Ο Haydn σε ελάσσονα κλίμακα.

[Prince]

Ορμώμενος από ένα χαρακτηρισμό ενός μέλους κάποιου άλλου φόρουμ, όπου χαρακτήρισε τον Haydn ως "χαζοχαρούμενο" (!), αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το θέμα, προκειμένου να εστιάσω στην ουσία της μουσικής αλλά και του χαρακτήρα που έκρυβε πίσω ή πέρα από τις γρήγορες και χαρούμενες κινήσεις των περισσοτέρων έργων του ο μέγιστος αυτός των συνθετών.
Είναι αλήθεια ότι στην Κλασσική περίοδο, οι περισσότεροι συνθέτες, εξαρτώμενοι από τους πλούσιους/ηγεμόνες χρηματοδότες τους, έπρεπε να φροντίζουν να δημιουργούν ευχάριστη μουσική. Ως εκ τούτου, οψέποτε έπρεπε να συνθέσουν κάτι σε ελάσσονα κλίμακα, τούτο αποτελούσε μείζον μουσικό ζήτημα στο συνολικό έργο τους. Αν για τον Mozart η σολ ελάσσονα ήταν η πλέον χαρακτηριστική του ελάσσονα κλίμακα και για τον Beethoven η ντο ελάσσονα, για τον Haydn υπήρξε η φα ελάσσονα, αν και, ως ιδιαίτερα πολυγραφότατος, έγραψε εξαίρετα έργα και σε άλλες ελάσσονες κλίμακες.
Τα πλέον σπουδαία έργα του στην εν λόγω κλίμακα είναι: Οι απαράμιλλες Παραλλάγες για Φορτεπιάνο, Hob.XVI.:6, η σημαίνουσα Συμφωνία νο. 49 (γνωστή και με των επωνυμία "La Passione"), το εκπληκτικό Κουαρτέτο Εγχόρδων Op. 20, no 5 και, βέβαια η τρομακτική 4η Σονάτα από τους Επτά Λόγους του Ιησού στο Σταυρό (ένα έργο, το οποίο ο συνθέτης το θεωρούσε ως το σημαντικότερό του και για το οποίο θα πρέπει να του αφιερώσω σχεδόν όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, ως το πλέον σχετικό έργο αλλά και ως ένα πραγματικά μοναδικό από πολλές απόψεις έργο στην Ιστορία της Μουσικής!).
Πέρα, όμως, από τα ανωτέρω έργα, ο Haydn ξεχωρίζει στις εξαιρετικά αισθαντικές αργές κινήσεις του σε δύο από τις Σονάτες του για Πιανοφόρτε σε Φα Μείζονα (Hob. XVI:23 & Hob.XVI:47). Σε αμφότερες τις Σονάτες αυτές, οι αργές κινήσεις είναι σε φα ελάσσονα: στην δεύτερη Σονάτα, η αργή κίνηση αποτελέι την καρδιά και την ψυχή του όλου έργου καταδεικνύοντας την πλέον ευάλωτη πτυχή της ευαισθησίας και της αγωνίας του συνθέτη, ενώ στην πρώτη συνάνταμε μιά από τις ομορφότερες και πλέον εκλεπτισμένες στιγμές της αγάπης που είχε ο συνθέτης για τον άνθρωπο!
Ες αύριον, τα σπουδαία...
Pr.

 

[Prince]

