Γιατί έφυγα απο την Ελλάδα,πολυ πριν την κρίση( και δεν θα...

[Snow Whitty]

....ξαναγυρίσω.)

Απο την Ιωάννα Αρκά.

Spoiler

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σπούδασα Φυσική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου αποφοίτησα το 2007 με τίτλο Μάστερ στην Αστροφυσική. Συνέχισα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας, όπου εργάστηκα ως διδακτορική ερευνήτρια στο ινστιτούτο Μαξ Πλανκ Πυρηνικής Φυσικής. Μετά την απονομή του διδακτορικού μου τίτλου από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης εργάστηκα για σύντομο διάστημα ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Σήμερα ζω κοντά στο Μόναχο της Γερμανίας με το σύζυγο και τα δύο μου παιδιά, προσπαθώντας να διαπιστώσω αν υπάρχει ζωή μετά την επιστημονική έρευνα. Μέχρι στιγμής τείνω προς την απάντηση "ναι".

"Χαίρετε. Κατ΄αρχάς να συστηθώ: με λένε Ιωάννα. Είμαι Φυσικός, σύζυγος, και μαμά. Είμαι Ελληνίδα, αλλά αισθάνομαι σκόρπια παντού. Στην Ελλάδα δεν ταιριάζω, γιατί είμαι "αλλιώς". Πάντα ήμουν δηλαδή. Και όντας Ελληνίδα, δεν ταιριάζω πουθενά αλλού. Αλλά από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ονειρευόμουν μια ζωή σε αυτό το "αλλού". Και σήμερα, που δεν ζω πια στην Ελλάδα, είμαι πολύ, μα πολύ ευτυχισμένη και δε θέλω ποτέ, μα ποτέ να επιστρέψω στην κόλαση της πατρίδας μου, εκτός κι αν αυτή η πατρίδα αλλάξει δραματικά. Θα αρχίσω εξηγώντας σας γιατί ήμουν στην Ελλάδα δυστυχισμένη, και γιατί η ζωή μου στη Γερμανία με έκανε ευτυχισμένη.

Όταν μπήκα στην εφηβεία και άρχισα να αλληλεπιδρώ με τον κόσμο γύρω μου χωρίς την προστασία των γονιών μου, άρχισαν παράξενα πράγματα να συμβαίνουν. Θα σας δώσω τρία παραδείγματα:

1. Μια φορά πήγα στο περίπτερο να αγοράσω ένα παγωτό, έχοντας μόνο ένα πεντοχίλιαρο (ελπίζω το αναγνωστικό κοινό να τα θυμάται τα πεντοχίλιαρα...). Ο περιπτεράς μου έδωσε το παγωτό, αφού με έβρισε πατοκορφιστί, ένα νέο και μικρόσωμο κορίτσι. "Δεν ντρεπόμαστε λίγο" - κάποια από τα πιο ήπια λόγια του - "να πηγαίνουμε με τα πεντοχίλιαρα να αγοράζουμε ένα παγωτό των τετρακοσίων δραχμών!" Δεν αντέδρασα, όπως γενικά δεν αντιδρώ σε τέτοιες καταστάσεις, γιατί με σοκάρουν και μου κόβεται η μιλιά. Ίσως τελικά να είμαι πολύ δειλή, ή ευαίσθητη. Το ίδιο μου συνέβαινε τακτικά όταν πήγαινα να αγοράσω εισιτήρια στα ταμεία του ΗΣΑΠ, έτσι ώστε έγινε ένας καθημερινός παράγοντας στρες στη ζωή μου. Ο πατέρας μου εντυπωσιαζόταν: "μα καλά εμένα ποτέ κανείς δε με έχει βρίσει". Ναι, αγαπητέ μπαμπά. Αλλά δεν είσαι ένα μικρόσωμο κορίτσι! Οι δειλοί άνθρωποι πάντα στους αδυνατότερούς τους προσπαθούν να δείξουν τη "δύναμή" τους.
2. Όταν πήγαινα στο πανεπιστήμιο, τα λεωφορεία που μας έφερναν στην Πανεπιστημιούπολη ήταν πάντα γεμάτα ως το ταβάνι με φοιτητές στοιβαγμένους σαν σαρδέλες. Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν ήξερες ποτέ αν και πότε το λεωοφορείο θα έρθει. Φυσικά ως βετεράνος είχα μάθει τις καλύτερες ώρες και τα καλύτερα λεωφορεία που θα μπορούσα να πάρω χωρίς να ποδοπατηθώ. Θυμηθείτε, μικρόσωμο κορίτσι - έχω χάσει την ανάσα μου πολλές φορές σε στοιβαγμένο λεωφορείο... Αλλά μια μέρα είπα να δοκιμάσω την τύχη μου με το λεωφορείο 250, που έκανε το γύρο της πανεπιστημιούπολης του Ζωγράφου. Πήγα μια στάση νωρίτερα από τον Ευαγγελισμό, για να μην συμπέσω με το φοιτητομάνι που ανέβαινε στην επόμενη στάση. Πολλοί άλλοι φυσικά ήξεραν αυτό το κόλπο. Περίμενα, και περίμενα, και περίμενα, μαζί με όλους τους υπόλοιπους. Έρχεται ένα λεωφορείο, στοιβάζεται το φοιτητομάνι. Τόσοι πολλοί μπήκαν μέσα, που ένα σακίδιο έμεινε να κρέμεται έξω από την κλειστή πόρτα. Και μετά πάλι περίμενε. Μετά από ώρα έρχεται άλλο λεωφορείο. Τα ίδια, πού να μπεις - και να θέλεις πρέπει να έχεις κάνει προπόνηση σε χέβι μέταλ συναυλία για να επιβιώσεις. Και πάλι απ΄έξω. Στο τρίτο λεωφορείο που δεν μπόρεσα να μπω, έπαθα κρίση νεύρων. Δεν πληρώνω τα εισιτήριά μου; Δεν πληρώνουν οι γονείς μου διπλούς και τριπλούς φόρους; Ο πατέρας μου για το μαγαζί του πληρώνει φόρο ιδιοκτησίας, και επιπλέον, επειδή κατά τη νομοθεσία πληρώνει νοίκι στον εαυτό του, πρέπει να πληρώνει φόρο για το νοίκι που λαμβάνει.Με όλους αυτούς τους φόρους και παραφόρους και τα εισιτήρια και όλα αυτά που πληρώνουμε, γιατί να μην μπορώ να πάω στο μάθημά μου; Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό το απλό πράγμα, που οποιοσδήποτε φοιτητής στον κόσμο μπορεί να θεωρεί δεδομένο;
3. Στο πρώτο εξάμηνο στο πανεπιστήμιο δεν τα πήγαινα και πολύ καλά. Το στρες των εισαγωγικών εξετάσεων και η σχεδόν απάνθρωπη τακτική των δασκάλων στο φροντιστήριο ("άσχετοι! χαζοί! δεν θα περάσετε ποτέ!") με είχαν επηρεάσει φαίνεται, έτσι ευαίσθητη που είμαι, με λεπτό πετσί. Αλλά έδωσα στην πρώτη εξεταστική μερικά μαθήματα, στα οποία δεν πήγα και τόσο καλά όσο ήθελα. Τότε είχαμε μια στενή οικογενειακή φιλία με τον νομικό σύμβουλο του Πανεπιστημίου Αθηνών, έναν αξιόλογο άνθρωπο του πνεύματος, τον οποίο επισκεπτόμουν πού και πού στο γραφείο του. Μία από εκείνες τις ημέρες, κατεβαίνοντας από τη σχολή μετά από την εξέταση σε ένα μάθημα, είπα να περάσω να τον χαιρετήσω. "Πώς πήγαν οι εξετάσεις", με ρωτάει." Όχι και τόσο καλά", του απαντάω. "Γιατί;" με ρωτάει. "Ε, δεν είχα προετοιμαστεί και τόσο καλά", του απαντάω. Τότε εκείνος βάζει το χέρι στο τηλέφωνο. "Πες μου το όνομα του καθηγητή και θα το κανονίσω", μου λέει."Όχι", του λέω. "Έλα βρε πες μου το όνομά του, τι σε νοιάζει εγώ είμαι εδώ", συνεχίζει. Εξακολουθώ να αρνούμαι, και εξακολουθεί να με πιέζει. Θα καταλάβατε μέχρι τώρα ότι στα νιάτα μου δεν τα κατάφερνα και πολύ καλά υπό πίεση. Κάποια στιγμή η αδικία αρχίζει να με πνίγει. Γιατί δε με αφήνει ήσυχη, να πάρω το δρόμο μου όπως εγώ το θέλω;Τα δάκρυα μου έρχονται στα μάτια, και για κακή μου τύχη δεν μπορώ να τα συγκρατήσω πριν φύγω τρέχοντας σχεδόν από το γραφείο του. Με ακολούθησε, με καθησύχασε ότι δεν θα τηλεφωνήσει στον καθηγητή, με αγκάλιασε και μου είπε: "Αυτό ήταν το πιο ωραίο δάκρυ που έχω δει ποτέ μου". Την ιστορία τη διηγούμαι και δακρύζω ακόμα και σήμερα, πάνω από μια δεκαετία αργότερα. Αυτός ο υπέροχος άνθρωπος δεν είναι πια στη ζωή.

