- Μηνύματα
- 28.176
- Reaction score
- 59
Οι 100 ταινίες της ζωής μας
Ο κινηματογράφος συνεχίζει να είναι η πιο δημοφιλής τέχνη των ημερών μας. Οι ιστορίες που διηγείται διαδίδονται αμέσως σε όλο τον κόσμο. Οι μύθοι που διακινεί είναι οι πιο στέρεοι και πιο διαρκείς μύθοι των καιρών μας. Το σταρ σίστεμ γεννήθηκε με τον κινηματογράφο. Οι μοιραίες γυναίκες των φιλμ συνεχίζουν να μιλούν στο ομαδικό υποσυνείδητο της ανδρικής φαντασίας κι οι ωραίοι άντρες τους να αναστατώνουν τους γυναικείους πληθυσμούς. Οι προϋπολογισμοί των κινηματογραφικών παραγωγών (έστω, των πιο ακριβών) συχνά αγγίζουν μυθικά ποσά. Και η απήχηση που έχουν τα επιτυχημένα έργα ξεπερνούν την εποχή τους.
Ποια όμως είναι τα πιο επιτυχημένα έργα από καταβολής κινηματογράφου; Ποιες είναι οι 100 ταινίες αναφοράς που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ιδανική ταινιοθήκη; Άραγε, οι 100 ταινίες που συναρπάζουν τους Έλληνες θεατές αποκλίνουν από εκείνες που θαυμάζουν οι Γάλλοι ή οι Αμερικανοί; Και πώς μπορεί κανείς να καταρτίσει έναν τέτοιο κατάλογο, εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αντιπροσωπευτικότητα και αντικειμενικότητα;
50 Έλληνες κινηματογραφιστές ψηφίζουν
1. «Πολίτης Κέιν» (1942) του Όρσον Γουέλς / 107
2. «Αποκάλυψη τώρα» (1979) του Φράνσις Φορντ Κόπολα / 74
3. «Ο Νονός» (1972) του Φράνσις Φορντ Κόπολα / 60
4. «Αντρέι Ρουμπλιόφ» (1966) του Αντρέι Ταρκόφσκι / 56
5. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» (1968) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ / 55
6. «Ραν» (1985) του Ακίρα Κουροσάβα / 51
7. «Blade runner» (1982) του Ρίντλεϊ Σκοτ / 48
8. «Οκτώμισι» (1963) του Φεντερίκο Φελίνι / 45
9. «Ο Λόγος» (1955) του Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ / 44
10. «Φάνι και Αλέξανδρος» (1982) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν / 39
11. «Θωρηκτό Ποτέμκιν» (1925) του Σεργκέι Αϊζενστάιν / 38
12. «Η λεωφόρος της Δύσεως» (1950) του Μπίλι Γουάιλντερ / 37
13. «Amarcord» (1973) του Φεντερίκο Φελίνι / 35
14. «Θίασος» (1974) του Θόδωρου Αγγελόπουλου / 33
-«Στάλκερ» (1979) του Αντρέι Ταρκόφσκι / 33
16. «Ο ψεύτης ήλιος» (1994) του Νικίτα Μιχάλκοφ / 32
17. «Αταλάντη» (1934) του Ζαν Βιγκό / 30
18. «Γατόπαρδος» (1963) του Λουκίνο Βισκόντι / 27
19. «Το κουρδιστό πορτοκάλι» (1971) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ / 26
20. «Vertigo. Δεσμώτης του ιλίγγου» (1958) του Άλφρεντ Χίτσκοκ / 24
21. «Η θυσία» (1986) του Αντρέι Ταρκόφσκι / 23
22. «Ευδοκία» (1974) του Αλέξη Δαμιανού / 22
23. «Ο καθρέφτης» (1974) του Αντρέι Ταρκόφσκι / 21
-«Οργισμένο είδωλο» (1980) του Μάρτιν Σκορσέζε / 21
25. «Η έβδομη σφραγίδα» (1957) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν / 20
