- Μηνύματα
- 10
- Reaction score
- 0
Αγαπητοι φιλοι,
Καταρχην Χρονια Πολλα και καλη χρονια.
Πρωτο post.
Προσφατα αγορασα το πρωτο μου "πραγματικο" hi fi συστημα προς αντικατασταση ενος micro της Sony (CMT-CP1) που μου κρατησε συντροφια για 10+ χρονια (απο τα φοιτητικα).
Λογω του παντα περιορισμενου budget, τα χρηματα πηγαν κυριως στα ηχεια, επειτα απο θετικη ακροαση.
Αγορασα τα εξης:
- ηχεια: Duevel Planets
- ενισχυτης: Yamaha RX-V497 RDS
- καλωδια ηχειων: Monitor Audio pureflow
- interconnect: Belkin PureAv silver series
Για πηγη εχω αφησει ενα ... ταπεινο DVD της Philips, το DVP-5900.
Επειδη διαβαζω συχνα το forum ως πηγη πληροφορησης, και επειδη εχω κι εγω την ερωτησουλα μου για το τελος, σκεφτηκα να μοιραστω της πρωτες μου εντυπωσεις απο το συστημα αυτο (60-70 ωρες), προς οφελος εκεινων που μπορει να eνδιαφερονται για αποιοδηποτε απο τα παραπανω. Επειδη δεν εχω και πολυ εμπειρια απο ηχο (εχω ομως απο μουσικη), ζηταω προκαταβολικα συγγνωμη για το περιορισμενο του περιγραφικου λεξιλογιου.
Απο την αρχη μου αρεσε ο μεγαλος ηχος του συστηματος (προσοχη, συγκρινω με ενα πρωην micro) και η ισορροπια των συχνοτητων - η μουσικη εμοιαζε δεμενη απο κατω μεχρι πανω.
Θετικο επισης το οτι ο ηχος γεμιζει και ειναι σχεδον ο ιδιος σε ολο το δωματιο (~40m2). Οταν σηκωνομαι ορθιος, ειναι σαν να αφαιρειται ενα πολυ λεπτο πεπλο απο την σκηνη, αυτο ομως γινεται ομοιομορφα οποτε σε καθε περιπτωση δεν ενοχλει.
Δεν με εντυπωσιασε τιποτα αλλο ομως. Μετα απο τις πρωτες 20 ωρες, τα δυναμικα του ειτε αρχισαν οντως να γινονται πιο ζωντανα, ειτε εγω ειχα αρχισει να συνηθιζω τον ηχο (για το θεμα του στρωσιματος εχω διαβασει απο τις πιο εξοτικες εως τις πιο μηδενιστικες αποψεις, οποτε εγω απλως μεταφερω το πως επικοινωνησε ο εγκεφαλος με το αισθητηριο οργανο). Η ακροαση των αγαπημενων δισκων και μη ηταν ευχαριστη αλλα οχι συναρπαστικη, εκτος απο εξαιρεσεις.
Σε jazz ο ηχος ηταν πολυ αμεσος και ζωντανος, οπως στο Koto Song η το Take Five του D.Brubeck, με στερεοφωνια και διαχωρισμενα ειδωλα των οργανων.
Σε rock η μουσικη εμοιαζε με μια μεγαλη μπαλα ηχου - για παραδειγμα σε ζωηρες "ενορχηστρωσεις" των αγαπημενων Porcupine Tree, η φωνη ειδικα εχει υποχωρησει πολυ μεσα στο συνολο. Σε ηλεκτρονικο προγραμμα το ιδιο, κανενα synth, bass line η drum machine δεν με "χτυπουσε" οπως θα ελπιζα - μονο ενα μεγαλο, σφιχτο και συμπαθητικο συνολο. Κλασικη, το ιδιο - ο μεγαλος ηχος ηταν η κυρια ευχαριστηση. Σε ολες τις περιπτωσεις επισης απουσιαζε εντελως το βαθος (z) της σκηνης.
