- Μηνύματα
- 25.053
- Reaction score
- 20.466
Μεγάλωσα σε μια μεταβατική εποχή -ομιλώ για το δεύτερο ήμισυ της 10ετίας του '70, όπου γύρω μου υπήρχαν δίσκοι που έφεραν το βάρος της ηλικίας και της φθοράς, όντας παιγμένοι με υψηλό βάρος ανάγνωσης κατά τη 10ετία του '60, κυρίως 45άρια, ενώ δίπλα τους ξεφύτρωναν καινούργιοι LP δίσκοι, που τους παίζαμε με νέας τεχνολογίας εξοπλισμό, την κλασική τριπλέτα της εποχής, πικάπ - ενισχυτής -ηχεία, και μάλιστα με κεφαλή ΜΜ.
Η πρακτική της εποχής, η οποία φαντάζομαι ισχύει έως σήμερα, επέβαλε τον εξοστρακισμό των φθαρμένων δίσκων με κάθε τρόπο, προβάλλοντας ως βασική δικαιολογία, ότι ένας φθαρμένος δίσκος φθείρει την ακίδα υπερβολικά γρήγορα. Πέραν αυτού, όπως και να το εξέταζε κανείς, εκείνα τα ταπεινά, ηρωικά δισκάκια που υπηρέτησαν τους τηνέητζερ των 60's φάνταζαν πολύ φτωχά, ήσαν πλέον υποδεή δίπλα στα απαστράπτοντα, σύγχρονης τεχνολογίας LP που είχαν από πίσω τους σοφιστικέ παραγωγή με πανάκριβο και πολύ υψηλής στάθμης εξοπλισμό. Αλλά το βασικό εμπόδιο για όλους ήταν η φθορά, όχι μόνον για το κόστος της, αυτό καθ' εαυτό, αλλά και διότι μια φθαρμένη ακίδα "μεταδίδει" τη νόσο, φθείρει γοργά τον καινούργιο δίσκο που θα κληθεί να παίξει. Τουλάχιστον έτσι έλεγαν.
Θέλοντας πάντα να παίζω ό,τι με ενδιέφερε και όχι μόνον ό,τι ήταν της μόδας και του συρμού - και αγορασμένο καινούργιο, κατέφυγα στη λύση της δεύτερης κεφαλής, μονταρισμένης σε άλλο κέλυφος, μιας και το Sanyo με το οποίο έπαιζα τότε, είχε βραχίονα σχήματος S με υποδοχή κελύφους τύπου IEC. Όμως, πάντα είχα μέσα μου την αμφιβολία. Πώς είναι δυνατόν να φθείρεται καταιγιστικά η ακίδα, αφού ούτως ή άλλως, ένα αυλάκι ανιχνεύει, κι ας έχει μέσα και στάχτη από τσιγάρο, και σκόνη, και δεν ξέρω τί άλλο. Η αλλοίωση του ήχου ήταν προφανώς ακουστή, αλλά η φθορά;
Ο μόνος λόγος που μπόρεσα να σκεφτώ, ήταν πως η φθορά λόγω παιξίμου με μεγάλο βάρος ανάγνωσης προκαλεί αποκόλληση ολόκληρων κομματιών από την επιφάνεια των πρανών, (αφού το PVC είναι υλικό που "ταξιδεύει", αφήνει μόρια ακόμη και στο γυμνό χέρι που θα πιάσει το δίσκο, χάλια υλικό δηλαδή), αφήνοντας στη θέση των κομματιών "λακκούβες" με κοφτερό χείλος, κάτι πάρα πολύ επίπονο για την ακίδα. Δηλαδή, για να καταλάβετε, φανταστείτε το αντίστοιχο στις ρόδες του αυτοκινήτου, όπου το ομαλό οδόστρωμα έχει στρογγυλά "σαμαράκια", ενώ το φθαρμένο ανάμεσα στα σαμάρια έχει νεροφαγώματα με οξείες ακμές.
