Ως φαίνεται η θερινή ραστώνη αφίχθηκε κάπως πρώιμα, αν κρίνω από την πλήρη απουσία οιασδήποτε δραστηριότητας στο φόρουμ αυτό. Ως εκ τούτου, αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το νήμα, το οποίο δύναται να αποτελέσει κάποια πηγή τόσο ενδιαφέροντος όσο και κάποιας δημιουργικής ακρόασης επί συγκεκριμένου προγράμματος. Το όποιο πρόγραμμα μπορεί να στηρίζεται σε έργα του ιδιου συνθέτη, ή σε έργα όμοιας φόρμας (Συμφωνίες, Κοντσέρτα κλπ.), ή έργα της ιδίας περιόδου ή τεχνικής (Μπαρόκ, ατονικά) ή έργα με βάση την τονικότητα (και τις σχετικές αυτής κλίμακες) κοκ.
Προσωπικά, με ενδιαφέρει η πορεία μιας ακρόασης με βάση την τονικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι, προκειμένου να παραμείνω όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό το ζητούμενο, επιλέγω συχνά συγκεκριμένες κινήσεις έργων, ώστε να δω την αναμενόμενη συνάφεια αλλά και τις τρανταχτές διαφορές. Επίσης, έχει ενδιαφέρον η ακρόαση να ξεκινά με έργα για τη μικρότερη ενορχήστρωση (συνηθέστατα ένα όργανο) και να βαίνει προς τις πιο σύνθετες μορφές (δύο όργανα, Τρίο, Κουαρτέτα κοκ.).
Για αρχή, σήμερα, επέλεξα ένα πρόγραμμα στην σι ελάσσονα (κλίμακα αρκετά δύσκολη και ενίοτε προβληματική για έργα μεγάλης κλίμακος. Εν τούτοις, ο Bach και ουκ ολίγοι ρομαντικοί συνέθεσαν αρκετά σπουδαία έργα στη κλίμακα αυτή):
- Δύο Σονάτες για Πιάνο του Domenico Scarlatti K. 87 & 377 (ειδικά η πρώτη είναι από τις πιο εμνευσμένς αλλά εσωστρεφείς Σονάτες του κατά τα αλλά πολύ εκφραστικού και εξωστρεφούς συνθέτη), παιγμένες πολύ αισθαντικά από τη Ρωσίδα πιανίστα Polina Osetinskaya (σε πολύ προσεγμένη παραγωγή της Melodiya).
- Η Σονάτα για Βιολί και Πιάνο Νο.1 του J.S. Bach, BWV 1014, πολύ εκφραστικά ερμηνευμένη από τον Γερμανό βιολονίστα Frank Peter Zimmermann και τον Ιταλό πιανίστα Enrico Pace (σε πολύ ικανοποιητική παραγωγή της Sony).
- Η αργή κίνηση του Πρώτου Τρίο για Πιάνο του Brahms, Op. 8 (στην τονική μέιζονα, ήτοι σε Σι μείζονα). Το Τρίο αυτό υπάρχει σε δύο εκδόσεις. Η πρώτη (και λίαν νεανική του 1854) θεωρήθηκε από τον συνθέτη υπερβολικά μεγάλη σε διάρκεια και αρκετά περίπλοκη. Η δεύτερη (πολύ πιο ώριμη του 1889) είναι η πιο πολύ παιγμένη πλέον τόσο στις ζωντανές συναυλίες όσο και στην πλειονότητα των ηχογραφήσεων. Επιλεχθείσα ερμηνεία η σπάνια ηχογράφηση τριών εξαίρετων σολίστ, του Πιανίστα Peter Laul, του βιολονίστα Graf Mourja και της τσελίστριας Francoise Groben (η οποία δυστυχώς απέθανε πολύ νέα, το 2011, και η ηχογράφηση αυτή πραγματοποιήθηκε προς τιμήν της από τη Γαλλική Continuo Classics).
- Από το Κουαρτέτο Εγχόρδων, Op. 33, no. 1 του Haydn τις δύο τελευταίες κινήσεις, ήτοι την αργή (Andante στη σχετική μείζονα, δηλ. στη Ρε μείζονα) και το Φινάλε (Presto). Ένα πολύ ενδιαφέρον Κουαρτέτο του μέγιστου αυτού συνθέτη, θαυμάσια ερμηνευμένο από το Κουαρτέτο Parkanyi, σε υποδειγματική παραγωγή της Praga Digitals (SACD).
- H Συμφωνία για Έγχορδα του C. P. E. Bach Wq. 182, no. 5, λαμπρά παιγμένη από την Ostrobothnian Chamber Orchestra υπό την διεύθυνση του Sakari Oramo, σε εντυπαωσιακή παραγωγή της Φινλανδικής Alba (SACD).
