(Δεν) μου αρέσει, πρέπει να ντρέπομαι;

[Dimifoot]

https://tidal.com/album/3327572

https://tidal.com/album/4396630

https://tidal.com/album/68998396

Αυτά και είσαι έτοιμος. Toccata&Fugue δεν έβαλα.

 

[Rosinante]

Παρτε κι ενα πανκ Μπαχ απο τους θεους toy dolls...

 

[Deleted member 23222]

View attachment 109124
https://tidal.com/album/3327572

View attachment 109127
https://tidal.com/album/4396630

View attachment 109128
https://tidal.com/album/68998396

Αυτά και είσαι έτοιμος. Toccata&Fugue δεν έβαλα.

Από όλα αυτά μπορώ να ακούσω μέχρι τέλους τα Goldberg variations με τον Schiff που τα έχω συνηθίσει γιατί αυτόν έχω.
Τα δισκάκια της ΕΜΙ τα έχω επίσης.
Οι Cello suites, έχουν αυτή την...τάξη και αρμονία που με κάνει να πλήττω αφάνταστα στη μπαρόκ...
Μουσική με ευταξία, χωρίς εξάρσεις, χωρίς κάτι που θα σε ενθουσιάσει ή θα απογοητεύσει, μετά το πρώτο λεπτό ακρόασης...το χάνεις γιατί νομίζεις ότι το χεις ξανακούσει τόσες φορές...και σβήνει άμεσα σε βαθμό αδιαφορίας...
Θα τα ακούσεις και μετά στο μέλλον, δεν θα τα χρειαστείς ξανά...

Βρίσκω μεγάλο ενδιαφέρον στον 20 αιώνα και στους πιο πολλούς ρομαντικούς (όχι τον Σοπέν πχ που επίσης δεν πολύ συμπαθώ γιατί παραείναι...γλυκούλης!!!)
[DOUBLEPOST=1541279579][/DOUBLEPOST]

Παρτε κι ενα πανκ Μπαχ απο τους θεους toy dolls...

Αυτοί γιατί γδύνονται;;
Ούτε από το παίξιμο ενθουσιάστηκα!!

 

[Nick Arvanitakis]

Ωραίος κι ο Bachαντζιδης κι όλοι.

Αν όμως δεν κυλιστείς στη βαλβολίνη του garage και δεν τριπάρεις με την ψυχεδέλεια των 60s...

 

[Dimifoot]

Από όλα αυτά μπορώ να ακούσω μέχρι τέλους τα Goldberg variations με τον Schiff που τα έχω συνηθίσει γιατί αυτόν έχω.

Ωραίος ο Schiff, αλλά άκου και αυτό, ειναι ιδιαίτερο.

Οι Cello suites, έχουν αυτή την...τάξη και αρμονία που με κάνει να πλήττω αφάνταστα στη μπαρόκ...
Μουσική με ευταξία, χωρίς εξάρσεις, χωρίς κάτι που θα σε ενθουσιάσει ή θα απογοητεύσει, μετά το πρώτο λεπτό ακρόασης...το χάνεις γιατί νομίζεις ότι το χεις ξανακούσει τόσες φορές...και σβήνει άμεσα σε βαθμό αδιαφορίας...

Εχουν (όχι οι Cello suites, τα υπόλοιπα) και άλλο επίπεδο ακρόασης. Δεν ειναι Βιβάλντι. Άκου τα και καθέτως.

 

[stellios72]

Για ακου αυτο αν δεν το χεις ακουσει.

 

[Deleted member 23222]

Ωραίος ο Schiff, αλλά άκου και αυτό, ειναι ιδιαίτερο.

Εχουν (όχι οι Cello suites, τα υπόλοιπα) και άλλο επίπεδο ακρόασης. Δεν ειναι Βιβάλντι. Άκου τα και καθέτως.

Έλα τώρα...
Τα Brandenburg είναι τρις «χειρότερα»...

Οκ ο Βιβάλντι, ακούς τις τέσσερις εποχές ευχάριστα τουλάχιστον, δεν είναι δα και Ραχμάνινοφ ούτε Στραβίνσκι!!



