- Μηνύματα
- 16.932
- Reaction score
- 54.808
Αναλυτικά το άρθρο στον παρακάτω υπερσύνδεσμο:
http://www.guardian.co.uk/music/2013/may/25/pete-hutchison-interview-new-vinyl-recording
"Δεν πρόκειται απλώς περί βινυλίου,αλλά περί ολόκληρης φιλοσοφίας..."
Πριν από τέσσερα χρόνια ο Pete Hutchison συνειδητοποίησε ότι η τάση του να ξοδεύει σοβαρά ποσά στη συλλογή αυθεντικών βινυλιακών δίσκων είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο (ΣΣ:κάλλιο αργά,παρά ποτέ).
Ιδιοκτήτης ο ίδιος της ανεξάρτητης ετικέτας Peacefrog με την ΕΜΙ ως διανομέα,έλαβε από αυτήν άδεια και τις αυθεντικές ταινίες ηχογραφήσεων ούτως ώστε να επανεκδόσει-στη νέα ετικέτα ΄΄Electric Recording Company΄΄ που ίδρυσε γι αυτό το σκοπό- 80 φημισμένους τίτλους κλασικής μουσικής από τη θεωρούμενη ΄΄χρυσή εποχή΄΄(golden age) των δεκαετιών 50 και 60.
Η παρθενική έκδοση περιορισμένων-φυσικά- αντιτύπων ήταν τρεις σπάνιοι τίτλοι με σονάτες του Bach ερμηνευμένες από την ουγγαρέζα βιολονίστρια Johanna Martzy.Εκάστοτε τεμάχιο κόστιζε 300 λίρες Αγγλίας.Επόμενη επανέκδοση σε τιράζ 300 αντιτύπων ήταν η συλλογή των παρισινών έργων του Mozart υπό μουσική διεύθυνση Fernand Oubradous και σε επταπλό βινύλιο με τιμή 2.495 λιρών Αγγλίας.Συνοδεύεται από πολυτελές έντυπο υλικό 50 σελίδων.
Ο ίδιος εκφράζει την απόλυτα πιουριστική του θεώρηση αναφέροντας ότι η συσκευασία των έργων είναι πανομοιότυπη με την αυθεντική,φτάνοντας σε σημείο ν'ανιχνεύσει μέχρι και το αυθεντικό υλικό από τις οικογένειες των αρχικών φωτογράφων.Τονίζει επιπλέον ότι χρησιμοποιεί όχι απλώς λαμπάτα μηχανήματα,αλλά ολόκληρο τον αυθεντικό εξοπλισμό παραγωγής εκείνων των εποχών-αλιευμένο από διάφορες πιθανές και απίθανες πηγές- από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο κρίκο αυτής.Υποστηρίζει δε ότι οι βινυλιακές του στερεοφωνικές κοπές πρόκειται ν'αποτελούν τις μοναδικές στην υφήλιο που θα έχουν προκύψει από αμιγώς λαμπάτο μάστερινγκ την τελευταία πεντηκονταετία.
Δηλώνει ότι θα επεκτείνει το εγχείρημα και σε κυκλοφορίες Jazz και Rock έργων.Εννοείται ότι θεωρεί τους βινυλιακούς δίσκους που θα παραχθούν από αυτόν ως τις πλέον πιστές αποδόσεις των αυθεντικών εκδόσεων.
Αποκηρύσσει (ΣΣ:αναμενόμενα) μετα βδελυγμίας οποιαδήποτε εξέλιξη έχει μεσολαβήσει μέχρι τώρα στην (ανα)παραγωγή μουσικών έργων,ισχυριζόμενος ότι οι ημιαγωγοί και οι ψηφιακές μέθοδοι στην αλυσίδα από την ηχογράφηση μέχρι την αποθήκευση καταστρέφουν την ΄΄υφή΄΄ του αναπαραγομένου ήχου,΄΄αφαιρώντας την ευρύτητα που διακρίνει το άνω άκρο των λυχνιών΄΄ και προσδίδοντας μιά ΄΄τζαμένια γυαλάδα΄΄ στο τελικό αποτέλεσμα.
