wizzy
Music is our (Supernatural) friend!
- Μηνύματα
- 15.597
- Reaction score
- 22.708
Μετά την πρώτη προσπάθεια και τα θετικά σχόλια τα οποία απέσπασε, αποφάσισα να επανέλθω με μια δεύτερη δισκοκριτική. Αυτή τη φορά, το αντικείμενο της ακρόασης είναι το album Feedback ενός από τα σημαντικότερα progressive rock συγκροτήματα, των Rush. Στο σημείο αυτό, θέλω να σημειώσω ότι δυσκολεύτηκα πολύ στο να είμαι όσο το δυνατόν αντικειμενικότερος στην παρούσα κριτική, καθότι οι Rush είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα.
Το album “Feedback”, ένας δίσκος που περιέχει μόνο οκτώ τραγούδια, συνολικής διάρκειας μόλις 27 λεπτών, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα «διάλειμμα» στη δισκογραφία των Rush. Το album ηχογραφήθηκε με αφορμή τα 30 χρόνια ύπαρξης των Rush. Ο σκοπός του ήταν να δώσει στους φίλους του συγκροτήματος ένα δείγμα του τι άκουγαν και από ποια συγκροτήματα επηρεάστηκαν οι τότε δεκατριάχρονοι και δεκατετράχρονοι έφηβοι μουσικοί που αργότερα θα σχημάτιζαν τους Rush. Το album ηχογραφήθηκε για το κέφι τους κάτι που φαίνεται και από την δήλωση του Neil Peart: “The music celebrates a good time in our lives, and we had a good time celebrating it”.
Ξεκινώντας, θα ήθελα να πω ότι είναι το πρώτο και ίσως μοναδικό album, που οι Rush παίζουν «ανθρώπινα» (αγγλιστί “down to earth”). Όποιος έχει παρακολουθήσει την δισκογραφική τους πορεία, θα γνωρίζει ότι οι Rush αποτελούνται από τρεις εξαιρετικά ταλαντούχους και άριστης τεχνικής κατάρτισης μουσικούς. Αρκετές είναι οι φορές που οι συνθέσεις τους χαρακτηρίζονται δαιδαλώδεις (χωρίς να υποπίπτουν στην παγίδα της επίδειξης τεχνικής) σε σημείο που να αφήνουν κοινό και συναδέλφους μουσικούς άφωνους! Από την άλλη, είναι γνωστό μεταξύ των fans του συγκροτήματος το αστείο/μπηχτή που λέει ότι «… σε ένα τραγούδι των Rush περιέχονται 10 διαφορετικές ιδέες για να συνθέσει τραγούδια ένα punk συγκρότημα». :105:
Στο “Feedback” όμως, οι Rush αποφάσισαν να κρατήσουν «πισινή» στις εκτελέσεις των τραγουδιών. Για να μην παρεξηγηθώ, τα τραγούδια δεν υπολείπονται σε καμία περίπτωση της άρτιας εκτελεστικής ικανότητας της τριάδας. Απλά – και ίσως προς τιμήν τους – δεν θυμίζουν σε τίποτα Rush! Το συγκρότημα διατήρησε τις αρχικές μορφές των τραγουδιών (ενορχηστρώσεις κτλ) και σε κάποια μάλιστα, αναπαρήγαγε και το ύφος των τότε ηχογραφήσεων! Θα ακούσετε reverb, feedback, μπουκωμένες κιθάρες, αναπαράγοντας έναν ήχο που απέχει παρασάγγας από τις σημερινές «γυαλισμένες» ηχογραφήσεις και μουσικές παραγωγές!
Ακριβώς λόγω του ότι οι διασκευές των Rush μοιάζουν αρκετά με τα πρωτότυπα τραγούδια, δεν θα σταθώ σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά – πέραν κάποιων εξαιρέσεων. Πληροφοριακά, διασκευάζονται τραγούδια των Blue Cheer (Summertime Blues, original by Eddie Cochran), The Yardbirds (Heart Full Of Soul, Shapes Of Things), The Who (The Seeker), Buffalo Springfield (For What It’s Worth, Mr. Soul), Love (Seven And Seven Is) και των Cream (Crossroads, original by Robert Johnson)
Όπως είπα, υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις• τραγούδια στα οποία οι Rush προσέθεσαν την δική τους «πινελιά». Η διασκευή του “Summertime Blues” βρίσκεται μεταξύ της αρχικής εκτέλεσης του Eddie Cochran και της διάσημης διασκευής των Blue Cheer – σε κάποιους θύμισε λίγο και αυτήν των The Who. Λιγότερη βαβούρα από την εκτέλεση των τελευταίων δύο, παραμένοντας όμως μακριά από το συνηθισμένο ύφος των Rush. Στο “For what it’s worth”, ο Alex Lifeson πρόσθεσε κάποια πολύ διακριτικά περάσματα ηλεκτρικής κιθάρας, τα οποία αλλοιώνουν – τρόπον τινά – τον ακουστικό χαρακτήρα του πρωτότυπου, χωρίς όμως να χάνει εκείνο το “60’s feeling”.