Καθώς η Μεγάλη Εβδομάδα έχει αρχίσει, μουσικά το κατά τον Haydn "καλλίτερό του έργο" Οι Επτά Λόγοι του Σωτήρα μας στο Σταυρό (The Seven Last Words of our Saviour on the Cross) αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό έργο που μπόρεσε μουσικά να πλησιάσει το νόημα αλλά και τις πολύ σημαντικές πτυχές που βαίνουν πέρα από το "Άγιο Πάθος".
Είναι ενδιαφέρον ότι το έργο προήλθε από μια παραγγελία καθαρά θρησκευτικού χαρακτήρα (από τον Επίσκοπο της Ισπανικής πόλης Cadiz). Καθόσον ο συνθέτης ήταν πιστός, αφιερώθηκε στο να παράγει ένα γνήσιο έργο που θα τιμούσε το σκοπό αλλά θα έκφραζε και τις πλέον εσωτερικές πτυχές του ψυχισμού του που βαίνουν πέρα από το θρησκευτικό του συναίσθημα αλλά μπορούν να σχετισθούν και με αυτό.
Λόγω του εξαιρετικά σοβαρού θέματος, ο Haydn δημιουργεί ένα εντελώς πρωτότυπο έργο, αποτελούμενο από Επτά Σονάτες, όλες σε αργή κίνηση (!), με μία εισαγωγή (και αυτή σε αργή κίνηση) και ένα σύντομο Presto για το τέλος, το οποίο περιγράφει τον σεισμό (Il Terremoto), που ακολούθησε μετά τη σταύρωση. Επίσης, ο συνθέτης καταφεύγει σε μια "άλλη πρώτη" (ειδικά για την Κλασσική Περίοδο): το έργο, προκειμένου να επιτύχει το όπτιμουμ στο να υπηρετήσει τα μέγιστα τον σοβαρό σκοπό του, κινείται ελεύθερα σε εννέα διαφορετικές τονικότητες, πέντε ελάσσονες και τέσσερις μείζονες (εναλλάσοντας μια ελάσσονα με μία μείζονα). Ακόμη πιο τολμηρό εγχείρημα: το έργο ξεκινά σε ρε ελάσσονα και τελειώνει σε ντο ελάσσονα!
Το έργο, αρχικά, γράφτηκε για ορχήστρα από δύο φλάουτα, όμποε, φαγκότα, τεσσέρα γαλλικά κόρνα, έγχορδα καθώς και δύο τρομπέτες και τίμπανα (μόνον για τον "σεισμό"). Λόγω, της μεγάλης σημάσίας του έργου και της αγάπης του συνθέτη για αυτό, ο Haydn το μετέγραψε για Κουαρτέτο Εγχόρδων, προκειμένου το έργο να βρει μια ακόμα πιο απόλυτη μουσική προσέγγιση. Αργότερα, ο συνθέτης δημιούργησε και μια χορωδιακή εκδοχή του έργου, ενώ, τέλος, ενέκρινε ακόμη και μια πιανιστική μεταγραφή του!
Προσωπικά, προτιμώ κατά πολύ την μορφή του έργου σε Κουαρτέτο Εγχόρδων και η ηχογράφηση με το Prazak Quartet ( σε Praga, σε μια εντυπωσιακή παραγωγή σε SACD) είναι μάκραν η πλέον πειστική (ειδικά παιγμένη σε ένα Hi end σύστημα).
Πλείονα...αύριο.
Pr.

 

[Kotsidis John]

Ευχαριστουμε για το ομορφο κειμενο!
Περιμενουμε κι αλλα πολλα με αγαπη!

 

[Dimifoot]

Αγαπητέ @Prince να σε ευχαριστήσω και εγω για τα ενδιαφέροντα κείμενα. Συνέχισε έτσι.

Θα ήθελες να βάζεις και φωτό απο τα άλμπουμ που προτείνεις για να πάρει και λίγο χρώμα η σελίδα;

 

[dionisp]

Έχεις δίκιο φίλε @Prince πως ο Haydn είναι λίγο παραγκωνισμένος. Προσωπικά πιστεύω ότι σε αυτό παίζει ρόλο και το τεράστιο μέγεθος του έργου του που τον κάνει λίγο δυσπρόσιτο.

Δεν βρήκα στο tidal την ηχογράφηση που προτείνεις και το άκουσα στην ορχηστρική του έκδοση από Harnoncourt. Αφού φαίνεται πως έχεις εντρυφήσει, θα πρότεινες κάποια εκτέλεση από τις παρακάτω; (δεν υπάρχει χρόνος να τις ακούσω όλες)

 

[vastsar]

Συγχαρητηρια Prince. Θελουμε τετοιες περιγραφες. Τετοια μηνυμτα τα κανω copy-paste σε ειδικους φακελους για να τα βρισκω ευκολα οταν τα χρειαζομαι.

