- Μηνύματα
- 28.176
- Reaction score
- 59
[IMGL]http://img516.imageshack.us/img516/818/swingvotepx1.jpg[/IMGL]
Ο κ. Κανένας - Swing vote (2008)
Όταν λέμε «αυτός είναι ψυχούλα, αλλά ρεμάλι», εννοούμε συνήθως έναν τύπο που είναι έξω καρδιά, φιλότιμος, ευαίσθητος, αλλά είναι τόσο χύμα και ασυμμάζευτος που δεν μπορεί με τίποτα να κουμαντάρει τη ζωή του και, ως εκ τούτου, δεν μπορείς να του έχεις εμπιστοσύνη.
Ακριβώς όλα αυτά είναι ο Κέβιν Κόστνερ στο φιλμ «Ο κ. Κανένας» (Swing vote), του Μάικλ Τζόσουα Στερν. Και είναι αλήθεια πως ο 53χρονος Κόστνερ κάνει την καλύτερη εμφάνιση των τελευταίων χρόνων έπειτα από μια φθίνουσα πορεία της καριέρας του. Μιας καριέρας που από την αρχή ήταν «προβληματική», καθώς τον πρώτο μεγάλο ρόλο του στο σινεμά- στη «Μεγάλη ανατριχίλα» του Λόρενς Κάσνταν το ΄83- τον έκοψε ο σκηνοθέτης στο μοντάζ και στη συνέχεια κατάφερε να βγει από την αφάνεια παίζοντας στο «Αδιέξοδο»- ΄87- του Ρότζερ Ντόναλντσον.
Ώσπου έφτασε στην κορυφή της καριέρας του- 1990- με τη δική του ταινία «Χορεύοντας με τους λύκους», που σάρωσε και τα Όσκαρ- επτά, μεταξύ των οποίων Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας, που είχε να κερδίσει ταινία γουέστερν από το 1931. Από τότε, όμως, δεν κατάφερε να πάει πιο πέρα.
Αντίθετα, αρχίζει μια πτωτική πορεία της καριέρας του - που παράλληλα αποτελεί μια απάντηση σε όσους λένε ότι τα Όσκαρ εξαργυρώνονται με μια λαμπρή καριέρα.
Στο «Ο κ. Κανένας» υποδύεται έναν αξιαγάπητο αλλά αποτυχημένο άντρα, που όλη μέρα πίνει μπίρες και η ζωή του απλά κυλά και τον προσπερνά. Μοναδικό φως στη ζωή του, η πρόωρα ανεπτυγμένη 12χρονη κόρη του (Μάντελιν Κάρολ) που στέκει ισάξια, ερμηνευτικά, δίπλα στον Κόστνερ.
Ένα κορίτσι που ουσιαστικά φροντίζει και τους δυο τους από τότε που τους παράτησε η μάνα της για να κάνει καριέρα τραγουδίστριας. Αυτή τον ξυπνάει για να πάει στη δουλειά του- και εκείνη στο σχολείο της!- αυτή τον... ταΐζει και τον ντύνει, αυτή του λέει - στην αρχή της ταινίας- ότι έχει κοινωνική υποχρέωση να πάει να ψηφίσει στις προεδρικές εκλογές, αν και ο ίδιος ούτε καν ξέρει ποιοι είναι υποψήφιοι.
Κλείνουν, λοιπόν, ραντεβού, για μετά τη δουλειά του έξω από εκλογικό κέντρο για να ψηφίσει, αυτόν τον απολύουν, μεθάει και ξεχνάει να πάει να ψηφίσει, η μικρή πάει να κάνει μια απατεωνιά- να ρίξει την ψήφο του πατέρα της στην κάλπη- αλ λά δεν τα καταφέρνει. Την άλλη μέρα όμως νέος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει εκλεγεί, καθώς η μάχη κρίνεται για μία ψήφο- αυτήν του πατέρα της, καθώς έμεινε το απόκομμα της ψήφου του που η κόρη του πήγε να ρίξει...
Και να τα κανάλια και να οι δύο υποψήφιοι, των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών, που πέφτουν πάνω τους και τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια και ο «κύριος κανένας» γίνεται το πρόσωπο της ημέρας, ο άνθρωπος που με την ψήφο του θα βγάλει πρόεδρο, ο άνθρωπος που θα βγάλει τον επόμενο πλανητάρχη!
Η σεναριακή ιδέα- και η ανάπτυξή της- είναι σούπερ και μοναδική, μια σαρκαστική και ειρωνική «ματιά» στη δύναμη της ψήφου. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Μάικλ Τζόσουα Στερν, κάνει ό,τι μπορεί για να αξιοποιήσει αυτό το σενάριο, δεν το φτηναίνει, το κρατάει σε ένα επίπεδο.
Αλλά εδώ χρειαζόταν σκηνοθέτης επιπέδου- Μπίλι Γουάιλντερ ή αδελφοί Κοέν, ας πούμε...- για να κάνει μιαν αδίστακτα καυστική σάτιρα... Υπάρχει όμως και ελληνικό ενδιαφέρον για την ταινία αυτήν, αφού στην παραγωγή της εμπλέκονται οι Πάρης Κασιδόκωστας- Τέρις Ντούγκας με την εταιρεία τους «1821».