Τέλος, στο “Crossroads” τα παιδιά χαλαρώνουν λίγο την «πισινή» που έλεγα πιο πάνω και… ξεσαλώνουν! Το τραγούδι ξεκινάει κανονικά, στα βήματα του πρωτότυπου (κάτι σαν την ηρεμία πριν την καταιγίδα), μέχρι εκεί γύρω στο 02:10, που μπαίνουν στο μέρος του δεύτερου solo κιθάρας του Alex Lifeson. Αν σας δοθεί η ευκαιρία να ακούσετε μόνο αυτό το κομμάτι, προσέξτε τη δουλειά που κάνει ο Geddy Lee στο μπάσο και τη δεξιοτεχνία του Alex Lifeson στο σόλο! Δεν ξέρω αν ακουστώ βλάσφημος ή όχι, αλλά την συγκεκριμένη διασκευή, μπορεί να τη ζηλεύουν οι Cream!
Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι πολύ ευχάριστα στο άκουσμα, καθιστώντας τον δίσκο, στο σύνολό του, ένα πολύ καλό συνοδευτικό άκουσμα.
Εν τέλει, το “Feedback” είναι ένας δίσκος που σφύζει από ενέργεια και κέφι! Αν ψάξετε στο youtube, θα βρείτε αρκετά video από διάφορα τραγούδια του δίσκου, παιγμένα live. Εκεί να δείτε χαρές και πανηγύρια (π.χ. δείτε το Summertime Blues από την εμφάνιση στις 18/08/2004 στο Radio City Music Hall της Νέας Υόρκης, το The Seeker και το Crossroads από την ίδια εμφάνιση)!!! Θα το σύστηνα ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε, είτε είναι fan των Rush είτε όχι, είτε του αρέσουν οι διασκευές είτε όχι!
Καλές ακροάσεις σε όλους!
Υ.Γ.: Για μία μέρα, έχασα την προϋπόθεση των 2 blogspots ανά μήνα… Συγχωράτε με…
Το album “Feedback”, ένας δίσκος που περιέχει μόνο οκτώ τραγούδια, συνολικής διάρκειας μόλις 27 λεπτών, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα «διάλειμμα» στη δισκογραφία των Rush. Το album ηχογραφήθηκε με αφορμή τα 30 χρόνια ύπαρξης των Rush. Ο σκοπός του ήταν να δώσει στους φίλους του συγκροτήματος ένα δείγμα του τι άκουγαν και από ποια συγκροτήματα επηρεάστηκαν οι τότε δεκατριάχρονοι και δεκατετράχρονοι έφηβοι μουσικοί που αργότερα θα σχημάτιζαν τους Rush. Το album ηχογραφήθηκε για το κέφι τους κάτι που φαίνεται και από την δήλωση του Neil Peart: “The music celebrates a good time in our lives, and we had a good time celebrating it”.
Ξεκινώντας, θα ήθελα να πω ότι είναι το πρώτο και ίσως μοναδικό album, που οι Rush παίζουν «ανθρώπινα» (αγγλιστί “down to earth”). Όποιος έχει παρακολουθήσει την δισκογραφική τους πορεία, θα γνωρίζει ότι οι Rush αποτελούνται από τρεις εξαιρετικά ταλαντούχους και άριστης τεχνικής κατάρτισης μουσικούς. Αρκετές είναι οι φορές που οι συνθέσεις τους χαρακτηρίζονται δαιδαλώδεις (χωρίς να υποπίπτουν στην παγίδα της επίδειξης τεχνικής) σε σημείο που να αφήνουν κοινό και συναδέλφους μουσικούς άφωνους! Από την άλλη, είναι γνωστό μεταξύ των fans του συγκροτήματος το αστείο/μπηχτή που λέει ότι «… σε ένα τραγούδι των Rush περιέχονται 10 διαφορετικές ιδέες για να συνθέσει τραγούδια ένα punk συγκρότημα». :105:
Στο “Feedback” όμως, οι Rush αποφάσισαν να κρατήσουν «πισινή» στις εκτελέσεις των τραγουδιών. Για να μην παρεξηγηθώ, τα τραγούδια δεν υπολείπονται σε καμία περίπτωση της άρτιας εκτελεστικής ικανότητας της τριάδας. Απλά – και ίσως προς τιμήν τους – δεν θυμίζουν σε τίποτα Rush! Το συγκρότημα διατήρησε τις αρχικές μορφές των τραγουδιών (ενορχηστρώσεις κτλ) και σε κάποια μάλιστα, αναπαρήγαγε και το ύφος των τότε ηχογραφήσεων! Θα ακούσετε reverb, feedback, μπουκωμένες κιθάρες, αναπαράγοντας έναν ήχο που απέχει παρασάγγας από τις σημερινές «γυαλισμένες» ηχογραφήσεις και μουσικές παραγωγές!
