Maria Pentagiotissa
Επίτιμο μέλος
- Μηνύματα
- 15.781
- Reaction score
- 344
Με αφορμή μια συζήτηση που ξεκίνησε εδώ, ανοίγω αυτό το θέμα για να βάλει ο καθένας κομμάτια που... κανονικά δεν θα έπρεπε να του αρέσουν, κι όμως τα ξεχωρίζει.
Αναφέρομαι σε τραγούδια που ανήκουν σε τελείως διαφορετικό είδος μουσικής από αυτό που συνηθίζει ο καθένας να ακούει, και που το γεγονός ότι κάποτε τα ξεχώρισε δεν τον έκανε να στραφεί στο νέο γι' αυτόν είδος μουσικής για άλλα κομμάτια, δηλαδή δεν του άλλαξε σε τίποτα τα γούστα. Το κομμάτι αυτό παρέμεινε ένα, να παίζει σε δική του κατηγορία, έστω κι α ακροατής θεωρεί ότι αυτό ανήκει σε υποδεέστερο και πιο "άτεχνο" είδος μουσικής.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, δεν εννοώ π.χ. κάποιο σκυλάδικο που απολαμβάνει ένας λάτρης της ροκ ή του λεγόμενου έντεχνου μετά από πεντέξι ποτά. Ένα σκυλάδικο μπορεί να αρέσει σε κάποιον αν το ακούσει συγκεκριμένη ώρα ή στο κατάλληλο κλίμα. Ακόμα και δημοτικά τραγούδια σε ένα γλέντι μπορεί να αρέσουν σε κάποιον που δεν έχει καμία επαφή με αυτού του είδους τη μουσική. Δεν εννοώ λοιπόν αυτό, αλλά κομμάτια που με βάση το προσωπικό μας γούστο τα χαρακτηρίζουμε ως "κατ' εξαίρεση ωραία", και κυρίως όσον αφορά τη μουσική, γιατί ο στίχος είναι πιο εύκολο να παρασύρει κάποιον που για τον Α ή Β λόγο θα τον αγγίξει.
Δεν χρειάζεται (αν και δεν αποκλείεται) να κρίνουμε ο ένας το τραγούδι του άλλου. Σκοπός είναι να μαζέψουμε εδώ τις μικρές μας μουσικές παρασπονδίες :107:, ξένες ή ελληνικές.
Πάμε λοιπόν; Αρχίζω εγώ, που απεχθάνομαι τα ελληνικά ελαφρολαϊκά/ελαφροπόπ/πιασάρικα κομμάτια (αν δεν υπάρχει κάτι άλλο να ακούσω, βρίσκω απείρως πιο ευχάριστη τη σιωπή). Κι όμως υπάρχει ένα κομμάτι της χαρακτηριστικής εκπροσώπου του είδους Δέσποινας Βανδή που η μουσική του με κάνει να θέλω να το ακούω ξανά και ξανά, γιατί η μουσική του μου θυμίζει νερό που κυλάει...
[YOUTUBE]uN3r_NoM2Eo[/YOUTUBE]
Αναφέρομαι σε τραγούδια που ανήκουν σε τελείως διαφορετικό είδος μουσικής από αυτό που συνηθίζει ο καθένας να ακούει, και που το γεγονός ότι κάποτε τα ξεχώρισε δεν τον έκανε να στραφεί στο νέο γι' αυτόν είδος μουσικής για άλλα κομμάτια, δηλαδή δεν του άλλαξε σε τίποτα τα γούστα. Το κομμάτι αυτό παρέμεινε ένα, να παίζει σε δική του κατηγορία, έστω κι α ακροατής θεωρεί ότι αυτό ανήκει σε υποδεέστερο και πιο "άτεχνο" είδος μουσικής.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, δεν εννοώ π.χ. κάποιο σκυλάδικο που απολαμβάνει ένας λάτρης της ροκ ή του λεγόμενου έντεχνου μετά από πεντέξι ποτά. Ένα σκυλάδικο μπορεί να αρέσει σε κάποιον αν το ακούσει συγκεκριμένη ώρα ή στο κατάλληλο κλίμα. Ακόμα και δημοτικά τραγούδια σε ένα γλέντι μπορεί να αρέσουν σε κάποιον που δεν έχει καμία επαφή με αυτού του είδους τη μουσική. Δεν εννοώ λοιπόν αυτό, αλλά κομμάτια που με βάση το προσωπικό μας γούστο τα χαρακτηρίζουμε ως "κατ' εξαίρεση ωραία", και κυρίως όσον αφορά τη μουσική, γιατί ο στίχος είναι πιο εύκολο να παρασύρει κάποιον που για τον Α ή Β λόγο θα τον αγγίξει.
Δεν χρειάζεται (αν και δεν αποκλείεται) να κρίνουμε ο ένας το τραγούδι του άλλου. Σκοπός είναι να μαζέψουμε εδώ τις μικρές μας μουσικές παρασπονδίες :107:, ξένες ή ελληνικές.
Πάμε λοιπόν; Αρχίζω εγώ, που απεχθάνομαι τα ελληνικά ελαφρολαϊκά/ελαφροπόπ/πιασάρικα κομμάτια (αν δεν υπάρχει κάτι άλλο να ακούσω, βρίσκω απείρως πιο ευχάριστη τη σιωπή). Κι όμως υπάρχει ένα κομμάτι της χαρακτηριστικής εκπροσώπου του είδους Δέσποινας Βανδή που η μουσική του με κάνει να θέλω να το ακούω ξανά και ξανά, γιατί η μουσική του μου θυμίζει νερό που κυλάει...
[YOUTUBE]uN3r_NoM2Eo[/YOUTUBE]
