- Μηνύματα
- 28.176
- Reaction score
- 59
[IMGl]http://img2.pict.com/e2/e9/54/1369557/0/800/somelikeithot11024.jpg[/IMGl]
Μερικοί το προτιμούν καυτό - Some like it hot (1959)
EΠΑΝΕΚΔΟΣΗ απο 30 Ιουλίου 2009
Κριτικη απο το Δημητρη Δανικα
Και μετά μου λέτε εσείς για τις αλυσίδες που κουβαλάει κάθε σοβαρός σκηνοθέτης της χολιγουντιανής σκηνής. Ακόμα και μέσα στα κάτεργα εργασίας μπορείς το ταλέντο, την άποψη και την προσωπική σου δημιουργία να αναδείξεις. Φανταστείτε, μισό αιώνα πίσω από εμάς των απόλυτων ανθρώπινων δικαιωμάτων, ο Μπίλι Ουάιλντερ έφερε τα πάνω του Αmerican dream εντελώς κάτω!
«Μερικοί το προτιμούν καυτό», λοιπόν («Some like it hot»).
Αθάνατο, αρυτίδωτο, σαρωτικό, αιρετικό, ανατρεπτικό και ολότελα απολαυστικό. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, Και μη σας περνάει από το μυαλό πως κάνω αναπαραγωγή εντυπώσεων από την πρώτη προβολή όταν ήμουνα μωρό. Το ξανάδα σε φρέσκια κόπια, το ευχαριστήθηκα και καρφώθηκα. Ζωντανό και εντελώς σπαρταριστό. Μasterpiece χωρίς κανέναν ενδοιασμό!
Τρία τα μεγιστοτεράστια και αξεπέραστα πλεονεκτήματα αυτού του αχόρταγου τρελοκομείου. Το πρώτο είναι η σκηνοθεσία. Κουρδισμένη σαν ωρολογιακή βόμβα με μια ρυθμολογία που μετατρέπει την ανάσα σου σε slow motion ακινησία. Το δεύτερο είναι το καστ, με καλύτερο όλων τον Τζακ Λέμον. Όμως πριμαντόνα ανελέητης, κατάξανθης και μέχρι λιποθυμίας ομορφιάς είναι η Μέριλν Μονρό. Θεέ μου, τι χυμός! Ακόμα και η πιο ασήμαντη λέξη που κατρακυλάει από τα χείλη της μοιάζει με υποσχετική για ένα αδιανόητο κολαστήριο ηδονής. Τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε! Το τρίτο και καλύτερο είναι το story, Γραμμένο από τον Ι. Α. L. Diamond και τον Μπίλι Ουάιλντερ. Τότε 53 ετών στα μπουτέλια του δηλαδή. Εννιά χρόνια μετά το αλησμόνητο «Η λεωφόρος της Δύσεως» (μέσα στα top δέκα φιλμ νουάρ όλων των εποχών). Και έναν χρόνο πριν από την «Γκαρσονιέρα». Το story ο απόλυτος οδηγός της ταχείας αμαξοστοιχίας κάθε ογκόλιθου του Χόλιγουντ. Στοιχειώδες. Άνευ παραμυθίας γιοκ ταινία. Με μια κολοσσιαία διαφορά από τη συντριπτική πλειονότητα των σημερινών ποπ κορν. Όταν λέμε story δεν εννοούμε μια ευθύγραμμη περιπετειούλα με αρχή, μέση, τέλος. Πλάνη δυσθεώρητη και παραπλανητική. Εννοούμε, όπως στην περίπτωση του Μπίλι Ουάιλντερ και του μόνιμου συνεργάτη του Ι. Α. L. Diamond, μια ψιλοβελονιά αόρατη και μοναδική. Δηλαδή το επιφαινόμενο- αυτό που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας- διασταυρώνεται με ένα δεύτερο επίπεδο, συνήθως σχόλιο που ροκανίζει πεποιθήσεις και δοξασίες, και έτσι από την εκρηκτική συνάντηση των δύο να προκύπτει μια τρίτη επίσης αόρατη διάσταση που ανατρέπει το σύμπαν. Με απλά λόγια στήνεις μια ιστορία που εξωτερικά φαίνεται απλή. Στη συνέχεια τη δυναμιτίζεις και στο τέλος από το χάος δημιουργείς αρμονία. Πώς γίνεται αυτό; Μα όπως στο «Some like it hot».
