- Μηνύματα
- 4.543
- Reaction score
- 3.085
Όποιος δεν είδε το αριστούργημα του Λωράν Καντέ (Laurent Cantet) με τους Φρανσουά Μπεγκοντό (ο πρωταγωνιστής είναι και ο σεναριογράφος του φιλμ), Νασίμ Αμράμπτ και Λώρα Μπακέλα, ΝΑ ΠΑΕΙ ΤΩΡΑ να το δει στο Άστυ (Πλ. Κοραή), ή όπου αλλού μπορεί να το παίζει. Ένα κοινωνικό και εκπαιδευτικό ποίημα, που δύσκολα περιγράφεται.
Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών.
Περίληψη :
Ο Φρανσουά και οι καθηγητές συνάδελφοι του, προετοιμάζονται για την καινούργια σχολική χρονιά, στο γυμνάσιο μιας σκληρής, εργατικής συνοικίας. Οπλισμένοι με τις καλύτερες προθέσεις, δεν πτοούνται από τις δύσκολες συνθήκες εργασίας και θα προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις να μεταδώσουν γνώση, στους μαθητές τους. Κουλτούρες και συμπεριφορές έρχονται σε αντιπαράθεση μέσα στη τάξη, σε έναν μικρόκοσμο που αντιπροσωπεύει τη Γαλλία του σήμερα. Οι μαθητές είναι διασκεδαστικοί αλλά και δύστροποι. Αυτό μπορεί να υπονομεύσει τον ενθουσιασμό των χαμηλόμισθων καθηγητών. Ο Φρανσουά επιμένει να διατηρεί στη τάξη μια ατμόσφαιρα σεβασμού και αξιοπρέπειας. Απορρίπτει τη σοβαροφάνεια και τον αυταρχισμό. Είναι σε ακραίο βαθμό ειλικρινής και αυτό είναι πρωτόγνωρο για τους μαθητές. Όμως έρχεται μια στιγμή που οι αρχές που έχει επιβάλει στη τάξη του δοκιμάζονται, όταν ένας μαθητής αμφισβητεί τις μεθόδους του.
Και λίγη κριτική
Α. Από το Ιντερνέτ
O φετινός χρυσός φοίνικας δεν είναι μεγάλη ταινία! Είναι ταινία με σπουδαίο περιεχόμενο... Σκηνοθετικά δεν έχει να πει τίποτε... Ένα λιτό ντοκιμαντερίστικο τρικάμερο με σύνηθες μοντάζ. Η δύναμή του, όμως, κρύβεται στον πλούτο των ιδεών του, την εξαιρετική παιδαγωγική του, την άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του συγγραφέα- δασκάλου Μπεγκωντώ, τα «διαβολεμένα» παιδιά που καταλήγουν να σου γίνουν συνμπαθή και ένα εκπαιδευτικό σύστημα, σαθρό στα θεμέλιά του, στείρο και χωρίς διεξόδους.
Ο δάσκαλος – ήρωας προσπαθεί να πλησιάσει, να αγγίξει τους μαθητές, όμως οι κοινωνικές, φυλετικές και θρησκευτικές ανισότητες φέρνουν αμέτρητα εμπόδια στην επαφή και επικοινωνία τους. Άλλοτε εχθρικοί άλλοτε με ελαφριά κατανόηση, οι μαθητές αναγνωρίζουν σίγουρα τη διαφορετικότητα του συγκεκριμένου καθηγητή.
Όλοι έχουμε υπάρξει μαθητές και κάποιοι έχουμε βρεθεί στη θέση του δασκάλου, οπότε αυτή η ταινία απευθύνεται σε όλους μας και είμαι σίγουρος πως μετά τη θέασή της δε θα υπάρξει κανείς παραπονεμένος.
Πλούσια σε προβληματική και κοινωνική παρατήρηση, σε εκπαιδευτικό στοχασμό κι ευαισθησία, σε ρεαλιστική παρουσίαση διαφορετικών προσωπικοτήτων και σε «δράση», ακόμη κι αν διαρκούσε τρεις ώρες, δε θα παραπονιόταν κανείς ότι τον κούρασε ή ότι βαρέθηκε... Γι’αυτό και ο φοίνικας στη Γαλλία, ύστερα από 21 χρόνια.
