Η σημασία της Κλασικής Μουσικής στην εποχή μας.

[Prince]

Προσωπικα δεν πιστευω οτι η κλασικη μουσικη εχει φθεινουσα πορεια, το αντιθετο μαλιστα. Οταν οι γνωστες πριμαντονες δεινουν συναυλιες τα εισητηρια ειναι παντα προπουλημενα. Τα δισκακια δεν παιζουν καμμια απολυτως σημασια.

Και κατι ακομη. Μ αρεσουν παρα πολυ οι συγχρονοι καλλιτεχνες της κλασικης μουσικης. Εχουν αποκτησει μια διαφορετικη οικιοτητα με το κοινο. Απο φωνες εχοντας μπροστα τον πλουτο της παραδοσης εχουν κανει ενα βημα παραπανω και ειναι απολυτως λογικο.

Εχω ενα αριστουργημα που θα ηθελα να προτρεψω να το ακουσουν οι φιλοι της μουσικης. "GALA MARIINSKY II" (Blu Ray- Δυστυχως μονο δικαναλο). Διευθυντης ορχηστρας ο Gergiev.


Καπου προς το τελος βγαινει η Νετρεπκο και ερμηνευει 2-3 κομματια. Το πρωτο ειναι το Macbeth του Verdi. Αποθεωση πραγματικη. Δε νομιζω καποιος ακουγοντας αυτην την ερμηνεια να μπορει να βαλει καποια αλλη διπλα της. Βεβαια σαφως και μπαινουμε σε υποκειμενικα πραγματα που εχουν να κανουν με το γουστο αλλα εγω γραφω εδω για το δικο μου.

Για δεστε αυτη την υπαιθρια συναυλια, το γηπεδο μου μοιαζει καταμεστο.

Τα προπουλημένα εισητήρια για οψέποτε οι "πριμαντόνες" τραγουδούν εδώ και εκεί αποτέλουν ένα μόνον ψήγμα του τι πραγματικά συμβαίνει στην πορεία της Κλασικής Μουσικής σε παγκόσμιο επίπεδο. ΄Εχεις εικόνα τι γίνεται με συναυλίες Μουσικής Δωματίου, μικρών συνόλων, Χωρωδιών κα.?
Η φθείνουσα πορεία της έχει να κάνει και με τον ευτελισμό των παραγωγών, τις συνθήκες λειτουργείας των Ορχηστρων και άλλα πολλά.
Όσο για τον Macbeth της Netrebko, ακόμη και η ίδια θα σου έλεγε ότι απέχει πόρρω από μια Nilsson ή την Κάλλας, για να αναφέρω μόνον δύο. Και αυτό δεν είναι διόλου θέμα γούστου. Όσο για το "κατάμεστο γήπεδο" (!), πρόκειται για το ανοικτό θέατρο Waldbuhne στο Βερολίνο, που, το καλοκαίρι, δίνεται μια μόνον συναυλία και η οποία βέβαια, ως εικός, γίνεται ανάρπαστη...ό,τι και όποιος και εάν πρόκειται να παίξει. Βέβαια, η συναυλία αυτή μόνον συναυλία δεν είναι. Ένα gathering, happening for fun.

 

[promytheus]

Ιστορικά θεωρώ ότι ποτέ δεν την παρακολουθούσαν μεγάλα πλήθη. Πόσο μάλλον σήμερα που ζούμε σε απόλυτη πνευματική παρακμή έτσι όλες οι καλές τέχνες, όπως η ποίηση, η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, η ζωγραφική, η μουσική κλπ δε αγγίζουν τον όχλο, λες και πότε τον άγγιζαν; Για να λέμε και τα θετικά βέβαια οι χώροι που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει κλασική μουσική σήμερα είναι περισσότεροι από ποτέ.

 

[m1ts0s]

Ιστορικά θεωρώ ότι ποτέ δεν την παρακολουθούσαν μεγάλα πλήθη.

Ο Τσαικοφσκυ έκανε ποπάκια για την εποχή του. Ανάρπαστος στο τότε κοινό. Μεχρι και κανόνια εβαζε, σοου οχι αστεία.

 

[Dimifoot]

Ο Τσαικοφσκυ έκανε ποπάκια για την εποχή του. Ανάρπαστος στο τότε κοινό. Μεχρι και κανόνια εβαζε, σοου οχι αστεία.

Ο Βέρντι;

Μεγάλος σουξεδιάρης.

 

[m1ts0s]

Η υψιστη φόρμα my ass.