-«Επάγγελμα ρεπόρτερ» (1975) του Μικελάντζελο Αντονιόνι / 20
-«400 χτυπήματα» (1959) του Φρανσουά Τριφό / 20
-«Το τελευταίο τανγκό στο Παρίσι» (1972) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι / 20
-«Η φωλιά του κούκου» (1975) του Μίλος Φόρμαν / 20
-«La strada» (1954) του Φεντερίκο Φελίνι / 20
31. «Γερτρούδη» (1964) του Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ / 19
32. «Ο κλέφτης των ποδηλάτων» (1948) του Βιτόριο ντε Σίκα / 18
33. «Ταξιτζής» (1976) του Μάρτιν Σκορσέζε / 17
-«Ουγκέτσου Μονογκατάρι» (1953) του Κένζι Μιζογκούτσι / 17
-«Νοσταλγία» (1983) του Αντρέι Ταρκόφσκι / 17
36. «Τα φτερά του έρωτα» (1987) του Βιμ Βέντερς / 16
-«Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» (2000) του Ντάρεν Αρονόφσκι / 16
-«Blow up» (1966) του Μικελάντζελο Αντονιόνι / 16
-«1900» (1976) του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι / 16
-«Λόρενς της Αραβίας» (1962) του Ντέιβιντ Λιν / 16
-«Salo – 120 μέρες στα Σόδομα» (1975) του Πιερ Πάολο Παζολίνι / 16
-«Au hazard Balthasar» (1966) του Ρομπέρ Μπρεσόν / 16
43. «Ο θρόνος του αίματος» (1957) του Ακίρα Κουροσάβα / 15
-«Ο πόλεμος των κουμπιών» (1962) του Ιβ Ρομπέρ / 15
-«Η επιστροφή» (2003) του Αντρέι Ζβιάνγκιτσεφ / 15
46. «Η αυγή» (1927) του Φρίντριχ Βίλελμ Μουρνάου / 14
-«Μυστικά και ψέματα» (1996) του Μάικ Λι / 14
-«Chinatown» (1974) του Ρομάν Πολάνσκι / 14
-«Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» (1971) του Ντάλτον Τράμπο / 14
50. «Το λιμάνι της αγωνίας» (1954) του Ελίας Καζάν / 13
-«Ο στρατηγός» (1927) του Μπάστερ Κίτον / 13
-«Η φλόγα που τρεμοσβήνει» (1963) του Λουί Μαλ / 13
-«Umberto D.» (1952) του Βιτόριο ντε Σίκα / 13
-«Σταυρωμένοι εραστές» (1954) του Κένζι Μιζογκούτσι / 13
55. «Ο ένοικος» (1976) του Ρομάν Πολάνσκι / 12
-«Χιροσίμα, αγάπη μου» (1959) του Αλέν Ρενέ / 12
-«Οι ζωές των άλλων» (2006) του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ / 12
58. «Μπεν Χουρ» (1959) του Γουίλιαμ Γουάιλερ / 11
-«Slamdog millionaire» (2009) τουΝτάνιΜπόιλ / 11
60. «Η κάλπικη λίρα» (1955) του Γιώργου Τζαβέλλα / 10
-«Άγριες φράουλες» (1957) του Ίνγκμαρ Μπέργκαν / 10
-«Χρυσοθήρας» (1925) του Τσάρλι Τσάπλιν / 10
-«12 πίθηκοι» (1995) του Τέρι Γκίλιαμ / 10
-«Σιωπή» (1963) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν / 10
-«Ο τρίτος άνθρωπος» (1949) του Κάρολ Ριντ / 10
-«Θέλμα και Λουίζ» (1991) του Ρίντλεϊ Σκοτ / 10
-«Τζίλντα» (1946) του Τσαρλς Βίντορ / 10
-«Ένα αγρίμι στην πόλη» (1969) του Φρανσουά Τριφό / 10
-«2046» (2004) του Γουόνγκ Καρ Βάι / 10
-«Δεκάλογος» (1989-90) του Κριστόφ Κισλόφσκι / 10
-«Μπάρι Λίντον» (1975) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ / 10
-«Μετά τα μεσάνυχτα» (1985) του Μάρτιν Σκορσέζε / 10
