- Μηνύματα
- 26
- Reaction score
- 0
χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι "ανάμεσά" σας. Όχι μόνο είμαι καινούριος στο forum αλλά είμαι και ο πιο πρωτάρης :111: απ' όλους, καθώς είναι η πρώτη φορά που γράφω σε forum, οπότε παρακαλώ για την κατανόησή σας σε διαφόρων ειδών αστοχίες μου (λεκτικές, διαδικαστικές, τεχνικές, κ.ο.κ.).
Όπως και να 'χει, μου αρέσει η αίσθηση ότι μπορώ να μιλήσω για κάτι αγαπημένο μου και να βρω ανταπόκριση.
Και μη φανταστείτε ότι έχω κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις. Το αντίθετο. Απλώς, πολύχρονες εμπειρικές επαφές που όξυναν την ακουστότητά μου. Ώρες και ώρες ατελείωτες μπροστά στο ηχοσυγκρότημα του αδελφού μου ακούγοντας τους δίσκους του και γράφοντας κασσέτες προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τα τργούδια και να τα κάνω δικά μου. Στις χαρές μου και στις θλίψεις μου, την ημέρα και το βράδυ, αλλά πάντα μόνος, πάντα εκεί κατεύφευγα για να εκφραστώ, στη μουσική. Ήταν πάντα εκεί -τρυφερή, πιστή σύντροφος.
Έτσι το μόνο που έμαθα να με οδηγεί είναι το ...ευαίσθητο αυτί μου και αυτά τα άτιμα τα "νοιώθω" της ψυχής μου όποτε ακούω ένα μουσικό κομμάτι που μιλάει στην ψυχή μου: πότε ξεσηκώνομαι και χορεύω σαν έφηβος όταν υποχθόνια μπάσα σφυροκοπούν το στήθος μου και ταυτόχρονα γλυκόπιοτα πρίμα χαϊδολογούν τα αυτιά μου και πότε βουρκώνω ή και κλαίω σα μικρό παιδί, όταν μια μελωδία με ταξιδεύει εκεί που καμιά ρόδα δε θα με πάει ποτέ. Και κατόπιν αποκαμωμένος με κατακλύζει αυτό το θεϊκό συναίσθημα που ακολουθεί αυτή τη συγκινησιακή φόρτιση, σαν κάθαρση, σαν ξέπλυμα του είναι μου, σαν αναγέννηση. Και ο κόσμος φαντάζει λίγο πιο προσιτός, πιο μαλακός, πιο ευγενικός...
Σας ζάλισα, ζητώ συγνώμη, αλλά σπάνια μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για αυτή μου την αγάπη.
Σας χαιρετώ όλους, να είστε καλά
Όπως και να 'χει, μου αρέσει η αίσθηση ότι μπορώ να μιλήσω για κάτι αγαπημένο μου και να βρω ανταπόκριση.
Και μη φανταστείτε ότι έχω κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις. Το αντίθετο. Απλώς, πολύχρονες εμπειρικές επαφές που όξυναν την ακουστότητά μου. Ώρες και ώρες ατελείωτες μπροστά στο ηχοσυγκρότημα του αδελφού μου ακούγοντας τους δίσκους του και γράφοντας κασσέτες προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τα τργούδια και να τα κάνω δικά μου. Στις χαρές μου και στις θλίψεις μου, την ημέρα και το βράδυ, αλλά πάντα μόνος, πάντα εκεί κατεύφευγα για να εκφραστώ, στη μουσική. Ήταν πάντα εκεί -τρυφερή, πιστή σύντροφος.
Έτσι το μόνο που έμαθα να με οδηγεί είναι το ...ευαίσθητο αυτί μου και αυτά τα άτιμα τα "νοιώθω" της ψυχής μου όποτε ακούω ένα μουσικό κομμάτι που μιλάει στην ψυχή μου: πότε ξεσηκώνομαι και χορεύω σαν έφηβος όταν υποχθόνια μπάσα σφυροκοπούν το στήθος μου και ταυτόχρονα γλυκόπιοτα πρίμα χαϊδολογούν τα αυτιά μου και πότε βουρκώνω ή και κλαίω σα μικρό παιδί, όταν μια μελωδία με ταξιδεύει εκεί που καμιά ρόδα δε θα με πάει ποτέ. Και κατόπιν αποκαμωμένος με κατακλύζει αυτό το θεϊκό συναίσθημα που ακολουθεί αυτή τη συγκινησιακή φόρτιση, σαν κάθαρση, σαν ξέπλυμα του είναι μου, σαν αναγέννηση. Και ο κόσμος φαντάζει λίγο πιο προσιτός, πιο μαλακός, πιο ευγενικός...
Σας ζάλισα, ζητώ συγνώμη, αλλά σπάνια μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για αυτή μου την αγάπη.
Σας χαιρετώ όλους, να είστε καλά