http://antikleidi.com/2012/11/08/why-i-left-and-i-am-never-coming-back/

 

[Snow Whitty]

Όποιος δεν έχει κοντέψει να χάσει τις εξετάσεις του επειδή έχει κλείσει η λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας για να περάσει κάποιος "επίσημος" με τη λιμουζίνα, ίσως δεν μπορεί να καταλάβει τι εννοώ.Όποιος δεν έχει καθήσει σε αμφιθέατρο όντας η μόνη ψυχή που δεν αντιγράφει - δεν καταδέχεται να αντιγράψει - δεν ξέρει τι εννοώ. Όποιος δεν έχει απηυδύσει με τις φοιτητικές παρατάξεις, που αν είχαν κάποια χρησιμότητα κάποτε τώρα μόνο το πανεπιστημιακό έργο κωλύουν, δεν μπορεί να συλλάβει τι θέλω να πω. Όποιος δεν έχει προσπαθήσει πάντα να είναι ευγενικός, μόνο για να αντιμετωπίσει κακή παιδεία, αναίδεια και βρισιές, τότε σίγουρα δε μπορεί να με νιώσει. Όποιος δεν θέλησε πάντα να στηριχτεί στις δυνάμεις του, στο μυαλό του, και όπου φτάσει, ας μην είναι και πολύ ψηλά αυτό το "όπου", δεν πρόκειται να πιάσει το νόημα των γραφόμενών μου. Όποιος, τέλος, δεν έχει αισθανθεί την ανάγκη να πει "ΟΧΙ", όχι ρε γαμώτο, δεν θέλω το ρουσφέτι σου, δεν θέλω τη βοήθειά σου, δεν θέλω να φοροδιαφύγω, δεν θέλω να είμαι άλλος ένας φταίχτης, δεν μπορεί καν να διανοηθεί τι εννοώ.


Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα και από μια άλλη οπτική γωνία:

1. 'Οταν πρωτοπήγα στη Γερμανία, μια μέρα συνειδητοποίησα ότι είχα μόνο πενηντάευρο για να πάω για μερικά ψιλοπράγματα στο σούπερ μάρκετ, και απευθύνθηκα στον Γερμανό σύντροφό μου τρομοκρατημένη: τι κάνω τώρα; Είχα τόσο αγχωθεί με την προοπτική του βρισίματος, που η ήρεμη απάντησή του ότι δεν πειράζει καθόλου, με εντυπωσίασε και με ιντρίγκαρε. Αποφάσισα να κάνω το πείραμα που πολλές φορές έχω επαναλάβει από τότε: πενηντάευρο στο ταμείο, για δύο ψιλοπράγματα. Κανείς δε μου φώναξε. Ούτε μία φορά. Ούτε όταν δεν είχαν ρέστα. Κάποιες φορές με ρωτούν ευγενικά μήπως έχω κάποια κέρματα. Κάποιες άλλες φορές πηγαίνουν στα άλλα ταμεία, ψάχνοντας για τα κατάλληλα χαρτονομίσματα, που το δικό τους ταμείο μπορεί να μην έχει. Αλλά κανείς - μα κανείς - δεν ήταν τόσο αγενής, απαίδευτος, υπάνθρωπος ώστε να με βρίσει.

