- Μηνύματα
- 28.176
- Reaction score
- 59
[IMGl]http://img6.imageshack.us/img6/126/l385593849213663.jpg[/IMGl]
Μοναδική μου Ηλιαχτίδα - Hayat var (2008)
Βραβείο Κοινού στην 59η Berlinale από τους αναγνώστες της Tagesspiegel.
Η 14χρονη Hayat ζει με τον πατέρα της και τον κατάκοιτο παππού της σε μια καλύβα στις όχθες του Βοσπόρου. Ο πατέρας της έχει μια μικρή βάρκα με την οποία εξασφαλίζει την επιβίωση της οικογένειας, όχι πάντα με νόμιμους τρόπους. Παρά το ειδυλλιακό τοπίο δίπλα στη θάλασσα, η καθημερινή ζωή της Hayat είναι πολύ σκληρή, γι`αυτό κι έχει αναπτύξει το ένστικτο της επιβίωσης, γεγονός που την καθιστά όλο και πιο δυνατή και της δίνει την ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει τη ζωή της.
Όσο και να ακούγεται εξωφρενικό, από την Τουρκία η πρωτοπορία. Οι άνθρωποι δουλεύουν με την εικόνα. Από εκεί προκύπτουν τα νοήματα. Από εκεί οι σχέσεις. Από εκεί οι συγκρούσεις. Όλα από την εικαστική διάσταση της ταινίας. Όπως Αντονιόνι και Κόπολα της «Αποκάλυψης» μέχρι Κισλόφσκι, Ταρκόφσκι, Ντέιβιντ Λιντς, Πολ Τόμας Άντερσον, Ντάρεν Αρονόφσκι, Αντρέι Ζιάνγκιτσεφ. Εν ολίγοις, η «Μοναδική μου Ηλιαχτίδα» («Ηayat Var») του Ρεχά Ερντέμ θα μπο ρούσε να προκύψει από οποιοδήποτε σημείο της υδρογείου. Και από Αμερική. Αλλά εσείς εκεί... Δώσε και μένα μπάρμπα «Slumdog» και βιντεοκλίπ!
Πάμε τώρα στο διά ταύτα. Στη γραφή του Ερντέμ περιλαμβάνονται η ζωγραφική, η γλυπτική, η αρχιτεκτονική, η γεωγραφία και φυσικά η κοινωνία. Η ιστορία του είναι το άθροισμα και η σύνθεση ελάχιστων «πραγμάτων». Δηλαδή τρία βασικά πρόσωπα με κέντρο βάρους μια 14χρονη σιωπηλή, μοναχική ύπαρξη (με τον πατέρα και τον παππού της), δυο- τρεις γυναίκες, μια καλύβα στα παράλια του Βόσπορου, η θάλασσα και η ζούγκλα. Ο απίστευτος αυτός ζωγράφος μετατρέπει την Κωνσταντινούπολη σε Αμαζόνιο, σε βαλτώδη περιοχή της Νέας Ορλεάνης, στο Δέλτα του Έβρου, στη «Ροζέττα» των αδελφών Νταρντέν και του Βελγίου, σε οτιδήποτε. Παραπέμπει διαρκώς στο σύμπαν. Λογικό, αφού τα αδιέξοδα, οι βυθίσεις και η αφασία συμβαίνουν παντού, γιατί όχι και στη Βραζιλία.
Τι λέει η ταινία; Συνοψίζει την ελεύθερη πτώση της κοινωνίας. Ο πατέρας μεταξύ νόμου και παρανομίας. Διαρκώς κουβαλάει «κάτι» μέσα στη βάρκα. Από λαθρομετανάστες και πόρνες μέχρι τσιγάρα. Ταυτόχρονα ο παππούς κλινήρης, ημιθανής, με άσθμα και με μια φιάλη οξυγόνου (η παλιά Τουρκία σε κώμα να κρατιέται στη ζωή με τεχνητά μέσα). Και στη μέση η Χαγιάτ (Ηλιαχτίδα) αμίλητη, εσωστρεφής, αποξενωμένη, με το ένα πόδι στο τρελοκομείο και το άλλο στη φυγή και την έκρηξη την τυφλή. Όλα αυτά χωρίς τίποτα να λέγεται ανοικτά.
Όλα υπογείως, ψιθυριστά, με ελάχιστη μουσική υπόκρουση. Ε, λοιπόν η επεξεργασία της ηχητικής μπάντας είναι μια δεύτερη ταινία. Όλα παίζουν. Από το πέταγμα των πουλιών μέχρι τις ασκήσεις των πολεμικών αεροσκαφών. Μοντέρνα ζωγραφική πλήρης αόρατων κοινωνικών σχολίων που αφορούν στα πάντα.