Εφόσον ο ίδιος ανήγαγε το ζήτημα σε φιλοσοφικό,εγείρονται δύο ΄΄φιλοσοφικά΄΄ ερωτήματα:
-Πρώτον,ως προς το ύψος της πιστότητας,ποιά ΄΄υφή΄΄ θα θεωρούνταν ορθή γιά ένα αναπαραγόμενο ηχητικό σήμα;Σημειωτέον ότι είναι φύσει και θέσει αδύνατον να ταυτιστεί μ'εκείνη του πρωταρχικού σήματος που είχε καταγραφεί.Επιπρόσθετα,πόσο εφικτό θα ήταν να συντηρηθεί απαραλλάκτη η θρυλούμενη ΄΄υφή΄΄ στην πλειοψηφία των συνθηκών αναπαραγωγής,με αναπόφευκτη τη διαφορετική ΄΄φιλοσοφία λειτουργίας΄΄ των σύγχρονων μέσων αναπαραγωγής και τους βαθμούς συνέργειας με διαφόρους χώρους ακρόασης;
Υπόθεση εργασίας:Μήπως η μοναδική επιλογή που θα εξασφάλιζε τη διατήρηση της επίμαχης ΄΄υφής΄΄ θα ήταν ηλεκτροστατικά ακουστικά τροφοδοτούμενα από αμιγώς λαμπάτα φωνογραφικά στάδια κι ενεργοποιητές;
-Δεύτερον,ως προς την καλλιτεχνική ουσία των παραγωγών,τίθεται μιά δεύτερη φανταστική υπόθεση:Εάν κάποιος ιδιοφυής ψυχαναγκαστικός αντιγραφέας κατόρθωνε να εντοπίσει τα αυθεντικά υλικά(καμβάδες,παλέτες,χρωστήρες,σύνθεση χρωμάτων,κτλ) που χρησιμοποιούσε λ.χ. ο DaVinci και επιτύγχανε μιά απαράλλακτη και στην πλέον απειροελάχιστη λεπτομέρεια "Gioconda",πόση αξία γιά τον ίδιο και τους υπολοίπους θα είχε το ΄΄χαϊενδικό΄΄ πανομοιότυπο έναντι του αυθεντικού;
http://www.guardian.co.uk/music/2013/may/25/pete-hutchison-interview-new-vinyl-recording
"Δεν πρόκειται απλώς περί βινυλίου,αλλά περί ολόκληρης φιλοσοφίας..."
Πριν από τέσσερα χρόνια ο Pete Hutchison συνειδητοποίησε ότι η τάση του να ξοδεύει σοβαρά ποσά στη συλλογή αυθεντικών βινυλιακών δίσκων είχε ξεφύγει από κάθε έλεγχο (ΣΣ:κάλλιο αργά,παρά ποτέ).
Ιδιοκτήτης ο ίδιος της ανεξάρτητης ετικέτας Peacefrog με την ΕΜΙ ως διανομέα,έλαβε από αυτήν άδεια και τις αυθεντικές ταινίες ηχογραφήσεων ούτως ώστε να επανεκδόσει-στη νέα ετικέτα ΄΄Electric Recording Company΄΄ που ίδρυσε γι αυτό το σκοπό- 80 φημισμένους τίτλους κλασικής μουσικής από τη θεωρούμενη ΄΄χρυσή εποχή΄΄(golden age) των δεκαετιών 50 και 60.
Η παρθενική έκδοση περιορισμένων-φυσικά- αντιτύπων ήταν τρεις σπάνιοι τίτλοι με σονάτες του Bach ερμηνευμένες από την ουγγαρέζα βιολονίστρια Johanna Martzy.Εκάστοτε τεμάχιο κόστιζε 300 λίρες Αγγλίας.Επόμενη επανέκδοση σε τιράζ 300 αντιτύπων ήταν η συλλογή των παρισινών έργων του Mozart υπό μουσική διεύθυνση Fernand Oubradous και σε επταπλό βινύλιο με τιμή 2.495 λιρών Αγγλίας.Συνοδεύεται από πολυτελές έντυπο υλικό 50 σελίδων.