Ακριβώς λόγω του ότι οι διασκευές των Rush μοιάζουν αρκετά με τα πρωτότυπα τραγούδια, δεν θα σταθώ σε κάθε τραγούδι ξεχωριστά – πέραν κάποιων εξαιρέσεων. Πληροφοριακά, διασκευάζονται τραγούδια των Blue Cheer (Summertime Blues, original by Eddie Cochran), The Yardbirds (Heart Full Of Soul, Shapes Of Things), The Who (The Seeker), Buffalo Springfield (For What It’s Worth, Mr. Soul), Love (Seven And Seven Is) και των Cream (Crossroads, original by Robert Johnson)
Όπως είπα, υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις• τραγούδια στα οποία οι Rush προσέθεσαν την δική τους «πινελιά». Η διασκευή του “Summertime Blues” βρίσκεται μεταξύ της αρχικής εκτέλεσης του Eddie Cochran και της διάσημης διασκευής των Blue Cheer – σε κάποιους θύμισε λίγο και αυτήν των The Who. Λιγότερη βαβούρα από την εκτέλεση των τελευταίων δύο, παραμένοντας όμως μακριά από το συνηθισμένο ύφος των Rush. Στο “For what it’s worth”, ο Alex Lifeson πρόσθεσε κάποια πολύ διακριτικά περάσματα ηλεκτρικής κιθάρας, τα οποία αλλοιώνουν – τρόπον τινά – τον ακουστικό χαρακτήρα του πρωτότυπου, χωρίς όμως να χάνει εκείνο το “60’s feeling”.
Τέλος, στο “Crossroads” τα παιδιά χαλαρώνουν λίγο την «πισινή» που έλεγα πιο πάνω και… ξεσαλώνουν! Το τραγούδι ξεκινάει κανονικά, στα βήματα του πρωτότυπου (κάτι σαν την ηρεμία πριν την καταιγίδα), μέχρι εκεί γύρω στο 02:10, που μπαίνουν στο μέρος του δεύτερου solo κιθάρας του Alex Lifeson. Αν σας δοθεί η ευκαιρία να ακούσετε μόνο αυτό το κομμάτι, προσέξτε τη δουλειά που κάνει ο Geddy Lee στο μπάσο και τη δεξιοτεχνία του Alex Lifeson στο σόλο! Δεν ξέρω αν ακουστώ βλάσφημος ή όχι, αλλά την συγκεκριμένη διασκευή, μπορεί να τη ζηλεύουν οι Cream!
Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι πολύ ευχάριστα στο άκουσμα, καθιστώντας τον δίσκο, στο σύνολό του, ένα πολύ καλό συνοδευτικό άκουσμα.
Εν τέλει, το “Feedback” είναι ένας δίσκος που σφύζει από ενέργεια και κέφι! Αν ψάξετε στο youtube, θα βρείτε αρκετά video από διάφορα τραγούδια του δίσκου, παιγμένα live. Εκεί να δείτε χαρές και πανηγύρια (π.χ. δείτε το Summertime Blues από την εμφάνιση στις 18/08/2004 στο Radio City Music Hall της Νέας Υόρκης, το The Seeker και το Crossroads από την ίδια εμφάνιση)!!! Θα το σύστηνα ανεπιφύλακτα σε οποιονδήποτε, είτε είναι fan των Rush είτε όχι, είτε του αρέσουν οι διασκευές είτε όχι!
Καλές ακροάσεις σε όλους!
Υ.Γ.: Για μία μέρα, έχασα την προϋπόθεση των 2 blogspots ανά μήνα… Συγχωράτε με…