Αν σας ενδιέφερε η φόρμα, θα ασχολούσασταν με Ξενάκη, Messiaen, Sciarrino, Mauro Lanza, Brian Ferneyhough κτλ καθώς και φυσικά με ηλεκτρονική μουσική.

 

[Alfaalfa]

Σίγουρα δεν διδάχθηκα από κανέναν λόγιο/καθηγητή ή καλλιτέχνη ότι η ψυχαγωγία είναι συνώνυμο της διασκέδασης. Αντιθέτως, οι πολύ καλοί φιλόλογοι μου στο Γυμνάσιο μας μάθαιναν ότι όταν "άγω την ψυχή" δεν την "οδηγώ" στην διασκέδαση (τέρψη, ευχαρίστηση, απόλαυση) υποχρεωτικά και μόνον αλλά κυρίως στην πνευματική ανάταση και ψυχική ικανοποίηση, πράγμα που επιφέρει συχνά και την διασκέδαση (ακούγοντας π.χ. Rossini). Αλλά, πολύ θα ήθελα να βρω κάποιον που να διασκεδάζει με την 9η του Bruckner. Ωσαύτως, τι είδους διασκέδαση μπορεί να σου προσφέρει ένα έργο σαν τους "Επτα Τελευταίους Λόγους του Σωτήρα μας στον Σταυρό" του Haydn ή το εξαιρετικά σκοτεινό και κατά τεκμήριο καταθληπτικό 15ο Κουαρτέτο Έγχόρδων του Shostakovich . Αν όντως παραδεχθούμε ότι δεν μπορεί κάποιος να διασκεδάσει (να βρει τέρψη, ευχαρίστηση, απόλαυση) με αυτά το κορυφαία έργα της Κλασικής Μουσικής, τότε απλά μας είναι άχρηστα (μη διασκεδάσιμα).
Δεν υπάρχει καμία μεταφυσική, "ιεραποστολική" (και άλλα τέτοια ηχηρά) για κάποια "εμπλοκη" με την μέλετη, προετοιμασία κλπ. για τη ν ακρόαση μεγάλων έργων της Κλασικής Μουσικής. Απλά, είναι σαν ραντεβού στα τυφλά εάν δεν γνωρίζεις γιατί μία Συμφωνία ή ένα Κουαρτέτο Έγχόρδων έχει τέσσερις κινήσεις, γιατί απαιτεί η πρώτη κίνηση αρκετό χρόνο μέχρι να ολοκληρωθεί, τι είναι η Sonata form, στην οποία είναι βασισμένες σχεδόν άπασες οι πρώτες κινήσεις (και όχι μόνον) των έργων αυτών κοκ. Φυσικά και δεν αποτελεί υποχρέωση, χρέος και άλλα τοιαύτα. Αλλά, όπως στο ΥΓ2 τελικά παραδέχθηκες, χρειάζεται "μια κάποια προετοιμάσια". Ας ξεκινήσουμε από εκεί...που συμφωνούμε.

Θέλεις με το ζόρι να φέρεις τον σταυρό του «μάρτυρα». Ακόμη και έτσι να το πάρεις – ουσιαστικά επιλογή είναι – συνεπώς «ψυχαγωγία».

Ξέρεις η συζήτηση ξεφεύγει – μπαίνει σε χωράφια ψυχολογίας και φιλοσοφίας.

Φίλε μου έχω την αίσθηση ότι φοβάσαι να χαρείς . Κάπου το βλέπεις σαν ενοχή , απόκλιση από τον "σκοπό".
Δεν είναι περίεργο – συμβαίνει εδώ και αιώνες σε κοινωνίες ολόκληρες να νοιώθουν το βάρος της ενοχής της ζωής , της ύπαρξης , την αναζήτηση του "σωτήρα".

Η άποψη μου είναι ότι ΠΑΝΤΑ ο άνθρωπος κάνει το "θέλω" του - το κέφι του αν προτιμάς- ακόμη και όταν το βαφτίζει «καθήκον» ή «χρέος».
Ακόμα και έτσι ουσιαστικά η προτιμητέα επιλογή είναι , για να νοιώθει καλύτερα ώστε να «άγει την ψυχή του».