Δύο μεροκαματιάρηδες μουσικοί της πιάτσας και του καμπαρέ, στη δύσκολη χρονιά του οικονομικού κραχ στο Σικάγο του 1929, μένουν αδέκαροι και χωρίς δουλειά. Δύο οι εχθροί. Έχει σημασία αυτό. Γιατί ενώ εξωτερικά όλα μοιάζουν αυθαίρετα και τρελά, στο βάθος καταλήγουν εξηγήσιμα, λογικά και αναπτύσσονται εντελώς επαγωγικά. Ο πρώτος εχθρός είναι το σύστημα το οικονομικό. Φτώχεια, ανέχεια, ανεργία, πανικός. Ο δεύτερος, οι γκάνγκστερ και η μαφία. Αμφότεροι είναι εχθροί για το δίδυμο των αυτοκόλλητων συνεργατών. Δύο μουσικοί ο Τζέρι (Τζακ Λέμον, τότε 35) και ο Τζο (Τόνι Κέρτις, 34 ετών). Ο Τζέρι του κόντρα μπάσου. Κι αυτό έχει συμβολική σημασία. Όργανο τεράστιο με χορδές, με μπάσα «φωνή» αλλά με καμπύλες θηλυκές. Τα έγχορδα- ως γνωστόν- είναι προτιμήσεως κυρίως των γυναικών μουσικών. Ο Τζέρι δηλαδή παίζει ένα όργανο που εξωτερικά μοιάζει με γίγαντα αρσενικό, αλλά στην κόψη του είναι θηλυκό. Κρατήστε το αυτό. Αντιθέτως, ο Τζο είναι του σαξοφώνου. Των πνευστών. «Φωνάζει» ενίοτε σαν γυναικείο ουρλιαχτό, αλλά το μήκος και η κοψιά του παραπέμπουν σε σύμβολο φαλλικό. Με έναν λόγο αρσενικοθήλυκα τα όργανα των δύο μουσικών. Δηλαδή η μουσική και τα όργανα προαναγγέλλουν τη συνέχεια και το ψητό αυτής της ανεκδιήγητης ιστορίας. Ακόμα καλύτερα. Οι σφαίρες και ο θάνατος είναι εμπνεύσεως και προέλευσης κράτους και παρακράτους. Η Μουσική που εξημερώνει τα ήθη είναι το σήμα κατατεθέν του έρωτα, των μεταμορφώσεων και του πάθους.
Επειδή εντελώς τυχαία- και η τύχη παίζει ρόλο γιατί κι αυτή είναι μέρος της Λογικής- πέφτουν πάνω σε μια γκανγκστερική σφαγή, κάτι σαν νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Και επειδή η μαφία του Σπατς Κολόμπο (Τζορτζ Ραφτ) τους καταδιώκει για να τους σκοτώσει, αναγκάζονται να μεταλλαχθούν σε τραβεστί και να καταλήξουν σε γυναικεία ορχήστρα με προορισμό τη ζεστή και απομακρυσμένη Φλόριντα. Έτσι η κακοτυχία ισοφαρίζεται από την καλοτυχία. Κι έτσι εξ ανάγκης και όχι βίτσιου, η μετάλλαξη του φύλου. Αυτό είναι το εμφανές δεδομένο. Υπάρχει και κάτι άλλο. Εξωτερικά η αναγκαστική μετάλλαξη του φύλου μοιάζει με αναρχία και η συνέχεια που εκ της μετάλλαξης προκαλείται καταλήγει σε χάος. Κι όμως.