 

[Snow Whitty]

Μετά από μερικά χρόνια παραμονής στη Γερμανία, έπιασα τον εαυτό μου να γίνεται ανυπόμονος και να κοιτάει το ρολόι, αν το λεωφορείο ή το τραμ είχε καθυστερήσει δύο ή τρία λεπτά από την προκαθορισμένη ώρα έλευσής του. Κάποιες φορές, περιμένοντας στο σταθμό του τρένου, όταν ανακοινωνόταν μια

Spoiler

πεντάλεπτη ή δεκάλεπτη καθυστέρηση από τα μεγάφωνα, έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται "Τυπικό! Γερμανικά τρένα, σπάνια στην ώρα τους ..." Και μετά η φωνή της λογικής με επανέφερε στην τάξη. Τι θα είχα να περιμένω στην Ελλάδα; Ένα πακτωμένο λεωφορείο που ίσως να έμπαινα μέσα, ίσως και να μην έμπαινα, και σε κάθε περίπτωση δε θα μπορούσα να κανονίσω ακριβή ραντεβού γιατί δεν θα ήξερα αν θα περίμενα δύο ή είκοσι λεπτά στη στάση. Καλές πιθανότητες να μη μπορώ να κατεβώ από το λεωφορείο σε ώρα αιχμής. Και τώρα που έχω παιδιά, με το καρότσι στα ελληνικά πεζοδρόμια; Το δοκίμασα μια φορά, και ευχαριστώ δε θα πάρω. Γιατί να πρέπει να βγάλω το βρέφος μου στο δρόμο; Κάποτε αναρωτιόμουν γιατί η Γερμανία έχει τόσο πολλούς περισσότερους αναπήρους από την Ελλάδα. Τους βλέπεις παντού, στο σούπερ μάρκετ, στην αγορά, να κυκλοφορούν. Μετά συνειδητοποίησα ότι η Γερμανία δεν έχει ποσοστικά περισσότερους αναπήρους, αλλά έχει πεζοδρόμια στα οποία μπορούν να κυκλοφορήσουν, δημόσια κτίρια στα οποία μπορούν να μπουν, πάρκα στα οποία έχουν πρόσβαση. Περπατήστε μια μέρα στην Εμμανουήλ Μπενάκη στο κέντρο της Αθήνας και θα δείτε τι εννοώ.

Για τα ρουσφέτια, τις παρανομίες, τις αντιγραφές στα πανεπιστήμια, τις φοροδιαφυγές, τι να πω. Δεν θα το σχολιάσω καν. Τα πράγματα αυτά είναι ανήκουστα για τους περισσότερους Γερμανούς, όπως ήταν πάντα ανήκουστα για μένα. Γι' αυτό ήμουν πάντα η απροσάρμοστη. Γι' αυτό έπρεπε να φύγω από ένα σύστημα, μια νοοτροπία που με κατέπνιγε και θα με χαντάκωνε στο τέλος - κι εμένα και την υψηλή νοημοσύνη μου, και τα πολλά ταλέντα μου.
Θα μου πείτε, δε σου λείπει η Ελλάδα; Ναι, κάποια πράγματα μου λείπουν. Η αυθεντική φέτα. Η παραλία, τα καλοκαίρια. Το σουβλάκι. Κάποιοι - λίγοι και εκλεκτοί - φίλοι, όσοι δηλαδή δεν έχουν κι αυτοί προ πολλού μετοικήσει σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Το φαγητό δε μου λείπει, γιατί μια χαρά μπορώ να μαγειρεύω όλα τα παραδοσιακά φαγητά μόνη μου. Ούτε μου λείπει η νοοτροπία, αυτή που διαπερνάει όλους τους τομείς της ζωής, από τα χαμηλότερα έως τα υψηλότερα σκαλιά των ιεραρχιών, δε μου λείπει η σαθρότητα και η αδικία. Και να σας πω και κάτι άλλο: στη Γερμανία βρήκα για πρώτη φορά μετά από χρόνια πραγματικές τομάτες, σαν αυτές που έκοβα μικρή από το μποστάνι του θείου μου, γεμάτες άρωμα και γεύση. Όχι αυτά τα υπερφουσκωμένα άγευστα και νερουλά εκτρώματα του ελληνικού σούπερ μάρκετ και - συχνά - της ελληνικής λαϊκής. Στη Γερμανία ο αγρότης ακούει τις συμβουλές του γεωπόνου και δεν μαζεύει τα φρούτα δυο μέρες αφού έχει ραντίσει, γιατί "έλα μωρέ τι ξέρει αυτός, μόνο και μόνο επειδή έχει ένα χαρτί;". Στη Γερμανία πληρώνεις εισφορές και έχεις παροχές. Πας με την κάρτα υγείας σου σε όποιον γιατρό θέλεις, γεννάς σε όποιο νοσοκομείο θέλεις, και ο γιατρός δεν γνωρίζει τι είναι "φακελάκι". Αν του έλεγες να του δώσεις παραπάνω χρήματα, θα σου απαντούσε "περίμενε να φέρω το βιβλιαράκι να σου κόψω απόδειξη" - στην σπάνια περίπτωση που δε θα σε κοιτούσε σαν να ήσουν παράφρων. Στη Γερμανία ο υπάλληλος της καφετέριας δε σου μιλάει στον ενικό, δεν είστε φιλαράκια από το πρώτο λεπτό. Ξέρω ότι σε πολλούς αρέσει αυτή η νοοτροπία, αλλά αυτή η νοοτροπία φέρνει μαζί της σχόλια του τύπου "Γιατί να χάσω την ώρα μου να σου πω τις γεύσεις του παγωτού, αφού τελικά βανίλια θα πάρεις" - ναι, μου έχει συμβεί όταν ήμουν έφηβη, και ναι, ντρέπομαι να το ομολογήσω, έκανα μόκο και πήρα βανίλια καθώς ήμουν μικρό κορίτσι και οι αγενείς σερβιτόροι με τρομοκρατούσαν.