Καταρχην Χρονια Πολλα και καλη χρονια.
Πρωτο post.
Προσφατα αγορασα το πρωτο μου "πραγματικο" hi fi συστημα προς αντικατασταση ενος micro της Sony (CMT-CP1) που μου κρατησε συντροφια για 10+ χρονια (απο τα φοιτητικα).
Λογω του παντα περιορισμενου budget, τα χρηματα πηγαν κυριως στα ηχεια, επειτα απο θετικη ακροαση.
Αγορασα τα εξης:
- ηχεια: Duevel Planets
- ενισχυτης: Yamaha RX-V497 RDS
- καλωδια ηχειων: Monitor Audio pureflow
- interconnect: Belkin PureAv silver series
Για πηγη εχω αφησει ενα ... ταπεινο DVD της Philips, το DVP-5900.
Επειδη διαβαζω συχνα το forum ως πηγη πληροφορησης, και επειδη εχω κι εγω την ερωτησουλα μου για το τελος, σκεφτηκα να μοιραστω της πρωτες μου εντυπωσεις απο το συστημα αυτο (60-70 ωρες), προς οφελος εκεινων που μπορει να eνδιαφερονται για αποιοδηποτε απο τα παραπανω. Επειδη δεν εχω και πολυ εμπειρια απο ηχο (εχω ομως απο μουσικη), ζηταω προκαταβολικα συγγνωμη για το περιορισμενο του περιγραφικου λεξιλογιου.
Απο την αρχη μου αρεσε ο μεγαλος ηχος του συστηματος (προσοχη, συγκρινω με ενα πρωην micro) και η ισορροπια των συχνοτητων - η μουσικη εμοιαζε δεμενη απο κατω μεχρι πανω.
Θετικο επισης το οτι ο ηχος γεμιζει και ειναι σχεδον ο ιδιος σε ολο το δωματιο (~40m2). Οταν σηκωνομαι ορθιος, ειναι σαν να αφαιρειται ενα πολυ λεπτο πεπλο απο την σκηνη, αυτο ομως γινεται ομοιομορφα οποτε σε καθε περιπτωση δεν ενοχλει.
Δεν με εντυπωσιασε τιποτα αλλο ομως. Μετα απο τις πρωτες 20 ωρες, τα δυναμικα του ειτε αρχισαν οντως να γινονται πιο ζωντανα, ειτε εγω ειχα αρχισει να συνηθιζω τον ηχο (για το θεμα του στρωσιματος εχω διαβασει απο τις πιο εξοτικες εως τις πιο μηδενιστικες αποψεις, οποτε εγω απλως μεταφερω το πως επικοινωνησε ο εγκεφαλος με το αισθητηριο οργανο). Η ακροαση των αγαπημενων δισκων και μη ηταν ευχαριστη αλλα οχι συναρπαστικη, εκτος απο εξαιρεσεις.
Σε jazz ο ηχος ηταν πολυ αμεσος και ζωντανος, οπως στο Koto Song η το Take Five του D.Brubeck, με στερεοφωνια και διαχωρισμενα ειδωλα των οργανων.
Σε rock η μουσικη εμοιαζε με μια μεγαλη μπαλα ηχου - για παραδειγμα σε ζωηρες "ενορχηστρωσεις" των αγαπημενων Porcupine Tree, η φωνη ειδικα εχει υποχωρησει πολυ μεσα στο συνολο. Σε ηλεκτρονικο προγραμμα το ιδιο, κανενα synth, bass line η drum machine δεν με "χτυπουσε" οπως θα ελπιζα - μονο ενα μεγαλο, σφιχτο και συμπαθητικο συνολο. Κλασικη, το ιδιο - ο μεγαλος ηχος ηταν η κυρια ευχαριστηση. Σε ολες τις περιπτωσεις επισης απουσιαζε εντελως το βαθος (z) της σκηνης.