Η αναρχία είναι ενδογενής αρρώστια του συστήματος και όχι βίτσιο των φουκαράδων. Αναρχία η συνύπαρξη του Κράτους με το οργανωμένο, εγκληματικό, παρακράτος. Από συνήθεια εκλαμβάνουμε αυτήν τη συνύπαρξη ως κάτι το φυσικό. Στην πραγματικότητα εντελώς παράλογο και τρελό. Έτσι το σύστημα σπρώχνει στην απελπισία τους δύο μουσικούς να μεταλλαχθούν για να επιβιώσουν. Δηλαδή ο δικός τους παραλογισμός εντελώς εξηγήσιμος και σωστός.
Από εδώ και εμπρός αρχίζει ένα παιχνίδι τρελό. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι. Ο Τζέρι μεταμορφώνεται σε Δάφνη και ο Τζο σε Ζόζεφιν. Γυναίκες οι Άντρες και Άντρες οι Γυναίκες. Ποιος είναι ποιος. Ταυτόχρονα η Σούγκαρ Κέιν Κοβάλτζικ (Μέριλιν Μονρό στα 33 τότε και τρία χρόνια αργότερα, δηλαδή το 1962, βρίσκεται νεκρή από ναρκωτικά, λένε, αλλά οι υποψίες για δολοφονία πλανώνται άνωθεν της οικογένειας Κέννεντυ), που ψάχνει στη Φλόριντα κάποιον διοπτροφόρο ζάμπλουτο για να εξασφαλίσει τα... γεράματά της, πέφτει πάνω στον Τόνι Κέρτις που στο μεταξύ ενδεδυμένος με μπλέιζερ ως κληρονόμος της πετρελαϊκής Shell τη φλερτάρει για να τη ρίξει στο κρεβάτι.
Δεύτερη λοιπόν οφθαλμαπάτη. Ο εκατομμυριού- χος είναι μπατίρης. Δεν τελειώσαμε. Τρίτη ανατροπή και οφθαλμαπάτη ο ακαριαίος έρωτας και η πρόταση γάμου ενός γερομπισμπίκη εκατομμυριούχου με το όνομα Όσγκουντ Φίλντινγκ ΙΙΙ (Τζόε Μπράουν) προς τον Τζέρι/ Δάφνη. Ο διάλογος που λαμβάνει χώρα στην τελευταία σκηνή αυτής της ανεπανάληπτης μυθοπλασίας έχει γράψει με χρυσά γράμματα σελίδες Ιστορίας: «Μα δεν μ΄ αρέσει το νυφικό της μαμάς σου» (λέει η Δάφνη). «Θα σου πάρω άλλο». «Μα καπνίζω». «Δεν πειράζει», απαντάει ο ερωτοχτυπημένος Όσγκουντ. «Δεν μπορώ να κάνω παιδιά». «Θα υιοθετήσουμε». Και τότε απελπισμένος ο Τζακ Λέμον, βγάζει τη γυναικεία περούκα και ορμάει: «Επιτέλους, είμαι άντρας». Και ο Όσγκουντ απαντάει: «Νobody is perfect» (Κανείς δεν είναι τέλειος).
Τι σημαίνει αυτό το perfect; Απλό. Όλα άνω- κάτω. Όπως στη ζωή. Το απρόβλεπτο είναι αναπόσπαστο μέρος του προβλέψιμου. Όπως το σουρεαλιστικό είναι της Λογικής. Έτσι η Ζόζεφιν / Τζο ασπάζεται φλογερά τη Σούγκαρ Κέιν. Ως εκ τούτου λανθάνουσα λεσβιακή σχέση. Αμφοτέρων των μερών. Έτσι ο Τζέρι/ Δάφνη αρχίζει να φλερτάρει με την ιδέα ενός γάμου με τον ζάμπλουτο Όσγκουντ Φίλντινγκ. Ως εκ τούτου λανθάνουσα ομοφυλοφιλική σχέση. «Μα είσαι boy remember?», λέει ο Τόνι Κέρτις στον μεταλλαγμένο Τζακ Λέμον. «Ναι», απαντάει, «αλλά έτσι θα εξασφαλίσω διατροφή και μια πλούσια ζωή».