]Αν πιάσουμε την Jazz, δεν μου άρεσε ο Miles Davis ως οργανοπαίκτης... και εννοώ την προχώ του περίοδο...τα be bop δεν ήταν του γούστου μου ποτέ...

Ήταν φοβερός στις ενορχηστρώσεις, έφτιαξε φοβερούς δίσκους και έβγαλε καταπληκτικούς μουσικούς...
Λυπάμαι και θλίβομαι, αλλά μου φαίνεται εκτός τόνου, σε πολλές καλές (άριστες) συνθέσεις του...δεν ξέρω πως φαίνεται σε εσάς που τυχόν σας αρέσει...

Ακούς πχ τον Lester Bowie και πας στον παράδεισο...

 

[Dimifoot]

Αν δεν σου αρέσει, δεν σου αρέσει.
Οπως νομίζεις. Γούστα.

 

[editor]

How can you not dance to that?

 

[Deleted member 23222]

Mόνο εγώ φτύνω τελικά εδώ μέσα;;;

Όλοι οι άλλοι αγαπάτε αλλήλους;;
Ωραία, αφού θέλετε αγάπες, εμένα μου άρεσε ο Κώστας Καφάσης...


Δεν το είπα σε κανένα,αλλά με το «γέλα κυρία μου» έχω πιεί πολλά ούζα στη Πάτρα...με σκυλολόι.
Και ο Μοναχός μου άρεσε επίσης...
Ο Αδαμαντίδης ...αν είναι νηφάλιος, ΑΠΑΙΧΤΟΣ!!!

Επίσης μου αρέσουν τα κλαρίνα στα πανηγύρια και στα βαφτίσια και γάμους στη Βοιωτία, με γύφτους κλαριτζήδες όπως παλιά...τραβιέται κρασί...


Πόσο θα εκτεθώ πια...

 

[daharis666]

Mόνο εγώ φτύνω τελικά εδώ μέσα;;;

Όλοι οι άλλοι αγαπάτε αλλήλους;;
Ωραία, αφού θέλετε αγάπες, εμένα μου άρεσε ο Κώστας Καφάσης...


Δεν το είπα σε κανένα,αλλά με το «γέλα κυρία μου» έχω πιεί πολλά ούζα στη Πάτρα...με σκυλολόι.
Και ο Μοναχός μου άρεσε επίσης...
Ο Αδαμαντίδης ...αν είναι νηφάλιος, ΑΠΑΙΧΤΟΣ!!!

Επίσης μου αρέσουν τα κλαρίνα στα πανηγύρια και στα βαφτίσια και γάμους στη Βοιωτία, με γύφτους κλαριτζήδες όπως παλιά...τραβιέται κρασί...


Πόσο θα εκτεθώ πια...

Ρεπάνη ξέχασες

 

[Σταύρος Λαγκαδιανός]

Δεν το είπα σε κανένα,αλλά με το «γέλα κυρία μου» έχω πιεί πολλά ούζα στη Πάτρα...με σκυλολόι.

Αυτό είναι ρε φίλε... «γέλα κυρία μου». Όλα τ' άλλα είναι τρίχες. Κι ας μη μού αρέσει ο Καφάσης. Και να σηκώνεις το ποτήρι και να φωνάζεις... στην υγειά της!

 

[Shepherd]

Δεν μπορώ...
Τα κλαψολαικοπόπ του στυλ Παντελίδη κτλ.
Τα σκυλάδικα.
Τα μαυράκια που βογκάνε στα γκέτο.
Με πιάνει πονοκέφαλος στο πεντάλεπτο.

Δεν μου αρέσει..
ο Χατζηδάκης
ο Καζαντζίδης
ο Μότσαρτ

 

[Deleted member 23222]

Δεν μπορώ...
Τα κλαψολαικοπόπ του στυλ Παντελίδη κτλ.
Τα σκυλάδικα.
Τα μαυράκια που βογκάνε στα γκέτο.
Με πιάνει πονοκέφαλος στο πεντάλεπτο.

Δεν μου αρέσει..
ο Χατζηδάκης
ο Καζαντζίδης
ο Μότσαρτ

Σε όλα συμφωνώ , εκτός από τον Χατζηδάκι, όπου μου αρέσουν αρκετά, αλλά όχι και σε βαθμό να τα λιώνω...

