- Μηνύματα
- 16.664
- Reaction score
- 4.416
Οι δύο εναπομείναντες του συγκροτήματος επιστρέφουν με νέο άλμπουμ
«Ελπίζω να πεθάνω πριν γεράσω» τραγουδούσε ο Ρότζερ Ντάλτρεϊ στο ιστορικό «My Generation» των Who, συνοψίζοντας τη φιλοσοφία μιας ολόκληρης γενιάς του ροκ εν ρολ. Και όμως, στα εξήντα τους χρόνια ο τραγουδιστής Ρότζερ Ντάλτρεϊ και ο κιθαρίστας Πιτ Τάουνσεντ κυκλοφορούν ένα νέο άλμπουμ, μετά από δισκογραφική απουσία είκοσι τεσσάρων χρόνων, με τίτλο «Endless Wire».
Οι φήμες γύρω από ένα νέο άλμπουμ υπέβοσκαν εδώ και έξι χρόνια. «Ολα τα τραγούδια έχουν τη βάση τους σε ένα κείμενο που έγραφα στο Ιντερνετ», λέει ο Πιτ Τάουνσεντ, «το The Boy Who Heard Music. Ηταν μια προσπάθεια να γράψω την αυτοβιογραφία μου, να εκφράσω τον πόνο που έζησα, γιατί κακοποιήθηκα σεξουαλικά ως παιδί, και τη μετέπειτα οργή μου. Και πάντα ήξερα ότι ο Ρότζερ μπορεί να μην έγραφε τραγούδια, ήταν όμως ο πιο κατάλληλος ερμηνευτής για τα δικά μου. Εχει ένα μοναδικό θεατρικό πάθος και ανεξάντλητη ενέργεια. Και μαζί λειτουργούμε με μια μοναδική χημεία».
Από το 2000
«Η ιδέα υπήρχε από το 2000», συμπληρώνει ο Ντάλτρεϊ. «Ξέραμε ότι πολλοί θαυμαστές μας θεωρούσαν αυτό που κάναμε ιεροσυλία». Ο Κιθ Μουν, ο δαιμονικός ντράμερ, είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών το '78. Ενώ ο μπασίστας Τζον Εντγουιστλ είχε πεθάνει το 2002 από καρδιακή προσβολή, αποτέλεσμα του εθισμού του στην κοκαΐνη. «Αλλά από την άλλη δεν θέλαμε να βγούμε ξανά στη σκηνή με τα παλιά τραγούδια σαν τσίρκο ηλικιωμένων ρόκερ». Ετσι προέκυψε το άλμπουμ, «ένα αληθινό μωσαϊκό» κατά τους δύο Who. «Κάποια τραγούδια συνεχίζουν ουσιαστικά τους ηχητικούς πειραματισμούς του '70, κάποια είναι απλές μπαλάντες και κάποια δυνατά κλασικά ροκ τραγούδια». Μέσα στο άλμπουμ υπάρχει και η μίνι ροκ όπερα «Wire & Glass», που είχε γράψει ο Τάουνσεντ στα πρότυπα του θρυλικού «Τόμι», για τρία παιδιά που σχηματίζουν μια ροκ εν ρολ μπάντα.
Οπως ομολογεί ο Τάουνσεντ, από το '82 και το τελευταίο τους άλμπουμ το «It's Hard», οι Who έχασαν κάθε ουσιαστική επικοινωνία με το κοινό τους. «Και τώρα μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία», συμπληρώνει. «Ημασταν αρκετά τυχεροί», εξηγεί, «που οι συναυλίες μας συγκέντρωναν αρκετό κόσμο. Οι περισσότεροι φυσικά ερχόταν από περιέργεια. Εγώ πάντως δεν θα πήγαινα να δω ούτε τον Μπομπ Ντίλαν, ούτε τους Rolling Stones ούτε άλλους ηλικιωμένους αστέρες σε ναρκισσιστικές πόζες. Αλλά αυτοί οι καλλιτέχνες κόβουν εισιτήρια.
Οι εταιρείες μάς απεχθάνονται όταν βγάζουμε άλμπουμ, αλλά χαίρονται μόλις ξεκινάμε περιοδεία». Γι' αυτό και εξοργίζεται όταν αναφέρονται οι πωλήσεις των άλμπουμ. «Τώρα πια η στατιστική έχει υποκαταστήσει τη δημιουργία», λέει. «Μόνο νούμερα σημειώνονται παντού, λες και ο καλλιτέχνης εξαρτάται από την αγορά. Οταν όμως εγώ στέκομαι στη σκηνή και παίζω ένα σόλο στην κιθάρα, τι ακριβώς κάνω; Προσπαθώ να κάνω το κοινό να ξεχαστεί για μισή ώρα; Για να το καταφέρω όμως πρέπει να υπάρχει και λίγη ποίηση μέσα μου. Προσωπικά δεν νιώθω ξοφλημένος. Νομίζω ότι βρίσκομαι στην ακμή μου και μπορώ να γίνω ακόμα καλύτερος ως μουσικός».
