Σπιρτοκουτο

[supacoopa]

Σχετικα παλια κυκλοφορια, επεσε στα χερια μου μολις προχθες. Ειχα ακουσει πολλα αρνητικα και αλλα τοσα θετικα σχολια και ημουν βεβαιος πριν την δω οτι δεν θα ηταν αλλη μια τυπικη, αδιαφορη ελληνικη ταινιουλα. Ειχα δικιο.

Απο τα πρωτα λεπτα καταλαβα οτι "κατι αλλο" συμβαινει. Γυρισμενη σε ψηφιακο βιντεο, με καδραρισμα βγαλμενο απο reality show και εσκεμμενα αχρωμη και αφτιαχτη εικονα, επιτιθεται απο τα πρωτα λεπτα στην Αγια Ελληνικη Οικογενεια και την αποδομει πλανο-πλανο, ατακα-ατακα. Σε ενα μεσοαστικο σπιτι, μια ζεστη καλοκαιρινη μερα, γινομαστε σταδιακα μαρτυρες ενος πολέμου που ξεσπα μεταξυ των μελων μιας τυπικης, "αγαπημενης" φαμίλιας. Ο πατερας, ο οποιος εχει την συμπαθεια του σκηνοθετη απο την αρχη, προσπαθει να μην λειψει τιποτα στην οικογενεια του και κανει μεγαλα σχεδια για το μελλον. Δεν φαινεται ομως να εχει την συμπαρασταση των υπολοιπων, οι οποιοι του επιτιθενται σε καθε ευκαιρια βγαζοντας τα απωθημενα ετων, με πρωτη την γυναικα του. Βρισκεται ετσι απο "δεσμοφυλακας" των υπολοιπων κατηγορουμενος, για οσα κανει αλλα και οσα δεν εκανε. Αντιδρα με τον μονο τροπο που ξερει, κραυγαζοντας και βωμολοχοντας, για να εισπραξει ακομα μεγαλυτερη αντιδραση, ακομα δυνατοτερες κραυγες και χειροτερες βωμολοχιες. Σκηνη με σκηνη η κατασταση γινεται ολο και πιο ανυποφορη, καθως στο γαϊτανακι προστιθενται νεα προσωπα, τα οποια δυναμιτιζουν την κατασταση ολο και περισσοτερο, με τελικο αποτελεσμα την πληρη καταρευση της "κολωνας" του σπιτιου.

Ο σκηνοθετης Γιάννης Οικονομίδης δινει μια πραγματικα ωμη, δυνατη ταινια στην οποια η καθαρση δεν ερχεται ποτε. Η καμερα δεν βγαινει σχεδον ποτε εξω απο τους τεσσερεις τοιχους, ενω η ματια του ειναι απολυτα ρεαλιστικη αλλα οχι και επιφανειακη. Ο Ερρίκος Λίτσης στον ρολο του πατερα ειναι εξαιρετικος, ενω και οι υπολοιποι ηθοποιοι ειναι πολυ καλοι, με εξαιρεση την μητερα που μου φανηκε καπως κατωτερη των περιστασεων.

Οσοι την δουν απλα και μονο για "χαβαλε", καθως τετοιο βρισιδι δεν νομιζω να εχει ξανακουστει σε ελληνικη παραγωγη, θα κουραστουν στο τελευταιο ημιωρο που η ταινια γινεται πιο εσωστρεφης. Οι υπολοιποι θα στεναχωρηθουν, θα τσαντιστουν και θα αναρωτηθουν.

Παραγωγη: Strada Productions, 2003
Διαρκεια: 80'
Σκηνοθεσια: Γιάννης Οικονομίδης
Παιζουν: Eρρικος Λίτσης, Eλένη Kοκκίδου, K. Ξυκομηνός, Γ. Bουλγαράκης, I. Iβανούδη

DVD: Audiovisual
Letterbox 1.85:1
Dolby 5.1
Εξτρα: Τρέιλερ, βιογραφικό/φιλμογραφία του σκηνοθέτη, παρασκήνιο, κομμενες σκηνές, φωτογραφίες, κριτικές

 

[Stelios]

Την έχω δει 2 φορές......