 

[Snow Whitty]

Δε λέω ότι κανείς στη Γερμανία δεν είναι αγενής, κανείς δε φοροδιαφεύγει, δε λέω ότι είναι ο παράδεισος επί της γης. Για παράδειγμα, ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα της Γερμανίας είναι ο αντρικός σωβινισμός, που καλύπτεται κάτω από την ταμπέλα "παράδοση" και υπαγορεύει τη γυναίκα στο σπίτι με τα παιδιά.

Το γνωρίζετε ότι μόνο 6% των γυναικών με δύο παιδιά στη Γερμανία δουλεύουν full-time; Είναι τραγικό, και οι προσπάθειες του Γερμανικού κράτους να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα φέρνουν μικρά αποτελέσματα. Είναι κι αυτό θέμα νοοτροπίας, όπως όλα τα κακώς κείμενα της Ελλάδας είναι θέμα νοοτροπίας.

Αλλά όταν πρωτοπάς στη Γερμανία, όταν βλέπεις αυτή τη ζωή που θα μπορούσες να έχεις, είναι πραγματικά σαν να είσαι στον παράδεισο. Δεν έχεις τις δεκάδες καθημερινές μικρές πηγές άγχους που έχεις στην Ελλάδα -Θα με βρίσουν στο ταμείο; Θα μπορέσω να μπω στο λεωφορείο; Θα βγάλω άκρη στη δημόσια υπηρεσία; Θα μπορέσω να περάσω το φανάρι χωρίς κάποιος να περάσει με κόκκινο και να με πατήσει; Η δημόσια υγεία, η ηρεμία, η αποκέντρωση, τα μεγάλα και φωτεινά διαμερίσματα, το πράσινο, τα πάρκα, ο χώρος, η τάξη και η ασφάλεια - πράγματα εξωγήινα για εμάς τους Έλληνες, πρέπει να τα δεις για να τα πιστέψεις.

Οι δημόσιες υπηρεσίες, είτε γεμάτες με πολίτες σε αναμονή είτε άδειες, ανάλογα με τον πληθυσμό της κάθε πόλης, ωστόσο πάντα με υπαλλήλους που σε βοηθούν όπως μπορούν να βγάλεις άκρη και δε σε στέλνουν σαν μπαλάκι του πιγκ-πογκ από τον έναν στον άλλο, για να σου πουν στο τέλος ότι πρέπει να έχεις εκείνο το ακριβές έγγραφο και αλλιώς δεν θα γίνει η δουλειά σου. Ναι, και η γραφειοκρατία μπορεί να είναι ευέλικτη. Αλλά και να πας και στη μπυραρία μπορείς, να κατεβάσεις μπύρες μέχρι αργά τη νύχτα με τους φίλους σου, να πας και στο κλαμπ μέχρι το πρωί αν θέλεις - για όσους πουν ότι οι Γερμανοί είναι βαρετοί και δε διασκεδάζουν.

Αλλά φυσικά δεν θα πας στα μπουζούκια μέχρι τις 5 το πρωί, ξοδεύοντας χρήματα που δεν έχεις, χρωστώντας σε δεκαπέντε πιστωτικές κάρτες, και κρύβοντας ό,τι μπορείς από την εφορία, ενώ είσαι ήδη υπεράριθμος στην δημοσιοϋπαλληλική θέση που πήρες με ρουσφέτι. Αν αυτή είναι η ζωή που επιθυμείς, τότε μείνε στην Ελλάδα, μη αλλάζοντας τον τρόπο ζωής σου, και συνέχισε να κατηγορείς τους Γερμανούς για όλα τα κακά της μοίρας σου, που επί τουλάχιστον 30 χρόνια χωρίς να το συνειδητοποιείς ρίχνεις ο ίδιος στο κεφάλι σου.

 

[Snow Whitty]

Υποσημείωση: έχω έναν Γερμανό συνάδελφο που δούλεψε επί 2 χρόνια στην Ελλάδα. Μου είπε μια φορά: "Νόμιζα ότι στη Γερμανία η γραφειοκρατία ήταν χαοτική και ότι οι τράπεζες ήταν ανοργάνωτες. Μετά έζησα στην Ελλάδα, και τώρα δε θα ξαναπαραπονεθώ ποτέ."

 

[Snow Whitty]

Γιατί έφυγα......Μέρος Β

"Μετά από το περυσινό μου άρθρο σχετικά με τους λόγους που έχω από καιρό αποφασίσει ότι η Ελλάδα δεν μου ταιριάζει ως χώρα διαμονής, πήρα και εξακολουθώ να παίρνω απαντήσεις-αφορισμούς σχετικά με το πώς είμαι υπερευαίσθητη και δειλή, που δεν έμεινα να πολεμήσω, που δεν άντεχα τις βρισιές, τη μικροπρέπεια και την έλλειψη παιδείας των γύρω μου.

Ωραία λοιπόν, ας δεχτούμε για λίγο ότι εγώ είμαι το πρόβλημα και όχι οι γύρω μου - ας δεχτούμε ότι η σωστή αντιμετώπιση θα ήταν να αρχίσω κι εγώ να απαντάω στους ανάγωγους ανάγωγα, στους προπετείς με βρισιές, στους προσβλητικούς με βωμολοχίες ή με υπεροψία. Μήπως τότε δεν θα είχα πια προβλήματα στη χώρα μας;

[.....]

