- Μηνύματα
- 25.898
- Reaction score
- 22.888
... δηλαδής εδώ που τα λέμε, πολλά διλήμματα έχω, αλλά προς το παρόν αυτό εδώ είναι ανακοινώσιμο. Λοιπόν ακούστε. Ας υποθέσουμε ότι έχετε καταλήξει στη σχεδίαση ενός ηχείου, το οποίον εμπορικά απευθύνεται μεν στον πολύ κόσμο, όλους αυτούς τους αγοραστές που θέλουν οι άνθρωποι να βάλουν στο σπίτι τους ένα ηχείο της προκοπής, που να βγάζει ήχο της προκοπής, μεταξύ άλλων και μπάσο της προκοπής, αλλά βρε αδερφέ, θέλουν κάτι σχετικά λυγερόκορμο και σχετικά όμορφο, και χωρίς να πληρώσουν ένα κάρο λεφτά, τέλος πάντων, θέλουν να κινηθούν στην περιοχή των τριών, τεσσάρων, άντε βαριά τεσσερισήμισυ χιλιάδων ευρώ. Οκ, μέχρι εδώ, ας πούμε ότι αυτά είναι τα εύκολα, ελέω της σχετικά υψηλής τελικής τιμής.
Επίσης, ας πούμε ότι το ηχείο αυτό θα είναι σε στυλ κλασικής κολώνας, δύο δρόμων, και ακολουθώντας την πεπατημένη θα έχει δύο μιντ – γούφερ, και –εδώ σας θέλω! Το δίλημμά μου αφορά το τουήτερ. Γιατί; Επειδής γενικά είμαι άτομο που δε γουστάρει να πουλάει παραμύθια και μαλακίες στον κόσμο, (και αυτό δεν το αναφέρω ως προτέρημα...), σκέφτηκα τη λύση των δύο τουήτερ. Υπάρχουν στην αγορά καναδυό τουήτερ που είναι εξαιρετικές υλοποιήσεις -το τονίζω, εξαιρετικά, κορυφαία μεγάφωνα, χωρίς να κοστίζουν ένα κάρο λεφτά. Έτσι, με απλά μαθηματικά, με δύο μεγάφωνα, δεδομένη στάθμη επιτυγχάνεται με τη μισή διαδρομή, και επομένως με σαφέστατα χαμηλότερες παραμορφώσεις. Απλά πράγματα. Το καλύτερο τουήτερ του κόσμου να έχεις, αν βάλεις δυό τέτοια, έχεις αμέσως – αμέσως δυό φορές καλύτερο τουήτερ, τελεία και παύλα. Η άλλη εναλλακτική λύση είναι βέβαια ένα και μοναδικό τουήτερ, αρκούντως ευαίσθητο και άριστης ποιότητας, και εδώ παίζει ένα πραγματικά εξαίρετο, που δεν είναι άλλο από τον ring radiator της Scanspeak, (το 2904-7000).
Ποια είναι τα μειονεκτήματα της λύσης των δύο τουήτερ; Κοιτάξτε, πρώτα - πρώτα, το ύψος της καμπίνας αυξάνεται αρκετά, εγγίζοντας το ενάμισυ μέτρο. Θα μου πείτε, τόσο μεγάλη διαφορά κάνει στο ύψος ένα τουήτερ; Η απάντηση είναι ναι! Δέκα εκατοστά μέσ’ το νερό. Και μη νομίζετε ότι είναι λίγα. Για δέκα εκατοστά μπορεί να πεταχτεί από δίπλα η συμβία του συμβίου, και να αρχίσει να σκούζει, «άμα φέρεις αυτό το πράμα στο σπίτι εγώ τα μαζεύω, παίρνω και τα παιδιά και γυρίζω στη μάνα μου», και άλλα τέτοια. Μη νομίζετε ότι αυτά δεν συμβαίνουν. Αντιθέτως, με ένα τουήτερ, η καμπίνα πάει βαριά – βαριά στο 1,35 που μάλλον μπορεί κάποιος (και κυρίως η συμβία του) να το δεχθεί πιο εύκολα.