Έτσι ο ζάμπλουτος γερομπισμπίκης Όσγκουντ Φίλντινγκ ο τρίτος παρακαλώ ερωτεύεται- χωρίς να το πάρει χαμπάρι- μια τραβεστί με το όνομα Δάφνη. Μπας και κατά βάθος ξέρει και η ιδέα του αρέσει να πέσει στο κρεβάτι με έναν άντρα που παριστάνει τη γυναίκα; Το κερασάκι σ΄ αυτό το χάος, η συμβίωση των πάντων με τους πάντες. Των μουσικών με τους γκάνγκστερ, των γκάνγκστερ με την Αστυνομία, των πλούσιων με τους αδέκαρους μουσικούς. Εν ολίγοις κανείς και τίποτα το κανονικό, το φυσικό και το κοινωνικά ορθό. Κι όμως την ίδια στιγμή, όλοι και όλα ενσωματωμένα στον ίδιο κοινωνικό κορμό. Ε μη μου πείτε. Μόνο ο Σαίξπηρ αν ζούσε το 1959, μόνο αυτός ίσως να υπέγραφε κάτι τόσο προχωρημένο, τόσο αναρχικό και παράλληλα τόσο από το σύστημα αποδεκτό. Θρίαμβος μοναδικός!
«Μερικοί το προτιμούν καυτό»
Αγέραστο, αρυτίδωτο, αυριανό
Όλοι και όλα άνω - κάτω
Ο θρίαμβος της ανατροπής
Το τέλος και η αρχή του σουρεαλισμού και της Λογικής
Μέριλιν Μονρό, ο ορισμός του θεϊκού χυμού
ΒΑΘΜΟΙ=10 (με τόνο) :111:
Μερικοί το προτιμούν καυτό - Some like it hot (1959)
EΠΑΝΕΚΔΟΣΗ απο 30 Ιουλίου 2009
Κριτικη απο το Δημητρη Δανικα
Και μετά μου λέτε εσείς για τις αλυσίδες που κουβαλάει κάθε σοβαρός σκηνοθέτης της χολιγουντιανής σκηνής. Ακόμα και μέσα στα κάτεργα εργασίας μπορείς το ταλέντο, την άποψη και την προσωπική σου δημιουργία να αναδείξεις. Φανταστείτε, μισό αιώνα πίσω από εμάς των απόλυτων ανθρώπινων δικαιωμάτων, ο Μπίλι Ουάιλντερ έφερε τα πάνω του Αmerican dream εντελώς κάτω!
«Μερικοί το προτιμούν καυτό», λοιπόν («Some like it hot»).
Αθάνατο, αρυτίδωτο, σαρωτικό, αιρετικό, ανατρεπτικό και ολότελα απολαυστικό. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, Και μη σας περνάει από το μυαλό πως κάνω αναπαραγωγή εντυπώσεων από την πρώτη προβολή όταν ήμουνα μωρό. Το ξανάδα σε φρέσκια κόπια, το ευχαριστήθηκα και καρφώθηκα. Ζωντανό και εντελώς σπαρταριστό. Μasterpiece χωρίς κανέναν ενδοιασμό!
