- Μηνύματα
- 3.086
- Reaction score
- 663
Αφορμή για το νήμα αυτό είναι οι προβληματισμοί μου για το παρόν και το μέλλον όχι μόνο των αναλογικών συστημάτων ανάγνωσης δίσκων βινυλίου (πλατό βραχίονες κεφαλές phono, accessories) αλλά και των ίδιων των δίσκων βινυλίου.
Θεωρώ ότι τα πικάπ, βραχίονες, κεφαλές ήδη από τη δεκαετία το '80 έχουν φτάσει στο απόγειό τους κι ότι αυτό που διαφοροποιεί τα πικαπ του σήμερα είναι η χρήση καλύτερων και ακριβότερων υλικών σε σύγκριση με τα παλαιότερα. Πόσο όμως καλύτερα παίζουν τα καινούργια από τα παλιά? Έχουμε θεαματική βελτίωση στον ηχο όπως ευαγγελίζονται οι σημερινοί κατασκευαστές?
Η τεχνολογία αναπαραγωγής βινυλίων έχει περιορισμούς και πρέπει να βρεις τη χρυσή τομή για να δουλέψει ένα αναλογικό σύστημα (όπως και τα ίδια τα βινύλια αλλωστε ως μέσο αποθήκευσης μουσικής πληροφορίας).
Το άλλο θέμα έχει να κάνει με την αγορά δίσκων βινυλίου. Έχει γεμίσει η αγορά με βινύλια φτιαγμένα από ψηφιακά masters ή digitally remastered επανεκδόσεις των αρχικών. Πολλά από αυτα ακούγονται χειρότερα κι από το αντίστοιχο CD. Υπάρχουν βέβαια και καλές επανεκδόσεις που κοστίζουν πολύ ακριβά όμως και η αγορά τους είναι ασύμφορη ειδικά στην περίοδο κρισης που ζούμε.
Αξίζει τον κόπο να επενδύσει κάποιος σε καλό πικάπ για να ακούει ψηφιακά βινύλια, μόνο και μόνο για να βλέπει το δίσκο στο πλατό να γυρίζει?
Μήπως υπάρχει ακόμη κέρδος και γι' αυτό δεν έχει εγκαταλειφθεί ακόμη η παραγωγη δίσκων βινυλίου και πικάπ, phono και λοιπών αξεσουάρ (π.χ. πλυντήριο δίσκων)?
Κάποιος που έχει μια σεβαστή δισκοθήκη π.χ. 1000 βινύλια αξίζει να συνεχίσει να αγοράζει δίσκους?
Ένας νεοεισερχόμενος χομπίστας αξίζει να ψαχτεί με τα βινύλια? Ή μήπως αγοράζει το πικαπ για gadget ή για παιχνίδι?
Θεωρώ ότι τα πικάπ, βραχίονες, κεφαλές ήδη από τη δεκαετία το '80 έχουν φτάσει στο απόγειό τους κι ότι αυτό που διαφοροποιεί τα πικαπ του σήμερα είναι η χρήση καλύτερων και ακριβότερων υλικών σε σύγκριση με τα παλαιότερα. Πόσο όμως καλύτερα παίζουν τα καινούργια από τα παλιά? Έχουμε θεαματική βελτίωση στον ηχο όπως ευαγγελίζονται οι σημερινοί κατασκευαστές?
Η τεχνολογία αναπαραγωγής βινυλίων έχει περιορισμούς και πρέπει να βρεις τη χρυσή τομή για να δουλέψει ένα αναλογικό σύστημα (όπως και τα ίδια τα βινύλια αλλωστε ως μέσο αποθήκευσης μουσικής πληροφορίας).
Το άλλο θέμα έχει να κάνει με την αγορά δίσκων βινυλίου. Έχει γεμίσει η αγορά με βινύλια φτιαγμένα από ψηφιακά masters ή digitally remastered επανεκδόσεις των αρχικών. Πολλά από αυτα ακούγονται χειρότερα κι από το αντίστοιχο CD. Υπάρχουν βέβαια και καλές επανεκδόσεις που κοστίζουν πολύ ακριβά όμως και η αγορά τους είναι ασύμφορη ειδικά στην περίοδο κρισης που ζούμε.
Αξίζει τον κόπο να επενδύσει κάποιος σε καλό πικάπ για να ακούει ψηφιακά βινύλια, μόνο και μόνο για να βλέπει το δίσκο στο πλατό να γυρίζει?
Μήπως υπάρχει ακόμη κέρδος και γι' αυτό δεν έχει εγκαταλειφθεί ακόμη η παραγωγη δίσκων βινυλίου και πικάπ, phono και λοιπών αξεσουάρ (π.χ. πλυντήριο δίσκων)?
Κάποιος που έχει μια σεβαστή δισκοθήκη π.χ. 1000 βινύλια αξίζει να συνεχίσει να αγοράζει δίσκους?
Ένας νεοεισερχόμενος χομπίστας αξίζει να ψαχτεί με τα βινύλια? Ή μήπως αγοράζει το πικαπ για gadget ή για παιχνίδι?