Για τους δύο εναπομείναντες η ιστορία των Who δεν έχει ακόμη τελειώσει. Η μπάντα που έσπαγε τις κιθάρες στο τέλος κάθε συναυλίας επιμένει ότι «ο κύκλος που έμεινε ανοιχτός από το '82 έπρεπε να ολοκληρωθεί». Και ο Πιτ Τάουνσεντ συνεχίζει: «Είμαστε παιδιά του '60. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κληρονόμησε στη γενιά μας ένα κενό. Οι Who θελήσαμε να γεμίσουμε αυτό το κενό με πολύ ροκ θόρυβο, αλλά και με πολύ πάθος».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/11/2006
«Ελπίζω να πεθάνω πριν γεράσω» τραγουδούσε ο Ρότζερ Ντάλτρεϊ στο ιστορικό «My Generation» των Who, συνοψίζοντας τη φιλοσοφία μιας ολόκληρης γενιάς του ροκ εν ρολ. Και όμως, στα εξήντα τους χρόνια ο τραγουδιστής Ρότζερ Ντάλτρεϊ και ο κιθαρίστας Πιτ Τάουνσεντ κυκλοφορούν ένα νέο άλμπουμ, μετά από δισκογραφική απουσία είκοσι τεσσάρων χρόνων, με τίτλο «Endless Wire».
Οι φήμες γύρω από ένα νέο άλμπουμ υπέβοσκαν εδώ και έξι χρόνια. «Ολα τα τραγούδια έχουν τη βάση τους σε ένα κείμενο που έγραφα στο Ιντερνετ», λέει ο Πιτ Τάουνσεντ, «το The Boy Who Heard Music. Ηταν μια προσπάθεια να γράψω την αυτοβιογραφία μου, να εκφράσω τον πόνο που έζησα, γιατί κακοποιήθηκα σεξουαλικά ως παιδί, και τη μετέπειτα οργή μου. Και πάντα ήξερα ότι ο Ρότζερ μπορεί να μην έγραφε τραγούδια, ήταν όμως ο πιο κατάλληλος ερμηνευτής για τα δικά μου. Εχει ένα μοναδικό θεατρικό πάθος και ανεξάντλητη ενέργεια. Και μαζί λειτουργούμε με μια μοναδική χημεία».
Από το 2000
«Η ιδέα υπήρχε από το 2000», συμπληρώνει ο Ντάλτρεϊ. «Ξέραμε ότι πολλοί θαυμαστές μας θεωρούσαν αυτό που κάναμε ιεροσυλία». Ο Κιθ Μουν, ο δαιμονικός ντράμερ, είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών το '78. Ενώ ο μπασίστας Τζον Εντγουιστλ είχε πεθάνει το 2002 από καρδιακή προσβολή, αποτέλεσμα του εθισμού του στην κοκαΐνη. «Αλλά από την άλλη δεν θέλαμε να βγούμε ξανά στη σκηνή με τα παλιά τραγούδια σαν τσίρκο ηλικιωμένων ρόκερ». Ετσι προέκυψε το άλμπουμ, «ένα αληθινό μωσαϊκό» κατά τους δύο Who. «Κάποια τραγούδια συνεχίζουν ουσιαστικά τους ηχητικούς πειραματισμούς του '70, κάποια είναι απλές μπαλάντες και κάποια δυνατά κλασικά ροκ τραγούδια». Μέσα στο άλμπουμ υπάρχει και η μίνι ροκ όπερα «Wire & Glass», που είχε γράψει ο Τάουνσεντ στα πρότυπα του θρυλικού «Τόμι», για τρία παιδιά που σχηματίζουν μια ροκ εν ρολ μπάντα.
Οπως ομολογεί ο Τάουνσεντ, από το '82 και το τελευταίο τους άλμπουμ το «It's Hard», οι Who έχασαν κάθε ουσιαστική επικοινωνία με το κοινό τους. «Και τώρα μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία», συμπληρώνει. «Ημασταν αρκετά τυχεροί», εξηγεί, «που οι συναυλίες μας συγκέντρωναν αρκετό κόσμο. Οι περισσότεροι φυσικά ερχόταν από περιέργεια. Εγώ πάντως δεν θα πήγαινα να δω ούτε τον Μπομπ Ντίλαν, ούτε τους Rolling Stones ούτε άλλους ηλικιωμένους αστέρες σε ναρκισσιστικές πόζες. Αλλά αυτοί οι καλλιτέχνες κόβουν εισιτήρια.
Οι εταιρείες μάς απεχθάνονται όταν βγάζουμε άλμπουμ, αλλά χαίρονται μόλις ξεκινάμε περιοδεία». Γι' αυτό και εξοργίζεται όταν αναφέρονται οι πωλήσεις των άλμπουμ. «Τώρα πια η στατιστική έχει υποκαταστήσει τη δημιουργία», λέει. «Μόνο νούμερα σημειώνονται παντού, λες και ο καλλιτέχνης εξαρτάται από την αγορά. Οταν όμως εγώ στέκομαι στη σκηνή και παίζω ένα σόλο στην κιθάρα, τι ακριβώς κάνω; Προσπαθώ να κάνω το κοινό να ξεχαστεί για μισή ώρα; Για να το καταφέρω όμως πρέπει να υπάρχει και λίγη ποίηση μέσα μου. Προσωπικά δεν νιώθω ξοφλημένος. Νομίζω ότι βρίσκομαι στην ακμή μου και μπορώ να γίνω ακόμα καλύτερος ως μουσικός».
Για τους δύο εναπομείναντες η ιστορία των Who δεν έχει ακόμη τελειώσει. Η μπάντα που έσπαγε τις κιθάρες στο τέλος κάθε συναυλίας επιμένει ότι «ο κύκλος που έμεινε ανοιχτός από το '82 έπρεπε να ολοκληρωθεί». Και ο Πιτ Τάουνσεντ συνεχίζει: «Είμαστε παιδιά του '60. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κληρονόμησε στη γενιά μας ένα κενό. Οι Who θελήσαμε να γεμίσουμε αυτό το κενό με πολύ ροκ θόρυβο, αλλά και με πολύ πάθος».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 14/11/2006