Τρία τα μεγιστοτεράστια και αξεπέραστα πλεονεκτήματα αυτού του αχόρταγου τρελοκομείου. Το πρώτο είναι η σκηνοθεσία. Κουρδισμένη σαν ωρολογιακή βόμβα με μια ρυθμολογία που μετατρέπει την ανάσα σου σε slow motion ακινησία. Το δεύτερο είναι το καστ, με καλύτερο όλων τον Τζακ Λέμον. Όμως πριμαντόνα ανελέητης, κατάξανθης και μέχρι λιποθυμίας ομορφιάς είναι η Μέριλν Μονρό. Θεέ μου, τι χυμός! Ακόμα και η πιο ασήμαντη λέξη που κατρακυλάει από τα χείλη της μοιάζει με υποσχετική για ένα αδιανόητο κολαστήριο ηδονής. Τέτοιο πράγμα δεν ξανάγινε! Το τρίτο και καλύτερο είναι το story, Γραμμένο από τον Ι. Α. L. Diamond και τον Μπίλι Ουάιλντερ. Τότε 53 ετών στα μπουτέλια του δηλαδή. Εννιά χρόνια μετά το αλησμόνητο «Η λεωφόρος της Δύσεως» (μέσα στα top δέκα φιλμ νουάρ όλων των εποχών). Και έναν χρόνο πριν από την «Γκαρσονιέρα». Το story ο απόλυτος οδηγός της ταχείας αμαξοστοιχίας κάθε ογκόλιθου του Χόλιγουντ. Στοιχειώδες. Άνευ παραμυθίας γιοκ ταινία. Με μια κολοσσιαία διαφορά από τη συντριπτική πλειονότητα των σημερινών ποπ κορν. Όταν λέμε story δεν εννοούμε μια ευθύγραμμη περιπετειούλα με αρχή, μέση, τέλος. Πλάνη δυσθεώρητη και παραπλανητική. Εννοούμε, όπως στην περίπτωση του Μπίλι Ουάιλντερ και του μόνιμου συνεργάτη του Ι. Α. L. Diamond, μια ψιλοβελονιά αόρατη και μοναδική. Δηλαδή το επιφαινόμενο- αυτό που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας- διασταυρώνεται με ένα δεύτερο επίπεδο, συνήθως σχόλιο που ροκανίζει πεποιθήσεις και δοξασίες, και έτσι από την εκρηκτική συνάντηση των δύο να προκύπτει μια τρίτη επίσης αόρατη διάσταση που ανατρέπει το σύμπαν. Με απλά λόγια στήνεις μια ιστορία που εξωτερικά φαίνεται απλή. Στη συνέχεια τη δυναμιτίζεις και στο τέλος από το χάος δημιουργείς αρμονία. Πώς γίνεται αυτό; Μα όπως στο «Some like it hot».
Δύο μεροκαματιάρηδες μουσικοί της πιάτσας και του καμπαρέ, στη δύσκολη χρονιά του οικονομικού κραχ στο Σικάγο του 1929, μένουν αδέκαροι και χωρίς δουλειά. Δύο οι εχθροί. Έχει σημασία αυτό. Γιατί ενώ εξωτερικά όλα μοιάζουν αυθαίρετα και τρελά, στο βάθος καταλήγουν εξηγήσιμα, λογικά και αναπτύσσονται εντελώς επαγωγικά. Ο πρώτος εχθρός είναι το σύστημα το οικονομικό. Φτώχεια, ανέχεια, ανεργία, πανικός. Ο δεύτερος, οι γκάνγκστερ και η μαφία. Αμφότεροι είναι εχθροί για το δίδυμο των αυτοκόλλητων συνεργατών. Δύο μουσικοί ο Τζέρι (Τζακ Λέμον, τότε 35) και ο Τζο (Τόνι Κέρτις, 34 ετών). Ο Τζέρι του κόντρα μπάσου. Κι αυτό έχει συμβολική σημασία. Όργανο τεράστιο με χορδές, με μπάσα «φωνή» αλλά με καμπύλες θηλυκές. Τα έγχορδα- ως γνωστόν- είναι προτιμήσεως κυρίως των γυναικών μουσικών. Ο Τζέρι δηλαδή παίζει ένα όργανο που εξωτερικά μοιάζει με γίγαντα αρσενικό, αλλά στην κόψη του είναι θηλυκό. Κρατήστε το αυτό. Αντιθέτως, ο Τζο είναι του σαξοφώνου. Των πνευστών. «Φωνάζει» ενίοτε σαν γυναικείο ουρλιαχτό, αλλά το μήκος και η κοψιά του παραπέμπουν σε σύμβολο φαλλικό. Με έναν λόγο αρσενικοθήλυκα τα όργανα των δύο μουσικών. Δηλαδή η μουσική και τα όργανα προαναγγέλλουν τη συνέχεια και το ψητό αυτής της ανεκδιήγητης ιστορίας. Ακόμα καλύτερα. Οι σφαίρες και ο θάνατος είναι εμπνεύσεως και προέλευσης κράτους και παρακράτους. Η Μουσική που εξημερώνει τα ήθη είναι το σήμα κατατεθέν του έρωτα, των μεταμορφώσεων και του πάθους.