Και όχι, δεν υπερβάλλω όταν σας λέω ότι στη Γερμανία, όπου ευτυχισμένα ζω εδώ και χρόνια, αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν. Δεν αισθάνεται ο καθένας ότι έχει το δικαίωμα να ξεφορτώνει τα κόμπλεξ και τα νεύρα του πάνω στα κεφάλια μικρόσωμων γυναικών και μικρών παιδιών. Δεν μπορεί καθένας να αμολάει το σκύλο-δολοφόνο του και όποιον πάρει ο χάρος. Δεν εκφοβίζει μικρά παιδιά, δε σε πετάει έξω από το μαγαζί γιατί δεν του άρεσε η φάτσα σου, δε σου μιλάει στον ενικό έτσι, επειδή εμείς "είμαστε έξω καρδιά λαός" - παίρνοντας ταυτόχρονα και όλες τις ελευθερίες που ο ενικός υποννοεί, δε σε θεωρεί φιλαράκι με το που είπατε δυο κουβέντες, δεν κοιτάζει να σε εκμεταλλευτεί με την παραμικρή ευκαιρία. Ξαναλέω, και θα το λέω ώσπου να μαλλιάσει η γλώσσα μου: είναι θέμα γενικότερης παιδείας και νοοτροπίας!

Εδώ στη Γερμανία, ναι, ακόμα και εδώ, ξέρετε πόσοι Έλληνες πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από - το μαντέψατε - Έλληνες; Ανθρώπους που τους έχουν στα μαγαζιά τους να δουλεύουν με τον κατώτατο μισθό, και δεν τους δίνουν ρεπό για να μπορέσουν να μάθουν τη γλώσσα. Γιατί αν μάθουν τη γλώσσα ίσως φύγουν από το μαγαζί και βρουν καλύτερη δουλειά, όχι τη δουλειά των 800 ευρώ.

Πριν λίγο καιρό άκουσα από γνωστό μου ζευγάρι ότι χρειάστηκε να δώσουν "μίζα" στον ιδιοκτήτη για να τους επιτρέψει να νοικιάσουν ένα διαμέρισμά του. Ναι, ο ιδιοκτήτης ήταν Έλληνας, και οι νοικάρηδες επίσης. Παίρνουμε τη νοοτροπία μας μαζί μας όπου κι αν πάμε. Και έτσι γίνεται πλέον φανερό γιατί οι Έλληνες ιδιοκτήτες στη Γερμανία νοικιάζουν διαμερίσματα κυρίως σε Έλληνες.



http://antikleidi.com/2013/07/09/efiga2/

 

[Snow Whitty]

Ίσως θα σας φανεί ότι δεν αγαπάω τη χώρα μου. Κάθε άλλο! Τη λατρεύω την Ελλάδα. Την αγένεια όμως, την εκμετάλλευση, τον κομπλεξισμό, τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, όπου ο εργοδότης σε πετάει στο δρόμο για να προσλάβει τη γκόμενά του, το δίκαιο της ζούγκλας στην τελική, το δίκαιο του ισχυρού, αυτά τα πράγματα που δυστυχώς έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της νοοτροπίας μας, να, αυτά δεν αγαπώ καθόλου. Και δυστυχώς αυτά τα πράγματα δεν είναι πταίσματα. Κάνουν την επιβίωση στη χώρα μας πλέον αδύνατη - εκτός κι αν μπεις κι εσύ στο τρυπάκι να εφαρμόζεις όλα αυτά τα οποία μέχρι χθες κατέκρινες.

Κλείνω λέγοντας ότι γνωρίζω πως θα μου πείτε πάλι για τον ήλιο και τη θάλασσα. Γι' αυτό σας βάζω κι εγώ μια φωτογραφία με ήλιο και λίμνη. Καλά μπάνια σας εύχομαι! (09-07-2013)

 

[Snow Whitty]

Δέκαεξι πράγματα που έμαθα για τη Γερμανία και τους γερμανους...


Απο την Ιωάννα Αρκά


(Τα παρακάτω είναι προσωπικές διαπιστώσεις και εκτιμήσεις γενικού ενδιαφέροντος και δεν ισχύουν απαραίτητα για το σύνολο του πληθυσμού!)

1. Οι Γερμανοί παρανομούν νομίμως. Εκμεταλλεύονται κάθε σημαντική ή ασήμαντη ρύθμιση του νομοθέτη προς (χρηματικό) όφελός τους, χωρίς να παραβαίνουν το νόμο. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πόσο αποτελεσματικοί είναι σε αυτό.

2. Οι Γερμανοί έχουν βαθύ το αίσθημα της δικαιοσύνης. Στο εστιατόριο πληρώνει καθένας τα δικά του - ο λογαριασμός δεν μοιράζεται ίσα στα μέλη της παρέας. Πολλοί γονείς όταν παραχωρήσουν ένα χρηματικό ποσό στο ένα παιδί, τότε παραχωρούν το ίδιο ποσό και στο άλλο, ανεξαρτήτως αν το δεύτερο παιδί το χρειάζεται ή όχι. Και οι σχέσεις πελατών-πωλητών βασίζονται στην εμπιστοσύνη: στην ύπαιθρο υπάρχουν χωράφια στα οποία πωλούνται ανάλογα με την εποχή λουλούδια - τα οποία ο πελάτης κόβει μόνος του -, κολοκύθες, φράουλες. Πωλητής δεν υπάρχει: ο πελάτης ρίχνει σε έναν κουμπαρά το αντίτιμο. Πολλές φορές μου έχει τύχει σε κατάστημα να με συμβουλέψουν εναντίον της αγοράς προϊόντος. Για χαλασμένα προϊόντα αρκεί η επίδειξή τους ή η αποστολή φωτογραφίας τους για να αντικατασταθούν αμέσως ή για να γίνει επιστροφή χρημάτων. Η νοοτροπία είναι: ο ευχαριστημένος πελάτης θα επιστρέψει.

3. Οι Γερμανοί έχουν παράξενο ορισμό του τι εστί φτώχεια. Συγκεκριμένα ο φτωχός, εκτός από το επίδομα που παίρνει (της τάξης των 400 ευρώ το μήνα), έχει διαμέρισμα και τις βασικές παροχές (ηλεκτρικό και νερό) πληρωμένες από το κράτος. Η διαμάχη βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο γιατί μέσα στα διάφορα επιδόματα που παίρνουν οι φτωχοί από το κράτος τα χρήματα που προβλέπονται για παιδικά παιχνίδια είναι τόσο λίγα (της τάξης των μερικών ευρώ το χρόνο).