Ισχύει όμως αυτό; Και πόσο μπορεί να χαμπαριάζει μια αδαμάντινη ακίδα από τέτοιες απότομες λακκούβες; Μήπως μας δούλευαν ψιλό γαζί όλα αυτά τα χρόνια; Ή μήπως πρόκειται για ακόμη μια υστερία τύπου "μην το πειράζεις, τζιζ", για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, πειράζει-δεν πειράζει;
Η πρακτική της εποχής, η οποία φαντάζομαι ισχύει έως σήμερα, επέβαλε τον εξοστρακισμό των φθαρμένων δίσκων με κάθε τρόπο, προβάλλοντας ως βασική δικαιολογία, ότι ένας φθαρμένος δίσκος φθείρει την ακίδα υπερβολικά γρήγορα. Πέραν αυτού, όπως και να το εξέταζε κανείς, εκείνα τα ταπεινά, ηρωικά δισκάκια που υπηρέτησαν τους τηνέητζερ των 60's φάνταζαν πολύ φτωχά, ήσαν πλέον υποδεή δίπλα στα απαστράπτοντα, σύγχρονης τεχνολογίας LP που είχαν από πίσω τους σοφιστικέ παραγωγή με πανάκριβο και πολύ υψηλής στάθμης εξοπλισμό. Αλλά το βασικό εμπόδιο για όλους ήταν η φθορά, όχι μόνον για το κόστος της, αυτό καθ' εαυτό, αλλά και διότι μια φθαρμένη ακίδα "μεταδίδει" τη νόσο, φθείρει γοργά τον καινούργιο δίσκο που θα κληθεί να παίξει. Τουλάχιστον έτσι έλεγαν.
Θέλοντας πάντα να παίζω ό,τι με ενδιέφερε και όχι μόνον ό,τι ήταν της μόδας και του συρμού - και αγορασμένο καινούργιο, κατέφυγα στη λύση της δεύτερης κεφαλής, μονταρισμένης σε άλλο κέλυφος, μιας και το Sanyo με το οποίο έπαιζα τότε, είχε βραχίονα σχήματος S με υποδοχή κελύφους τύπου IEC. Όμως, πάντα είχα μέσα μου την αμφιβολία. Πώς είναι δυνατόν να φθείρεται καταιγιστικά η ακίδα, αφού ούτως ή άλλως, ένα αυλάκι ανιχνεύει, κι ας έχει μέσα και στάχτη από τσιγάρο, και σκόνη, και δεν ξέρω τί άλλο. Η αλλοίωση του ήχου ήταν προφανώς ακουστή, αλλά η φθορά;
Ο μόνος λόγος που μπόρεσα να σκεφτώ, ήταν πως η φθορά λόγω παιξίμου με μεγάλο βάρος ανάγνωσης προκαλεί αποκόλληση ολόκληρων κομματιών από την επιφάνεια των πρανών, (αφού το PVC είναι υλικό που "ταξιδεύει", αφήνει μόρια ακόμη και στο γυμνό χέρι που θα πιάσει το δίσκο, χάλια υλικό δηλαδή), αφήνοντας στη θέση των κομματιών "λακκούβες" με κοφτερό χείλος, κάτι πάρα πολύ επίπονο για την ακίδα. Δηλαδή, για να καταλάβετε, φανταστείτε το αντίστοιχο στις ρόδες του αυτοκινήτου, όπου το ομαλό οδόστρωμα έχει στρογγυλά "σαμαράκια", ενώ το φθαρμένο ανάμεσα στα σαμάρια έχει νεροφαγώματα με οξείες ακμές.
Ισχύει όμως αυτό; Και πόσο μπορεί να χαμπαριάζει μια αδαμάντινη ακίδα από τέτοιες απότομες λακκούβες; Μήπως μας δούλευαν ψιλό γαζί όλα αυτά τα χρόνια; Ή μήπως πρόκειται για ακόμη μια υστερία τύπου "μην το πειράζεις, τζιζ", για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, πειράζει-δεν πειράζει;