Με λένε Στέλλα - Stella (2008)

[Cine Gear]

[IMGl]http://www.odeon.gr/MEDIA/MediaRepository/18100052/stella.jpg[/IMGl]
Με λένε Στέλλα - Stella (2008)

Μια 11χρονη ηρωίδα, ένα λαϊκό μπαρ στην άκρη του Παρισιού που είναι το σπίτι της, μια νέα σχολική χρονιά που θα της αλλάξει τη ζωή. Είναι η Στέλλα,ένα πρόσωπο σε μια βαθιά ανθρώπινη ταινία που αιχμαλώτισε κοινό και κριτικούς όπου κι αν προβλήθηκε.

Ένας χρόνος απ' τη ζωή μιας νεαρής μαθήτριας γυμνασίου στο Παρίσι του 1977. Η εντεκάχρονη Στέλλα ζει σε μια εργατική συνοικία έξω απ' το Παρίσι.

Οι γονείς της έχουν ένα μπαρ και εκείνη πάει σ' ένα καλό παρισινό σχολείο όπου γνωρίζει την Γκλάντις, κόρη εξόριστων διανοούμενων Εβραίων από την Αργεντινή. Μέσα απ' τα τραγούδια της εποχής και τα βιβλία που ανακαλύπτει στο σπίτι της φίλης της, η Στέλλα σταδιακά ανακαλύπτει μια άλλη διάσταση ζωής.

http://www.diaphana.fr/fiche.php?pkfilms=176

Ελληνικη πρεμιερα 26/3/2009

 

[Cine Gear]

Απάντηση: Με λένε Στέλλα - Stella (2008)

Η κριτικη του Δανικα !

Ταινιάρες σκάνε από κάθε γωνιά της γης, πλην της ελληνικής. Παράδειγμα; «Με λένε Στέλλα» (Stella). Αυτό το δεκατετράχρονο κορίτσι με το όνομα Λεορά Μπαρμπαρά θα σας πάρει τα μυαλά. «Τα 400 χτυπήματα» δεν είναι μακριά.
Στέλλα, σ΄ έχω βάλει στην καρδιά μου οριστικά!

Όπως οι Αμερικανοί που περιφρόνησαν τις διαχρονικές, κινηματογραφικές τους αξίες, θάβοντας μαζί μ΄ αυτές και το «Gran Τorino» του Κλιντ Ίστγουντ, έτσι και με τη Γαλλία. Στα παλαιότερα των υποδημάτων τους έγραψαν αυτήν τη σπουδαία ταινία. Γι΄ αυτό λέω σε όποιον ρωτήσει για την κριτική. Ξεχάστε τα όλα. Ακολουθήστε την καρδιά σας. Η πλειονότητα των θεωρητικών και των γραφιάδων της δημοσιογραφικής κριτικής έχουν σκαρφαλώσει στον συρμό της μόδας. Παράδειγμα; Μα, φυσικά, η «Στέλλα». Ανίκανοι να καταλάβουν τους δυσδιάκριτους κρίκους που την ενώνουν με το θρυλικό «Les quatre cents coup» («Τα 400 χτυπήματα») του Φρανσουά Τριφό και του 1959 με Ζαν Πιέρ Λεό. Το εξηγώ:

Μόλις στα δεκαπέντε είναι ο πιτσιρικάς- πρωταγωνιστής, Ζαν Πιερ Λεό. Μόλις στα δεκατέσσερα η Μπαρμπαρά. Ένα το κρατούμενο λοιπόν. Η μεταπολεμική Γαλλία είναι το σκηνικό στο αριστούργημα του Τριφό. Η μετα-Μαγιάτικη (του ΄68) εποχή είναι το κοινωνικό φόντο της «Στέλλας» της Σιλβί Βερχέιντε. Δεύτερο κρατούμενο. Αυτοβιογραφικό- έτσι πιστεύεις, γιατί είναι εντελώς βιωματικός ο γκρίζος Γολγοθάς του μικρού Αντουάν Ντουανέλ. Το ίδιο και της Στέλλας. Η σκηνοθέτιδα- κόβω τον λαιμό μου γι΄ αυτό- εμφύσησε αισθήματα, συγκίνηση, σκέψεις και οργή γιατί τα έζησε έτσι ακριβώς από μικρό παιδί. Τρίτο το κρατούμενο. Και τέλος, η διαφορετικότητα ανάμεσα στις δύο αποκλίνουσες πορείες.

