- Μηνύματα
- 1.096
- Reaction score
- 855
Τον Ιούνιο, ήτοι τον πλέον θλιμμένο μήνα, κατ' εμέ, του έτους, μου αρέσει να επανέρχομαι εκτεταμένα στον Σούμαν ... και μετά κάποια χρόνια που αναλώθηκαν στις ακροάσεις των πιανιστικών, τα τελευταία 2-3 αρέσκομαι στα κουαρτέτα εγχόρδων και ιδίως στο κουιντέτο για πιάνο και έγχορδα.
Έργο του 1842, αφιερωμένο στην πιανίστρια γυναίκα του Κλάρα, η οποία υπήρξε και η μούσα και το δια βίου απωθημένο του Μπραμς, είναι γραμμένο σε 4 μέρη .
Στο 1ο μέρος, μετά την εισαγωγή στο πιάνο, ανατέλλει μία θεϊκή επιμονή μέσω του εκπληκτικού μελωδικού θέματος στο τσέλο, η επιμονή του συνθέτη να συγχρονίσει, λες, τα επιρρήματα του, όλα αυτά τα 'τώρα' του, τα 'εδώ' και 'εκεί' του, κυρίως τα 'παντού' του με την αγαπημένη του, σε έναν αγώνα ταύτισης, σε ένα αγώνα να δοθεί, να χαρίσει, να μαγέψει ... Μία επιμονή συνήθης, όπως η δική μας όταν επιχειρούμε να κυριέψουμε δυσκολοκατάχτητο κορμί, που γράφει και ο Ν. Χριστιανόπουλος.
Το δεύτερο μέρος είναι ότι πρέπει για να σε συντρίψει τελειωτικά, να σε εκμηδενίσει, ιδιαίτερα εάν είσαι λίγο στα κάτω σου .... στο πι και φι σου μετατρέπει ένα λιγωτικό, βελούδινο -και ολίγον μπιμπικιασμένο- γαλατένιο στήθος σε υπέρβαρες, ασφυκτικές μαστέλες ... Γύρω αντικρύζεις γυρισμένες πλάτες, νοιώθεις τα στόματα κολλημένα χωρίς ίχνος υγρού ...
Το 3ο είναι μία απόπειρα ανάτασης, ένα μανιασμένο κολύμπι προς τα πίσω, για να βρεθούν τα στοιχεία από τα οποία θα μπορείς να πιαστείς, ελπίζοντας ότι οι αμυντικοί μηχανισμοί σου τα διατήρησαν, μέσω της νοσταλγίας, ακέραια ...
Στο 4ο, ο συνθέτης ανασυντάσσει δυνάμεις και προσπαθεί να ανοίξει όλες τις πόρτες (στις οποίες μπορεί ακόμη να ελπίζει ότι κάτι θα βρει), χωρίς να πτοείται από τις συνεχόμενες, -όχι απογοητεύσεις -, αλλά μη επαληθεύσεις της προσδοκίας... και συνεχίζει να το παλεύει ... και συνεχίζει ...
Έργο του 1842, αφιερωμένο στην πιανίστρια γυναίκα του Κλάρα, η οποία υπήρξε και η μούσα και το δια βίου απωθημένο του Μπραμς, είναι γραμμένο σε 4 μέρη .
Στο 1ο μέρος, μετά την εισαγωγή στο πιάνο, ανατέλλει μία θεϊκή επιμονή μέσω του εκπληκτικού μελωδικού θέματος στο τσέλο, η επιμονή του συνθέτη να συγχρονίσει, λες, τα επιρρήματα του, όλα αυτά τα 'τώρα' του, τα 'εδώ' και 'εκεί' του, κυρίως τα 'παντού' του με την αγαπημένη του, σε έναν αγώνα ταύτισης, σε ένα αγώνα να δοθεί, να χαρίσει, να μαγέψει ... Μία επιμονή συνήθης, όπως η δική μας όταν επιχειρούμε να κυριέψουμε δυσκολοκατάχτητο κορμί, που γράφει και ο Ν. Χριστιανόπουλος.
Το δεύτερο μέρος είναι ότι πρέπει για να σε συντρίψει τελειωτικά, να σε εκμηδενίσει, ιδιαίτερα εάν είσαι λίγο στα κάτω σου .... στο πι και φι σου μετατρέπει ένα λιγωτικό, βελούδινο -και ολίγον μπιμπικιασμένο- γαλατένιο στήθος σε υπέρβαρες, ασφυκτικές μαστέλες ... Γύρω αντικρύζεις γυρισμένες πλάτες, νοιώθεις τα στόματα κολλημένα χωρίς ίχνος υγρού ...
Το 3ο είναι μία απόπειρα ανάτασης, ένα μανιασμένο κολύμπι προς τα πίσω, για να βρεθούν τα στοιχεία από τα οποία θα μπορείς να πιαστείς, ελπίζοντας ότι οι αμυντικοί μηχανισμοί σου τα διατήρησαν, μέσω της νοσταλγίας, ακέραια ...
Στο 4ο, ο συνθέτης ανασυντάσσει δυνάμεις και προσπαθεί να ανοίξει όλες τις πόρτες (στις οποίες μπορεί ακόμη να ελπίζει ότι κάτι θα βρει), χωρίς να πτοείται από τις συνεχόμενες, -όχι απογοητεύσεις -, αλλά μη επαληθεύσεις της προσδοκίας... και συνεχίζει να το παλεύει ... και συνεχίζει ...
