό με γέμιση από τυρί ή πατάτα. Τα borek είναι τέλεια σνακ και κάνουν και για πρωινό αν προτιμάτε.

Μπαλίκ Εκμέκ



Εκμέκ στα τουρκικά σημαίνει ψωμί και το μπαλίκ εκμέκ είναι σάντουιτς με ψάρια που καταναλώνεται ως επί το πλείστον στην Κωνσταντινούπολη κατά μήκος του Βοσπόρου. Υπάρχουν μερικά διαφορετικά είδη αλλά το πιο συνηθισμένο είναι ένα είδος ψαριών του αλμυρού νερού μέσα σε ένα σάντουιτς με λίγη σαλάτα. Είναι απλό και νόστιμο και συνήθως καλύτερο σε εστιατόριο, αν και λίγο πιο ακριβό.

Manti



Το Manti παραδοσιακά προέρχεται από την περιοχή Kayseri της Τουρκίας και είναι ζυμαρικό γεμισμένο με κιμά. Το Manti βράζεται σε υψηλή θερμοκρασία και στη συνέχεια σερβίρεται στο τραπέζι καλυμμένο με γιαούρτι. Δε θα βρείτε αυτό το πιάτο σε όλα τα τουριστικά εστιατόρια για αυτό θα πρέπει να το αναζητήσετε σε παραδοσιακά μέρη.

Sac Kavurma



Το Sac Kavurma είναι ένα μίγμα από κρέας, πιπεριές, κρεμμύδι και ντομάτες που αναμιγνύονται με βότανα και στη συνέχεια ψήνονται σε υψηλή θερμότητα σε τηγάνι. Θα σερβιριστεί στο τραπέζι σας με τη φλόγα ακόμη να καίει. Παραδοσιακά συνοδεύεται με ρύζι και ορισμένα λαχανικά και είναι βέβαιο ότι δε θα αφήσετε τίποτα στο πιάτο.

Λουκούμια



Τα τουρκικά λουκούμια! Θα τα βρείτε σε πολλές διαφορετικές γεύσεις, με διάφορα αρώματα όπως τριαντάφυλλο, μαστίχα, λεμόνι και νόστιμη γέμιση από ξηρούς καρπούς ή σκέτα. Μη φύγετε αν δεν απολαύσετε έναν παραδοσιακό τουρκικό καφέ μαζί με λουκούμι της αρεσκείας σας.

 

[Nick Arvanitakis]

97 kila υψος 1,93 , καλα με πηγε , χαχαχαχα !!!

Γατάκια διατροφολόγοι, σκίστε τα πτυχία σας.
Vlassis -S rules!

 

[Kostas Kefalas]

μολις γυρισα απο το καφεδακι....

 

[Mr Spock]

 

[Mr Spock]

Επιστημονικά μαγειρέματα

Να βάλω αλάτι στα μακαρόνια που βράζουν; Και πώς θα κάνω θρεπτικότερη τη χορτόσουπα; Η ώσμωση και η διάχυση δίνουν τις απαντήσεις στα καυτά ερωτήματα που γεννιούνται στην κουζίνα

Παίζοντας με το φαινόμενο της ώσμωσης μπορούμε να κρατήσουμε τα θρεπτικά συστατικά στα χορταρικά μας ή να τα κάνουμε να βγουν στον ζωμό της σούπας μας


Ο Θεός λένε ότι καταράστηκε τον άνθρωπο δίνοντάς του τη συνήθεια, σε διάφορες εκδηλώσεις της ζωής του. Μία από αυτές λοιπόν, όπου βρίσκουμε τη συνήθεια να βασιλεύει, είναι και το μαγείρεμα. «Ετσι το έφτιαχνε η μάνα μου, που το έμαθε από τη γιαγιά μου, έτσι το κάνω κι εγώ και... το τρώνε, τους αρέσει πολύ» ή «έτσι το είδα που το έφτιαχναν στην τηλεόραση και το κάνω από τότε κι εγώ, κάτι θα ξέρουν». Γνωστές νοοτροπίες, στερεότυπες και αποστεωμένες εκφράσεις, όπως «μαμαδίστικο φαγητό», που το καθημερινό άγχος για την ατομική και οικογενειακή διατροφή τις κάνει να φαίνονται έως και περιζήτητες.

Αν όμως αποφασίζαμε να δούμε εντελώς διαφορετικά τον χώρο της κουζίνας; Δηλαδή ως τον πιο καθημερινό και κατ' εξοχήν χώρο έρευνας; Και τελικά ένα εργαστήριο όπου γίνονται μερικές φορές, έτσι χωρίς πρόγραμμα, πολλά πειράματα, βασισμένα στη λογική και στους νόμους της Φυσικής και της Χημείας; Οσοδήποτε μικρό και απλό κι αν είναι αυτό το εργαστήριο, θα μπορούσαμε να σκεπτόμαστε το μαγείρεμα ως κάτι πολύ πιο συναρπαστικό αλλά και ανταποδοτικό.