Του Αντουάν και της Στέλλας. Κι όμως, στο βάθος ίδιες σαν δυο σταγόνες νερό. Η διαφορά έχει να κάνει με την εποχή. Σκληροί, δογματικοί, αυταρχικοί οι γονείς και οι δάσκαλοι του Αντουάν. Λογικό. Έτσι ήταν το ΄50. Ανεκτικοί και προσαρμοστικοί οι γονείς της Στέλλας. Παράγωγα μιας γενιάς που έζησε, μεγάλωσε και παντρεύτηκε με την αυταπάτη πως μόλις ξεκαθάρισε τους λογαριασμούς της με την επανάσταση. Πλάνη απροσμέτρητη. Με τα ναρκωτικά και το σεξ η εξέγερση καταλήγει στις παραισθήσεις, οριζοντιωμένη στο κρεβάτι με νταβατζή την εξουσία!

Πάμε στο ψητό. Τι είναι η ιστορία λοιπόν; Τίποτα και όλα μαζί. Δηλαδή ένα μικρό κορίτσι μεγαλώνει στο cafe των γονιών της. Έτσι, βλέπει και παρατηρεί. Έτσι, σχολιάζει χωρίς ντροπή. Έτσι, κατανοεί, μεγαλώνει, ωριμάζει, θυμώνει και τις μπαταρίες της γεμίζει. Έτσι, καταλαβαίνει τους γονείς αλλά και όλους τους ενήλικες υπερβαίνει. Έτσι, αυτό το αδύνατο, το σχεδόν «αόρατο» πλάσμα, κατακτάει το μέγιστο αγαθό. Σοφότερη από κάθε μεγάλο κοινό θνητό. Τι ση μαίνει αυτό; Πρώτον, η παιδοψυχολογία των ειδικών μετατρέπεται σε κουρελόχαρτο. Η Ζωή διδάσκει το Παιδί. Όχι τα λόγια. Οι πράξεις λοιπόν.

Εκεί η ζύμωση, η αφομοίωση, η κρίση, η γνώση. Όλα εκεί. Δεύτερον, η πλάνη. Πως ο δείκτης του παιδιού είναι χαμηλότερος από κάθε ώριμο και μεγάλο. Έτσι νομίζετε. Μπούρδες. Πρωταθλητής το Παιδί. Ανώτερος ο δείκτης ευφυΐας της ευαισθησίας του. Ανώτερος ο συναισθηματικός του κόσμος. Πλουσιότερη η φαντασία του. Ανοικτές οι αισθήσεις του. Αχόρταγος ο... επεξεργαστής του. Αγαπητοί, μη βαυκαλίζεστε με μια ανωτερότητα εντελώς πλαστή. Απλώς οι μεγάλοι θεωρούμε πως έτσι μας έπλασε ο Θεός. Να περπατάμε με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι σκυφτά. Φυσικό το αφύσικο. Κανονικό το ακανόνιστο. Το Παιδί είναι σοφό. Οι συνθήκες είναι που το πλένουν, το σιδερώνουν και έτσι το κάνουν τάχα μου άνθρωπο σωστό. Θεσμοί, πολιτικοί, Πολιτεία, σχολείο και Γονείς. Όλοι εμείς οι δολοφόνοι της μεγάλης παιδικής ψυχής!

Και για να τελειώνω, δυο λόγια για την κινηματογραφική γραφή. Απόλαυση από την πρώτη στιγμή. Η κάμερα κολλημένη στη μικρή πρωταγωνίστρια. Και τι πρωταγωνίστρια! Η μικρή Λεορά Μπαρμπαρά σε ένα απίστευτο ερμηνευτικό ρεσιτάλ. Τύφλα να ΄χει η Μέριλ Στριπ. Βάζω στοίχημα. Έτσι και ήταν Αμερικανίδα και η ταινία χολιγουντιανή θα βρισκόταν στη λίστα των υποψηφίων για Όσκαρ. Και οn top of that μια αόρατη τραμπάλα μοναδική.

Το Σύμπαν να μετακινείται χωρίς ζαλάδα ούτε στιγμή. Από το χιούμορ στο σχόλιο, από το σχόλιο στη μελαγχολία, από τη μελαγχολία στη χαρά και από τη χαρά στη διάθεση φυγής. Η αδιάκοπη προς την ωριμότητα πορεία. Βγήκα από την αίθουσα με μια βεβαιότητα καθοριστική. Όποιος καταφέρει να διατηρεί και να προστατεύει την παιδικότητά του είναι ο εκλεκτός αυτής της Γης. Αυτός ο ανεκτίμητος θησαυρός!

«Στέλλα»
Μικρό κορίτσι μετράει τ΄ άστρα περπατώντας στη Γη Ρεσιτάλ ερμηνείας Χυμοί ζωής από τη σκηνοθεσία
ΒΑΘΜΟΙ=8 (θέλω να το ξαναδώ!)

 

[Cine Gear]

Απάντηση: Με λένε Στέλλα - Stella (2008)

Kυκλοφορει 23/11/2009 σε dvd απο την ODEON