4. Έχω ξεχάσει τον αριθμό των επιδομάτων που παίρνω επειδή δεν εργάζομαι (40 ώρες την εβδομάδα) τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού μου, επειδή έχω ένα παιδί, επειδή έχω δεύτερο παιδί, επειδή αποφασίσαμε να αγοράσουμε σπίτι, επειδή εργάζομαι και χρειάζομαι ιδιωτική σύνταξη γιατί ίσως κάποτε τα ταμεία δεν έχουν αρκετά χρήματα, επειδή εργάζομαι και έχω οικογένεια, επειδή, επειδή, επειδή...

5. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί εξακολουθούν να παραπονιούνται γιατί το βιοτικό τους επίπεδο δεν είναι τόσο υψηλό ή το σύστημα υγεία τους δεν είναι τόσο καλό όσο εκείνο των Σουηδών, των Φιλανδών ή των Νορβηγών. Αν δεν είσαι νούμερο 1 δεν μετράει, ακόμα κι αν ζεις καλύτερα από το 99.5% του υπόλοιπου κόσμου.

6. Οι Γερμανοί δε ρισκάρουν - ιδιαίτερα οι γιατροί. Θα διαλέξουν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τον πιο σίγουρο και ασφαλή δρόμο, ακόμα και αν το ρίσκο που συνδέεται με την λιγότερο ασφαλή επιλογή είναι μικρό.

[....]

 

[Snow Whitty]

14. Ο διαχωρισμός μεταξύ ανατολικής και δυτικής Γερμανίας δεν έχει ουσιαστικά πάψει να υφίσταται, κι ας έχει η χώρα επανενωθεί. Οι κοινωνικοοικονομικές διαφορές μεταξύ ανατολής και δύσης εξακολουθούν να είναι μεγάλες και ιδιαίτερα αισθητές, και η εσωτερική μετανάστευση ανθεί.

15. Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, οι περισσότεροι Γερμανοί θα περάσουν το δρόμο ακόμα και αν το φανάρι των πεζών είναι κόκκινο, αν ο δρόμος είναι έρημος.

16. Οι Γερμανοί δεν έχουν ξεπεράσει το αίσθημα της ευθύνης σχετικά με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μέχρι πρότινος ήταν σχεδόν αδιανόητο να κάνεις αστεία για τον Χίτλερ - όπως κάνουμε στην Ελλάδα - και αν το προσπαθήσετε σε κύκλο Γερμανών θα δείτε από απορία μέχρι τρόμο στα μάτια τους. Το να αποκαλέσεις κάποιον "ναζιστή" είναι από τις χειρότερες προσβολές που μπορεί να ξεστομίσει κανείς. Το θέμα αγγίζει τα όρια του του ταμπού. Εκτός αυτού, η άρνηση του Ολοκαυτώματος στη Γερμανία αποτελεί ποινικό αδίκημα!

http://antikleidi.com/2013/11/21/15german/#more-65074

 

[karajak]

Η ζωη αξιζει τον κοπο.

 

[Snow Whitty]

Το να φεύγεις ειναι πάντα το εύκολο.

Απο την Μαίρη (40 χρόνων)

Με λένε Μαίρη, είμαι 40 χρονών και δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Αγαπώ τον ήλιο και τους ανθρώπους της. Αγαπώ την Ελλάδα που έζησα στα νεανικά μου χρόνια, την γιαγιά που στις Κυκλάδες με φιλοξένησε σπίτι της για να μην κοιμηθώ στην παραλία επειδή δεν είχε παντού “rooms to let”, τον παππού στην Κρήτη που μου έκανε το τραπέζι σπίτι του επειδή οικειοθελώς βοήθησα να μαζέψει από την συκιά του τα ψηλά σύκα, και την θεία στον Έβρο που με τρατάρισε γλυκό του κουταλιού και καφέ επειδή θαύμασα την τριανταφυλλιά στον κήπο της και πιάσαμε κουβέντα.

Αυτή την Ελλάδα, την έζησα, την γνώρισα, την περπάτησα και την θέλω πίσω.


Το βιοτικό μου επίπεδο έχει πέσει εδώ και 4 χρόνια και συνεχίζει να πέφτει με δραματικούς ρυθμούς. Προσπαθούν να με πείσουν ότι το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή η Φράου Μέρκελ είναι «κακιά» και επιβουλεύεται την Ελλάδα και τους Έλληνες. Δεν το πίστεψα ποτέ και δεν το πιστεύω και τώρα. Το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή οι πολιτικοί των τελευταίων 30+ χρόνων (ναι, δυστυχώς από τότε που γεννήθηκα) είναι κλέφτες.

Δεν υπάρχει άλλη λέξη. Είναι κλέφτες. Και συνεχίζουν να είναι κλέφτες.

Και οι σημερινοί είναι οι χειρότεροι όλων, όχι γιατί συνεχίζουν και κλέβουν τα χρήματά μας, αλλά γιατί κλέβουν την ψυχή μας. Την ελληνική ψυχή, την στερεύουν, την στραγγίζουν, με το μαρτύριο της σταγόνας, εδώ και 4 χρόνια.

Είναι και ανίκανοι. Αποδεδειγμένα πια. Ανίκανοι. Μόνο να κλέβουν είναι ικανοί. Αυτοί και οι γύρω τους. Δεν θέλω να μιλήσω με νούμερα, αλλά νούμερα είναι. Ξεκίνησαν έναν «ιερό πόλεμο» εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, πόσους μέτρησαν αλήθεια τελικά… 800.000 δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε για την κατάντια. Ποτέ δεν είπαν ότι για την κατάντια μας, φταίνε οι 300 δημόσιοι υπάλληλοι της Βουλής των Ελλήνων.

Πόσες φορές έκλαψε η ψυχή μου, όταν έβλεπα τις εικόνες του πλήθους πάνω στα κάγκελα που έστησαν για να προστατεύσουν τους 300. Αυτούς τους 300 που έπρεπε όλοι οι Έλληνες να τους δέρνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, μέχρι να φέρουν πίσω ότι έκλεψαν και να μην ξανα-ματα-εμφανιστούν ποτέ και πουθενά δημόσια.