-«Ταξίδι στο Τόκιο» (1953) του Γιασουχίρο Όζου / 10
74. «Η περιφρόνηση» (1963) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ / 9
-«Το χαμίνι» (1921) του Τσάρλι Τσάπλιν / 9
-«Ζαν ντ’ Αρκ» (1927) του Καρλ Θίοντορ Ντράγιερ / 9
-«Πέτρινα χρόνια» (1988) του Παντελή Βούλγαρη / 9
-«Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964) του Πιερ Πάολο Παζολίνι / 9
-«One week» (2008) του Τομ Κλάιν / 9
-«Σατυρικόν» (1969) του Φεντερίκο Φελίνι / 9
-«Μοντέρνοι καιροί» (1936) του Τσάρλι Τσάπλιν / 9
-«Χωρίς ήλιο» (1982) του Κρις Μαρκέρ / 9
-«Αλφαβίλ» (1965) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ / 9
84. «Ψυχώ» (1960) του Άφρεντ Χίτσκοκ / 8
-«Οδός Μαλχόλαντ» (2001) του Ντέιβιντ Λιντς / 8
-«Μαθήματα πιάνου» (1993) της Τζέιν Κάμπιον / 8
-«Πρόσωπα (1968) του Τζον Κασσαβέτη / 8
-«SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (1964) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ / 8
-«Νύχτες της Καμπίρια» (1957) του Φεντερίκο Φελίνι / 8
-«Οι νύφες» (2004) του Παντελή Βούλγαρη / 8
-«Crash» (1996) του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ / 8
-«Ο τρελός Πιερό» (1965) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ / 8
-«Φάλσταφ, καμπάνες τα μεσάνυχτα» (1971) του Όρσον Γουέλς / 8
-«Δεν θα τα πάρεις μαζί σου» (1938) του Φρανκ Κάπρα / 8
-«Το πέρασμα του χρόνου» (1975) του Βιμ Βέντερς / 8
-«Μ» (1931) του Φριτς Λανγκ / 8
-«Persona» (1966) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν / 8
-«Διψασμένος για ηδονή» («In a lonely place») (1950) του Νίκολας Ρεγκ / 8
-«Ζιλ και Τζιμ» (1961) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ / 8
-«Ο πορτοφολάς» (1959) του Ρομπέρ Μπρεσόν / 8
-«Αμελί» (2001) του Ζαν-Πιερ Ζενέ / 8
-«Η καταδίωξη» (1966) του Άρθουρ Πεν / 8
-«Αγάπα με αν τολμάς» (2003) του Γιαν Σαμιέλ / 8
-«Η δεύτερη πνοή» (2007) του Αλέν Κορνό / 8
-«Η δασκάλα του πιάνου» (2001) του Μίκαελ Χάνεκε / 8
-«Match point» (2005) του Γούντι Άλεν /8
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=84&artid=4510297
Αγαπημένες ναι, καλύτερες ποτέ!
Ο Δημήτρης Δανίκας σχολιάζει το Τop 100 και κάνει τις δικές του προτάσεις
Από το 1950 και ύστερα, κάθε φορά, με κάθε δημοψήφισμα, ο ερωτώμενος απαντά πως the best movie of all times is «Πολίτης Κέιν». Άντε ενίοτε, κυρίως πριν από το γκρέμισμα του υπαρκτού σοσιαλισμού, στη δεύτερη ή την τρίτη θέση να διείσδυσε και ο Σεργκέι Αϊζενστάιν με το «Θωρηκτό Ποτέμκιν». Ο λόγος ένας και μοναδικός. Ανεξάρτητα αν ο ερωτώμενος είναι κριτικός, θεωρητικός, ακόμα και θεατής απλός. Ο ρόλος υπερβαίνει το ανθρώπινο μέτρο. Σαν να υποδύεσαι τον Πάπα, τον Θεό, αρχιμανδρίτη και αστροφυσικό. Μα ποιος μπορεί να γνωρίζει τι είναι καλύτερο και τι καλό; Ο κανείς!
