- Μηνύματα
- 25.996
- Reaction score
- 23.133
Μιας και είναι τελευταία μέρα της χρονιάς που φεύγει –(καλά, τί μαλακίες λέω, λες και θα μπορούσε να είναι η τελευταία μέρα της χρονιάς που έρχεται, μπαααα), δεν είναι κακό να ρίξουμε μια τεχνολογικού τύπου ματιά προς τα πίσω. Ανάμεσα στους τόνους μελάνης που έχει χυθεί ανά τον πλανήτη, όσον αφορά το δισκογραφικό αντικείμενο, είναι άκρως εύστοχο και κρίσιμο να εξετάσουμε τη στάση που τήρησε μια εξέχουσα προσωπικότητα του χώρου -ομιλώ για τον Doug Sax, έναντι της κατά τη γνώμη μου σημαντικότερης τεχνολογίας του 20ουαι., της ψηφιακής τοιαύτης.
Έχοντας εντοπίσει μέσα στον πολύτιμο τόπο του Stereophile ένα άρθρο του Doug, (ενταγμένο σε άρθρο του Larry Archibald), πραγματικά παραστατικό εκείνης της εποχής -και ενδεικτικό της τότε επικρατούσας αντίληψης, που δημοσιεύθηκε στο Billboard προ 25ετίας, επιτρέψτε μου να ερανισθώ κάποια σημαντικά σημεία. (Γράφει ο Sax σε α’ πρόσωπο, και ο ενεστώς που χρησιμοποιεί αναφέρεται στο έτος 1983)...
Launching a new storage medium for the home is an enormous task. The investment in Europe and Japan has been prodigious. The CD claims to offer "perfect sound, forever," there by automatically satisfying the demands of both the high fidelity and audiophile markets. As production increases and the costs of both players and discs come down, the CD is slated to replace the LP altogether.
The only question left for me to decide is whether to retire immediately or try to hold an a few more years, inasmuch as one company that I head is an audiophile label and the other is concerned solely with disc mastering.
(...)
The CD is going to force the consumer to come to grips with the problems of digital technology, first because the CD is the worst presentation of that technology, and second because all the music heard from the CD will have these digital colorations even if the master tape was recorded in analog form.
In Los Angeles, the recording capital of the world, the storage medium of choice for over 90% of all commercial albums is analog.
(...)
Who has approved these discs before they went on sale? Some of the commercial discs appear to have been altered from their original concept. It seems that someone with no taste or knowledge of the music has "improved" on the original. In many cases, a vital process has been eliminated—the participation of the producer and engineer. I find it amazing that, after a fortune has been spent to develop and market a new technology, producers or engineers are rarely involved to insure the musical quality of the finished product. The ultimate sales potential of the CD will be determined by word of mouth, and the word on the street is that it is a big disappointment sonically.
(...)
The last thing our industry needs is a new format that offers half the sound for twice the price.—Doug Sax
(Ολόκληρο το άρθρο υπάρχει εδώ).
Από αυτήν την αντίδραση κρατώ δύο πολύ βασικά πράγματα. Πρώτον, την έκδηλη αντίδραση ενός εκ των πραγμάτων κατεστημένου, ευρέως αποδεκτού και εν τέλει βολεμένου μηχανικού, που κάθεται στις δάφνες του και διαμαρτύρεται για τον «ψυχρό» σφετεριστή που ήρθε να του διαταράξει την αμεριμνότητα, (κάτι που εκ των υστέρων απεδείχθη όχι απλώς διατάραξη, αλλ’ εκθεμελίωση).
Δεύτερον, την έκδηλη αντίδραση του επαγγελματία που νιώθει το φόβο του παραγκωνισμού βαρύ πάνω από τους ώμους του. Ποιο βάθος κοπής, ποιο λάκερ και μαλακίες! Βάζεις μπρος τον εγγραφέα και τελείωσε!
Μετά από 20 χρόνια, τα πάντα είχαν ανατραπεί, με την εξαίρεση κάποιων ασημάντων χαζογραφικών «audiophiles», που προσπαθούν να αντλήσουν σταγονίδια σημαντικότητας κραδαίνοντας «δισκάρες» του ενδόξου παρελθόντος, ενδόξου βεβαίως, αλλά παρελθόντος.
Δείτε τώρα και αυτό εδώ το άρθρο στο Mix, μεσούντος του 2004, πριν τρία χρόνια. Την ίδια ώρα που ο Μέγας Neumann είχε ήδη έτοιμα μικρόφωνα με ενσωματωμένο ADC, ο Doug Sax, ο ίδιος που τότε αντιδρούσε, μετερχόμενος και audiophile φαιδρά χαζοεπιχειρήματα, παραβάλλοντας την αντιπαλότητα LP – CD με αυτήν μιας Chevy παραγωγής με ένα μονοθέσιο Nascar, (επιχείρημα προσφιλές στα σύγχρονα γραφικά ψώνια του ελληνικού χώρου του «high end» και όχι μόνον), αυτός ο ίδιος άνοιξε νέο, full digital πολυκάναλο studio. Πού πήγαν τα φθηνά chip του CD; Μα, εκεί που έμαθε τί θα πει κλίμακα ολοκλήρωσης, πού αλλού; Διότι έμαθε!
