- Μηνύματα
- 25.911
- Reaction score
- 22.939
Ψάχνοντας στο παρελθόν για ένα τεχνικό άρθρο, έπεσα επάνω στην παρουσίαση αυτού του δίσκου, που την υπογράφει ο Αντώνης Ανδρικάκης. Πότε πέρασαν κιόλας 29 χρόνια! Λες και ήταν χτες...
Τώρα, για το δίσκο τί θέλετε να σας πω, τα ξέρετε. Τότε ήταν ένα μάλλον γερό ταρακούνημα στις επικρατούσες φόρμες του Ελληνικού τραγουδιού, και μάλιστα από μια ομάδα ασήμων -τότε- καλλιτεχνών. Σήμερα αυτός ο δίσκος είναι πλέον κάτι κλασσικό, ένας σταθμός στην πορεία της Ελληνικής δισκογραφίας. Ο Ξυδάκης είναι πλέον αυτός που είναι, ο Ρασούλης το ίδιο, όπως επίσης και ο Παπάζογλου. Εντάξει, ο Σαββόπουλος ήταν το μεγάλο λαγωνικό της όλης υπόθεσης. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι αυτός που πρωτόφερε στο στούντιο το Μάκη το Χριστοδουλόπουλο, ενώ επέλεξε την Οπισθοδρομική Κομπανία ως support group στις συναυλίες του, με τη γνωστή μετέπειτα πορεία της, όσο και την πορεία της Αρβανιτάκη ως αυθύπαρκτης τραγουδίστριας. Ο Ανδρικάκης ανήσυχος δημοσιογράφος τότε, και λίγο πιο μετά δημιουργός εκείνης της τρομερής ραδιοφωνικής εκπομπής με τον Χάρυ Κλυν, «Αραμπάδες με καρούλια – βάσανα πού’ χ’ η αγάπη». Πιο μετά επιτυχημένος στιχουργός και ακόμη πιο μετά υψηλόβαθμο στέλεχος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.
Πέραν αυτών, και ανασκοπώντας το σχολιασμό αυτού του δίσκου σήμερα, δεν μπορώ παρά να του καταλογίσω μεγάλη ευστοχία. Να οφείλεται αυτό άραγε στις «πισινές» που κρατά στο άρθρο του λόγω της φωνής του Παπάζογλου, που είναι «πολύ ωραίος τραγουδιστής»; Μήπως πλανιόταν αδιόρατη η εμπιστοσύνη του στη μύτη του παραγωγού του δίσκου, του Σαββόπουλου; Τί να σας πω. Διαβάστε το άρθρο και αποφασίστε εσείς.
Τώρα, για το δίσκο τί θέλετε να σας πω, τα ξέρετε. Τότε ήταν ένα μάλλον γερό ταρακούνημα στις επικρατούσες φόρμες του Ελληνικού τραγουδιού, και μάλιστα από μια ομάδα ασήμων -τότε- καλλιτεχνών. Σήμερα αυτός ο δίσκος είναι πλέον κάτι κλασσικό, ένας σταθμός στην πορεία της Ελληνικής δισκογραφίας. Ο Ξυδάκης είναι πλέον αυτός που είναι, ο Ρασούλης το ίδιο, όπως επίσης και ο Παπάζογλου. Εντάξει, ο Σαββόπουλος ήταν το μεγάλο λαγωνικό της όλης υπόθεσης. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι αυτός που πρωτόφερε στο στούντιο το Μάκη το Χριστοδουλόπουλο, ενώ επέλεξε την Οπισθοδρομική Κομπανία ως support group στις συναυλίες του, με τη γνωστή μετέπειτα πορεία της, όσο και την πορεία της Αρβανιτάκη ως αυθύπαρκτης τραγουδίστριας. Ο Ανδρικάκης ανήσυχος δημοσιογράφος τότε, και λίγο πιο μετά δημιουργός εκείνης της τρομερής ραδιοφωνικής εκπομπής με τον Χάρυ Κλυν, «Αραμπάδες με καρούλια – βάσανα πού’ χ’ η αγάπη». Πιο μετά επιτυχημένος στιχουργός και ακόμη πιο μετά υψηλόβαθμο στέλεχος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας.
Πέραν αυτών, και ανασκοπώντας το σχολιασμό αυτού του δίσκου σήμερα, δεν μπορώ παρά να του καταλογίσω μεγάλη ευστοχία. Να οφείλεται αυτό άραγε στις «πισινές» που κρατά στο άρθρο του λόγω της φωνής του Παπάζογλου, που είναι «πολύ ωραίος τραγουδιστής»; Μήπως πλανιόταν αδιόρατη η εμπιστοσύνη του στη μύτη του παραγωγού του δίσκου, του Σαββόπουλου; Τί να σας πω. Διαβάστε το άρθρο και αποφασίστε εσείς.