Β. Από τους Έλληνες κριτικούς
Orpheus L. (***)
.......Το εκπληκτικό είναι πως το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εξελίσσεται σε μια τάξη ενός γυμνασίου, παρόλα αυτά αυτό δεν την καθιστά καθόλου βαρετή. Ο βασικός ήρωας, ο Φρανσουά, καθηγητής Γαλλικής γλώσσας, είναι ένας νέος εκπαιδευτικός με όρεξη και όραμα, με ειλικρινές ενδιαφέρον για τους μαθητές τους, όλα παιδιά διαφορετικών φυλών που κατοικούν σε μια φτωχή, εργατική συνοικία. Η τάξη συχνά αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη κοινωνία και θέματα όπως ο ρατσισμός, η μετανάστευση, η ανεργία έρχονται στο προσκήνιο.
Οι καθηγητές στο σχολέιο του Φρανσουά έρχονται αντιμέτωποι με την σκληρότητα, την αδιαφορία και το χλευασμό των μαθητών τους και προσπαθούν να βρουν τακτικές επιβολής και ανάκτησης του ενδιαφέροντός τους. Ο Φρανσουά μοιάζει να ξέρει τι κάνει, δεν έχει υπερβολικές απαιτήσεις από τους δύστροπους εφήβους και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ευχάριστο κλίμα στα πλαίσια του αλληλοσεβασμού και της επικοινωνίας. Είναι ειλικρινής, άμεσος και φιλικός, ένας ανθρωπιστής εκαιδευτικός που μοιάζει να αγαπά ειλικρινά τη δουλειά του.
Όμως ο Φρανσουά δεν είναι υπεράνθρωπος ούτε η ταινία του Λοράν Καντέ μια all time classic «Happy ending» Χολλυγουντιανή παραγωγή. Το εκπληκτικό, όπως προαναφέρθηκε, στην ταινία αυτή είναι ο ρεαλισμός και η ειλικρίνεια με την οποία προσεγγίζεται το θέμα της εκπαίδευσης χωρίς μελοδραματισμούς και φανφάρες. Έτσι, πολύ σύντομα, η πεποίθηση του Φρανσουά στις μέχρι τότε παιδαγωγικές πολιτικές του θα κλονιστεί. Θα παρασυρθεί, θα θυμώσει, θα χάσει τον έλεγχο και θα διαπιστώσει την αγριότητα της σύγχρονης πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης και τις λεπτές γραμμές και ισορροπίες που υπάρχουν στη σχέση εκπαιδευτικού-μαθητή.
Εν κατακλείδι, ο Φρανσουά είναι ένας εκπαιδευτικός πρότυπο τόσο για τον ανθρωπισμό όσο και για την υπευθυνότητα και την ευαισθησία του. Οι καθημερινές καταστάσεις και τα προβλήματα του μαθητικού μικρόσμου αποτυπώνονται άψογα και αξίζει ιδιαίτερη μνεία όχι μόνο στο σκηνοθέτη αλλά και στον πρωταγωνιστή, Φρανσουά Μπεγκοντό, και στους νεαρούς ηθοποιούς – μαθητές.
Kίκα Κυριακάκου (***)
Επιτέλους ένας γαλλικός Χρυσός Φοίνικας, μετά από περίπου 2 δεκαετίες με την ταινία Ανάμεσα στους τοίχους του Laurent Cantet .Ένα ενδιαφέρον πάνω απ όλα εγχείρημα πέρα από το αποτέλεσμα που δικαιώνει τον σκηνοθέτη για την τόλμη του να αφήσει για λίγο το "δικτατορικό του θώκο" και να πλαγιάσει με την ατόφια πραγματικότητα. Η ταινία είναι ποιόν μιας διαδικασίας αυτοσχεδιασμού ενός χρόνου σε ένα Γαλλικό σχολειό. Να τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή .Ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται να γυρίσει μια ταινία για την Ζωή στο σχολείο. Πέφτει στα χέρια του το βιβλίο του Francois Begaudau και παίρνει την απόφαση να γυρίσει την ταινία βάση αυτού. Γράφουν το σκελετό ενός σεναρίου, επιλέγουν το σχολείο κι αρχίζουν συναντήσεις από το Νοέμβριο του 2006 μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς. Από κει επιλέγονται οι μαθητές της ταινίας. Τρεις κάμερες κινηματογραφούν στα γυρισματα. Οι μαθητές δεν παίρνουν ποτέ στα χέρια τους το σενάριο κι ο Francois Begaudau συγγραφέας του βιβλίου επιλέγεται και