- Μηνύματα
- 28.176
- Reaction score
- 59
Γιατί οι «Αγνοούμενοι» ( LOST) μας καθηλώνουν
"Φίλε, αυτή ήταν μια στιγμή Τζεντάι". Η φράση αυτή που ξεστόμισε ο ευτραφής Χάρλι, σε ένα από τα επεισόδια της σειράς, θυμίζοντάς μας άλλη μια αγαπημένη -κινηματογραφική αυτή τη φορά- σειρά, τον «Πόλεμο των Αστρων», περιγράφει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συναισθήματα που προκαλεί η σειρά στους απανταχού φανατικούς «lostοφάγους»
Σ’ αυτούς που ξημεροβραδιάζονται στα διάφορα chat rooms, προσπαθώντας να βρουν μια αληθοφανή λύση, στα διάφορα μυστήρια που σε τακτά χρονικά διαστήματα εμφανίζονται στην αμερικανική σειρά. Και από την 22α Σεπτεμβρίου του 2004, οπότε και προβλήθηκε το επεισόδιο-πιλότος, έχουν προκύψει αρκετά ερωτήματα.
Αυτό το «παράδοξο μεταμοντέρνο έπος, που συμπυκνώνει τις μεγαλύτερες ανησυχίες του καιρού μας», όπως το χαρακτηρίζει ο λέκτορας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Παναγής Παναγιωτόπουλος, κατόρθωσε μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει κομμάτι της παγκόσμιας pop culture, μια πραγματική σειρά cult.
Αν εξαιρέσουμε τα διάφορα sites και blogs των φανατικών οπαδών (γνωστών και ως Lostaways ή Losties), αναφορές στη σειρά γίνονται σε άλλες τηλεοπτικές σειρές και εκπομπές, ενώ υπάρχουν πλέον πλήθος συλλεκτικά κομμάτια (κούκλες και διάφορα αντικείμενα), παιχνίδια (για παράδειγμα το Lost: Via Domus της Ubisoft) και φυσικά t-shirts, κούπες και όλα όσα μπορούν να γίνουν συλλεκτικά, άμεσα και χωρίς υψηλό κόστος.
Οι «Αγνοούμενοι» όμως ξεχωρίζουν, όπως και άλλες σειρές στο παρελθόν (παράδειγμα η σειρά «The X Files») για κάποιους -αρκετά συγκεκριμένους- λόγους.
Αν εξετάσουμε το σενάριο, θα δούμε, όπως υποστηρίζει ο κύριος Παναγιωτόπουλος, ότι η σειρά «εγκαινιάζει μια νέα γραφή που υπερβαίνει τη διάκριση κινηματογράφου/τηλεόρασης, δραματικά ασυγκράτητη, όπου γρίφοι και μυστήρια αναπτύσσονται με γεωμετρική πρόοδο».
Η είσοδος στην ιστορία στοιχείων, συμβολισμών και μυστηρίων, οι απορίες που δημιουργούνται στο θεατή και η «δίψα» που του προκαλείται -συνειδητά φυσικά από τους παραγωγούς- για λύσεις, θυμίζει αρκετά τα συγγραφικά τρικ στα οποία προέβη ο Νταν Μπράουν για το διάσημο πια «Κώδικα ντα Βίντσι».
Από την άλλη πλευρά, ακριβώς όπως και στο μυθιστόρημα του Μπράουν, η γρήγορη κινηματογραφική αφήγηση είναι εκτεταμένη και συναιρεί πλήθος συμβολισμών, όπως σχολιάζει ο κύριος Παναγιωτόπουλος: «Επιπλέον, οι ήρωες της σειράς, παρότι διαθέτουν τις βασικές αρετές της ανθρώπινης αλληλεγγύης και συμπόνιας, δεν ενώνονται σε μια κοινότητα κοινών μέσων και σκοπών. Ο καθένας τους παραμένει προσκολλημένος στις σκοπιμότητές του και όλοι τους είναι ταυτόχρονα θετικοί και αρνητικοί ήρωες.
Ετσι γίνονται με ευκολία αντικείμενα ταύτισης από το μέσο τηλεθεατή, ενώ και τα συνεχή flash back με την ψυχολογική περαιτέρω ανάλυση των πρωταγωνιστών συνάδουν προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Αλλωστε είναι γεγονός ότι ένας μερικώς αποκαθηλωμένος ήρωας (ο οποίος όμως στην πλειονότητα των περιπτώσεων πάντα βρίσκει το σωστό δρόμο) προσφέρεται για περισσότερη ταύτιση».
Ενα τελευταίο στοιχείο που οδηγεί στη «λατρεία» των πιστών απέναντι στο «Lost» είναι και ο political correct χαρακτήρας της. Δεν ενοχλεί κανένα.
Πέρα από το γεγονός ότι ανάμεσα στο cast υπάρχουν εκπρόσωποι πολλών φυλών (και με μόνη εξαίρεση τον Ιρακινό Σαΐντ, στα πρώτα επεισόδια, κανείς δεν έπεσε θύμα ρατσισμού), το σενάριο δεν δείχνει να σνομπάρει κανέναν πολιτισμό. Αντιθέτως, ό,τι θεωρεί χρήσιμο το οικειοποιείται με περισσή ευκολία.
Οπως χαρακτηριστικά υποστηρίζει ο κύριος Παναγιωτόπουλος, «η σειρά δεν έχει προφανή πολιτικά χαρακτηριστικά, όμως -ταυτόχρονα- αναδεικνύει τις αγωνίες ενός πλήθους χωρίς κοινωνικό δεσμό, το παράδοξο μιας κοινής μοίρας χωρίς συλλογικό όραμα, την κρίση της μαζικής δημοκρατίας».