Μάλλον περισσότερο τον βαρέθηκα πια...
Δεν επιλέγω κάτι συνειδητά πλέον να ακούσω από αυτόν.

Πόσες επαναλήψεις πια να αντέξεις;;

ΥΓ.Του χρεώνω όμως ότι ανακάλυψε και προέβαλλε μεταξύ άλλων και δυο πολύ αξιόλογους συνθέτες.
Την Πλάτωνος και τον Κυπουργό.

 

[Abessalom]

ΥΓ2. Ο απόλυτος για εμένα είναι μόνο ο Μπετόβεν.
Ότι έχω ακούσει , και έχω ακούσει σχεδόν όλο το έργο του, σφύζει από δυναμισμό, μελωδία, ευαισθησία, αχαλίνωτη φαντασία, έμπνευση...
Μου αρέσουν πολλοί σύγχρονοι, αλλά σε επίπεδο συμφωνίας, ο Μπετόβεν με « έβαλε» στο κόλπο...και δεν έχω ακούσει κάτι καλύτερο μετά από αυτόν.
Και δεν τον βαριέσαι ποτέ...ποτέ...

Όταν στα τέλη του 1792 ο Λούντβιχ, 22 ετών και ήδη καταξιωμένος μουσικός, πήγε στη Βιέννη (όπου και έμελλε να εγκατασταθεί οριστικά), με τη βοήθεια του εργοδότη του Εκλέκτορα της Βόννης, προκειμένου να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές δίπλα στον Χάυδν, ο τελευταίος του έβαζε να μελετάει Μπαχ. Κυρίως από το Wohltemperierte Klavier.
Αυτό τουλάχιστον θα έπρεπε να σου λέει κάτι.

Και η δική μου προτίμηση είναι ο Μπετόβεν*. Όμως νομίζω ότι τον Μπαχ τον προσεγγίζεις αφού έχεις ακούσει όλους τους άλλους.





* και ο Μότσαρτ... και Τα Σκαθάρια... Και οι Queen.... και με τα 1000 ο Χατζιδάκις... ό,τι δεν σου αρέσει δλδ

Όσο για τον Καζαντζίδη.... πες μου ότι δεν ακούς το παρακάτω και δεν βαράς προσοχή!

[DOUBLEPOST=1541322042][/DOUBLEPOST]... και αφού σου αρέσει ο Μπετόβεν, κάνε τον κόπο να ακούσεις το τελευταίο μέρος από τη σονάτα Hammelklavier (29η), ιδίως τη φούγκα: όλος ο Μπαχ είναι εκεί.

 

[Deleted member 23222]

Όταν στα τέλη του 1792 ο Λούντβιχ, 22 ετών και ήδη καταξιωμένος μουσικός, πήγε στη Βιέννη (όπου και έμελλε να εγκατασταθεί οριστικά), με τη βοήθεια του εργοδότη του Εκλέκτορα της Βόννης, προκειμένου να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές δίπλα στον Χάυδν, ο τελευταίος του έβαζε να μελετάει Μπαχ. Κυρίως από το Wohltemperierte Klavier.
Αυτό τουλάχιστον θα έπρεπε να σου λέει κάτι.

Και η δική μου προτίμηση είναι ο Μπετόβεν*. Όμως νομίζω ότι τον Μπαχ τον προσεγγίζεις αφού έχεις ακούσει όλους τους άλλους.





* και ο Μότσαρτ... και Τα Σκαθάρια... Και οι Queen.... και με τα 1000 ο Χατζιδάκις... ό,τι δεν σου αρέσει δλδ

Όσο για τον Καζαντζίδη.... πες μου ότι δεν ακούς το παρακάτω και δεν βαράς προσοχή!

[DOUBLEPOST=1541322042][/DOUBLEPOST]... και αφού σου αρέσει ο Μπετόβεν, κάνε τον κόπο να ακούσεις το τελευταίο μέρος από τη σονάτα Hammelklavier (29η), ιδίως τη φούγκα: όλος ο Μπαχ είναι εκεί.

