- Μηνύματα
- 28.176
- Reaction score
- 59
5 ΛΕΠΤΑ ΑΚΟΜΑ
Το `Πέντε λεπτά ακόμα` είναι μια ιστορία για την ερωτική ζήλια. Τη ζήλια που όταν θεριεύει, κυριεύει κάθε μόριο του νου μας και τυφλώνει κάθε μας άλλο συναίσθημα. Η ιστορία μιλά ακόμα για την απόλυτη μοναξιά, για την κόλαση της απομόνωσης από το περιβάλλον και τον υπόλοιπο κόσμο. `Κόλαση είναι η απουσία των άλλων`, λέει κάπου προς το τέλος ο ένας από τους δύο αγγέλους `οδηγούς` του ήρωα στο μεταθανάτιο ταξίδι του.
Στόχος της ταινίας είναι να καταστούν με έναν ευχάριστο τρόπο κατανοητά αυτά τα δύο θέματα, το θέμα της ζήλιας και κείνο της μοναξιάς που αναπόφευκτα προκύπτει από την ακραία μορφή της ερωτικής ζήλιας. Το ύφος αφήγησης είναι εκείνο της οριακής μαύρης κωμωδίας - ισορροπούμε δηλαδή πάνω στην λεπτή γραμμή που χωρίζει την κωμωδία από τον σκληρό ρεαλισμό, από την τραγωδία. Γιατί, στην βάση της η ιστορία είναι τραγική. Ο τρόπος αφήγησής της όμως είναι ανάλαφρος και εξ αυτού προκύπτουν και πολλά κωμικά στοιχεία.
Ο ήρωας μετά το `θάνατό του` συνεχίζει να ταλαιπωρείται από ζηλόφθονες εμμονές που τον κυνηγούν πεισματικά παντού. Θα περάσει σταδιακά από την `αθώα` ζήλια, στην δολοφονία του ερωτικού του ειδώλου προκειμένου να το επανακτήσει. Πρόκειται για έναν ιδιόρρυθμο τύπο αντιήρωα, που δεν το βάζει κάτω, που κάνει τα πάντα για να περάσει το δικό του.
Αντίστοιχα, η ιστορία ιδωμένη από την πλευρά της ερωμένης του ήρωα είναι κι αυτή τραγική. Η Αλίκη ξεκινά την ιστορία εκνευρισμένη από τις αλλεπάλληλες κρίσεις ζήλιας του Τάσου, συνεχίζει με τη θλίψη για τον απροσδόκητο χαμό του και καταλήγει απελπισμένη να αρνείται την ύπαρξη του πνεύματός του, όχι γιατί δεν το πιστεύει αλλά γιατί δεν θέλει να το δεχτεί με τους δικούς του όρους. Η Αλίκη εκπροσωπεί την αντίδραση του μέσου -ωστόσο προβληματισμένου- θεατή. Η επιτυχία του ρόλου της θα είναι να πείσει ότι η συμπεριφορά της είναι `λογική` και έτσι να αγγίξει τους περισσότερους θεατές.
Το τρίτο πρόσωπο της ιστορίας, του τριγώνου, ο αντεραστής είναι η ενσάρκωση της πεζής και κολλημένης λογικής, του τετράγωνου ορθολογισμού που βλέπει τη ζωή σαν μαθηματικό πρόβλημα. Με τον τρόπο του εκπροσωπεί κι αυτός μια μερίδα του κοινού, την λιγότερο ευέλικτη στη ζωή.