- Και για το τέλος, η εξαιρετική και λίαν εμπνευσμένη Εισαγωγή Hebrides του Mendelssohn, σε μια θαυμάσια ερμήνεια από την Σκωτική Ορχήστρα Δωματίου υπό τον Joseph Swensen, σε σπουδαία παραγωγή της Βρετανικής Linn (SACD).
Καλή αρχή...(ας ελπίσουμε).
Pr.
Προσωπικά, με ενδιαφέρει η πορεία μιας ακρόασης με βάση την τονικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι, προκειμένου να παραμείνω όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό το ζητούμενο, επιλέγω συχνά συγκεκριμένες κινήσεις έργων, ώστε να δω την αναμενόμενη συνάφεια αλλά και τις τρανταχτές διαφορές. Επίσης, έχει ενδιαφέρον η ακρόαση να ξεκινά με έργα για τη μικρότερη ενορχήστρωση (συνηθέστατα ένα όργανο) και να βαίνει προς τις πιο σύνθετες μορφές (δύο όργανα, Τρίο, Κουαρτέτα κοκ.).
Για αρχή, σήμερα, επέλεξα ένα πρόγραμμα στην σι ελάσσονα (κλίμακα αρκετά δύσκολη και ενίοτε προβληματική για έργα μεγάλης κλίμακος. Εν τούτοις, ο Bach και ουκ ολίγοι ρομαντικοί συνέθεσαν αρκετά σπουδαία έργα στη κλίμακα αυτή):
- Δύο Σονάτες για Πιάνο του Domenico Scarlatti K. 87 & 377 (ειδικά η πρώτη είναι από τις πιο εμνευσμένς αλλά εσωστρεφείς Σονάτες του κατά τα αλλά πολύ εκφραστικού και εξωστρεφούς συνθέτη), παιγμένες πολύ αισθαντικά από τη Ρωσίδα πιανίστα Polina Osetinskaya (σε πολύ προσεγμένη παραγωγή της Melodiya).
- Η Σονάτα για Βιολί και Πιάνο Νο.1 του J.S. Bach, BWV 1014, πολύ εκφραστικά ερμηνευμένη από τον Γερμανό βιολονίστα Frank Peter Zimmermann και τον Ιταλό πιανίστα Enrico Pace (σε πολύ ικανοποιητική παραγωγή της Sony).
- Η αργή κίνηση του Πρώτου Τρίο για Πιάνο του Brahms, Op. 8 (στην τονική μέιζονα, ήτοι σε Σι μείζονα). Το Τρίο αυτό υπάρχει σε δύο εκδόσεις. Η πρώτη (και λίαν νεανική του 1854) θεωρήθηκε από τον συνθέτη υπερβολικά μεγάλη σε διάρκεια και αρκετά περίπλοκη. Η δεύτερη (πολύ πιο ώριμη του 1889) είναι η πιο πολύ παιγμένη πλέον τόσο στις ζωντανές συναυλίες όσο και στην πλειονότητα των ηχογραφήσεων. Επιλεχθείσα ερμηνεία η σπάνια ηχογράφηση τριών εξαίρετων σολίστ, του Πιανίστα Peter Laul, του βιολονίστα Graf Mourja και της τσελίστριας Francoise Groben (η οποία δυστυχώς απέθανε πολύ νέα, το 2011, και η ηχογράφηση αυτή πραγματοποιήθηκε προς τιμήν της από τη Γαλλική Continuo Classics).
- Από το Κουαρτέτο Εγχόρδων, Op. 33, no. 1 του Haydn τις δύο τελευταίες κινήσεις, ήτοι την αργή (Andante στη σχετική μείζονα, δηλ. στη Ρε μείζονα) και το Φινάλε (Presto). Ένα πολύ ενδιαφέρον Κουαρτέτο του μέγιστου αυτού συνθέτη, θαυμάσια ερμηνευμένο από το Κουαρτέτο Parkanyi, σε υποδειγματική παραγωγή της Praga Digitals (SACD).
- H Συμφωνία για Έγχορδα του C. P. E. Bach Wq. 182, no. 5, λαμπρά παιγμένη από την Ostrobothnian Chamber Orchestra υπό την διεύθυνση του Sakari Oramo, σε εντυπαωσιακή παραγωγή της Φινλανδικής Alba (SACD).
- Και για το τέλος, η εξαιρετική και λίαν εμπνευσμένη Εισαγωγή Hebrides του Mendelssohn, σε μια θαυμάσια ερμήνεια από την Σκωτική Ορχήστρα Δωματίου υπό τον Joseph Swensen, σε σπουδαία παραγωγή της Βρετανικής Linn (SACD).
Καλή αρχή...(ας ελπίσουμε).
Pr.