 

[musicfanatic]

Ο αγαπημένος μου συνθέτης.
Στο ξεκίνημα μου σαν ακροατής κλασικής μουσικής, ο φίλος μου ο Θωμάς πριν 30 χρόνια περίπου, μου πρότεινε το περιοδικό Classic CD. Το πρώτο τεύχος που αγόρασα ήταν το issue 59, το οποίο -όπως άλλωστε κάθε τεύχος του περιοδικού-είχε ένα demo CD.
Το συγκεκριμένο CD είχε τον τίτλο Hear 6 great symphonists και το πρώτο κομμάτι του CD ήταν το δεύτερο μέρος της συμφωνίας No34 in D minor του Haydn (The Academy of Ancient Music/Hogwood). Ε λοιπόν, αυτό ήταν. Ο Haydn έγινε από τότε ο αγαπημένος μου συνθέτης και από τότε "κόλλησα" και με την κλασική μουσική....

 

[costas EAR]

Θα ήθελες να βάζεις και φωτό απο τα άλμπουμ που προτείνεις για να πάρει και λίγο χρώμα η σελίδα;

Προσωπικά θα ήθελα να βάζεις λινκ από τινταλ ή σποτιφαϊ, ώστε να έχουμε διαθέσιμους να ακούμε αυτούς τους δίσκους στους οποίους αναφέρεσαι.
Έστω την καλύτερη για σένα εκτέλεση, που είναι στις στριμινγκ υπηρεσίες διαθέσιμη.

πριν 30 χρόνια περίπου, μου πρότεινε το περιοδικό Classic CD. Το πρώτο τεύχος που αγόρασα ήταν το issue 59

Έχω σημαντική συλλογή από δίσκους του classic CD. Τα έπαιρνα ανελλιπώς εκείνη την εποχή, και ήταν σημαντικές οι πληροφορίες που διάβαζα για διάφορους συνθέτες και έργα.

Εξαιρετικό περιοδικό...

 

[Prince]

Domifoot, από όσο μπόρεσες να καταλάβεις, είμαι συλλέκτης CD/SACD/Blu-ray και άνθρωπος του λόγου, όχι του "χρώματος". Μέσα από τα κέιμενα μου, μπορεί κανείς να βρει όλα όσα είναι απαραίτητα. Άλλωστε, τα κείμενα μου αποτελούν περισσότερο τροφή για σκέψη παρά έτοιμη τροφή. Εξάλλου, ίσως, είμαι από τους ελάχιστους που ουδόλως ενδιαφέρονται για το streaming (Tidal, Spotify, Qobuz etc.). Πολλές από τις εκτλέσεις που αναφέρω μπορεί να μην είναι διαθέσιμες στους ανωτέρω παρόχους, καθόσον είτε είναι παλαιότερες ηχογραφήσεις ή ειδικές παραγωγές (audiophile, limited editions κλπ.)
Dionisp, ως πάνω από 40 έτη συλλέκτης, μπορω να σου αναφέρω σε ποιές εκτέλεσεις έχω καταλήξει μετά από ουκ ολίγες ακροάσεις του έργου και στις τέσσερις μορφές του. Αυτό δεν σημαίνει ότι, υποχρεωτικά, μπορεί να βρει σύμφωνο οιοδήποτε άλλο ακροατή, συλλέκτη ή γενικά ενδιαφερόμενο για την Κλασσίκη Μουσική. Όπως προσφυώς είχε αναφέρει παλαιός συλλέκτης "είναι πιο ενδιαφέρον να ψάχνεις από το να βρίσκεις"!
Ως εκ τουτού, σου παραθέτω που έχω καταλήξει εγώ και, ίσως, κάποια μέρα οι δρόμοι μας μπορεί να συναντηθούν:
Keyboard Version:
Clavichord: Aapo Hakkinen (Alba)
Pianoforte: Jaroslav Tuma (Praga/SACD format) & R. Brautigam (BIS)
Tangent Piano: Alexei Lubimov (Zig Zag)
Grand Piano: Nicolas Stavy (BIS/SACD format)

String Quartet Version:
Prazak Quartet (Praga/SACD format) (μακράν η πλέον αισθαντική, πειστική και εντυπωσιακή παραγωγή)
Klenke Quartet (Berlin Classics) second option
Talich Quartet (La Dolce Volta) " "

Orchestral Version ( the original one):
J. Storgards (Ondine)
Bruno Weil (ARS Produktion/SACD format) (audiophile performance)
Paul Angerer (Claves)

Choral Version:
N. Harnoncourt (Teldec)
Janos Ferencsik (Hungaroton) (a Classic one)
Laurence Equilbey (Naive)

Αργότερα, πλείονα για τους "Επτά Τελευταίους Λόγους"
Pr.

 

[costas EAR]

είμαι από τους ελάχιστους που ουδόλως ενδιαφέρονται για το streaming (Tidal, Spotify, Qobuz etc.).

Αν κάποιος αναγνώστης του θρεντ βρίσκει ανάλογες στριμινγκ παραπομπές, παρακαλείται να ανεβάσει λινκ, εφόσον ο νηματοθέτης δεν ασχολείται με τις υπηρεσίες στριμινγκ.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

 

[dionisp]

Όπως προσφυώς είχε αναφέρει παλαιός συλλέκτης "είναι πιο ενδιαφέρον να ψάχνεις από το να βρίσκεις"!

Συμφωνώ αλλά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για αυτό. Το να ακούσω 2-3 εκτελέσεις "προτεινόμενες" από κάποιον είναι για εμένα ένα υποκατάστατο ανακάλυψης . Είναι δύσκολο να ακούσω 30-40 εκτελέσεις από κάποιο έργο και μάλιστα με τη δέουσα προσοχή.

Υπό αυτό το πρίσμα ευχαριστώ για τις προτάσεις. Τον Harnocourt τον άκουσα το πρωί, θα διαλέξω και μια από κάθε μεταγραφή και θα είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου!

ΥΓ. Νομίζω ότι υπάρχουν αρκετοί φίλοι που παίρνουν έρεισμα από προτάσεις ηχογραφήσεων άρα θα πρότεινα να τις περιλαμβάνεις στα κείμενά σου. Δεν θα σου πάρει κανείς το κεφάλι αν σε κάποιον δεν αρέσει κάτι. Προσωπικές σου προτάσεις είναι.

 

[Dimifoot]

είμαι συλλέκτης CD/SACD/Blu-ray και άνθρωπος του λόγου, όχι του "χρώματος". Μέσα από τα κέιμενα μου, μπορεί κανείς να βρει όλα όσα είναι απαραίτητα.

Κανένα πρόβλημα, όπως αισθάνεσαι καλύτερα.

 

[costas EAR]

Κανένα πρόβλημα, όπως αισθάνεσαι καλύτερα.

Αν μας δανείσει για λίγο και τα SACD/BDA να αισθανθούμε και μεις καλύτερα;

 

[stavros_k]

Orchestral Version ( the original one):
J. Storgards (Ondine)

Haydn: Paris Symphonies
Bruno Weil, Tafelmusik

Part. 1: Symphonies 82-84



Part 2: Symphonies 85-87

 

[Prince]

Συμφωνώ αλλά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για αυτό. Το να ακούσω 2-3 εκτελέσεις "προτεινόμενες" από κάποιον είναι για εμένα ένα υποκατάστατο ανακάλυψης . Είναι δύσκολο να ακούσω 30-40 εκτελέσεις από κάποιο έργο και μάλιστα με τη δέουσα προσοχή.

Υπό αυτό το πρίσμα ευχαριστώ για τις προτάσεις. Τον Harnocourt τον άκουσα το πρωί, θα διαλέξω και μια από κάθε μεταγραφή και θα είμαι πολύ ευχαριστημένος με τον εαυτό μου!

ΥΓ. Νομίζω ότι υπάρχουν αρκετοί φίλοι που παίρνουν έρεισμα από προτάσεις ηχογραφήσεων άρα θα πρότεινα να τις περιλαμβάνεις στα κείμενά σου. Δεν θα σου πάρει κανείς το κεφάλι αν σε κάποιον δεν αρέσει κάτι. Προσωπικές σου προτάσεις είναι.

Dionisp το ζήτημα είναι να ψάχνεις σε βάθος χρόνου και όχι να καταφεύγεις σε "υποκατάστατα ανακάλυψης". Και φυσικά δεν θα χρειασθούν 30-40 εκτελέσεις ειδικά αυτού του έργου, το οποίο ήκιστα έχει προβληθεί σε κάθε μορφή του. Εξάλλου, φυσικά και δεν υφίσταται ζήτημα να μου "πάρει κανείς το κεφάλι" αν δεν συμφωνήσει με τις προτάσεις μου. Το πρόβλημα πρωτίστως εστιάζεται στο να παρεξηγήσει αυτό που προσπαθώ να πω και καταλήξει σε αλλότρια συμπεράσματα, ενίοτε καθοριστικά για τον συνθέτη ή το συγκεκριμένο έργο ή και τα δύο...δυστυχώς.
Pr.

Orchestral Version ( the original one):
J. Storgards (Ondine)

Haydn: Paris Symphonies
Bruno Weil, Tafelmusik

Part. 1: Symphonies 82-84



Part 2: Symphonies 85-87

O Storgards είναι στο θέμα μας (Οι Επτά Τελευταίοι Λόγοι). Ο Bruno Weil στις Συμφωνίες του Παρισιού (σε SONY) είναι εκτός θέματος, καθόσον, πέραν των άλλων, είναι όλες σε μείζονες κλίμακες πλην της νο. 83 (σε σολ ελάσσονα) η οποία μπορεί να μας απασχολήσει στο προσεχές μέλλον

 

[Prince]

Οι Επτά Τελευταίοι Λόγοι του Σωτήρα μας στο Σταυρό, όσον αφορά τη φόρμα του, αποτελείται από εννέα κινήσεις, όλες σε μορφή Σονάτας (Sonata Form). O Haydn ήταν εκείνος που έφερε αυτή την φόρμα στην τελική της μορφή (O C.P.E. Bach είχε κάνει τα πρώτα σημαντικά βήματα). Η Sonata form αποτελεί, κατά τεκμήριο, την πλέον σημαντική επινόηση αλλά και εξέλιξη στην Κλασσική Μουσική, καθόσον είσαγει τη βάση της σχετιζόμενης συνύπαρξης δύο θεμάτων (εάν το πρώτο θέμα είναι στη μείζονα κλίμακα, το δεύτερο θα πρέπει να είναι στη δεσπόζουσα, ενώ, εάν είναι στην ελάσσονα, το δεύτερο θέμα θα πρέπει να είναι στη σχετική μείζονα). Το πλέον σημαντικό στοιχείο είναι το πως εξελίσσεται η εν λόγω φόρμα.
Συνήθως, υπάρχει μια σύντομη Εισαγωγή, στη συνέχεια η Έκθεση των δύο θεμάτων (Exposition), ακολουθούμενη από το πιο σημαίνον τμήμα της φόρμας, την Επεξέργασια (Development), όπου ο συνθέτης έχει τη δυνατότητα (και κυρίως την ελευθερία) να δουλέψει τα δύο θέματα όπως θέλει (όπου οι μετατροπίες δίνουν και πέρνουν), οδηγώντας, σρκετές φορές, σε αυτό που ορισμένοι μουσικολόγοι το αποκαλούσαν "το χάος". Στη συνέχεια, έρχεται η Επανάληψη (Recapitulation), όπου τα δύο θέματα επιστρέφουν, αυτή τη φορά, όμως, και τα δύο στην ίδια (αρχική) τονικότητα, καταλήγοντας στην "Ουρά" (Coda), όπου, ο συνθέτης έχει την δυνατότητα να προβεί σε μια περαιτέρω σύντομη (ή μη) Επεξεργασία του/των θέματος/των (Ο Beethoven είχε ιδιαίτερη ικανότητα να το "παρακάνει" ενίοτε: βλ. πχ. το Φινάλε τη 5ης Συμφωνίας και λιγότερο της Όγδοης).
Ο Haydn στους "Επτά Λόγους" χρησιμοποιεί τη φόρμα της Σονατάς, δίνοντας τη μικρότερη δυνατή έμφαση στην Επεξεργασία και, αντίθετα, τονίζοντας και δουλεύοντας με εξαιρετική μαεστρία την Έκθεση και κυρίως την Επανάληψη και την Coda, η οποία καθίσταται μοναδική στη χρήση της, καθώς ο συνθέτης φροντίζει να κορυφώσει την ολοκλήρωση του μηνύματος του κάθε Λόγου σαν να ήταν οι τελευταίες φράσεις ενός σπουδαίου κηρύγματος. Δεν θα ήταν παρατραβηγμένο να θεωρήσουμε ότι η κατάληξη (Coda) κάθε Σονάτας, κατά τρόπο λίαν συγκινητικό, εκφράζει την αναζήτηση για συμφιλίωση και την αγάπη του ανθρώπου!
Ως εκ τούτου, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι η κάθε μία απο τις Επτά Σονάτες (που αναφέρονται στους Επτά Λόγους) αποτελεί ένα άκρως βαθυστόχαστο μουσικό κήρυγμα, τόσο από την σοβαρότητα της φόρμας όσο και από το θέμα του έργου.
Ες αύριον η άναλυση (ή αρχή αυτής) της κάθε Σονάτας...
Pr.

 

[Dimifoot]

Σε πολυκάναλα SACD έχουν βγει τα εξής



Λεω να τσιμπήσω τον Weil και τον Stavy

@Prince συμφωνείς;

 

[Prince]

Σε πολυκάναλα SACD έχουν βγει τα εξής

View attachment 161634 View attachment 161635 View attachment 161636 View attachment 161637 View attachment 161638
View attachment 161639
Λεω να τσιμπήσω τον Weil και τον Stavy

@Prince συμφωνείς;

Όταν λες "να τσιμπήσω", εννοείς να τα αγοράσεις? Ευελπιστώ ότι έχεις SACD player. Αλλέως πως, δεν έχει νόημα. Ως προς το τι να "τσιμπησεις", πρωτίστως πρέπει να πάρεις το Prazak Quartet (το κάτω εξώφυλλο με το κόκκινο φόντο). Ο Weil και ο Stavy, όπως έγραψα, είναι ΟΚ (Ο Weil ως audiophile product κυρίως και ο Stavy ως η μόνη SACD ηχογράφηση για Grand Piano). Αξίζει πιο πολύ και ο J. Tuma, τουλάχιστον ως μια πλέον αξιόπιστη ηχογράφηση σε θαυμάσιο Φορτεπιάνο (το δευτερο έξωφυλλο από τα αριστέρα). By the way, εάν πρόκειται να τα αγοράσεις, που τα βρήκες διαθέσιμα?

 

[Dimifoot]

Όταν λες "να τσιμπήσω", εννοείς να τα αγοράσεις? Ευελπιστώ ότι έχεις SACD player.

Ναι, και στις δυο ερωτήσεις.

Ως προς το τι να "τσιμπησεις", πρωτίστως πρέπει να πάρεις το Prazak Quartet (το κάτω εξώφυλλο με το κόκκινο φόντο). Ο Weil και ο Stavy, όπως έγραψα, είναι ΟΚ (Ο Weil ως audiophile product κυρίως και ο Stavy ως η μόνη SACD ηχογράφηση για Grand Piano). Αξίζει πιο πολύ και ο J. Tuma, τουλάχιστον ως μια πλέον αξιόπιστη ηχογράφηση σε θαυμάσιο Φορτεπιάνο (το δευτερο έξωφυλλο από τα αριστέρα).

Διάλεξα τις πιο γνωστές εταιρίες, και το Grand Piano αντί του fortepiano. Δεν προτιμώ τα αυθεντικά όργανα, αν και εχω εκατοντάδες τιτλους.

Τωρα μου έβαλες ιδέες. Μάλλον θα τα ακούσω σε stream και θα αποφασισω, αλλά θα πάρω σοβαρά υπόψιν μου τις συμβουλές.

Θα τα βρω σίγουρα, εχω πολλές πηγές. Θα ενημερώσω.

 

[Prince]

Ναι, και στις δυο ερωτήσεις.

Διάλεξα τις πιο γνωστές εταιρίες, και το Grand Piano αντί του fortepiano. Δεν προτιμώ τα αυθεντικά όργανα, αν και εχω εκατοντάδες τιτλους.

Τωρα μου έβαλες ιδέες. Μάλλον θα τα ακούσω σε stream και θα αποφασισω, αλλά θα πάρω σοβαρά υπόψιν μου τις συμβουλές.

Θα τα βρω σίγουρα, εχω πολλές πηγές. Θα ενημερώσω.

Υπόψη ότι ο Stavy δεν παίζει καμία επανάληψη (οι οποίες είναι απαραίτητες ειδικά σε αυτό το έργο, προκειμένου να εμπεδωθεί το μήνυμα του κάθε Λόγου. Αλλέως πως, η εκτέλεση φαίνεται πιο πολύ ως... "ανάγνωση"). Ο Tuma παίζει σχεδόν όλες τις επαναλήψεις και η ερμηνεία του καθίσταται πολύ πιο πειστική και αισθαντική. Λάβε, επίσης, υπόψη σου ότι το Φορτεπιάνο που χρησιμοποιεί δεν ακούγεται τόσο "παλαιό" (είναι ένα εξαιρετικό Anton Walter).