 

[vastsar]

Τα προπουλημένα εισητήρια για οψέποτε οι "πριμαντόνες" τραγουδούν εδώ και εκεί αποτέλουν ένα μόνον ψήγμα του τι πραγματικά συμβαίνει στην πορεία της Κλασικής Μουσικής σε παγκόσμιο επίπεδο. ΄Εχεις εικόνα τι γίνεται με συναυλίες Μουσικής Δωματίου, μικρών συνόλων, Χωρωδιών κα.?
Η φθείνουσα πορεία της έχει να κάνει και με τον ευτελισμό των παραγωγών, τις συνθήκες λειτουργείας των Ορχηστρων και άλλα πολλά.
Όσο για τον Macbeth της Netrebko, ακόμη και η ίδια θα σου έλεγε ότι απέχει πόρρω από μια Nilsson ή την Κάλλας, για να αναφέρω μόνον δύο. Και αυτό δεν είναι διόλου θέμα γούστου. Όσο για το "κατάμεστο γήπεδο" (!), πρόκειται για το ανοικτό θέατρο Waldbuhne στο Βερολίνο, που, το καλοκαίρι, δίνεται μια μόνον συναυλία και η οποία βέβαια, ως εικός, γίνεται ανάρπαστη...ό,τι και όποιος και εάν πρόκειται να παίξει. Βέβαια, η συναυλία αυτή μόνον συναυλία δεν είναι. Ένα gathering, happening for fun.

Ακριβως ετσι είναι. Δες τον andre rieu, οπου παει είναι γεματα τα παντα. Το ιδιο και με την sarah Brightman. Οι τρεις τενόροι κανοντας ένα ρεπερτοριο λιγο πιο ελαφρυ εφεραν πολύ κοσμο κοντα στην κλασικη. Υπαρχουν αναρίθμητα ονόματα καλλιτεχνων της κλασικης μουσικης που διαπρεπουν.

Για μενα είναι πολύ σημαντικο η κλασικη μουσικη να βρίσκεται κοντα στον κοσμο και όχι απομακρη. Και γι αυτό θα πρεπει να προσεχουν και το ρεπερτοριο τους. Η κλασικη μουσικη δεν είναι μονο να παιξουν Μπετοβεν και Μπαχ. Οκ ποσες φορες θ ακούσουμε τα ιδια και τα ιδια. Ποσες φορες θα δουμε τα μπαλετα της λιμνης των κυκνων.
Αν δουμε την Metropolitan Opera και τα ρεπερτοριο θα παρατηρήσουμε ότι εχει κανει ένα σωρο συγχρονες διασκευες χωρις να χασει την ουσια του εργου.

Υπαρχουν καποιες μουσικες που δεν είναι αρεστες στο κοινο. Δεν αρκει κατι να είναι αρτια τεχνικο. Αλλα θα πρεπει και ν αρεσει. Ετσι λοιπον στα μικρα συνολα δεν είναι λιγες φορες που συμβαινει ακριβως αυτό. Να παιζουν κομματια που δεν αρεσουν.

Κι ένα τελευταιο μιας κι ανεφερες τις συνθήκες λειτουργιας των ορχηστρων. Αυτές λοιπον οφειλουν να παιζουν καλα και να είναι αγαπητες κατω από οποιασδηποτε συνθήκες. Ένα τρανταχτο παράδειγμα. Τον χειμωνα του 1990 βρεθηκα στο Βουκουρέστι, χιονι πολύ και πηγα να δω μια παρασταση στο ATHENA PALACE. Η αιθουσα κρυα και οι μουσικοι παιζανε με γαντια!! Η περιοδος που 3 ωρες δεν ειχαν ρευμα και μια ειχαν. Τι να πουν λοιπον κι αυτοι που θα επρεπε να εισπραξουν το χειροκρότημα του παγωμενου κοινου.

Στην Ελλαδα τα πραγματα δεν είναι ευχαριστα. Οι της κλασικης μουσικης λειτουργουν σαν δημόσιοι υπαλληλοι. Δεν αξιζουν την ευνοια του κοινου. Δεν εκαναν το παραμικρο για να φερουν τον πολύ κοσμο κοντα τους. Καμμια σχεση μ αυτό που συμβαινει στο εξωτερικο (όχι βεβαια παντου). Παιζουν στερεοτυπα σε συγκεκριμένους χωρους. Την παρτιτουρα τους μην τους ξεφυγει καποιο κομμα και ως εκει. Φυσικα κι εχουμε καποιους που διαπρεπουν στο εξωτερικο, άλλη παστα ανθρωπων, αλλα ελάχιστες μεμονωμένες ατομικες περιπτώσεις. Δεν ειδα την κρατικη ορχηστρα να πηγαινει στην πλατεια Αριστοτέλους και να παιζει σε εξεδρα για το κοινο δωρεαν. Αντιθέτως στο κεντρο της Βιέννης κατι αντιστοιχο τελειως συμπτωματικα το ειδα.