Το ίδιο ακριβώς και με την έρευνα του «Ταχυδρόμου». Το αποτέλεσμα της πρώτης δεκάδας καταλήγει ως εξής: έξι από τις δέκα προέρχονται από ΗΠΑ. Δύο από Φελίνι και Ιταλία και από μία Ρωσία με Ταρκόφσκι και Ιαπωνία με Κουροσάβα. Πράγμα που σημαίνει μονοπώλιο των ΗΠΑ η αφρόκρεμα της κινηματογραφικής κουλτούρας. Πως η Ρωσία, ως ΕΣΣΔ με θηριώδεις επιτεύξεις (Ντοβζένκο, Αϊζενστάιν, Παρατζάνοφ, Σενγκελάγια και δεκάδες νεότερους σκηνοθέτες), ο φτωχός συγγενής της ιστορίας. Πως μοναδικός εκπρόσωπος της θρυλικής ιταλικής σχολής είναι ο Φεντερίκο Φελίνι. Πως η Ιαπωνία χωρίς τον Κουροσάβα δεν θα υπήρχε στο χάρτη της κινηματογραφίας. Μια πλάνη τόσο δυσθεώρατη όσο και η άλλη πως η Γη ήταν επίπεδη σαν το μπιφτέκι. Και πως η Γαλλία είναι κάτι λιγότερο από την Ελλάδα: the big chill!
Τα πράγματα ακόμα πιο μελαγχολικά με τον κατάλογο της 26άδας. Οπου ο Μιχάλκοφ είναι περίπου ισοδύναμος με Αϊζενστάιν (από μία ταινία έκαστος). Όπου η «Ευδοκία» ανώτερη από πλήθος θρυλικών και μοναδικών ερωτικών ιστοριών. Όπου ο «Λόρενς της Αραβίας» είναι ό,τι καλύτερο έχει υπογράψει ο Ντέιβιντ Λιν. Και όπου η Γαλλία ανίκανη να συμπεριληφθεί ακόμα και μέσα στις 26 καλύτερες όλων των εποχών. Προφανώς Ζαν Ρενουάρ και «Κανόνας του παιχνιδιού», Ζαν Λικ Γκοντάρ, Φρανσουά Τριφό, Λουί Μαλ, Ζακ Τατί, Ρομπέρ Μπρεσόν (μεγιστοτεράστιος μινιμαλιστής), για να αναφέρω μερικούς εξ αυτών, είναι της Β΄ εθνικής. Και το χειρότερο; Πάντα, σε όλες σχεδόν τις λίστες των καλύτερων ταινιών, απουσιάζουν οι πρόσφατες παραγωγές. Σαν ο χρόνος να σταμάτησε κάπου εκεί μεταξύ του 1941 και του «Πολίτη Κέιν» και της δεκαετίας του '70 με την «Αποκάλυψη τώρα» του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Μη με ρωτάτε «γιατί». Αυτονόητο δηλαδή. Το «καλύτερο» πάντα είναι το παρελθόν. Σε κάθε εποχή. Έτσι, κανένα ρίσκο. Έτσι, ακούνητη η κινηματογραφική διαδρομή. Έτσι, τίποτα το άξιο λόγου δεν έχει συμβεί. Έτσι, τα τελευταία χρόνια χωρίς καμία τομή. Τι συμβαίνει;
Απλό. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια η καλύτερη όλων των εποχών. Αντιθέτως γνωρίζει –με την καρδιά, τη συγκίνηση και το μυαλό του– ποιες οι αγαπημένες του. Ανεξάρτητα από ονόματα, προκαταλήψεις και δάνεια θεωρητικών. Τι με συγκίνησε λοιπόν. Ποτέ λοιπόν «ποια η καλύτερη όλων των εποχών». Το εξηγώ και προκαλώ. Με ένα πρόχειρο κατάλογο από τα πιο αγαπημένα και συγκινητικά. Έτσι σκόρπια, χωρίς αρίθμηση και αξιολόγηση:
-«Η επιστροφή, Αντρέι Ζιάνγκιτσεφ (Ρωσία)
-«Chinatown», Ρομάν Πολάνσκι (ΗΠΑ)
-«2046», Γουόνγκ Καρ Βάι (Κίνα)
-«Ήρωας», Ζανγκ Γίμου (Κίνα)
-«Φάργκο», αδερφοί Κόεν (ΗΠΑ)
-«Το χρήμα», Ρομπέρ Μπρεσόν (Γαλλία)
-«Match point», Γούντι Άλεν (ΗΠΑ)
-«Έλα να δεις», Έλεμ Κλίμοφ (ΕΣΣΔ)
-«Το κοπάδι», Γιλμάζ Γκιουνέι (Τουρκία)
-«Οι 3 πίθηκοι», Νουρί Μπίλγκε Τζειλάν (Τουρκία)
-----------------------------------------------------------------------
Και πάλι όμως αδικώ. Τις συγκινήσεις και την καρδιά μου εννοώ. Λατρεμένες το ίδιο με τις προηγούμενες και αυτές:
-«Νύχτες της Καμπίρια», Φεντερίκο Φελίνι (Ιταλία)
-«Το μωρό της Ρόζμαρι», Ρομάν Πολάνσκι (ΗΠΑ)
-«Οι ασυγχώρητοι», Κλιντ Ίστγουντ (ΗΠΑ)
-«Ο άνθρωπος από τη Γαλλία», Ουίλιαμ Φρίντκιν (ΗΠΑ)
-«Η Χάνα και οι αδερφές της», Γούντι Άλεν (ΗΠΑ)
-«Η διπλή ζωή της Βερονίκ», Κριστόφ Κισλόφσκι (Πολωνία)
-«Περσόνα», Ίνγκμαρ Μπέργκμαν (Σουηδία)
-«Σκιές», Τζον Κασσαβέτης (ΗΠΑ)
-«Το χαμίνι», Τσάρλι Τσάπλιν (ΗΠΑ)
-«Η συνομιλία», Φράνσις Φορντ Κόπολα (ΗΠΑ)
-«Η ζωή του ζωγράφου Πιροσμάνι», Γκιόργκι Σενγκελάγια (ΕΣΣΔ)
-«Μηχανικά πιάνα», Αντρέι Μιχάλκοφ (ΕΣΣΔ)
-«Μπάρι Λίντον», Στάνλεϊ Κιούμπρικ (ΗΠΑ)
-«Σύντομη συνάντηση», Ντέιβιντ Λιν (Αγγλία)
-«Όταν πετούν οι γερανοί», Μιχαήλ Καλατόζοφ (ΕΣΣΔ)
-«Η Γη», Αλεξάντρ Ντοβζένκο (ΕΣΣΔ)
-«Χορεύοντας μ' έναν ξένο», Μάικλ Νιούελ (Αγγλία)
-«Αναπαράσταση», Θόδωρος Αγγελόπουλος (Ελλάδα)
-«Ο θρόνος του αίματος», Ακίρα Κουροσάβα (Ιαπωνία)
-«Ταξίδι στο Τόκιο», Γιοσιζούρου Ότζου (Ιαπωνία)
-«Playtime», Ζακ Τατί (Γαλλία)
-«Ο τρελός Πιερό», Ζαν Λικ Γκοντάρ (Γαλλία)
-«Κόκκινη έρημος», Μικελάντζελο Αντονιόνι (Ιταλία)
-«Ο Ρόκο και τ αδέρφια του», Λουκίνο Βισκόντι (Ιταλία)
-«Μερικοί το προτιμούν καυτό», Μπίλι Ουάιλντερ (ΗΠΑ)
-«Η λεωφόρος της Δύσεως», Μπίλι Ουάιλντερ (ΗΠΑ)
-«Ξέφρενες νύχτες»μ Πολ Τόμας Άντερσον (ΗΠΑ)
-«Ο μεγάλος Λεμπόφσκι», αδερφοί Κόεν (ΗΠΑ)
-«Το γράμμα μιας άγνωστης», Μαξ Οφίλς (Γαλλία, Αυστρία)
-«Άσε το κακό να μπει», Τόμας Άλφρεντσον (Σουηδία)
-«Φίλησέ με μέχρι θανάτου», Ρόμπερτ Όλντριτς (ΗΠΑ)
«Η μαμά και η πόρνη», Ζαν Εστάς (Γαλλία)
-«Ριφιφί», Ζιλ Ντασέν (Γαλλία)
-«Μανχάταν», Γούντι Άλεν (ΗΠΑ)
-«Η έξαψη», Λόρενς Κάσνταν (ΗΠΑ)
-«Όλα τα πρωινά του κόσμου», Αλέν Κορνό (Γαλλία)
-«Ο τελευταίος των Μοϊκανών», Μάικλ Μαν (ΗΠΑ)
-«Gran Torino», Κλιντ Ίστγουντ (ΗΠΑ)