Είμαι 40 χρονών, υπηρετώ την μαμά-πατρίδα, αυτή την πατρίδα που έρχονται στιγμές που δεν με χωρά, αλλά δεν θέλω να την παρατήσω, κ να την αφήσω να φύγω, έρμαιο στα χέρια τους. Υπηρετώ την μαμά πατρίδα από τα 18 μου, επειδή ήθελα από μικρή να υπηρετήσω την μαμά πατρίδα, επειδή πίστευα σε ιδανικά που δεν κυκλοφορούν και δεν διαφημίζονται. Που δεν είναι «της μοδός».

Το να φεύγεις, είναι πάντα το εύκολο.

Το να μένεις και να παλεύεις, είναι πάντα το δύσκολο.

Εμείς, εδώ, που μένουμε, πρέπει να αλλάξουμε την κατάσταση, και να ξεκινήσει ο καθένας από το σπίτι του και την γειτονιά του…

Το να φύγεις είναι το εύκολο…


http://antikleidi.com/2012/11/10/mary-2/

 

[Costas Coyias]

... μόνη ψυχή που δεν αντιγράφει ...

απηυδύσει με τις φοιτητικές παρατάξεις...

κωλύουν...,

έχει προσπαθήσει πάντα να είναι ευγενικός....

Σιγά μην είναι ελληνίδα αυτή...

 

[Snow Whitty]

Σιγά μην είναι ελληνίδα αυτή...

Ξερω πως δεν ειναι η μοναδική.

 

[karajak]

Το να φεύγεις ειναι πάντα το εύκολο.

Απο την Μαίρη (40 χρόνων)

Με λένε Μαίρη, είμαι 40 χρονών και δεν θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Αγαπώ τον ήλιο και τους ανθρώπους της. Αγαπώ την Ελλάδα που έζησα στα νεανικά μου χρόνια, την γιαγιά που στις Κυκλάδες με φιλοξένησε σπίτι της για να μην κοιμηθώ στην παραλία επειδή δεν είχε παντού “rooms to let”, τον παππού στην Κρήτη που μου έκανε το τραπέζι σπίτι του επειδή οικειοθελώς βοήθησα να μαζέψει από την συκιά του τα ψηλά σύκα, και την θεία στον Έβρο που με τρατάρισε γλυκό του κουταλιού και καφέ επειδή θαύμασα την τριανταφυλλιά στον κήπο της και πιάσαμε κουβέντα.

Αυτή την Ελλάδα, την έζησα, την γνώρισα, την περπάτησα και την θέλω πίσω.


Το βιοτικό μου επίπεδο έχει πέσει εδώ και 4 χρόνια και συνεχίζει να πέφτει με δραματικούς ρυθμούς. Προσπαθούν να με πείσουν ότι το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή η Φράου Μέρκελ είναι «κακιά» και επιβουλεύεται την Ελλάδα και τους Έλληνες. Δεν το πίστεψα ποτέ και δεν το πιστεύω και τώρα. Το βιοτικό μου επίπεδο πέφτει επειδή οι πολιτικοί των τελευταίων 30+ χρόνων (ναι, δυστυχώς από τότε που γεννήθηκα) είναι κλέφτες.

Δεν υπάρχει άλλη λέξη. Είναι κλέφτες. Και συνεχίζουν να είναι κλέφτες.

Και οι σημερινοί είναι οι χειρότεροι όλων, όχι γιατί συνεχίζουν και κλέβουν τα χρήματά μας, αλλά γιατί κλέβουν την ψυχή μας. Την ελληνική ψυχή, την στερεύουν, την στραγγίζουν, με το μαρτύριο της σταγόνας, εδώ και 4 χρόνια.

Είναι και ανίκανοι. Αποδεδειγμένα πια. Ανίκανοι. Μόνο να κλέβουν είναι ικανοί. Αυτοί και οι γύρω τους. Δεν θέλω να μιλήσω με νούμερα, αλλά νούμερα είναι. Ξεκίνησαν έναν «ιερό πόλεμο» εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων, πόσους μέτρησαν αλήθεια τελικά… 800.000 δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε για την κατάντια. Ποτέ δεν είπαν ότι για την κατάντια μας, φταίνε οι 300 δημόσιοι υπάλληλοι της Βουλής των Ελλήνων.

Πόσες φορές έκλαψε η ψυχή μου, όταν έβλεπα τις εικόνες του πλήθους πάνω στα κάγκελα που έστησαν για να προστατεύσουν τους 300. Αυτούς τους 300 που έπρεπε όλοι οι Έλληνες να τους δέρνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, μέχρι να φέρουν πίσω ότι έκλεψαν και να μην ξανα-ματα-εμφανιστούν ποτέ και πουθενά δημόσια.

Είμαι 40 χρονών, υπηρετώ την μαμά-πατρίδα, αυτή την πατρίδα που έρχονται στιγμές που δεν με χωρά, αλλά δεν θέλω να την παρατήσω, κ να την αφήσω να φύγω, έρμαιο στα χέρια τους. Υπηρετώ την μαμά πατρίδα από τα 18 μου, επειδή ήθελα από μικρή να υπηρετήσω την μαμά πατρίδα, επειδή πίστευα σε ιδανικά που δεν κυκλοφορούν και δεν διαφημίζονται. Που δεν είναι «της μοδός».

Το να φεύγεις, είναι πάντα το εύκολο.

Το να μένεις και να παλεύεις, είναι πάντα το δύσκολο.

Εμείς, εδώ, που μένουμε, πρέπει να αλλάξουμε την κατάσταση, και να ξεκινήσει ο καθένας από το σπίτι του και την γειτονιά του…

Το να φύγεις είναι το εύκολο…


http://antikleidi.com/2012/11/10/mary-2/

Βολικο το και οι 300 ,βολικο και καθαρισμε.Π.Χ. ο αμερικανοτραφης Ανδρεας και ο γιοκας του συνειδητα εκμαυλισαν δυο
γενιες Ελληνων με την ανοχη καποιων .Σας συμπονω αλλα οταν βλεπετε τους αλλους στα καγγελα καντε τον κοπο να τους
πλαισιωσετε και οχι αφ υψηλου κριτικη....