Ο κ. Κανένας - Swing vote (2008)
Όταν λέμε «αυτός είναι ψυχούλα, αλλά ρεμάλι», εννοούμε συνήθως έναν τύπο που είναι έξω καρδιά, φιλότιμος, ευαίσθητος, αλλά είναι τόσο χύμα και ασυμμάζευτος που δεν μπορεί με τίποτα να κουμαντάρει τη ζωή του και, ως εκ τούτου, δεν μπορείς να του έχεις εμπιστοσύνη.
Ακριβώς όλα αυτά είναι ο Κέβιν Κόστνερ στο φιλμ «Ο κ. Κανένας» (Swing vote), του Μάικλ Τζόσουα Στερν. Και είναι αλήθεια πως ο 53χρονος Κόστνερ κάνει την καλύτερη εμφάνιση των τελευταίων χρόνων έπειτα από μια φθίνουσα πορεία της καριέρας του. Μιας καριέρας που από την αρχή ήταν «προβληματική», καθώς τον πρώτο μεγάλο ρόλο του στο σινεμά- στη «Μεγάλη ανατριχίλα» του Λόρενς Κάσνταν το ΄83- τον έκοψε ο σκηνοθέτης στο μοντάζ και στη συνέχεια κατάφερε να βγει από την αφάνεια παίζοντας στο «Αδιέξοδο»- ΄87- του Ρότζερ Ντόναλντσον.
Ώσπου έφτασε στην κορυφή της καριέρας του- 1990- με τη δική του ταινία «Χορεύοντας με τους λύκους», που σάρωσε και τα Όσκαρ- επτά, μεταξύ των οποίων Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας, που είχε να κερδίσει ταινία γουέστερν από το 1931. Από τότε, όμως, δεν κατάφερε να πάει πιο πέρα.
Αντίθετα, αρχίζει μια πτωτική πορεία της καριέρας του - που παράλληλα αποτελεί μια απάντηση σε όσους λένε ότι τα Όσκαρ εξαργυρώνονται με μια λαμπρή καριέρα.
Στο «Ο κ. Κανένας» υποδύεται έναν αξιαγάπητο αλλά αποτυχημένο άντρα, που όλη μέρα πίνει μπίρες και η ζωή του απλά κυλά και τον προσπερνά. Μοναδικό φως στη ζωή του, η πρόωρα ανεπτυγμένη 12χρονη κόρη του (Μάντελιν Κάρολ) που στέκει ισάξια, ερμηνευτικά, δίπλα στον Κόστνερ.
Ένα κορίτσι που ουσιαστικά φροντίζει και τους δυο τους από τότε που τους παράτησε η μάνα της για να κάνει καριέρα τραγουδίστριας. Αυτή τον ξυπνάει για να πάει στη δουλειά του- και εκείνη στο σχολείο της!- αυτή τον... ταΐζει και τον ντύνει, αυτή του λέει - στην αρχή της ταινίας- ότι έχει κοινωνική υποχρέωση να πάει να ψηφίσει στις προεδρικές εκλογές, αν και ο ίδιος ούτε καν ξέρει ποιοι είναι υποψήφιοι.
Κλείνουν, λοιπόν, ραντεβού, για μετά τη δουλειά του έξω από εκλογικό κέντρο για να ψηφίσει, αυτόν τον απολύουν, μεθάει και ξεχνάει να πάει να ψηφίσει, η μικρή πάει να κάνει μια απατεωνιά- να ρίξει την ψήφο του πατέρα της στην κάλπη- αλ λά δεν τα καταφέρνει. Την άλλη μέρα όμως νέος πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει εκλεγεί, καθώς η μάχη κρίνεται για μία ψήφο- αυτήν του πατέρα της, καθώς έμεινε το απόκομμα της ψήφου του που η κόρη του πήγε να ρίξει...
Και να τα κανάλια και να οι δύο υποψήφιοι, των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικανών, που πέφτουν πάνω τους και τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια και ο «κύριος κανένας» γίνεται το πρόσωπο της ημέρας, ο άνθρωπος που με την ψήφο του θα βγάλει πρόεδρο, ο άνθρωπος που θα βγάλει τον επόμενο πλανητάρχη!
Η σεναριακή ιδέα- και η ανάπτυξή της- είναι σούπερ και μοναδική, μια σαρκαστική και ειρωνική «ματιά» στη δύναμη της ψήφου. Ο σκηνοθέτης της ταινίας, ο Μάικλ Τζόσουα Στερν, κάνει ό,τι μπορεί για να αξιοποιήσει αυτό το σενάριο, δεν το φτηναίνει, το κρατάει σε ένα επίπεδο.
Αλλά εδώ χρειαζόταν σκηνοθέτης επιπέδου- Μπίλι Γουάιλντερ ή αδελφοί Κοέν, ας πούμε...- για να κάνει μιαν αδίστακτα καυστική σάτιρα... Υπάρχει όμως και ελληνικό ενδιαφέρον για την ταινία αυτήν, αφού στην παραγωγή της εμπλέκονται οι Πάρης Κασιδόκωστας- Τέρις Ντούγκας με την εταιρεία τους «1821».
