Βαλς με τον Μπασίρ - Waltz with Bashir (2008)

[Cine Gear]

Βαλς με τον Μπασίρ - Waltz with Bashir (2008)

Μία νύχτα σε ένα μπαρ ένας φίλος λέει στον Ari για έναν επαναλαμβανόμενο εφιάλτη στον οποίο τον κυνηγούν 26 άγρια σκυλιά. Κάθε βράδυ ο ίδιο αριθμός σκυλιών. Οι δύο άντρες καταλήγουν στον συμπέρασμα ότι πρέπει ο εφιάλτης να έχει σχέση με τις εμπειρίες από την πρώτη τους αποστολή με τον ισραηλινό στρατό στον πόλεμο του Λιβάνου. Ο Ari νιώθει έκπληξη που δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτε άλλο από εκείνη την περίοδο της ζωής του....

Κριτική: Επιβεβαιώνοντας αποθεωτικά σχόλια που το συνόδευαν από το Φεστιβάλ των Κανών, το μελαγχολικό αυτό «animation ντοκιμαντέρ», ανασύρει τις μνήμες ενός μαύρου παρελθόντος και αναλύει τις συνέπειες του πολέμου σε ένα εξίσου καταδικασμένο μέλλον.

Ο συμμέτοχος στον πόλεμο του Λιβάνου Ari Folman, πλάθει ένα αρκετά γήινο κινούμενο σχέδιο που μοιάζει με μια βαθιά ψυχολογική ανάλυση στον καλύτερο φίλο, τον αδερφό, τον ψυχολόγο ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό.

Ένα αντιπολεμικό ντοκιμαντέρ το οποίο πατάει σε συνεντεύξεις, υπαρκτά πρόσωπα και αρχειακό υλικό, καθώς και στις ψυχοσωματικές εμπειρίες του ίδιου του σκηνοθέτη.

Ο οποίος τελικά επιλέγει να τα οπτικοποιήσει συνολικά σε μορφή κινουμένου σχεδίου, δίνοντας τους μια ιδιαίτερη εναλλακτική αισθητική και μια έντονη δυναμική.

Ο Ari Folman βάζει ένα ακόμα λίθο στο οικοδόμημα που λέγεται κινούμενο σχέδιο παρεμβάλλοντας σε αυτό ένα κοινωνικό, ιστορικό και βαθιά ανθρώπινο σινεμά.


[youtube]ylzO9vbEpPg[/youtube]

Eλληνικη πρεμιερα 1/1/2009

​

 

[Cine Gear]

Kριτικη του Δημητρη Δανικα.

Και μετά σου λένε πως κακοί όλοι οι Ισραηλινοί και όλοι οι Παλαιστίνιοι εξαιρετικοί.

Πετάξτε τις παρωπίδες, ανοίξτε τα μάτια για να δείτε μεγάλες αληθινές ελπίδες.

Με πρώτη και καλύτερη το animation «Βαλς με τον Μπασίρ» (Vals im Βashir) του Ισραηλινού Αρί Φόλμαν. Από καρδιάς και με καθαρό μυαλό, μέσα στις καλύτερες ταινίες που μας φέρνει ο χρόνος αυτός! Συμφωνώ και προσυπογράφω το μοτίβο που συνοδεύει τον τίτλο αυτής της χάρτινης, αλλά τόσο ζωντανής και σπαρακτικής ιστορίας: Πράγματι, «Δεν υπάρχει πιο συνταρακτικό πράγμα από την ηθική της αλήθειας». Έτσι λοιπόν- και προχωράω στο στόρι που επινόησε ο Φόλμαν, σκαλίζοντας τα εφιαλτικά γεγονότα που προκάλεσε η πρώτη κανιβαλική εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο στις αρχές της δεκαετίας ΄80. Όταν ένας σκηνοθέτης με το όνομα Αρί (ο ίδιος ο γενναίος και ταλαντούχος κινηματογραφιστής), που εμφανίζει μεγάλα χάσματα μνήμης, αναζητεί την αλήθεια και σαν ιδιωτικός ντεντέκτιβ χτυπάει τις πόρτες φίλων και συμμαχητών, για να τους «ανακρίνει» με το ερώτημα «τι έγινε τότε; Ήμουν κι εγώ εκεί;». Και έτσι, όπως στα φιλμ νουάρ του Ντάσιελ Χάμετ και του Ρέιμοντ Τσάντλερ αρχίζει να ξετυλίγει το κουβάρι. Των γεγονότων και των ενοχών. Έτσι τα χάσματα της μνήμης του Αρί αναπληρώνονται από φρικτές εικόνες, εκατοντάδων νεκρών, από τη μυρουδιά καμένης σάρκας και από τον εκκωφαντικό θόρυβο ρουκετών. Η αλήθεια συντριπτική. Ναι, σκοτώσαμε άμαχο πληθυσμό. Και το ερώτημα μοιάζει, αλλά δεν είναι υπαρξιακό. Πώς μπόρεσα να κάνω τέτοια πράγματα εγώ;

Σπουδαία στιγμή. Τόσο στην κινηματογραφία όσο και για την πορεία ενός ολόκληρου λαού. Ο Αρί είναι το συλλογικό υποκείμενο του Ισραήλ. Παίρνει πάνω του όλες τις «αμαρτίες» της πατρίδας του. Αυτομαστιγώνεται χωρίς να εκλιπαρεί ίχνος επιείκειας, δικαιολογίας, προφάσεων και πρόχειρων αντιφάσεων. Δεν επικαλείται καν- όπως οι εγκληματίες του Ναζισμού- τις άνωθεν εντολές και την υπακοή των στρατευμένων στους αξιωματικούς και την κυβέρνηση της χώρας. Ο φόνος- λέει ο Αρί Φόλμαν- είναι φόνος. Ο πόλεμος ιμπεριαλιστικός. Τα θύματα προέρχονται από τον άμαχο πληθυσμό. Πάει τέλειωσε. Κουρέλια η συνείδησή μου. Αποκαΐδια ο ανθρωπισμός μου. Τα χέρια μας έχουν βουτήξει σε ωκεανούς αίματος. Τέτοια τιμιότητα και τόση ειλικρίνεια ούτε στα «Γράμματα από το Ίβο Τζίμα» του Κλιντ Ίστγουντ.

Μεγάλο επίτευγμα καλλιτεχνικό. Με αφομοιωμένες επιρροές από τη «μαύρη» αμερικανική, αστυνομική λογοτεχνία και από τα animation made in USΑ. Χάρτινοι ήρωες με χαρακτήρες, Σκηνές από εφιάλτες. Στρατοκρατούμενο το περιβάλλον. Σκοτεινό, μαύρο το ύφος της σκηνοθεσίας.

Από τις ελάχιστες στιγμές στην παγκόσμια κινηματογραφία όπου σ΄ ένα «είδος» καταγεγραμμένο ως παιδικό, εισβάλλουν και αξιολογούνται ο πόλεμος και η Ιστορία. Μεγάλο τόλμημα και ένα από τα top Αnimation όλων των εποχών. Πιστό. Τόσο στο είδος των κινούμενων σχεδίων (τεχνική) όσο και στο film noir (δομή). Τι να πω; Με ξεπερνάει. Τόσο ως κριτικό όσο και ως έναν πολέμιο των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Μακάρι και άλλοι καλλιτέχνες από λαούς που έχουν διαπράξει τα ίδια και ακόμα χειρότερα, να διέθεταν μισό δράμι θάρρους απ΄ αυτόν τον Ισραηλινό.