Επειδή εντελώς τυχαία- και η τύχη παίζει ρόλο γιατί κι αυτή είναι μέρος της Λογικής- πέφτουν πάνω σε μια γκανγκστερική σφαγή, κάτι σαν νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Και επειδή η μαφία του Σπατς Κολόμπο (Τζορτζ Ραφτ) τους καταδιώκει για να τους σκοτώσει, αναγκάζονται να μεταλλαχθούν σε τραβεστί και να καταλήξουν σε γυναικεία ορχήστρα με προορισμό τη ζεστή και απομακρυσμένη Φλόριντα. Έτσι η κακοτυχία ισοφαρίζεται από την καλοτυχία. Κι έτσι εξ ανάγκης και όχι βίτσιου, η μετάλλαξη του φύλου. Αυτό είναι το εμφανές δεδομένο. Υπάρχει και κάτι άλλο. Εξωτερικά η αναγκαστική μετάλλαξη του φύλου μοιάζει με αναρχία και η συνέχεια που εκ της μετάλλαξης προκαλείται καταλήγει σε χάος. Κι όμως.
Η αναρχία είναι ενδογενής αρρώστια του συστήματος και όχι βίτσιο των φουκαράδων. Αναρχία η συνύπαρξη του Κράτους με το οργανωμένο, εγκληματικό, παρακράτος. Από συνήθεια εκλαμβάνουμε αυτήν τη συνύπαρξη ως κάτι το φυσικό. Στην πραγματικότητα εντελώς παράλογο και τρελό. Έτσι το σύστημα σπρώχνει στην απελπισία τους δύο μουσικούς να μεταλλαχθούν για να επιβιώσουν. Δηλαδή ο δικός τους παραλογισμός εντελώς εξηγήσιμος και σωστός.
Από εδώ και εμπρός αρχίζει ένα παιχνίδι τρελό. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται ότι είναι. Ο Τζέρι μεταμορφώνεται σε Δάφνη και ο Τζο σε Ζόζεφιν. Γυναίκες οι Άντρες και Άντρες οι Γυναίκες. Ποιος είναι ποιος. Ταυτόχρονα η Σούγκαρ Κέιν Κοβάλτζικ (Μέριλιν Μονρό στα 33 τότε και τρία χρόνια αργότερα, δηλαδή το 1962, βρίσκεται νεκρή από ναρκωτικά, λένε, αλλά οι υποψίες για δολοφονία πλανώνται άνωθεν της οικογένειας Κέννεντυ), που ψάχνει στη Φλόριντα κάποιον διοπτροφόρο ζάμπλουτο για να εξασφαλίσει τα... γεράματά της, πέφτει πάνω στον Τόνι Κέρτις που στο μεταξύ ενδεδυμένος με μπλέιζερ ως κληρονόμος της πετρελαϊκής Shell τη φλερτάρει για να τη ρίξει στο κρεβάτι.
