- Μηνύματα
- 16.679
- Reaction score
- 4.444
Υπάρχουν μερικά καλά κρυμμένα μυστικά στη μουσική που διατηρούν την αίγλη τους για πολλά χρόνια. Οπως αυτό των Waterboys, που εμφανίστηκαν την Κυριακή το βράδυ στο Gagarin, το οποίο γέμισε ασφυκτικά δίχως μάλιστα να έχει προηγηθεί ο γνωστός καταιγισμός των δελτίων Τύπου (και των επακόλουθων δημοσιευμάτων) που συνοδεύουν κάθε επικείμενη εκδήλωση. Προφανώς όταν κάτι αξίζει, θα «πάει», ανεξαρτήτως αν έτυχε ή όχι μεγάλης προβολής.
Την ίδια ώρα λοιπόν που οι δρόμοι στην Αθήνα ήταν άδειοι, Κυριακή βράδυ γαρ, στην οδό Λιοσίων (όπου βρίσκεται το Gagarin) είχαμε τράφικ. Και όταν οι περισσότεροι ξεκουράζονταν ήσυχοι στο σπίτι τους, στο club επικρατούσε πανικός. Ο λυρισμός των Waterboys και η ιρλανδική καταγωγή της μουσικής τους συνεπήρε το κοινό, που δεν ήθελε και πολλά για να ξεσηκωθεί. Ούτως ή άλλως ήξερε απ' έξω και ανακατωτά τους στίχους στα περισσότερα κομμάτια, που ύστερα από τόσα χρόνια έχουν ήδη γίνει κλασικά. Στην κορυφή της σκηνής στεκόταν η ψυχή του γκρουπ, ο Μάικ Σκοτ, που τραγουδούσε σπαρακτικά και με την ιδιότυπη χροιά της φωνής του το «Red Army Blues», το «Whole Of The Moon», το «Ficherman's Blues» και τα υπόλοιπα. Με το βιολί (σήμα κατετεθέν του εγγλέζικου γκρουπ) να χρωματίζει ηχητικά ακόμα πιο έντονα τη συναυλία.
Και όταν στο τέλος και παρά τον αποχαιρετισμό (με βαθιά υπόκλιση) των Waterboys, ο κόσμος συνέχιζε να ζητωκραυγάζει ενθουσιασμένος, το συγκρότημα δεν μπορούσε παρά να βγει για τρίτη φορά στη σκηνή ώστε να συνεχίσει για λίγο ακόμα το live του.
ΔΗΜ.ΚΑΝ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/04/2006
Την ίδια ώρα λοιπόν που οι δρόμοι στην Αθήνα ήταν άδειοι, Κυριακή βράδυ γαρ, στην οδό Λιοσίων (όπου βρίσκεται το Gagarin) είχαμε τράφικ. Και όταν οι περισσότεροι ξεκουράζονταν ήσυχοι στο σπίτι τους, στο club επικρατούσε πανικός. Ο λυρισμός των Waterboys και η ιρλανδική καταγωγή της μουσικής τους συνεπήρε το κοινό, που δεν ήθελε και πολλά για να ξεσηκωθεί. Ούτως ή άλλως ήξερε απ' έξω και ανακατωτά τους στίχους στα περισσότερα κομμάτια, που ύστερα από τόσα χρόνια έχουν ήδη γίνει κλασικά. Στην κορυφή της σκηνής στεκόταν η ψυχή του γκρουπ, ο Μάικ Σκοτ, που τραγουδούσε σπαρακτικά και με την ιδιότυπη χροιά της φωνής του το «Red Army Blues», το «Whole Of The Moon», το «Ficherman's Blues» και τα υπόλοιπα. Με το βιολί (σήμα κατετεθέν του εγγλέζικου γκρουπ) να χρωματίζει ηχητικά ακόμα πιο έντονα τη συναυλία.
Και όταν στο τέλος και παρά τον αποχαιρετισμό (με βαθιά υπόκλιση) των Waterboys, ο κόσμος συνέχιζε να ζητωκραυγάζει ενθουσιασμένος, το συγκρότημα δεν μπορούσε παρά να βγει για τρίτη φορά στη σκηνή ώστε να συνεχίσει για λίγο ακόμα το live του.
ΔΗΜ.ΚΑΝ.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 11/04/2006