για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του δασκάλου. Αποτέλεσμα μια ταινία που η ρεαλιστικότητα είναι το μεγαλύτερο της προσόν και δεν είναι καθόλου απλό αυτό. Η ρεαλιστικότητα για την οποία μιλάμε όμως δεν είναι η επιφανειακή ρεαλιστικότητα που θέλει τον θεατή να πιστεύει ότι τα δρώμενα επί της οθόνης συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο και χώρα, αλλά βαθιά και ουσιαστική σαν την αλήθεια που επρεπε να πρεσβεύει ο κινηματογραφος κατά τους ρεαλιστικούς αισθητικούς. Μπροστά σου έχεις την σύγχρονη σχολική πραγματικότητα, μια μικρογραφία της κοινωνίας χωρίς κλισέ και δραματουργική χειραγώγηση, χωρίς υπερήρωες μαθητές και καθηγητές. Όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ο Laurent Cantet επιλέγει την τακτική των ίσων αποστάσεων. Το πρώτο λόγο των έχουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές δηλαδή μαθητές και οι δάσκαλοι. Χρέος του σκηνοθετη να καταγράψει και να "συράψει" την ταινία με βάση τα γεγονότα που καταγράφηκαν στα γυρίσματα και το κάνει. Τελικά το αρτιοσκληρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, που μοιράζει ρόλους κι αναπαράγει στερεότυπο κι επιβάλει κανόνες, είναι υπόλογο. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Περισσότερα στο:
http://www.cinemad.gr/content/view/2320/7/
Από την πλευρά μου, μιας και το είδα μαζί με την εκπαιδευτικό σύζυγο, απλά με συγκλόνισε.
Το κακό με το ΑΣΤΥ είναι ότι είναι μια αίθουσα χωρίς πολλά τεχνολογικά καλούδια, με τα καθίσματα σε μέτρια έως άσχημη διάταξη (μπροστά μου ήταν ένας κανονικού μεγέθους άντρας με σχετικά πλούσια κώμη, η οποία μου έκρυβε το μέσο του κάτω μέρους της οθόνης, και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε, γιατί διαμαρτυρόντουσαν οι πιο πίσω).
Αλλά επιλέγει τις ταινίες του. Και γι αυτό το εκτιμώ.
Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών.
Περίληψη :
Ο Φρανσουά και οι καθηγητές συνάδελφοι του, προετοιμάζονται για την καινούργια σχολική χρονιά, στο γυμνάσιο μιας σκληρής, εργατικής συνοικίας. Οπλισμένοι με τις καλύτερες προθέσεις, δεν πτοούνται από τις δύσκολες συνθήκες εργασίας και θα προσπαθήσουν με όλες τους τις δυνάμεις να μεταδώσουν γνώση, στους μαθητές τους. Κουλτούρες και συμπεριφορές έρχονται σε αντιπαράθεση μέσα στη τάξη, σε έναν μικρόκοσμο που αντιπροσωπεύει τη Γαλλία του σήμερα. Οι μαθητές είναι διασκεδαστικοί αλλά και δύστροποι. Αυτό μπορεί να υπονομεύσει τον ενθουσιασμό των χαμηλόμισθων καθηγητών. Ο Φρανσουά επιμένει να διατηρεί στη τάξη μια ατμόσφαιρα σεβασμού και αξιοπρέπειας. Απορρίπτει τη σοβαροφάνεια και τον αυταρχισμό. Είναι σε ακραίο βαθμό ειλικρινής και αυτό είναι πρωτόγνωρο για τους μαθητές. Όμως έρχεται μια στιγμή που οι αρχές που έχει επιβάλει στη τάξη του δοκιμάζονται, όταν ένας μαθητής αμφισβητεί τις μεθόδους του.
Και λίγη κριτική
Α. Από το Ιντερνέτ
O φετινός χρυσός φοίνικας δεν είναι μεγάλη ταινία! Είναι ταινία με σπουδαίο περιεχόμενο... Σκηνοθετικά δεν έχει να πει τίποτε... Ένα λιτό ντοκιμαντερίστικο τρικάμερο με σύνηθες μοντάζ. Η δύναμή του, όμως, κρύβεται στον πλούτο των ιδεών του, την εξαιρετική παιδαγωγική του, την άκρως ενδιαφέρουσα προσωπικότητα του συγγραφέα- δασκάλου Μπεγκωντώ, τα «διαβολεμένα» παιδιά που καταλήγουν να σου γίνουν συνμπαθή και ένα εκπαιδευτικό σύστημα, σαθρό στα θεμέλιά του, στείρο και χωρίς διεξόδους.
