Γεια σας!
… όχι ακριβώς νέο μέλος, ωστόσο αυτό είναι το πρώτο μου δημόσιο ποστ.
Σας ανακάλυψα τυχαία. Δε θυμάμαι τι ακριβώς έψαχνα, την επιβράβευση ίσως για τις υφιστάμενες επιλογές μου ή τη βοήθεια για ένα πλάνο μελλοντικών “αναβαθμίσεων”…
Η συνάντηση ήρθε σε μια κομβική στιγμή για μένα. Πρώτα όμως λίγη ιστορία:
Παρά τους τόνους περιοδικών που καταβρόχθιζα, τα ατελείωτα χιλιόμετρα σε διαδρόμους εκθέσεων, τις ακροάσεις σε υποτίθεται εξειδικευμένους χώρους ακροάσεων διάφορων “μπουτίκ” υπό το αινιγματικό βλέμμα των εμπόρων - ειδημόνων που οι περισσότεροι συστηνόταν ως κατά βάση "μουσικόφιλοι", αισθανόμουν ότι, εκτός από το κεφάλαιο, μου έλειπε πάντα κάτι.
Δέος μπροστά σε βαριά ονόματα, σε εντυπωσιακές μηχανολογικές κατασκευές, σε εξωτικά υλικά, ακατανόητοι τεχνικοί όροι που εκφερόταν με τόση φυσικότητα που σε έκαναν να νιώθεις παρίας ενός εκλεκτού κλαμπ. Ούτε λόγος φυσικά στο να ζητήσεις να σου εξηγήσουν κάτι, αφού οι απαντήσεις περιβαλλόταν πάντα από μιαν αχλή μυστηρίου, που συσκότιζε επιπλέον την εικόνα.
Ανάλογη κατάσταση και σε φιλικά σπίτια για “ακροάσεις”. Ακριβά συστήματα, υπερβολική προσοχή στη λεπτομέρεια (στηρίξεις συσκευών, καλώδια, λάμπες, μαντζούνια)... και πολύ άγχος. Αίσθηση του ανικανοποίητου, αγωνία στα σχόλια - λεκτικά και μη - των συνδαιτυμόνων, πάντα ένα βήμα πριν από κάποιο τέλος (θα αλλάξω κι αυτό και τέλειωσα …) που δεν έρχεται ποτέ, οικονομική και ψυχική αιμορραγία.
Κι η μουσική; Πιο λαμπερή κι απ΄ τις προσόψεις των συσκευών, αλλά άδεια. Κουφάρι στολισμένο μαλάματα που δεν αναφέρεται σε τίποτα. Μεγαλειώδεις εισαγωγές, αισθησιακές φωνές, τραγικά φινάλε.
… Όταν ύστερα από αυτό το ταξίδι πέφτεις σε μια χούφτα ανθρώπων (πάσα από δίπλα
) που καταλαβαίνουν τις πραγματικές ανάγκες σου, ασχολούνται προσωπικά με την περίπτωσή σου κι ας μη σε έχουν συναντήσει ποτέ, σε ξελαφρώνουν, σταματάς για λίγο. Παίρνεις μια ανάσα και προσπαθείς να καταλάβεις ποιος λόγος ωθεί κάποιους να αφιερώνουν ανιδιοτελώς πολύτιμο χρόνο, να μοιράζουν γενναιόδωρα σκληρά αποκτημένη γνώση. Πιθανόν δε θα μάθεις ποτέ, ίσως να μη έχει και τόση σημασία.
Στην αρχή τσινάς. Νιώθεις να καταρρέουν γύρω σου βεβαιότητες, προσπαθείς να περισώσεις ό,τι μπορείς, βρίσκεις δικαιολογίες, δεν πιστεύεις στα μάτια σου και τα αυτιά σου (κυριολεκτικά). Αυτοί δε βιάζονται. Λένε σταθερά τα ίδια πράγματα, με χίλιους τρόπους, τεκμηριώνουν την κάθε κουβέντα τους, (πέφτει και καμιά σφαλιάρα...). Σιγά σιγά τους εμπιστεύεσαι. Πατάς πιο σίγουρα, πιάνεις το νήμα, βγαίνεις στο φως.
Απομάγευση του χόμπι.