Να αρχίσω από το τέλος.
Δεν είπα εγώ ότι ο Μπάχ δεν είναι σημαντικός!!!, ή υπέρτατος αν θέλεις για τη μελέτη της μουσικής.
Εξήγησα μάλιστα πιο πάνω και τη διαφωνία μου με τα ωδεία όπου τους εξηγώ ότι έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι και πρέπει να συμμορφωθούν...(δεν με ακούν όμως!!!)

Είπα ότι εμένα ως ακροατή, δεν με συγκινεί καθόλου για λόγους που εξήγησα.

Δεν ξέρω κάποια γειτονιά να μοσχοβολά πλέον,δεν μου λέει τίποτα ο Καζαντζίδης, δεν με άγγιξε ούτε ως θαμώνα σε κουτούκι με κρασάκι και μεζέ...αν έμπαινα σε mood λαϊκο, θα προτιμούσα σαφώς τα τραγούδια του Στράτου, ή του Τσιτσάνη ( ο πιο διαχρονικός συνθέτης κατά τη γνώμη μου στο λαϊκό) ...
Ακόμα και τον Αγγελόπουλο θα προτιμούσα από εκείνη την εποχή με τα τσιφτετέλια του...

Για τον Μότσαρτ deep respect αλλά...δάκρυ δεν έχει κυλήσει στο ματάκι μου με αυτόν...

Για τους άλλους zero.
Mουσική για σουπερμάρκετ για χαρούμενες, μεσόκοπες και ελαφρώς...υπέρβαρες νοικοκυρές...

ΥΓ.
Και ο Webern διασκεύασε Μπάχ...
Και ξεπέρασε πολύ το πρωτότυπο...
[DOUBLEPOST=1541323986][/DOUBLEPOST]Και κάτι ακόμα για τον Καζαντζίδη...

Ως περσόνα, δεν μου ήταν καθόλου συμπαθής...σόρυ...

Απόλυτη έλλειψη ταπεινοφροσύνης, απόλυτη απόρριψη της νομιμότητας με τον Μάτσα, τον Νικολόπουλο, χολή για τον Νταλάρα...μόνο για τους υποτακτικούς του είχε μια καλή κουβέντα...
Θεός σχωρέστον...

 

[Abessalom]

Το Σαββατόβραδο είναι μουσική Θεοδωράκη σε στίχους Λειβαδίτη. Δεν γράφηκε για μουσική του κουτουκιού. Δεν είναι κλαψομούνικο, μιλάει απλώς για μια άλλη (?) Ελλάδα.





....Δεν είπα ότι ο Μπετόβεν διασκεύασε Μπαχ. Μίλησα για σημείο του έργου του που φαίνεται κρύσταλλο ο δάσκαλός του. Και όταν λέμε δάσκαλος του Μπετόβεν, δεν μιλάμε για ...ωδεία.

 

[Rosinante]

Όταν στα τέλη του 1792 ο Λούντβιχ, 22 ετών και ήδη καταξιωμένος μουσικός, πήγε στη Βιέννη (όπου και έμελλε να εγκατασταθεί οριστικά), με τη βοήθεια του εργοδότη του Εκλέκτορα της Βόννης, προκειμένου να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές δίπλα στον Χάυδν, ο τελευταίος του έβαζε να μελετάει Μπαχ. Κυρίως από το Wohltemperierte Klavier.
.

Μαλιστα, ειχε σκοπο να συναντηθει με τον Μοτσαρτ αλλα ενα περιστατικο θανατου νομιζω, τον εκανε να επιστρεψει στη Γερμανια. Αυτο σταθηκε αφορμη να μη συναντηθουν ποτε οι δυο μουσουργοι.

Πριν 2-3 χρονια, στο Μεγαρο Θεοχαρακη στην Αθηνα ειχε ανεβει μια παρασταση με τιτλο ''Αχ-Μπαχ'', στην οποια πηγα εντελως τυχαια. Ηταν 3 κοπελες, μια πιανιστα, μια φλαουτιστα και μια ηθοποιος-μουσικος. Ηταν μια εξαισια βιογραφια του Μπαχ μεσα απο τα ματια ενος μικρου κοριτσιου και της δασκαλας που τη διδασκε μουσικη. Ειναι η καλυτερη μουσικοθεατρικη παρασταση που εχω δει. Μακαρι να ξανανεβει.
Μεσα απο την παρασταση εμαθα οτι ο Μπαχ εγραψε μουσικη για ΟΛΑ τα οργανα, ακομα και για οργανα που δεν ειχαν ανακαλυφθει ακομα(ουτε πιανο)!!!! Τοτε υπηρχαν το κλειδοκυμβαλο και το τσεμπαλο που θυμιζαν κατι σε πιανο. Επισης, πρωτος ο Μπαχ ασχοληθηκε με τον αυτοσχεδιασμο και ετσι θεωρειται ο πρωτος ''τζαζίστας''.