Κινηματογραφικά αυτό το σενάριο παρουσιάζει το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο του ζωντανού νεκρού κεντρικού ήρωα. Υπαρκτός για τον θεατή, ανύπαρκτος για τα άλλα πρόσωπα της ιστορίας. Έτσι το ντεκουπάζ προϋποθέτει πλάνα στα οποία `παίζει` ο νεκρός και άλλα - ακόμη και στα αμέσως διπλανά- στα οποία λείπει. Σε ένα κοντινό της δράσης είναι υπαρκτός, στο επόμενο γενικό λείπει. `Η και το αντίθετο. Όταν απευθύνεται στον φακό ο Τάσος στη διάρκεια της ταινίας και μιλά κατά πρόσωπο, νομίζουμε ότι απευθύνεται στον θεατή. Μόλις στο τέλος θα καταλάβουμε ότι μιλάει στον ίδιο του τον εαυτό, εκείνον τον εαυτό που παραμένει λιπόθυμος και ξαπλωμένος στην άσφαλτο λόγω της σύγκρουσης με το φορτηγό. Εκείνον δηλαδή που βλέπει μέσα στη λιποθυμιά του - μαζί με μας τους θεατές - τη βασική ιστορία της ταινίας. Αυτή η ιδιοτυπία του ντεκουπάζ απαιτεί ρυθμικό μοντάζ με αρκετά πλάνα που αφαιρούν την όποια θεατρικότητα της ιστορίας. Τα ίδια τα εφέ προσθέτουν στη μαγεία του εγχειρήματος. Σχεδόν κάθε υποκειμενικό πλάνο του ήρωα κινηματογραφήθηκε με steady cam για να αποδίδει μια αίσθηση αιώρησης, σαν να πρόκειται για το χαμηλό πέταγμα ενός πουλιού.
Οι ηθοποιοί είχαν την οδηγία να αντιμετωπίσουν ρεαλιστικά τους ρόλους τους. Η κωμική στιγμή προκύπτει από την ίδια τη συνθήκη, την κατάσταση, δεν προκαλείται από τον ηθοποιό. Σε γενικές γραμμές η επιτυχία της ταινίας εξαρτάται εν πολλοίς από την πειστικότητα της συμπεριφοράς των ηρώων στις extreme καταστάσεις που αφηγείται η ιστορία.
Kυκλοφορει απο την AUDIO VISUAL
Σχόλια από την κινηματογραφική της πρεμιέρα
Το `Πέντε λεπτά ακόμα` είναι μια ιστορία για την ερωτική ζήλια. Τη ζήλια που όταν θεριεύει, κυριεύει κάθε μόριο του νου μας και τυφλώνει κάθε μας άλλο συναίσθημα. Η ιστορία μιλά ακόμα για την απόλυτη μοναξιά, για την κόλαση της απομόνωσης από το περιβάλλον και τον υπόλοιπο κόσμο. `Κόλαση είναι η απουσία των άλλων`, λέει κάπου προς το τέλος ο ένας από τους δύο αγγέλους `οδηγούς` του ήρωα στο μεταθανάτιο ταξίδι του.
Στόχος της ταινίας είναι να καταστούν με έναν ευχάριστο τρόπο κατανοητά αυτά τα δύο θέματα, το θέμα της ζήλιας και κείνο της μοναξιάς που αναπόφευκτα προκύπτει από την ακραία μορφή της ερωτικής ζήλιας. Το ύφος αφήγησης είναι εκείνο της οριακής μαύρης κωμωδίας - ισορροπούμε δηλαδή πάνω στην λεπτή γραμμή που χωρίζει την κωμωδία από τον σκληρό ρεαλισμό, από την τραγωδία. Γιατί, στην βάση της η ιστορία είναι τραγική. Ο τρόπος αφήγησής της όμως είναι ανάλαφρος και εξ αυτού προκύπτουν και πολλά κωμικά στοιχεία.
Ο ήρωας μετά το `θάνατό του` συνεχίζει να ταλαιπωρείται από ζηλόφθονες εμμονές που τον κυνηγούν πεισματικά παντού. Θα περάσει σταδιακά από την `αθώα` ζήλια, στην δολοφονία του ερωτικού του ειδώλου προκειμένου να το επανακτήσει. Πρόκειται για έναν ιδιόρρυθμο τύπο αντιήρωα, που δεν το βάζει κάτω, που κάνει τα πάντα για να περάσει το δικό του.