Σας ευχαριστώ θερμά
… όχι ακριβώς νέο μέλος, ωστόσο αυτό είναι το πρώτο μου δημόσιο ποστ.
Σας ανακάλυψα τυχαία. Δε θυμάμαι τι ακριβώς έψαχνα, την επιβράβευση ίσως για τις υφιστάμενες επιλογές μου ή τη βοήθεια για ένα πλάνο μελλοντικών “αναβαθμίσεων”…
Η συνάντηση ήρθε σε μια κομβική στιγμή για μένα. Πρώτα όμως λίγη ιστορία:
Παρά τους τόνους περιοδικών που καταβρόχθιζα, τα ατελείωτα χιλιόμετρα σε διαδρόμους εκθέσεων, τις ακροάσεις σε υποτίθεται εξειδικευμένους χώρους ακροάσεων διάφορων “μπουτίκ” υπό το αινιγματικό βλέμμα των εμπόρων - ειδημόνων που οι περισσότεροι συστηνόταν ως κατά βάση "μουσικόφιλοι", αισθανόμουν ότι, εκτός από το κεφάλαιο, μου έλειπε πάντα κάτι.
Δέος μπροστά σε βαριά ονόματα, σε εντυπωσιακές μηχανολογικές κατασκευές, σε εξωτικά υλικά, ακατανόητοι τεχνικοί όροι που εκφερόταν με τόση φυσικότητα που σε έκαναν να νιώθεις παρίας ενός εκλεκτού κλαμπ. Ούτε λόγος φυσικά στο να ζητήσεις να σου εξηγήσουν κάτι, αφού οι απαντήσεις περιβαλλόταν πάντα από μιαν αχλή μυστηρίου, που συσκότιζε επιπλέον την εικόνα.
Ανάλογη κατάσταση και σε φιλικά σπίτια για “ακροάσεις”. Ακριβά συστήματα, υπερβολική προσοχή στη λεπτομέρεια (στηρίξεις συσκευών, καλώδια, λάμπες, μαντζούνια)... και πολύ άγχος. Αίσθηση του ανικανοποίητου, αγωνία στα σχόλια - λεκτικά και μη - των συνδαιτυμόνων, πάντα ένα βήμα πριν από κάποιο τέλος (θα αλλάξω κι αυτό και τέλειωσα …) που δεν έρχεται ποτέ, οικονομική και ψυχική αιμορραγία.
Κι η μουσική; Πιο λαμπερή κι απ΄ τις προσόψεις των συσκευών, αλλά άδεια. Κουφάρι στολισμένο μαλάματα που δεν αναφέρεται σε τίποτα. Μεγαλειώδεις εισαγωγές, αισθησιακές φωνές, τραγικά φινάλε.
… Όταν ύστερα από αυτό το ταξίδι πέφτεις σε μια χούφτα ανθρώπων (πάσα από δίπλα
) που καταλαβαίνουν τις πραγματικές ανάγκες σου, ασχολούνται προσωπικά με την περίπτωσή σου κι ας μη σε έχουν συναντήσει ποτέ, σε ξελαφρώνουν, σταματάς για λίγο. Παίρνεις μια ανάσα και προσπαθείς να καταλάβεις ποιος λόγος ωθεί κάποιους να αφιερώνουν ανιδιοτελώς πολύτιμο χρόνο, να μοιράζουν γενναιόδωρα σκληρά αποκτημένη γνώση. Πιθανόν δε θα μάθεις ποτέ, ίσως να μη έχει και τόση σημασία.Στην αρχή τσινάς. Νιώθεις να καταρρέουν γύρω σου βεβαιότητες, προσπαθείς να περισώσεις ό,τι μπορείς, βρίσκεις δικαιολογίες, δεν πιστεύεις στα μάτια σου και τα αυτιά σου (κυριολεκτικά). Αυτοί δε βιάζονται. Λένε σταθερά τα ίδια πράγματα, με χίλιους τρόπους, τεκμηριώνουν την κάθε κουβέντα τους, (πέφτει και καμιά σφαλιάρα...). Σιγά σιγά τους εμπιστεύεσαι. Πατάς πιο σίγουρα, πιάνεις το νήμα, βγαίνεις στο φως.
Απομάγευση του χόμπι.
Σας ευχαριστώ θερμά