Ο δάσκαλος – ήρωας προσπαθεί να πλησιάσει, να αγγίξει τους μαθητές, όμως οι κοινωνικές, φυλετικές και θρησκευτικές ανισότητες φέρνουν αμέτρητα εμπόδια στην επαφή και επικοινωνία τους. Άλλοτε εχθρικοί άλλοτε με ελαφριά κατανόηση, οι μαθητές αναγνωρίζουν σίγουρα τη διαφορετικότητα του συγκεκριμένου καθηγητή.
Όλοι έχουμε υπάρξει μαθητές και κάποιοι έχουμε βρεθεί στη θέση του δασκάλου, οπότε αυτή η ταινία απευθύνεται σε όλους μας και είμαι σίγουρος πως μετά τη θέασή της δε θα υπάρξει κανείς παραπονεμένος.
Πλούσια σε προβληματική και κοινωνική παρατήρηση, σε εκπαιδευτικό στοχασμό κι ευαισθησία, σε ρεαλιστική παρουσίαση διαφορετικών προσωπικοτήτων και σε «δράση», ακόμη κι αν διαρκούσε τρεις ώρες, δε θα παραπονιόταν κανείς ότι τον κούρασε ή ότι βαρέθηκε... Γι’αυτό και ο φοίνικας στη Γαλλία, ύστερα από 21 χρόνια.
Β. Από τους Έλληνες κριτικούς
Orpheus L. (***)
.......Το εκπληκτικό είναι πως το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας εξελίσσεται σε μια τάξη ενός γυμνασίου, παρόλα αυτά αυτό δεν την καθιστά καθόλου βαρετή. Ο βασικός ήρωας, ο Φρανσουά, καθηγητής Γαλλικής γλώσσας, είναι ένας νέος εκπαιδευτικός με όρεξη και όραμα, με ειλικρινές ενδιαφέρον για τους μαθητές τους, όλα παιδιά διαφορετικών φυλών που κατοικούν σε μια φτωχή, εργατική συνοικία. Η τάξη συχνά αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη κοινωνία και θέματα όπως ο ρατσισμός, η μετανάστευση, η ανεργία έρχονται στο προσκήνιο.
Οι καθηγητές στο σχολέιο του Φρανσουά έρχονται αντιμέτωποι με την σκληρότητα, την αδιαφορία και το χλευασμό των μαθητών τους και προσπαθούν να βρουν τακτικές επιβολής και ανάκτησης του ενδιαφέροντός τους. Ο Φρανσουά μοιάζει να ξέρει τι κάνει, δεν έχει υπερβολικές απαιτήσεις από τους δύστροπους εφήβους και προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ευχάριστο κλίμα στα πλαίσια του αλληλοσεβασμού και της επικοινωνίας. Είναι ειλικρινής, άμεσος και φιλικός, ένας ανθρωπιστής εκαιδευτικός που μοιάζει να αγαπά ειλικρινά τη δουλειά του.
Όμως ο Φρανσουά δεν είναι υπεράνθρωπος ούτε η ταινία του Λοράν Καντέ μια all time classic «Happy ending» Χολλυγουντιανή παραγωγή. Το εκπληκτικό, όπως προαναφέρθηκε, στην ταινία αυτή είναι ο ρεαλισμός και η ειλικρίνεια με την οποία προσεγγίζεται το θέμα της εκπαίδευσης χωρίς μελοδραματισμούς και φανφάρες. Έτσι, πολύ σύντομα, η πεποίθηση του Φρανσουά στις μέχρι τότε παιδαγωγικές πολιτικές του θα κλονιστεί. Θα παρασυρθεί, θα θυμώσει, θα χάσει τον έλεγχο και θα διαπιστώσει την αγριότητα της σύγχρονης πολυπολιτισμικής εκπαίδευσης και τις λεπτές γραμμές και ισορροπίες που υπάρχουν στη σχέση εκπαιδευτικού-μαθητή.