Ακόμη και ο αυτοκράτορας πρέπει να αλλάζει χρώμα στη χλαμύδα του από καιρού εις καιρόν, αν δεν θέλει να βγει στη σύνταξη. Ασχέτως εάν το νέο χρώμα της χλαμύδος έχει καταστήσει πολύ chic να ψωνίζει κανείς «βινύλια», ακριβώς επειδή είναι chic, και όχι για κανέναν άλλο λόγο, πια, μη καταντήσουμε και «ψώνια»!
Καλή χρονιά, και καλά ψώνια!
Έχοντας εντοπίσει μέσα στον πολύτιμο τόπο του Stereophile ένα άρθρο του Doug, (ενταγμένο σε άρθρο του Larry Archibald), πραγματικά παραστατικό εκείνης της εποχής -και ενδεικτικό της τότε επικρατούσας αντίληψης, που δημοσιεύθηκε στο Billboard προ 25ετίας, επιτρέψτε μου να ερανισθώ κάποια σημαντικά σημεία. (Γράφει ο Sax σε α’ πρόσωπο, και ο ενεστώς που χρησιμοποιεί αναφέρεται στο έτος 1983)...
Launching a new storage medium for the home is an enormous task. The investment in Europe and Japan has been prodigious. The CD claims to offer "perfect sound, forever," there by automatically satisfying the demands of both the high fidelity and audiophile markets. As production increases and the costs of both players and discs come down, the CD is slated to replace the LP altogether.
The only question left for me to decide is whether to retire immediately or try to hold an a few more years, inasmuch as one company that I head is an audiophile label and the other is concerned solely with disc mastering.
(...)
The CD is going to force the consumer to come to grips with the problems of digital technology, first because the CD is the worst presentation of that technology, and second because all the music heard from the CD will have these digital colorations even if the master tape was recorded in analog form.
In Los Angeles, the recording capital of the world, the storage medium of choice for over 90% of all commercial albums is analog.
(...)
Who has approved these discs before they went on sale? Some of the commercial discs appear to have been altered from their original concept. It seems that someone with no taste or knowledge of the music has "improved" on the original. In many cases, a vital process has been eliminated—the participation of the producer and engineer. I find it amazing that, after a fortune has been spent to develop and market a new technology, producers or engineers are rarely involved to insure the musical quality of the finished product. The ultimate sales potential of the CD will be determined by word of mouth, and the word on the street is that it is a big disappointment sonically.
(...)
The last thing our industry needs is a new format that offers half the sound for twice the price.—Doug Sax
(Ολόκληρο το άρθρο υπάρχει εδώ).
Από αυτήν την αντίδραση κρατώ δύο πολύ βασικά πράγματα. Πρώτον, την έκδηλη αντίδραση ενός εκ των πραγμάτων κατεστημένου, ευρέως αποδεκτού και εν τέλει βολεμένου μηχανικού, που κάθεται στις δάφνες του και διαμαρτύρεται για τον «ψυχρό» σφετεριστή που ήρθε να του διαταράξει την αμεριμνότητα, (κάτι που εκ των υστέρων απεδείχθη όχι απλώς διατάραξη, αλλ’ εκθεμελίωση).
Δεύτερον, την έκδηλη αντίδραση του επαγγελματία που νιώθει το φόβο του παραγκωνισμού βαρύ πάνω από τους ώμους του. Ποιο βάθος κοπής, ποιο λάκερ και μαλακίες! Βάζεις μπρος τον εγγραφέα και τελείωσε!
Μετά από 20 χρόνια, τα πάντα είχαν ανατραπεί, με την εξαίρεση κάποιων ασημάντων χαζογραφικών «audiophiles», που προσπαθούν να αντλήσουν σταγονίδια σημαντικότητας κραδαίνοντας «δισκάρες» του ενδόξου παρελθόντος, ενδόξου βεβαίως, αλλά παρελθόντος.
Δείτε τώρα και αυτό εδώ το άρθρο στο Mix, μεσούντος του 2004, πριν τρία χρόνια. Την ίδια ώρα που ο Μέγας Neumann είχε ήδη έτοιμα μικρόφωνα με ενσωματωμένο ADC, ο Doug Sax, ο ίδιος που τότε αντιδρούσε, μετερχόμενος και audiophile φαιδρά χαζοεπιχειρήματα, παραβάλλοντας την αντιπαλότητα LP – CD με αυτήν μιας Chevy παραγωγής με ένα μονοθέσιο Nascar, (επιχείρημα προσφιλές στα σύγχρονα γραφικά ψώνια του ελληνικού χώρου του «high end» και όχι μόνον), αυτός ο ίδιος άνοιξε νέο, full digital πολυκάναλο studio. Πού πήγαν τα φθηνά chip του CD; Μα, εκεί που έμαθε τί θα πει κλίμακα ολοκλήρωσης, πού αλλού; Διότι έμαθε!
Ακόμη και ο αυτοκράτορας πρέπει να αλλάζει χρώμα στη χλαμύδα του από καιρού εις καιρόν, αν δεν θέλει να βγει στη σύνταξη. Ασχέτως εάν το νέο χρώμα της χλαμύδος έχει καταστήσει πολύ chic να ψωνίζει κανείς «βινύλια», ακριβώς επειδή είναι chic, και όχι για κανέναν άλλο λόγο, πια, μη καταντήσουμε και «ψώνια»!
Καλή χρονιά, και καλά ψώνια!
