Το συναίσθημα άργησε μια μέρα

[Costas Coyias]

Όταν, νεαρό παιδί, διάβαζα αναζητώντας το περίγραμμα και το σχήμα του παζλ της μουσικής μου με περικύκλωνε, δεν μπορούσα να χωνέψω τους εγκάθετους και το σιγοντάρισμα που έπεφτε βροχή. Δεν μπορούσα να ανθέξω με τίποτα τους αγέλαστους με τον τουπέ του -και καλά ντεμέκ- "προοδευτικού ροκ", ούτε την προτροπή του "πρέπει - οπωσδήποτε - να - έχεις - αυτόν - το - δίσκο". Αντιθέτως, μου έκαναν κλικ οι διεκδικητές, και βρήκα αυτό που αναζητούσα στο μονότονο ριφ της κιθάρας του Νάιλ Ρότζερς πάνω στο περίτεχνο μπάσο του Μπέρναρντ Έντουαρτς, στην ένταση του Μπόμπυ Γούμακ και του Τζέιμς Μπράουν, και στις κλίμακες του Ρόυ Άυερς, και στο ξένοιαστο χαμόγελο και την απλότητα του Τζόναθαν Ρίτσμαν. Από εκείνους κράτησα μοναχά καναδυό δίσκους του Πήτερ Χάμιλ. Αυτός ήταν δικός μου, δεν είχε καμιά σχέση μ' εκείνους.

... και μετά από πολλά χρόνια ήρθε αυτό, να συμπληρώσει ό,τι έλειπε...

[YOUTUBE]MCY5oeLVgYw[/YOUTUBE]

(O τύπος το ανέβασε στο youtube ρεμιξαρισμένο. Το αυθεντικό είναι εδώ.)

 

[chrisB]

.:444:

 

[Snow Whitty]

Josh Groban - You Raise Me Up


[youtube]jkZ6SmvXOEY&feature=fvw[/youtube]

 

[Fedra]

Απάντηση: Το συναίσθημα άργησε μια μέρα

Πες τα βρε Κώστα :607: Επιμένω σε αυτό που έχω υιοθετήσει χρόνια τώρα.....''Δεν ακούω μέσω των άλλων''

 

[wanda]

Απάντηση: Το συναίσθημα άργησε μια μέρα

Το συναίσθημα δεν άργησε μια μέρα...
Το συναίσθημα είναι συνεπές, δεν αργεί ποτέ...
Έρχεται πάντα προσκεκλημένο ή απρόσκλητο, εκούσια ή ακούσια, εθελοντικά ή καταδικαστικά ...

Αυτό που μπορεί να αργήσει, είναι το ... αίσθημα :126:,
από μία μέρα έως μια αιωνιότητα.
Το περιμένεις πάντα,
άλλοτε με υπομονή, άλλοτε με λαχτάρα, αλλά πάντα ευπρόσδεκτα και καρτερικά.

Και κει, στον απολογισμό της ζωής σου, έρχεται η μουσική να σου ξυπνήσει συναισθήματα, για τα αισθήματα που...
είτε ήρθαν και πέρασαν
είτε θα 'ρθουν και θα περάσουν
είτε δεν θα έρθουν ποτέ

... αλλά πάντα σου αφήνει εκείνη τη γλυκιά αίσθηση της προσμονής και της ελπίδας για την επόμενη μέρα ...



[YOUTUBE]<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/nP-H-EspsjI&hl=en&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/nP-H-EspsjI&hl=en&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>[/YOUTUBE]


Κώστα Κόγια ... τα σέβη μου!!!

 

[ΑΝΔΡΕΑΣ Κ.]

Απάντηση: Το συναίσθημα άργησε μια μέρα

Όταν, νεαρό παιδί, διάβαζα αναζητώντας το περίγραμμα και το σχήμα του παζλ της μουσικής μου με περικύκλωνε, δεν μπορούσα να χωνέψω τους εγκάθετους και το σιγοντάρισμα που έπεφτε βροχή. Δεν μπορούσα να ανθέξω με τίποτα τους αγέλαστους με τον τουπέ του -και καλά ντεμέκ- "προοδευτικού ροκ", ούτε την προτροπή του "πρέπει - οπωσδήποτε - να - έχεις - αυτόν - το - δίσκο". Αντιθέτως, μου έκαναν κλικ οι διεκδικητές, και βρήκα αυτό που αναζητούσα στο μονότονο ριφ της κιθάρας του Νάιλ Ρότζερς πάνω στο περίτεχνο μπάσο του Μπέρναρντ Έντουαρτς, στην ένταση του Μπόμπυ Γούμακ και του Τζέιμς Μπράουν, και στις κλίμακες του Ρόυ Άυερς, και στο ξένοιαστο χαμόγελο και την απλότητα του Τζόναθαν Ρίτσμαν. Από εκείνους κράτησα μοναχά καναδυό δίσκους του Πήτερ Χάμιλ. Αυτός ήταν δικός μου, δεν είχε καμιά σχέση μ' εκείνους.

... και μετά από πολλά χρόνια ήρθε αυτό, να συμπληρώσει ό,τι έλειπε...

[youtube]MCY5oeLVgYw[/youtube]

(O τύπος το ανέβασε στο youtube ρεμιξαρισμένο. Το αυθεντικό είναι εδώ.)

Υποθετω πως ποτε δεν θα ακολουθησες τον Αργυρη Ζηλο:144:
Παρεπιπτοντως, το κομματι ειναι υπεροχο.
Οπως και της Χριστινας...
Μου θυμισαν καποια περασματα απο Brian Eno που ακουγα
αρκετα χρονια πριν...

 

[Fedra]

Απάντηση: Το συναίσθημα άργησε μια μέρα

Oι μεγάλοι έρωτες της ζωής μου είναι δύο ο Henry Mancini και ο Εnnio Morricone με την μούσα του την Dell 'Orso-

 

[costas EAR]

Απάντηση: Το συναίσθημα άργησε μια μέρα

η απλότητα κι η παιδική ευθύτητα, το αντίπαλο στρατόπεδο της "φανφάρας", έχει τη θέση της στην έννοια της "κλασσικής" μουσικής, ή αλλιώς της "διαχρονικής" αξίας.

Αυτό για τον καθένα ηχεί διαφορετικά και θυμίζει διαφορετικά πράγματα, αλλά (σημαντικό) σε όλους κάτι έχει να υπεν-θυμίσει. Δεν είναι λίγο, ε?