Εν κατακλείδι, ο Φρανσουά είναι ένας εκπαιδευτικός πρότυπο τόσο για τον ανθρωπισμό όσο και για την υπευθυνότητα και την ευαισθησία του. Οι καθημερινές καταστάσεις και τα προβλήματα του μαθητικού μικρόσμου αποτυπώνονται άψογα και αξίζει ιδιαίτερη μνεία όχι μόνο στο σκηνοθέτη αλλά και στον πρωταγωνιστή, Φρανσουά Μπεγκοντό, και στους νεαρούς ηθοποιούς – μαθητές.
Kίκα Κυριακάκου (***)
Επιτέλους ένας γαλλικός Χρυσός Φοίνικας, μετά από περίπου 2 δεκαετίες με την ταινία Ανάμεσα στους τοίχους του Laurent Cantet .Ένα ενδιαφέρον πάνω απ όλα εγχείρημα πέρα από το αποτέλεσμα που δικαιώνει τον σκηνοθέτη για την τόλμη του να αφήσει για λίγο το "δικτατορικό του θώκο" και να πλαγιάσει με την ατόφια πραγματικότητα. Η ταινία είναι ποιόν μιας διαδικασίας αυτοσχεδιασμού ενός χρόνου σε ένα Γαλλικό σχολειό. Να τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή .Ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται να γυρίσει μια ταινία για την Ζωή στο σχολείο. Πέφτει στα χέρια του το βιβλίο του Francois Begaudau και παίρνει την απόφαση να γυρίσει την ταινία βάση αυτού. Γράφουν το σκελετό ενός σεναρίου, επιλέγουν το σχολείο κι αρχίζουν συναντήσεις από το Νοέμβριο του 2006 μέχρι το τέλος της σχολικής χρονιάς. Από κει επιλέγονται οι μαθητές της ταινίας. Τρεις κάμερες κινηματογραφούν στα γυρισματα. Οι μαθητές δεν παίρνουν ποτέ στα χέρια τους το σενάριο κι ο Francois Begaudau συγγραφέας του βιβλίου επιλέγεται και για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του δασκάλου. Αποτέλεσμα μια ταινία που η ρεαλιστικότητα είναι το μεγαλύτερο της προσόν και δεν είναι καθόλου απλό αυτό. Η ρεαλιστικότητα για την οποία μιλάμε όμως δεν είναι η επιφανειακή ρεαλιστικότητα που θέλει τον θεατή να πιστεύει ότι τα δρώμενα επί της οθόνης συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο και χώρα, αλλά βαθιά και ουσιαστική σαν την αλήθεια που επρεπε να πρεσβεύει ο κινηματογραφος κατά τους ρεαλιστικούς αισθητικούς. Μπροστά σου έχεις την σύγχρονη σχολική πραγματικότητα, μια μικρογραφία της κοινωνίας χωρίς κλισέ και δραματουργική χειραγώγηση, χωρίς υπερήρωες μαθητές και καθηγητές. Όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ο Laurent Cantet επιλέγει την τακτική των ίσων αποστάσεων. Το πρώτο λόγο των έχουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές δηλαδή μαθητές και οι δάσκαλοι. Χρέος του σκηνοθετη να καταγράψει και να "συράψει" την ταινία με βάση τα γεγονότα που καταγράφηκαν στα γυρίσματα και το κάνει. Τελικά το αρτιοσκληρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, που μοιράζει ρόλους κι αναπαράγει στερεότυπο κι επιβάλει κανόνες, είναι υπόλογο. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Περισσότερα στο:
http://www.cinemad.gr/content/view/2320/7/
Από την πλευρά μου, μιας και το είδα μαζί με την εκπαιδευτικό σύζυγο, απλά με συγκλόνισε.
Το κακό με το ΑΣΤΥ είναι ότι είναι μια αίθουσα χωρίς πολλά τεχνολογικά καλούδια, με τα καθίσματα σε μέτρια έως άσχημη διάταξη (μπροστά μου ήταν ένας κανονικού μεγέθους άντρας με σχετικά πλούσια κώμη, η οποία μου έκρυβε το μέσο του κάτω μέρους της οθόνης, και δεν μπορούσα να κάνω τίποτε, γιατί διαμαρτυρόντουσαν οι πιο πίσω).
Αλλά επιλέγει τις ταινίες του. Και γι αυτό το εκτιμώ.