Να συνεχίσω; Περιττό. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η προοπτική και ο χρόνος. Τίποτα δεν σταμάτησε, τίποτα δεν τελείωσε, τίποτα δεν πέθανε. Ξανά προς την δόξα τραβά. Όσοι φορούν παντόφλες τελειώσανε. Η ακατανίκητη και μόνιμη νοσταλγία είναι ό,τι χειρότερο για την εξέλιξη και την κινηματογραφία. Παραδείγματα πολλά. Πέθανε ο Αντρέι Ταρκόφσκι, αλλά ο Μπίλγκε Τζειλάν συνεχίζει με «Τρεις πιθήκους» από Τουρκία. Αποβίωσε η νουβέλ βαγκ, αλλά το «Ανάμεσα στους τοίχους» εκτόξευσε τη Γαλλία πολύ ψηλά. Γκρεμίστηκε η σοβιετική σχολή, αλλά ο Αντρέι Ζιάνγκιτσεφ με την «Επιστροφή» με έχει στοιχειώσει για τα καλά. Και κάτι ακόμα. Η βιομηχανία του Χόλιγουντ καλπάζει σαν τεθωρακισμένη μεραρχία. Όμως το παράλληλο κύκλωμα και η ανεξαρτησία με πνοή και ευαισθησία. Το απρόσμενο, απροσδόκητο, το ανατρεπτικό, η έκπληξη, το διαφορετικό είναι τα αναντικατάστατα ατού μιας τέχνης που ανθεί μέσα στην παρακμή της. Πάντα με μάτια ανοιχτά και πάντα αθώα, σαν να είναι η πρώτη σου φορά!
Και, τέλος, το κριτήριο προέρχεται από το σώμα και την καρδιά. Αν ρωτούσατε κάποιον άλλο θεατή και ειδικό «ποιες οι καλύτερες όλων των εποχών», στις πρώτες θέσεις θα έβαζε το «Pulp fiction» του Κουέντιν Ταραντίνο (χίλιες φορές προτιμότερο το «Reservoir dogs», την πραγματικά ταινία-ταινία που έκανε σε όλη τη μέχρι σήμερα διαδρομή του). Το ζήτημα, λοιπόν, εντελώς υποκειμενικό. Πράγμα που σημαίνει «μην παριστάνετε τον Θεό. Be yourself, παρακαλώ». Η τέχνη –σε όλες τις μορφές και τις εκδοχές της–, το πιο ακραίο ελεύθερο και δημοκρατικό πεδίο της οικουμένης. Ο καθείς μπορεί ελευθέρως να κάμει ό,τι θέλει. Να δακρύσει, να γελάσει, να χλευάσει, να φτύσει, να εκτοξεύσει ζαρζαβατικά και κλούβια αβγά. Τα πάντα.
Απαγορεύσεις κα καλλιτεχνία, πράγματα ασυμβίβαστα. Διαζευγμένα από τη μήτρα. Όπως ο αληθινός έρωτας. Κάθε φορά στο πάθος και τη μοναδική καρδιά. Ακόμα και μια πουτάνα αγαπάς. Αυτή η γυναίκα της ζωής μου. Κάθε φορά από την αρχή ξανά. Κάθε φορά με όλες τις αγάπες προχωράς. Κάθε φορά κάποια άλλη αγαπάς. Αλλά και κάθε φορά τίποτα δεν ξεχνάς. Γι' αυτό, όταν με ρωτάνε «ποιες οι καλύτερες», απάντηση μία χωρίς συζήτηση καμία. Όταν οι άντρες αγαπούν μόνο τις ξανθές, ε, τότε χάνουν τη μελαχρινή, την καστανή και την κόκκινη ηδονή!
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=84&artid=4510302