 

[Alfaalfa]

@Prince

Εφόσον ανέφερες και τον Σοστακόβιτς. Είναι μία από τις περιπτώσεις που έλεγα παραπάνω.
Ακούω το Τζαζ αλμπουμ μία φορά το μήνα , τουλάχιστον , τα τελευταία ...20 χρόνια.
Την 7 η του συμφωνία (Λένινγκραντ) ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ - Το μουσικό μοτίβο της μου τρυπάει το κεφάλι ...
Δεν ψυχαγωγούμαι - δεν την ακούω ποτέ πιά - τόσο απλό.

Δεν είναι η ακρόαση κλασσικής μουσικής η θεϊκη αποστολή γραμμένη στην πέτρα.

 

[costas EAR]

Καλα γελαω μονος μου. Ρε ασχετε ο γυφτος που γραφεις ειναι Dmitri Hvorostovsky

Ναι ρε, ο Δημήτρης είναι. Παπαμιχαήλ είπα, σιγά τη διαφορά. Το ανοιχτό πουκάμισο ίδιο.

Εϊν Κλάιν Μάιν νυχτερινή μουσική η μικρή άντε καληνύχτα.

 

[Dimifoot]

Δες τον andre rieu, οπου παει είναι γεματα τα παντα. Το ιδιο και με την sarah Brightman

Δεν έχουν και μεγάλη σχέση αυτοί οι δυο με την κλασική.

 

[costas EAR]

Άντε ρε τους ροκαμπίληδες.

 

[vastsar]

Εχουν Δημητρη. Σημερα ετσι είναι τα πραγματα, όχι όπως πριν 50-100 χρονια, υπαρχουν αντιστοιχα και πολλοι ακομη.

Δηλαδη όταν οι 3 τενόροι εβαζαν στο ρεπερτοριο τους εργα από ταινιες του αμερικανικου κινηματογραφου η από καλλιτεχνες τυπου Φρανκ σινατρα, Φρεντ Αστερ, τοτε θα επρεπε να του αφορησουμε? (βεβαια προσωπικα ακουσα και τοτε παρομοιες κριτικες από τους σκληροπηρυνικους του ειδους). Αν ένα σωρο κομματια προερχονται από τον Ιταλικο νοτο μια αλλης εποχης γιατι ν αποκλεισουμε σημερα και πιο συγχρονα κομματια?

Είναι γεγονός ότι συνεργασιες (Montserrat Caballe-Queen, Deep Purple-Συμφωνικη του Λονδίνου κλπ) προκαλεσαν και πικρόχολα σχολια ενθεν και ενθεν.
Όμως οπως πριν 500 χρονια υπολογιζαν και πολύ σοβαρα την εμπορικοτητα τους χορηγούς αλλα και την εμπορικη επιτυχια, κατι αντιστοιχο γινεται και σημερα.

Προσωπικα ένα σημαντικο μερος της κλασικης μουσικης το εχω αποκλεισει. Κι αυτό γιατι την εποχη του μεσαιωνα ηταν εντονο το θρησκευτικο παθος όπως και η θεοφοβια. Σε πολλα εργα το βλεπεις αυτό. Για μενα όλα αυτά εφαγαν ένα delete. Δεν μ ενδιαφερει η θρησκευτικη προπαγανδα. Μπορει ν ακουσω το αληλουια του Leonard Cohen, επειδή είναι πολύ ωραια μελωδια, αλλα στην κλασικη συμβαινει καθ υπερβολη αυτό.
Ο λαος λεει, το πολύ το κυρ ελεησον και ο παππας το βαριεται.

Ειμαι μεγαλος φαν αυτων των καλλιτεχνων που ξεπερνουν την πεπατημενη και βαζουν νεα στοιχεια (καινοτομιες) στην μουσικη τους. Φυσικα αυτό δεν είναι παντα επιτυχημενο.

Η sarah brightman από μια επιτυχημενη σοπρανo παιρνει μεγαλο ρισκο και θα ελεγα σταθμος ηταν η συναυλια: Sarah Brightman Harem Live From Las Vegas HD, οπου βλεπουμε μια εντυπωσιακοτατη υπερπαραγωγή όπως αυτές που βλέπουμε στους ποπ καλλιτεχνες (Αγκιλερα, Τζενιφερ Λοπεζ, Μαντονα κλπ). Αυτό αποτελεσε μηλο της εριδος απο τους πολλους οπαδους της κλασικης μουσικης.