Ο ίδιος εκφράζει την απόλυτα πιουριστική του θεώρηση αναφέροντας ότι η συσκευασία των έργων είναι πανομοιότυπη με την αυθεντική,φτάνοντας σε σημείο ν'ανιχνεύσει μέχρι και το αυθεντικό υλικό από τις οικογένειες των αρχικών φωτογράφων.Τονίζει επιπλέον ότι χρησιμοποιεί όχι απλώς λαμπάτα μηχανήματα,αλλά ολόκληρο τον αυθεντικό εξοπλισμό παραγωγής εκείνων των εποχών-αλιευμένο από διάφορες πιθανές και απίθανες πηγές- από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο κρίκο αυτής.Υποστηρίζει δε ότι οι βινυλιακές του στερεοφωνικές κοπές πρόκειται ν'αποτελούν τις μοναδικές στην υφήλιο που θα έχουν προκύψει από αμιγώς λαμπάτο μάστερινγκ την τελευταία πεντηκονταετία.
Δηλώνει ότι θα επεκτείνει το εγχείρημα και σε κυκλοφορίες Jazz και Rock έργων.Εννοείται ότι θεωρεί τους βινυλιακούς δίσκους που θα παραχθούν από αυτόν ως τις πλέον πιστές αποδόσεις των αυθεντικών εκδόσεων.
Αποκηρύσσει (ΣΣ:αναμενόμενα) μετα βδελυγμίας οποιαδήποτε εξέλιξη έχει μεσολαβήσει μέχρι τώρα στην (ανα)παραγωγή μουσικών έργων,ισχυριζόμενος ότι οι ημιαγωγοί και οι ψηφιακές μέθοδοι στην αλυσίδα από την ηχογράφηση μέχρι την αποθήκευση καταστρέφουν την ΄΄υφή΄΄ του αναπαραγομένου ήχου,΄΄αφαιρώντας την ευρύτητα που διακρίνει το άνω άκρο των λυχνιών΄΄ και προσδίδοντας μιά ΄΄τζαμένια γυαλάδα΄΄ στο τελικό αποτέλεσμα.
Εφόσον ο ίδιος ανήγαγε το ζήτημα σε φιλοσοφικό,εγείρονται δύο ΄΄φιλοσοφικά΄΄ ερωτήματα:
-Πρώτον,ως προς το ύψος της πιστότητας,ποιά ΄΄υφή΄΄ θα θεωρούνταν ορθή γιά ένα αναπαραγόμενο ηχητικό σήμα;Σημειωτέον ότι είναι φύσει και θέσει αδύνατον να ταυτιστεί μ'εκείνη του πρωταρχικού σήματος που είχε καταγραφεί.Επιπρόσθετα,πόσο εφικτό θα ήταν να συντηρηθεί απαραλλάκτη η θρυλούμενη ΄΄υφή΄΄ στην πλειοψηφία των συνθηκών αναπαραγωγής,με αναπόφευκτη τη διαφορετική ΄΄φιλοσοφία λειτουργίας΄΄ των σύγχρονων μέσων αναπαραγωγής και τους βαθμούς συνέργειας με διαφόρους χώρους ακρόασης;
Υπόθεση εργασίας:Μήπως η μοναδική επιλογή που θα εξασφάλιζε τη διατήρηση της επίμαχης ΄΄υφής΄΄ θα ήταν ηλεκτροστατικά ακουστικά τροφοδοτούμενα από αμιγώς λαμπάτα φωνογραφικά στάδια κι ενεργοποιητές;
-Δεύτερον,ως προς την καλλιτεχνική ουσία των παραγωγών,τίθεται μιά δεύτερη φανταστική υπόθεση:Εάν κάποιος ιδιοφυής ψυχαναγκαστικός αντιγραφέας κατόρθωνε να εντοπίσει τα αυθεντικά υλικά(καμβάδες,παλέτες,χρωστήρες,σύνθεση χρωμάτων,κτλ) που χρησιμοποιούσε λ.χ. ο DaVinci και επιτύγχανε μιά απαράλλακτη και στην πλέον απειροελάχιστη λεπτομέρεια "Gioconda",πόση αξία γιά τον ίδιο και τους υπολοίπους θα είχε το ΄΄χαϊενδικό΄΄ πανομοιότυπο έναντι του αυθεντικού;