 

[sk4t4]

Η κλασσικη μουσικη εχει ενα,σημαντικο κατα τη γνωμη μου,μειονεκτημα:Δεν εχει αμεσοτητα.Δεν απευθυνεται στην καρδια,αλλα στο μυαλο.Και που να ακουστει και καποιο "φαλτσο".Καταστροφη!

 

[Abessalom]

Μαλιστα, ειχε σκοπο να συναντηθει με τον Μοτσαρτ αλλα ενα περιστατικο θανατου νομιζω, τον εκανε να επιστρεψει στη Γερμανια. Αυτο σταθηκε αφορμη να μη συναντηθουν ποτε οι δυο μουσουργοι.

Πριν 2-3 χρονια, στο Μεγαρο Θεοχαρακη στην Αθηνα ειχε ανεβει μια παρασταση με τιτλο ''Αχ-Μπαχ'', στην οποια πηγα εντελως τυχαια. Ηταν 3 κοπελες, μια πιανιστα, μια φλαουτιστα και μια ηθοποιος-μουσικος. Ηταν μια εξαισια βιογραφια του Μπαχ μεσα απο τα ματια ενος μικρου κοριτσιου και της δασκαλας που τη διδασκε μουσικη. Ειναι η καλυτερη μουσικοθεατρικη παρασταση που εχω δει. Μακαρι να ξανανεβει.
Μεσα απο την παρασταση εμαθα οτι ο Μπαχ εγραψε μουσικη για ΟΛΑ τα οργανα, ακομα και για οργανα που δεν ειχαν ανακαλυφθει ακομα(ουτε πιανο)!!!! Τοτε υπηρχαν το κλειδοκυμβαλο και το τσεμπαλο που θυμιζαν κατι σε πιανο. Επισης, πρωτος ο Μπαχ ασχοληθηκε με τον αυτοσχεδιασμο και ετσι θεωρειται ο πρωτος ''τζαζίστας''.

O Μπετόβεν όντως συνάντησε τον Μότσαρτ, όχι όταν πήγε στη Βιέννη για να εγκατασταθεί στα τέλη του 1792 ( ο Μότσαρτ είχε πεθάνει ένα χρόνο πριν), αλλά στο πρώτο ταξίδι του στη Βιέννη, στα 17 του. Είχε ελπίδες να τον δεχθεί ο Μότσαρτ ως μαθητή του, και λέγεται ότι κατά τη συνάντησή τους ο Μότσαρτ όντως διέγνωσε το άγουρο ακόμη μεγαλείο του νεαρού Λούντβιχ, και όντως ο θάνατος της μητέρας του ανάγκασε τον Μπετόβεν να επιστρέψει στη Βόννη. Σημειωτέον ότι έτρεφε κρυφή ζήλεια για τον Μότσαρτ, ο οποίος είχε έναν πατέρα που του παρείχε υψηλότατη μουσική παιδεία από την αρχή, ενώ ο ίδιος είχε έναν μέθυσο.


Δύσκολα μπορείς να ακούσεις μουσική Μπαχ για πληκτροφόρα της εποχής του, προσωπικώς μου σπάνε τα νεύρα, όχι μ όνο το αρπίχορδο αλλά ακόμη και το μεταγενέστερο φορτεπιάνο της εποχής των Μότσαρτ και Μπετόβεν.

Οι εκτελέσεις σε πιάνο των έργων για πληκτροφόρα του Μπαχ, αλλά και οι μεταγραφές για πιάνο ορχηστρικών έργων του, είναι οι αγαπημένες μου:

(κανονικά σονάτα για φλάουτο)

Τοκάτα 911