Δεύτερη λοιπόν οφθαλμαπάτη. Ο εκατομμυριού- χος είναι μπατίρης. Δεν τελειώσαμε. Τρίτη ανατροπή και οφθαλμαπάτη ο ακαριαίος έρωτας και η πρόταση γάμου ενός γερομπισμπίκη εκατομμυριούχου με το όνομα Όσγκουντ Φίλντινγκ ΙΙΙ (Τζόε Μπράουν) προς τον Τζέρι/ Δάφνη. Ο διάλογος που λαμβάνει χώρα στην τελευταία σκηνή αυτής της ανεπανάληπτης μυθοπλασίας έχει γράψει με χρυσά γράμματα σελίδες Ιστορίας: «Μα δεν μ΄ αρέσει το νυφικό της μαμάς σου» (λέει η Δάφνη). «Θα σου πάρω άλλο». «Μα καπνίζω». «Δεν πειράζει», απαντάει ο ερωτοχτυπημένος Όσγκουντ. «Δεν μπορώ να κάνω παιδιά». «Θα υιοθετήσουμε». Και τότε απελπισμένος ο Τζακ Λέμον, βγάζει τη γυναικεία περούκα και ορμάει: «Επιτέλους, είμαι άντρας». Και ο Όσγκουντ απαντάει: «Νobody is perfect» (Κανείς δεν είναι τέλειος).
Τι σημαίνει αυτό το perfect; Απλό. Όλα άνω- κάτω. Όπως στη ζωή. Το απρόβλεπτο είναι αναπόσπαστο μέρος του προβλέψιμου. Όπως το σουρεαλιστικό είναι της Λογικής. Έτσι η Ζόζεφιν / Τζο ασπάζεται φλογερά τη Σούγκαρ Κέιν. Ως εκ τούτου λανθάνουσα λεσβιακή σχέση. Αμφοτέρων των μερών. Έτσι ο Τζέρι/ Δάφνη αρχίζει να φλερτάρει με την ιδέα ενός γάμου με τον ζάμπλουτο Όσγκουντ Φίλντινγκ. Ως εκ τούτου λανθάνουσα ομοφυλοφιλική σχέση. «Μα είσαι boy remember?», λέει ο Τόνι Κέρτις στον μεταλλαγμένο Τζακ Λέμον. «Ναι», απαντάει, «αλλά έτσι θα εξασφαλίσω διατροφή και μια πλούσια ζωή».
Έτσι ο ζάμπλουτος γερομπισμπίκης Όσγκουντ Φίλντινγκ ο τρίτος παρακαλώ ερωτεύεται- χωρίς να το πάρει χαμπάρι- μια τραβεστί με το όνομα Δάφνη. Μπας και κατά βάθος ξέρει και η ιδέα του αρέσει να πέσει στο κρεβάτι με έναν άντρα που παριστάνει τη γυναίκα; Το κερασάκι σ΄ αυτό το χάος, η συμβίωση των πάντων με τους πάντες. Των μουσικών με τους γκάνγκστερ, των γκάνγκστερ με την Αστυνομία, των πλούσιων με τους αδέκαρους μουσικούς. Εν ολίγοις κανείς και τίποτα το κανονικό, το φυσικό και το κοινωνικά ορθό. Κι όμως την ίδια στιγμή, όλοι και όλα ενσωματωμένα στον ίδιο κοινωνικό κορμό. Ε μη μου πείτε. Μόνο ο Σαίξπηρ αν ζούσε το 1959, μόνο αυτός ίσως να υπέγραφε κάτι τόσο προχωρημένο, τόσο αναρχικό και παράλληλα τόσο από το σύστημα αποδεκτό. Θρίαμβος μοναδικός!
«Μερικοί το προτιμούν καυτό»
Αγέραστο, αρυτίδωτο, αυριανό
Όλοι και όλα άνω - κάτω
Ο θρίαμβος της ανατροπής
Το τέλος και η αρχή του σουρεαλισμού και της Λογικής
Μέριλιν Μονρό, ο ορισμός του θεϊκού χυμού
ΒΑΘΜΟΙ=10 (με τόνο) :111:
