Ορμώμενος από ένα χαρακτηρισμό ενός μέλους κάποιου άλλου φόρουμ, όπου χαρακτήρισε τον Haydn ως "χαζοχαρούμενο" (!), αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το θέμα, προκειμένου να εστιάσω στην ουσία της μουσικής αλλά και του χαρακτήρα που έκρυβε πίσω ή πέρα από τις γρήγορες και χαρούμενες κινήσεις των περισσοτέρων έργων του ο μέγιστος αυτός των συνθετών.
Είναι αλήθεια ότι στην Κλασσική περίοδο, οι περισσότεροι συνθέτες, εξαρτώμενοι από τους πλούσιους/ηγεμόνες χρηματοδότες τους, έπρεπε να φροντίζουν να δημιουργούν ευχάριστη μουσική. Ως εκ τούτου, οψέποτε έπρεπε να συνθέσουν κάτι σε ελάσσονα κλίμακα, τούτο αποτελούσε μείζον μουσικό ζήτημα στο συνολικό έργο τους. Αν για τον Mozart η σολ ελάσσονα ήταν η πλέον χαρακτηριστική του ελάσσονα κλίμακα και για τον Beethoven η ντο ελάσσονα, για τον Haydn υπήρξε η φα ελάσσονα, αν και, ως ιδιαίτερα πολυγραφότατος, έγραψε εξαίρετα έργα και σε άλλες ελάσσονες κλίμακες.
Τα πλέον σπουδαία έργα του στην εν λόγω κλίμακα είναι: Οι απαράμιλλες Παραλλάγες για Φορτεπιάνο, Hob.XVI.:6, η σημαίνουσα Συμφωνία νο. 49 (γνωστή και με των επωνυμία "La Passione"), το εκπληκτικό Κουαρτέτο Εγχόρδων Op. 20, no 5 και, βέβαια η τρομακτική 4η Σονάτα από τους Επτά Λόγους του Ιησού στο Σταυρό (ένα έργο, το οποίο ο συνθέτης το θεωρούσε ως το σημαντικότερό του και για το οποίο θα πρέπει να του αφιερώσω σχεδόν όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, ως το πλέον σχετικό έργο αλλά και ως ένα πραγματικά μοναδικό από πολλές απόψεις έργο στην Ιστορία της Μουσικής!).
Πέρα, όμως, από τα ανωτέρω έργα, ο Haydn ξεχωρίζει στις εξαιρετικά αισθαντικές αργές κινήσεις του σε δύο από τις Σονάτες του για Πιανοφόρτε σε Φα Μείζονα (Hob. XVI:23 & Hob.XVI:47). Σε αμφότερες τις Σονάτες αυτές, οι αργές κινήσεις είναι σε φα ελάσσονα: στην δεύτερη Σονάτα, η αργή κίνηση αποτελέι την καρδιά και την ψυχή του όλου έργου καταδεικνύοντας την πλέον ευάλωτη πτυχή της ευαισθησίας και της αγωνίας του συνθέτη, ενώ στην πρώτη συνάνταμε μιά από τις ομορφότερες και πλέον εκλεπτισμένες στιγμές της αγάπης που είχε ο συνθέτης για τον άνθρωπο!
Ες αύριον, τα σπουδαία...
Pr.
Είναι αλήθεια ότι στην Κλασσική περίοδο, οι περισσότεροι συνθέτες, εξαρτώμενοι από τους πλούσιους/ηγεμόνες χρηματοδότες τους, έπρεπε να φροντίζουν να δημιουργούν ευχάριστη μουσική. Ως εκ τούτου, οψέποτε έπρεπε να συνθέσουν κάτι σε ελάσσονα κλίμακα, τούτο αποτελούσε μείζον μουσικό ζήτημα στο συνολικό έργο τους. Αν για τον Mozart η σολ ελάσσονα ήταν η πλέον χαρακτηριστική του ελάσσονα κλίμακα και για τον Beethoven η ντο ελάσσονα, για τον Haydn υπήρξε η φα ελάσσονα, αν και, ως ιδιαίτερα πολυγραφότατος, έγραψε εξαίρετα έργα και σε άλλες ελάσσονες κλίμακες.
Τα πλέον σπουδαία έργα του στην εν λόγω κλίμακα είναι: Οι απαράμιλλες Παραλλάγες για Φορτεπιάνο, Hob.XVI.:6, η σημαίνουσα Συμφωνία νο. 49 (γνωστή και με των επωνυμία "La Passione"), το εκπληκτικό Κουαρτέτο Εγχόρδων Op. 20, no 5 και, βέβαια η τρομακτική 4η Σονάτα από τους Επτά Λόγους του Ιησού στο Σταυρό (ένα έργο, το οποίο ο συνθέτης το θεωρούσε ως το σημαντικότερό του και για το οποίο θα πρέπει να του αφιερώσω σχεδόν όλη την Μεγάλη Εβδομάδα, ως το πλέον σχετικό έργο αλλά και ως ένα πραγματικά μοναδικό από πολλές απόψεις έργο στην Ιστορία της Μουσικής!).
Πέρα, όμως, από τα ανωτέρω έργα, ο Haydn ξεχωρίζει στις εξαιρετικά αισθαντικές αργές κινήσεις του σε δύο από τις Σονάτες του για Πιανοφόρτε σε Φα Μείζονα (Hob. XVI:23 & Hob.XVI:47). Σε αμφότερες τις Σονάτες αυτές, οι αργές κινήσεις είναι σε φα ελάσσονα: στην δεύτερη Σονάτα, η αργή κίνηση αποτελέι την καρδιά και την ψυχή του όλου έργου καταδεικνύοντας την πλέον ευάλωτη πτυχή της ευαισθησίας και της αγωνίας του συνθέτη, ενώ στην πρώτη συνάνταμε μιά από τις ομορφότερες και πλέον εκλεπτισμένες στιγμές της αγάπης που είχε ο συνθέτης για τον άνθρωπο!
Ες αύριον, τα σπουδαία...
Pr.