Ελληνικη πρεμιερα 5/3/2009
Μοναδική μου Ηλιαχτίδα - Hayat var (2008)
Βραβείο Κοινού στην 59η Berlinale από τους αναγνώστες της Tagesspiegel.
Η 14χρονη Hayat ζει με τον πατέρα της και τον κατάκοιτο παππού της σε μια καλύβα στις όχθες του Βοσπόρου. Ο πατέρας της έχει μια μικρή βάρκα με την οποία εξασφαλίζει την επιβίωση της οικογένειας, όχι πάντα με νόμιμους τρόπους. Παρά το ειδυλλιακό τοπίο δίπλα στη θάλασσα, η καθημερινή ζωή της Hayat είναι πολύ σκληρή, γι`αυτό κι έχει αναπτύξει το ένστικτο της επιβίωσης, γεγονός που την καθιστά όλο και πιο δυνατή και της δίνει την ελπίδα ότι μπορεί να αλλάξει τη ζωή της.
Όσο και να ακούγεται εξωφρενικό, από την Τουρκία η πρωτοπορία. Οι άνθρωποι δουλεύουν με την εικόνα. Από εκεί προκύπτουν τα νοήματα. Από εκεί οι σχέσεις. Από εκεί οι συγκρούσεις. Όλα από την εικαστική διάσταση της ταινίας. Όπως Αντονιόνι και Κόπολα της «Αποκάλυψης» μέχρι Κισλόφσκι, Ταρκόφσκι, Ντέιβιντ Λιντς, Πολ Τόμας Άντερσον, Ντάρεν Αρονόφσκι, Αντρέι Ζιάνγκιτσεφ. Εν ολίγοις, η «Μοναδική μου Ηλιαχτίδα» («Ηayat Var») του Ρεχά Ερντέμ θα μπο ρούσε να προκύψει από οποιοδήποτε σημείο της υδρογείου. Και από Αμερική. Αλλά εσείς εκεί... Δώσε και μένα μπάρμπα «Slumdog» και βιντεοκλίπ!
Πάμε τώρα στο διά ταύτα. Στη γραφή του Ερντέμ περιλαμβάνονται η ζωγραφική, η γλυπτική, η αρχιτεκτονική, η γεωγραφία και φυσικά η κοινωνία. Η ιστορία του είναι το άθροισμα και η σύνθεση ελάχιστων «πραγμάτων». Δηλαδή τρία βασικά πρόσωπα με κέντρο βάρους μια 14χρονη σιωπηλή, μοναχική ύπαρξη (με τον πατέρα και τον παππού της), δυο- τρεις γυναίκες, μια καλύβα στα παράλια του Βόσπορου, η θάλασσα και η ζούγκλα. Ο απίστευτος αυτός ζωγράφος μετατρέπει την Κωνσταντινούπολη σε Αμαζόνιο, σε βαλτώδη περιοχή της Νέας Ορλεάνης, στο Δέλτα του Έβρου, στη «Ροζέττα» των αδελφών Νταρντέν και του Βελγίου, σε οτιδήποτε. Παραπέμπει διαρκώς στο σύμπαν. Λογικό, αφού τα αδιέξοδα, οι βυθίσεις και η αφασία συμβαίνουν παντού, γιατί όχι και στη Βραζιλία.
Τι λέει η ταινία; Συνοψίζει την ελεύθερη πτώση της κοινωνίας. Ο πατέρας μεταξύ νόμου και παρανομίας. Διαρκώς κουβαλάει «κάτι» μέσα στη βάρκα. Από λαθρομετανάστες και πόρνες μέχρι τσιγάρα. Ταυτόχρονα ο παππούς κλινήρης, ημιθανής, με άσθμα και με μια φιάλη οξυγόνου (η παλιά Τουρκία σε κώμα να κρατιέται στη ζωή με τεχνητά μέσα). Και στη μέση η Χαγιάτ (Ηλιαχτίδα) αμίλητη, εσωστρεφής, αποξενωμένη, με το ένα πόδι στο τρελοκομείο και το άλλο στη φυγή και την έκρηξη την τυφλή. Όλα αυτά χωρίς τίποτα να λέγεται ανοικτά.
Όλα υπογείως, ψιθυριστά, με ελάχιστη μουσική υπόκρουση. Ε, λοιπόν η επεξεργασία της ηχητικής μπάντας είναι μια δεύτερη ταινία. Όλα παίζουν. Από το πέταγμα των πουλιών μέχρι τις ασκήσεις των πολεμικών αεροσκαφών. Μοντέρνα ζωγραφική πλήρης αόρατων κοινωνικών σχολίων που αφορούν στα πάντα.
Ελληνικη πρεμιερα 5/3/2009