Το πόση Φυσική και πόση Χημεία «κρύβονται» στην κατσαρόλα, στο τηγάνι και στον φούρνο το επιβεβαιώνουν, και πρόκειται για πολύ συναρπαστικό ανάγνωσμα, μερικές χιλιάδες σελίδων, έντυπων και ηλεκτρονικών, σε διάφορες γλώσσες. Από σουηδικά ως γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά και ισπανικά, από όσο μπορώ να έχω υπόψη μου, που έχουν γραφτεί κυρίως μετά το 1990. Καθηγητές θετικών επιστημών σε διάφορα πανεπιστήμια του εξωτερικού συναντήθηκαν επανειλημμένα για να μαγειρέψουν, να υποστηρίξουν τις απόψεις τους για το φαγητό, να κοντραριστούν και να γράψουν ως και εξισώσεις σχετικά με το θέμα. Εκεί λοιπόν, αν ψάξεις, βρίσκεις και αρκετές σελίδες αφιερωμένες στον ρόλο που παίζουν η ώσμωση και η διάχυση. Δύο φυσικές διαδικασίες, που και μόνο η αναφορά σε αυτές μπορεί να λειτουργεί αποτρεπτικά για τον ταλαιπωρημένο μάγειρο ή τη μαγείρισσα της ρουτίνας αλλά είναι τόσο, μα τόσο καθημερινά μπροστά μας!

Το δίλημμα της μακαρονάδας

Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα πιο απλά. Ενα φαγητό που και ο πιο μοναχικός άνθρωπος και εραστής του «ντελίβερι» φαγητού κάποια στιγμή φτιάχνει στην κουζίνα του. Πρόκειται για τη γνωστή μας λιτή και χωρίς σάλτσα μακαρονάδα. Η συνταγή απλή. Να βράσει το νερό και εκεί να ρίξουμε τα μακαρόνια. Βάζουμε όμως αλάτι στο νερό; Και αν ναι, αυτό πρέπει να γίνεται στην αρχή ή μήπως στο τέλος;

Είτε λοιπόν η απάντηση είναι ναι είτε όχι, σημασία για εμάς, με βάση όσα αναφέρθηκαν πριν, έχει βέβαια το γιατί. Αφήνοντας στην άκρη την περίπτωση που κάποιος πρέπει να απέχει από το οποιοδήποτε αλάτι για λόγους υγείας, πρέπει να γνωρίζουμε ότι το σωστό είναι να μπαίνει στο νερό από την αρχή. Και αν θελήσουμε να μάθουμε το γιατί, θα οδηγηθούμε πλέον αναγκαστικά στο να κατανοήσουμε και το τι είναι η ώσμωση.

Κοιτάζοντας τα σχετικά με τη σύσταση του προϊόντος, στα περισσότερα ζυμαρικά αναφέρεται ότι περιέχουν και αλάτι. Αν λοιπόν δεν βάλουμε από την αρχή μια ποσότητα αλατιού, όταν θα αρχίσουν να διαβρέχονται, το αλάτι που περιέχουν, εξαιτίας του φαινομένου της ώσμωσης, όπως θα το δούμε πιο αναλυτικά σε λίγο, θα διαρρεύσει στο νερό της κατσαρόλας γιατί εκεί δεν υπάρχει αλάτι. Οπότε τα μακαρόνια μας θα βγουν αρκετά πιο ανάλατα και επομένως μάλλον λίγο πιο άνοστα. Αυτό μετά θα μας κάνει να χρειαστούμε πιο αλμυρό τυρί για να τα νοστιμίσουμε, κατά τα γνωστά. Το τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν μας το δίνει η γνώση σχετικά με τη διάχυση και την ώσμωση.
Πότε ώσμωση και πότε διάχυση;

Με την προϋπόθεση πως έχουμε μια σχετικά σαφή εικόνα για την ώσμωση και τη διάχυση ας δούμε πρώτα μερικές ακόμα, απλές περιπτώσεις που τυχαίνουν στο μαγείρεμα, έχοντας ως οδηγό το ότι ο διαλύτης, που είναι συνήθως το νερό, περνώντας από μια διαχωριστική μεμβράνη (αυτή μπορεί να είναι τα τοιχώματα των κυττάρων σε ένα λαχανικό ή το περίβλημα στους μυς του κρέατος), έχει την τάση να πηγαίνει προς το μέρος όπου είναι συγκεντρωμένη περισσότερο μια ουσία που έχουμε διαλύσει εμείς επίτηδες, όπως για παράδειγμα το αλάτι. Εξισώνοντας έτσι, όσο γίνεται, την ανισορροπία.