Όμως ειλικρινα μου ακούγεται αστειο κατι τετοιο. Δηλαδη η κλασικη πριν 500 χρονια εκανε φανταχτερες παραγωγες και τωρα θα πρεπει να μεινει στην γωνια κοιταζοντας μονο το ενδοξο παρελθον της.

Ετσι λοιπον θεωρω ακριβως αυτό, τον Αντρε και την Σαρα να κανουν παρα καλα αυτην την δουλεια. Και σ αυτο υπαρχει τρομερη ανταποκριση από τον κοσμο, όχι μονο από τα παπιον και γραβατες αλλα από τον απλο λαο.


και παρακατω μια ανατριχιαστικη ερμηνεια μ εντυπωσιακο φοντο.

 

[Costas Coyias]

Δεν έχουν και μεγάλη σχέση αυτοί οι δυο με την κλασική.

Κάθε μουσικό ιδίωμα έχει τον James Last του. Δεν είναι κακό αυτό.

 

[promytheus]

Ο Τσαικοφσκυ έκανε ποπάκια για την εποχή του. Ανάρπαστος στο τότε κοινό. Μεχρι και κανόνια εβαζε, σοου οχι αστεία.

Δεν υπήρχε καν το ραδιόφωνο την εποχή του Τσαϊκόφσκι η πλειονότητα δεν άκουγε ούτε καν ποπάκια μόνο την παραδοσιακή μουσική του τόπου τους. Τι νομίζεις ότι άκουγαν στα χωριά και στα πανηγύρια Στράους και χόρευαν βαλς; Κλαρίνα, λύρες, ασκομαντούρες, λαούτα και νταούλια άκουγαν.

 

[xfader]

Δεν έχω εικόνα της συγκεκριμένης φωτογραφίας της Netrebko, αλλά, εάν είναι όντως ο σύζυγός της, τότε δεν πρόκειται για τον Dmitri Hvorostovsky αλλά για τον τενόρο Yusif Eyvazov από το Αζερμπαιτζάν (παντρεύτηκαν το 2015). Με τον Hvorostovsky, ο οποίος απεβίωσε από καρκίνο του εγκεφάλου στις 22/11/2017, είχαν παίξει μαζί στο θεάτρο και, ίσως, είχαν κάποια σύντομη σχέση (ανεπιβεβαίωτη πάντως).

Το πιο σημαντικό στοιχείο του νήματος το άφησες με ερωτηματικό!

 

[vastsar]

Με την καλημέρα μου. Αφιερωεμενο στους φιλους από ...ΒΟΛΟ (IL VOLO!)
Φανταζομαι δεν είναι απαραιτητο να γραψω ποιος είναι ο διευθυντης ορχήστρας!

 

[promytheus]

Ο Βέρντι;

Μεγάλος σουξεδιάρης.

Εννοείται αφού οι παππούδες μας όταν άρμεγαν τα πρόβατα στο χωριό τραγουδούσαν τις επιτυχίες του, μου έλεγε ο πατέρας μου ότι η γιαγιά του τον νανούριζε τραγουδώντας Μπιζέ.

 

[costas EAR]

Φανταζομαι δεν είναι απαραιτητο να γραψω ποιος είναι ο διευθυντης ορχήστρας!

Βρε; Ο Χρήστος ο δικός μας ειν'αυτος;

Ε τον σουξεδιάρη!

 

[Decembered]

...νομιζα οτι τσακωνοσασταν για ποια καλωδια αποδιδουν καλητερα τη κλασικη... με εκπλησετε...

(-επι του θεματως, σαφεστατα και εχει καποια σημασια ως ευρητερη μουσικη αντιληψη και ασκηση.
η δικια μου απορια ειναι ποια η κοινωνικοπολιτικη θεση της σημερα.-ρητορικα, βεβαια διατυπωθηκαν αρκετες καλες ιδεες, αν και εχω αυπνιες, θα το διαβασω ολο το νημα καποια αλλη στιγμη.)

 

[Dimifoot]

Η sarah brightman από μια επιτυχημενη σοπρανo παιρνει μεγαλο ρισκο

Πότε ηταν επιτυχημένη σοπράνο; Στο phantom of the opera έκανε όνομα, μιούζικαλ.
Ο άλλος επίσης δεν εχει κανει καμία καριέρα στην κλασικη.

Μην τους συγκρίνεις πχ με τον Pavarotti που τραγούδησε και ποπ. Ο Pavarotti είχε τεράστιο έργο στην όπερα.