Πέραν αυτού, εκτός από την αισθητική πλευρά του πράγματος, η λύση των δύο τουήτερ αντιμετωπίζει και άλλα χειρότερα. Διότι, αν βγεις με διπλό τουήτερ στην αγορά, θα αρχίσουν να σκούζουν διάφοροι, μεταξύ αυτών και κάποιοι ρηβιούερς, και θα αρχίσουν να τσαμπουνάνε ότι με δύο τουήτερ θα καταστραφεί η στερεοφωνική εικόνα, ότι θα υπάρχουν προβλήματα φάσης, (μεγάλη καραμέλα αυτή η φάση ρε _ούστη μου), ότι έτσι, ότι γιουβέτσι. Βέβαια, όλοι αυτοί οι μάγκες, θα αγνοήσουν ότι ένα τέτοιο ηχείο δεν απευθύνεται σε χώρους όπου κάποιος θα κάτσει να ακούσει μουσική από απόσταση ενάμισυ μέτρου, όπου ίσως, ίσως λέω, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα αυτιά του θα ήταν σε θέση να ανιχνεύσουν δύο πηγές πρίμων, σόρρυ, δύο πηγές υψηλών συχνοτήτων, (άκου πρίμων, πρέπει να κόψω τις βόλτες στην Τρούμπα). Από τα τρία μέτρα και πάνω, απόσταση από την οποία προορίζεται να παίζει ένα τέτοιο ηχείο, η γωνία των δύο τουήτερ με τον ακουστικό άξονα του κρανίου είναι τόσο μικρή, που τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει. Διότι, αν το πάρουμε και σε εντελώς πραγματική βάση, ποιος θα έπαιρνε ένα ζευγάρι κολώνες τόσο μεγάλες για να τις στριμώξει σε ένα δωμάτιο 4 Χ 5; Και ξέρετε τί με βγάζει από τα ρούχα μου ρε παιδιά; Ότι όλοι αυτοί που πιπιλίζουν τέτοιες αντιρρήσεις – να μην το πω αλλιώς, άμα δουν καμιά γκουμούτσα δίμετρη να έρχεται από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού (ααατςςς, αυτό δεν είναι δικό μου, το έλεγε από παλιά ο Γ. Πετρίδης στο Pop Club), λοιπόν και που λέτε, άμα δουν καμιά τέτοια γκουμούτσα, όχι με δύο, αλλά με τρία – τέσσερα τουήτερ και σε τιμή πενταψήφια, και με κανένα ψαρωτικό όνομα, δανεισμένο από τη Χιλιανή μυθολογία ή τη ζωή του Αγίου Σουλπικίου, τότε το βουλώνουν με τη μία, καταπίνουν τη γλώσσα τουςς, προφανώς διότι τα προβλήματα της «στερεοφωνικής εικόνας» και της «φάσης» που λένε ότι υπάρχουν, εκεί πάνε περίπατο ως δια μαγείας. Ποιας μαγείας δηλαδή, μάλλον τα έβαλε ο Αγ. Σουλπίκιος στις φακές, αντί για δαφνόφυλλα, και τώρα τα ρεύεται...
Εντάξει, χωρίς πλάκα τώρα, μπορείτε να μου πείτε μου τί σκατά να κάνω; Μη μου πείτε και τα δύο, δις ιζ νότ εν όψιον. Η συγκεκριμένη σειρά ηχείων αριθμεί ήδη δέκα μέλη, (μεταξύ αυτών και μια γκουμούτσα για σέντερ φορ), και ίσα – ίσα χωράει ακόμα ένα, να φτιάξει ομάδα. Αλλά ποιο; Να κάνω την καμπίνα ψηλή, με δυό ωραιότατα τουήτερ να κεντάνε ακόμα και δυνατά –διότι, δε σας τό’ πα, αυτό το ηχείο μπορεί να παίξει και δυνατά, πραγματικά ΔΥΝΑΤΑ, ή να την κάνω κοντύτερη και πιο συνηθισμένη, και να της κοτσάρω εκεί πέρα έναν λαχανιασμένο ring radiator, να πάει στην ευχή να τελειώνω, και να μην έχω και τους εξυπναδίσκους να σκούζουν;
Επίσης, ας πούμε ότι το ηχείο αυτό θα είναι σε στυλ κλασικής κολώνας, δύο δρόμων, και ακολουθώντας την πεπατημένη θα έχει δύο μιντ – γούφερ, και –εδώ σας θέλω! Το δίλημμά μου αφορά το τουήτερ. Γιατί; Επειδής γενικά είμαι άτομο που δε γουστάρει να πουλάει παραμύθια και μαλακίες στον κόσμο, (και αυτό δεν το αναφέρω ως προτέρημα...), σκέφτηκα τη λύση των δύο τουήτερ. Υπάρχουν στην αγορά καναδυό τουήτερ που είναι εξαιρετικές υλοποιήσεις -το τονίζω, εξαιρετικά, κορυφαία μεγάφωνα, χωρίς να κοστίζουν ένα κάρο λεφτά. Έτσι, με απλά μαθηματικά, με δύο μεγάφωνα, δεδομένη στάθμη επιτυγχάνεται με τη μισή διαδρομή, και επομένως με σαφέστατα χαμηλότερες παραμορφώσεις. Απλά πράγματα. Το καλύτερο τουήτερ του κόσμου να έχεις, αν βάλεις δυό τέτοια, έχεις αμέσως – αμέσως δυό φορές καλύτερο τουήτερ, τελεία και παύλα. Η άλλη εναλλακτική λύση είναι βέβαια ένα και μοναδικό τουήτερ, αρκούντως ευαίσθητο και άριστης ποιότητας, και εδώ παίζει ένα πραγματικά εξαίρετο, που δεν είναι άλλο από τον ring radiator της Scanspeak, (το 2904-7000).