Οταν βράζουμε πατάτες σε νερό, δεν έχουμε λόγο να ρίξουμε από την αρχή αλάτι. Διότι θα χάσει η πατάτα ένα μέρος από το νερό που περιέχει, αφού αυτό θα τείνει να φύγει από το εσωτερικό της και να πάει προς τα εκεί όπου βρίσκεται σε διάλυση το αλάτι. Πιο μεγάλη σημασία βέβαια έχει η πορεία του νερού όταν βράζουμε χορταρικά. Εκεί χρειαζόμαστε το αλάτι στο νερό της κατσαρόλας. Διότι τα κύτταρα στα «πράσινα» τρόφιμα περιέχουν και αυτά σε διάλυση κάποιες ουσίες και δεν θέλουμε να μπει σε αυτά το νερό της κατσαρόλας, διότι θα τα κάνει άνοστα. Δημιουργούμε λοιπόν με το αλάτι εξωτερικά από αυτά ένα ισότονο, όπως λέγεται, διάλυμα και μένει η καθεμία στη θέση της (εκτός και αν κάνουμε χορτόσουπα, οπότε θέλουμε, αντίθετα, να βγουν οι ουσίες στο νερό και πρέπει να αυξήσουμε το αλάτι για να επιτύχουμε πληρέστερη διάνοιξη των τοιχωμάτων των φυτικών κυττάρων). Το βράσιμο ενός χορταρικού, όπως το κουνουπίδι, μέσα σε ισότονο διάλυμα αλατιού μπορεί εύκολα να πείσει και τον πλέον δύσπιστο.

Στην κρεατόσουπα δεν βάζουμε αλάτι από την αρχή, οπότε το νερό εισρέει στα κύτταρα του κρέατος και επειδή τα ζωικά κύτταρα είναι λιγότερο ανθεκτικά από αυτά των φυτών τελικά διαρρηγνύονται και βγαίνουν όλες οι επιθυμητές ουσίες στο νερό (και γι' αυτό το κρέας μετά είναι αρκετά άνοστο).

Σε όλα αυτά λοιπόν βλέπουμε τον ρόλο της ώσμωσης. Αντίθετα όμως από ό,τι πιστεύεται, στο ψήσιμο του κρέατος με οποιονδήποτε τρόπο, και κυρίως όταν χρησιμοποιείται αλάτι πριν, δεν έχουμε ώσμωση.

Το «μυστήριο» της άλμης

Για όποιον ασχολείται με το μαγείρεμα του κρέατος και δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για το αποτέλεσμα, του είναι αρκετό να ξέρει ότι βάζοντας το οποιοδήποτε κομμάτι και είδος (κοτόπουλο, γαλοπούλα, χοιρινό, μοσχαρίσιο, οποιασδήποτε ηλικίας) για αρκετές ώρες σε ένα διάλυμα αλατιού μέσα σε νερό, και τίποτε άλλο, θα έχει μετά ένα εξαιρετικό τελικό αποτέλεσμα, με το κρέας να έχει γίνει πολύ μαλακό και ζουμερό. Το γιατί όμως θέλει αρκετή εξήγηση διότι έχει υπάρξει παρεξήγηση.

Η παρεξήγηση είναι πως κάποιοι νομίζουν ότι αυτό το μικρό θαύμα οφείλεται στην ώσμωση. Αν όμως ήταν έτσι, με τα όσα ήδη γνωρίζουμε, θα λέγαμε ότι ακόμα πιο καλή δουλειά θα κάνει το σκέτο νερό. Ωστόσο τα πειράματα δεν έδειξαν κάτι τέτοιο.

Το πρώτο βήμα που θα πρέπει να κάνουμε είναι να συνειδητοποιήσουμε πως μέσα στο νερό πλέον δεν υπάρχει «αλάτι» αλλά από κάθε μόριό του έχουν προκύψει κατά τη διάλυση δύο ξεχωριστά κομμάτια, που είναι φορτισμένα, τα ονομάζουμε «ιόντα» και είναι το χλώριο (Cl-) και το νάτριο (Na+). Στη συνέχεια θα πρέπει να παρακολουθήσουμε την πορεία των ιόντων του χλωρίου (για τη χαρακτηριστική αλμυρή γεύση μόνο τα ιόντα του νατρίου είναι υπεύθυνα). Εχουμε πλέον διάχυση των ιόντων χλωρίου γύρω από τις ίνες του κρέατος και όσο συσσωρεύονται περισσότερα με την παρέλευση του χρόνου αυξάνεται ο στατικός ηλεκτρισμός. Επειδή όμως τα ομώνυμα (φορτισμένα σωματίδια) απωθούνται, αναγκάζουν και τις ίνες να απωθούνται μεταξύ τους, πράγμα που επιτρέπει να εισχωρεί στο κρέας όλο και περισσότερο νερό. Από πειράματα που έχουν γίνει, έχει βρεθεί ότι όταν επέλθει ισορροπία, το νερό που περιέχεται σε ένα οποιοδήποτε κομμάτι αν ήταν αλατισμένο έχει αυξηθεί κατά 8,5% περίπου ενώ αν ήταν χωρίς αλάτι κατά 5%. Ωστόσο η διαφορά γίνεται αισθητή κατά το μαγείρεμα, διότι βρέθηκε πως χωρίς να μπει στο νερό ή με το σκέτο νερό χάνει το 15% ενώ με το αλατισμένο το 10%. Αυτή η διαφορά του 5% είναι αρκετή για να δώσει αισθητά καλύτερα αποτελέσματα είτε στην κατσαρόλα είτε στο τηγάνι. Και ας μου επιτραπεί να αναφέρω ότι αυτά είναι δοκιμασμένα και εγγυημένα.