Αντίστοιχα, η ιστορία ιδωμένη από την πλευρά της ερωμένης του ήρωα είναι κι αυτή τραγική. Η Αλίκη ξεκινά την ιστορία εκνευρισμένη από τις αλλεπάλληλες κρίσεις ζήλιας του Τάσου, συνεχίζει με τη θλίψη για τον απροσδόκητο χαμό του και καταλήγει απελπισμένη να αρνείται την ύπαρξη του πνεύματός του, όχι γιατί δεν το πιστεύει αλλά γιατί δεν θέλει να το δεχτεί με τους δικούς του όρους. Η Αλίκη εκπροσωπεί την αντίδραση του μέσου -ωστόσο προβληματισμένου- θεατή. Η επιτυχία του ρόλου της θα είναι να πείσει ότι η συμπεριφορά της είναι `λογική` και έτσι να αγγίξει τους περισσότερους θεατές.
Το τρίτο πρόσωπο της ιστορίας, του τριγώνου, ο αντεραστής είναι η ενσάρκωση της πεζής και κολλημένης λογικής, του τετράγωνου ορθολογισμού που βλέπει τη ζωή σαν μαθηματικό πρόβλημα. Με τον τρόπο του εκπροσωπεί κι αυτός μια μερίδα του κοινού, την λιγότερο ευέλικτη στη ζωή.
Κινηματογραφικά αυτό το σενάριο παρουσιάζει το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο του ζωντανού νεκρού κεντρικού ήρωα. Υπαρκτός για τον θεατή, ανύπαρκτος για τα άλλα πρόσωπα της ιστορίας. Έτσι το ντεκουπάζ προϋποθέτει πλάνα στα οποία `παίζει` ο νεκρός και άλλα - ακόμη και στα αμέσως διπλανά- στα οποία λείπει. Σε ένα κοντινό της δράσης είναι υπαρκτός, στο επόμενο γενικό λείπει. `Η και το αντίθετο. Όταν απευθύνεται στον φακό ο Τάσος στη διάρκεια της ταινίας και μιλά κατά πρόσωπο, νομίζουμε ότι απευθύνεται στον θεατή. Μόλις στο τέλος θα καταλάβουμε ότι μιλάει στον ίδιο του τον εαυτό, εκείνον τον εαυτό που παραμένει λιπόθυμος και ξαπλωμένος στην άσφαλτο λόγω της σύγκρουσης με το φορτηγό. Εκείνον δηλαδή που βλέπει μέσα στη λιποθυμιά του - μαζί με μας τους θεατές - τη βασική ιστορία της ταινίας. Αυτή η ιδιοτυπία του ντεκουπάζ απαιτεί ρυθμικό μοντάζ με αρκετά πλάνα που αφαιρούν την όποια θεατρικότητα της ιστορίας. Τα ίδια τα εφέ προσθέτουν στη μαγεία του εγχειρήματος. Σχεδόν κάθε υποκειμενικό πλάνο του ήρωα κινηματογραφήθηκε με steady cam για να αποδίδει μια αίσθηση αιώρησης, σαν να πρόκειται για το χαμηλό πέταγμα ενός πουλιού.
Οι ηθοποιοί είχαν την οδηγία να αντιμετωπίσουν ρεαλιστικά τους ρόλους τους. Η κωμική στιγμή προκύπτει από την ίδια τη συνθήκη, την κατάσταση, δεν προκαλείται από τον ηθοποιό. Σε γενικές γραμμές η επιτυχία της ταινίας εξαρτάται εν πολλοίς από την πειστικότητα της συμπεριφοράς των ηρώων στις extreme καταστάσεις που αφηγείται η ιστορία.
Kυκλοφορει απο την AUDIO VISUAL
Σχόλια από την κινηματογραφική της πρεμιέρα