"Φίλε, αυτή ήταν μια στιγμή Τζεντάι". Η φράση αυτή που ξεστόμισε ο ευτραφής Χάρλι, σε ένα από τα επεισόδια της σειράς, θυμίζοντάς μας άλλη μια αγαπημένη -κινηματογραφική αυτή τη φορά- σειρά, τον «Πόλεμο των Αστρων», περιγράφει κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα συναισθήματα που προκαλεί η σειρά στους απανταχού φανατικούς «lostοφάγους»
Σ’ αυτούς που ξημεροβραδιάζονται στα διάφορα chat rooms, προσπαθώντας να βρουν μια αληθοφανή λύση, στα διάφορα μυστήρια που σε τακτά χρονικά διαστήματα εμφανίζονται στην αμερικανική σειρά. Και από την 22α Σεπτεμβρίου του 2004, οπότε και προβλήθηκε το επεισόδιο-πιλότος, έχουν προκύψει αρκετά ερωτήματα.
Αυτό το «παράδοξο μεταμοντέρνο έπος, που συμπυκνώνει τις μεγαλύτερες ανησυχίες του καιρού μας», όπως το χαρακτηρίζει ο λέκτορας στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Παναγής Παναγιωτόπουλος, κατόρθωσε μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει κομμάτι της παγκόσμιας pop culture, μια πραγματική σειρά cult.
Αν εξαιρέσουμε τα διάφορα sites και blogs των φανατικών οπαδών (γνωστών και ως Lostaways ή Losties), αναφορές στη σειρά γίνονται σε άλλες τηλεοπτικές σειρές και εκπομπές, ενώ υπάρχουν πλέον πλήθος συλλεκτικά κομμάτια (κούκλες και διάφορα αντικείμενα), παιχνίδια (για παράδειγμα το Lost: Via Domus της Ubisoft) και φυσικά t-shirts, κούπες και όλα όσα μπορούν να γίνουν συλλεκτικά, άμεσα και χωρίς υψηλό κόστος.
Οι «Αγνοούμενοι» όμως ξεχωρίζουν, όπως και άλλες σειρές στο παρελθόν (παράδειγμα η σειρά «The X Files») για κάποιους -αρκετά συγκεκριμένους- λόγους.
Αν εξετάσουμε το σενάριο, θα δούμε, όπως υποστηρίζει ο κύριος Παναγιωτόπουλος, ότι η σειρά «εγκαινιάζει μια νέα γραφή που υπερβαίνει τη διάκριση κινηματογράφου/τηλεόρασης, δραματικά ασυγκράτητη, όπου γρίφοι και μυστήρια αναπτύσσονται με γεωμετρική πρόοδο».
Η είσοδος στην ιστορία στοιχείων, συμβολισμών και μυστηρίων, οι απορίες που δημιουργούνται στο θεατή και η «δίψα» που του προκαλείται -συνειδητά φυσικά από τους παραγωγούς- για λύσεις, θυμίζει αρκετά τα συγγραφικά τρικ στα οποία προέβη ο Νταν Μπράουν για το διάσημο πια «Κώδικα ντα Βίντσι».
Από την άλλη πλευρά, ακριβώς όπως και στο μυθιστόρημα του Μπράουν, η γρήγορη κινηματογραφική αφήγηση είναι εκτεταμένη και συναιρεί πλήθος συμβολισμών, όπως σχολιάζει ο κύριος Παναγιωτόπουλος: «Επιπλέον, οι ήρωες της σειράς, παρότι διαθέτουν τις βασικές αρετές της ανθρώπινης αλληλεγγύης και συμπόνιας, δεν ενώνονται σε μια κοινότητα κοινών μέσων και σκοπών. Ο καθένας τους παραμένει προσκολλημένος στις σκοπιμότητές του και όλοι τους είναι ταυτόχρονα θετικοί και αρνητικοί ήρωες.
Ετσι γίνονται με ευκολία αντικείμενα ταύτισης από το μέσο τηλεθεατή, ενώ και τα συνεχή flash back με την ψυχολογική περαιτέρω ανάλυση των πρωταγωνιστών συνάδουν προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Αλλωστε είναι γεγονός ότι ένας μερικώς αποκαθηλωμένος ήρωας (ο οποίος όμως στην πλειονότητα των περιπτώσεων πάντα βρίσκει το σωστό δρόμο) προσφέρεται για περισσότερη ταύτιση».
Ενα τελευταίο στοιχείο που οδηγεί στη «λατρεία» των πιστών απέναντι στο «Lost» είναι και ο political correct χαρακτήρας της. Δεν ενοχλεί κανένα.
Πέρα από το γεγονός ότι ανάμεσα στο cast υπάρχουν εκπρόσωποι πολλών φυλών (και με μόνη εξαίρεση τον Ιρακινό Σαΐντ, στα πρώτα επεισόδια, κανείς δεν έπεσε θύμα ρατσισμού), το σενάριο δεν δείχνει να σνομπάρει κανέναν πολιτισμό. Αντιθέτως, ό,τι θεωρεί χρήσιμο το οικειοποιείται με περισσή ευκολία.
Οπως χαρακτηριστικά υποστηρίζει ο κύριος Παναγιωτόπουλος, «η σειρά δεν έχει προφανή πολιτικά χαρακτηριστικά, όμως -ταυτόχρονα- αναδεικνύει τις αγωνίες ενός πλήθους χωρίς κοινωνικό δεσμό, το παράδοξο μιας κοινής μοίρας χωρίς συλλογικό όραμα, την κρίση της μαζικής δημοκρατίας».