Ποια είναι τα μειονεκτήματα της λύσης των δύο τουήτερ; Κοιτάξτε, πρώτα - πρώτα, το ύψος της καμπίνας αυξάνεται αρκετά, εγγίζοντας το ενάμισυ μέτρο. Θα μου πείτε, τόσο μεγάλη διαφορά κάνει στο ύψος ένα τουήτερ; Η απάντηση είναι ναι! Δέκα εκατοστά μέσ’ το νερό. Και μη νομίζετε ότι είναι λίγα. Για δέκα εκατοστά μπορεί να πεταχτεί από δίπλα η συμβία του συμβίου, και να αρχίσει να σκούζει, «άμα φέρεις αυτό το πράμα στο σπίτι εγώ τα μαζεύω, παίρνω και τα παιδιά και γυρίζω στη μάνα μου», και άλλα τέτοια. Μη νομίζετε ότι αυτά δεν συμβαίνουν. Αντιθέτως, με ένα τουήτερ, η καμπίνα πάει βαριά – βαριά στο 1,35 που μάλλον μπορεί κάποιος (και κυρίως η συμβία του) να το δεχθεί πιο εύκολα.
Πέραν αυτού, εκτός από την αισθητική πλευρά του πράγματος, η λύση των δύο τουήτερ αντιμετωπίζει και άλλα χειρότερα. Διότι, αν βγεις με διπλό τουήτερ στην αγορά, θα αρχίσουν να σκούζουν διάφοροι, μεταξύ αυτών και κάποιοι ρηβιούερς, και θα αρχίσουν να τσαμπουνάνε ότι με δύο τουήτερ θα καταστραφεί η στερεοφωνική εικόνα, ότι θα υπάρχουν προβλήματα φάσης, (μεγάλη καραμέλα αυτή η φάση ρε _ούστη μου), ότι έτσι, ότι γιουβέτσι. Βέβαια, όλοι αυτοί οι μάγκες, θα αγνοήσουν ότι ένα τέτοιο ηχείο δεν απευθύνεται σε χώρους όπου κάποιος θα κάτσει να ακούσει μουσική από απόσταση ενάμισυ μέτρου, όπου ίσως, ίσως λέω, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα αυτιά του θα ήταν σε θέση να ανιχνεύσουν δύο πηγές πρίμων, σόρρυ, δύο πηγές υψηλών συχνοτήτων, (άκου πρίμων, πρέπει να κόψω τις βόλτες στην Τρούμπα). Από τα τρία μέτρα και πάνω, απόσταση από την οποία προορίζεται να παίζει ένα τέτοιο ηχείο, η γωνία των δύο τουήτερ με τον ακουστικό άξονα του κρανίου είναι τόσο μικρή, που τέτοιο πρόβλημα δεν υπάρχει. Διότι, αν το πάρουμε και σε εντελώς πραγματική βάση, ποιος θα έπαιρνε ένα ζευγάρι κολώνες τόσο μεγάλες για να τις στριμώξει σε ένα δωμάτιο 4 Χ 5; Και ξέρετε τί με βγάζει από τα ρούχα μου ρε παιδιά; Ότι όλοι αυτοί που πιπιλίζουν τέτοιες αντιρρήσεις – να μην το πω αλλιώς, άμα δουν καμιά γκουμούτσα δίμετρη να έρχεται από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού (ααατςςς, αυτό δεν είναι δικό μου, το έλεγε από παλιά ο Γ. Πετρίδης στο Pop Club), λοιπόν και που λέτε, άμα δουν καμιά τέτοια γκουμούτσα, όχι με δύο, αλλά με τρία – τέσσερα τουήτερ και σε τιμή πενταψήφια, και με κανένα ψαρωτικό όνομα, δανεισμένο από τη Χιλιανή μυθολογία ή τη ζωή του Αγίου Σουλπικίου, τότε το βουλώνουν με τη μία, καταπίνουν τη γλώσσα τουςς, προφανώς διότι τα προβλήματα της «στερεοφωνικής εικόνας» και της «φάσης» που λένε ότι υπάρχουν, εκεί πάνε περίπατο ως δια μαγείας. Ποιας μαγείας δηλαδή, μάλλον τα έβαλε ο Αγ. Σουλπίκιος στις φακές, αντί για δαφνόφυλλα, και τώρα τα ρεύεται...
Εντάξει, χωρίς πλάκα τώρα, μπορείτε να μου πείτε μου τί σκατά να κάνω; Μη μου πείτε και τα δύο, δις ιζ νότ εν όψιον. Η συγκεκριμένη σειρά ηχείων αριθμεί ήδη δέκα μέλη, (μεταξύ αυτών και μια γκουμούτσα για σέντερ φορ), και ίσα – ίσα χωράει ακόμα ένα, να φτιάξει ομάδα. Αλλά ποιο; Να κάνω την καμπίνα ψηλή, με δυό ωραιότατα τουήτερ να κεντάνε ακόμα και δυνατά –διότι, δε σας τό’ πα, αυτό το ηχείο μπορεί να παίξει και δυνατά, πραγματικά ΔΥΝΑΤΑ, ή να την κάνω κοντύτερη και πιο συνηθισμένη, και να της κοτσάρω εκεί πέρα έναν λαχανιασμένο ring radiator, να πάει στην ευχή να τελειώνω, και να μην έχω και τους εξυπναδίσκους να σκούζουν;