την πρώρη φορά μόνος μου γέλαγα σαν χαζός επί 2 ώρες ασταμάτητα και την δεύτερη με ένα φιλαράκι να έχουμε πέσει στο πάτωμα και να κλαίμε από τα γέλια......

ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΓΕΛΙΟ όχι αστεία

 

[ΑΝΔΡΕΑΣ Κ.]

Καθε που διαβαζω ενα review και μεσα απο τις γραμμες του "αναγκαζομαι" να δω ενα προιον η μια ταινια, το θεωρω απολυτα επιτυχημενο.

Θεμιστοκλη, εχεις ταλεντο το ξερεις?

Δινε μας τροφη για σκεψη πιο συχνα

 

[Giovanni Dimitropoulos]

Το έχω δει από το πέρσυ την άνοιξη.
Οι πολλές φωνές με κούρασαν............
Κάποια στιγμή με έκαναν να γελάσω βέβαια!
Αλλά πολύ φωνή για το τίποτα............

Αυτό που μου έμεινε ήταν η αντίδραση του 3χρονου ανηψιού μου.
Βλέπαμε την ταινία και όταν έφθασε σπίτι,έκανα pause.
Τον παίρνω αγκαλιά, και όπως κάθεται στα πόδια μου πατάω το play.
Με το που άρχισε ο πρωταγωνιστής να γκαρίζει, ιδιαίτερα σε κάποια κοντινά πλάνα, ο μικρός Γιωργάκος (ο ανηψιός μου που λέγαμε....) βάζει τα κλάμματα νομίζοντας ότι τον μαλώνει!!!

Αυτό ήταν το ποιό χαρακτηριστικό που βρήκα στην ταινία.
Καλός ο ανατρεπτικός χαρακτήρας, αλλά κάπου υπάρχουν και όρια!

Μια ταινία καταλαβαίνω αν μου άρεσε, από το αν θέλω να την ξαναδώ.
Και μάλιστα όσο πιο σύντομα την ξαναδώ τόσο πιο πολύ μ' αρέσει.
Το "Σπιρτόκουτο" ΔΕΝ θα το ξαναδώ..........
(εδώ ίσα,ίσα άντεξα να το δω την πρώτη -και τελευταία όπως φαίνεται- φορά!!)

 

[supacoopa]

Αυτο που με κερδισε στο Σπιρτοκουτο ηταν ακριβως η διαφορετικοτητα του. Δεν εμοιαζε με καμμια αλλη ταινια και ιδιαιτερα με καμμια αλλη ελλληνικη ταινια. Δεν ξερω αν θα την ξαναδω στο αμεσο μελλον. Προσωπικα εχω δει πολλες ταινιες που μου αρεσαν αλλα δεν ξερω αν και ποτε θα τις ξαναδω, οπως τα Dancer In The Dark, Irreversible, Straw Dogs κα. Η αληθεια ειναι οτι οταν μια ταινια ειναι "ενοχλητικη" δυσκολα ξαναγυριζεις σε αυτην για μια δευτερη αναγνωση. Θεωρω το Σπιρτοκουτο ακρως ενοχλητικο, αλλα και σημαντικο, ειδικα αν λαβουμε υποψη μας οτι προκειται για μια εγχωρια παραγωγη.

Το περιεργο ειναι οτι μπορει εξισου καλα να λειτουργησει σε δυο τελειως διαφορετικα επιπεδα. Το μπινελικι που πεφτει συννεφο προκαλει (ηθελημενα πιστευω) γελιο, πολυ περισσοτερο απ'οσο κατι κωμωδιουλες τυπου safe sex. Ταυτοχρονα ομως "απο κατω" δουλευει κατι σημαντικο...