 

[tanto]

και τα δυο δυσκολα ειναι,εχει να κανει με τις συνθηκες και τον ανθρωπο.Απλα με τσαντιζει τρομερα το γεγονος οτι αρκετοι απο οσους εφυγαν για εξω (παλιοτερα ή τα τελευταια χρονια με την κριση) και τα καταφεραν (μπραβο τους),επανερχονται με δηλωσεις τετοιου τυπου "τι καλα που εφυγα" και "καλα να παθετε εσεις που μεινατε" κλπ. Οποιος πηγε και πετυχε και του αρεσει μπραβο του, γιατι σημαινει οτι ειναι αξιος και εκανε καλη επιλογη.Οποιος ομως πηγε,πετυχε και μας χλευαζει ειναι απλα κομπλεξικος και κατα βαθος θελει να ερθει πισω.

 

[Δημητρης Α]

ενταξει,αφου η κοπελα ειναι ευτυχισμενη στη Γερμανια,καλα εκανε και πηγε.Σε αλλους δεν αρεσει η γερμανια.
Δεν ειναι αναγκη να πιστευεις οτι η ελλαδα ειναι κολαση,οπως πιστευει η κοπελα πιο πανω!!!για να φυγεις εξω!!!
Αλλοι πανε και ζουνε στο Παρισι,Λονδινο και κολανε εκει.Αλλοι πανε στην αμερικη.Δεν ειναι απιστευτο να φυγεις απο την Ελλαδα ,ουτε τοσο αδιανοητο.Προσφατα μιλουσα με ατομο που ζει στη Φινλανδια.Νομιζω στατιστικα οσοι ελληνες ειμαστε εδω ,αλλο τοσοι ζουνε εξω.
Απ την αλλη τοσοι ξενοι,ερχονται και καθονται εδω περα.Αρκετοι μεταναστες,ειδικα απο τα Βαλκανια που ειχαν ερθει για να φανε ψωμι συνηθισαν και παρολο που τωρα ειναι ανεργοι δεν θελουν να γυρισουν στη χωρα τους.
Εγω ξερω μερικους τετοιους.

 

[ABSENTI]

εφυγα πριν 8 χρονια απο την Ελλαδα..και δεν ξαναγυρησα ετσι απλα..δεν πετυχα εδω που ειμαι απλα εχω την αξιοπρεπεια μου...στην Ελλαδα εβλεπα οτι αν θελω να μεινω επρεπε να την χασω...η αξιοπρεπεια ειναι που μετραει για εμενα και οχι τα λεφτα..οποτε πειρα 500 ευρω στην τσεπη τα τελευταια πριν μου τα παρουν και αυτα και την εκαναααααα...λυπαμαι για οτι συμβαινει στην χωρα μου και ποιο πολυ λυπαμαι για τους γερους και τα παιδια ..τι να πω μακαρι να τελειωσει αυτο που γινεται κατω και να πανε ολα καλα για τον κοσμακι...

 

[Voreios]

Την Ελλαδα ολοι την λατρευουμε....τους ελληνες ειναι που δεν χωνευουμε αρκετοι και ειδικα τους ελληναραδες βολεψακηδες και ζαμανφουτιστες που δυστυχως μαθαινουν ετσι απο την παιδικη ηλικια και επιβαλλουν στη συνεχεια τον νομο τους! Δεν θα ξεχασω που οταν πηγαινα στην πρωτη δημοτικου να παρω τον υιο μου απο το σχολειο ημουν μονιμα ο τελευταιος γονεας που εφευγε με το παιδι του γιατι ο υιος μου τακτοποιουσε τα θρανια και μαζευε τα σκουπιδια που η δασκαλα ειχε ζητησει να κανουν ολοι στο τελος του μαθηματος αλλα οι αλλοι την κοπανουσαν...Τα ιδια και στις κοινες εργασιες στο πανεπιστημιο οπου ο υιος και η κορη ετοιμαζαν ολη την εργασια και για τους υπολοιπους του γκρουπ. Φυσικα σημερα ετοιμαζει τις βαλιτσες του για εξω, τα χαρακτηριστικα με τα οποια γαλουχηθηκε στις προηγμενες χωρες αναγνωριζονται ενω εδω απλα θεωρουνται οτι....χαλνανε την πιατσα...

 

[Γιάννος]

Γεγονός είναι πως η ποιότητα ζωής στο εξωτερικό δεν συγκρίνεται με αυτή της Ελλάδας. Δεν υπάρχει άγχος. Π.χ. βρέχει ο θεός με τον θεό και δεν σε νοιάζει αν έχουν πλημμυρίσει οι δρόμοι και το αν θα αργήσεις στη δουλειά ή αν θα βρέξεις τα παπούτσια σου ή το κοστούμι σου και είσαι σαν λέτσος μετά. Δεν πλημμυρίζουν, δεν αργείς, δεν βρέχεις παπούτσια ή κοστούμι. Άλλο π.χ., χάνεις το παιδί σου στα βουνά και στο επιστρέφουν μπανιαρισμένο και με κορδέλα. Άλλο π.χ., δεν βγάζει η μάνα του γάιδαρου καρέκλες στο δρόμο για να παρκάρει ο μαλάκας της το αυτοκίνητο που πήρε με το εφάπαξ του πατέρα του, το μεσημέρι. Άλλο π.χ. δεν πετάει σκουπίδια από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Άλλο π.χ., άλλο π.χ., άλλο π.χ. ...

Δυστυχώς, τραγικότερο όλων είναι το πως μας έχουν διαιρέσει και μας "βασιλεύουν". Είναι τραγικό το πως βλέπει πλέον ο μέσος γερμανός τον μέσο Έλληνα. Ή το ανάποδο ας μην το ανρνιόμαστε. Αμφότεροι έχουν άδικο αλλά πως να το εξηγήσεις σε όλους...

Υ.Γ. Στη φωτό του μηνύματος #7 βλέπω ψεκασμούς ή απατώμαι; Ο φωτογράφος πάντως, πρέπει να περίμενε 364 ημέρες για να την τραβήξει!