- Μηνύματα
- 372
- Reaction score
- 0
Απάντηση: Apocalypto (Blu-ray)
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι σχεδόν πάντα, επιλέγεται να υλοποιηθεί κινηματογραφικά η αρνητική πλευρά ενός θέματος.
Δεν λέω ότι δεν ήταν καλή η ταινία, αλλά θεματικά θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα, αν ο δημιουργός της αντί της παρακμής εμπνεόταν από την ακμή ενός χαμένου πολιτισμού και πρόβαλε τα σπάνια και σχεδόν ξεχασμένα γοητευτικά στοιχεία του, μέσα από μια ανάλογα εμνπνευσμένη υπόθεση!
Αυτό θα προτιμούσα να δω και αυτό θα θεωρούσα ως σκηνοθετική και σεναριακή πρόκληση. (Όλα τα πράγματα αξιολογούνται και ανάλογα με το πως θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά.)
(Οπότε δεν μπορώ παρά να σκεφτώ
Είναι ευκολότερο να "ταρακουνήσεις" τον θεατή βομβαρδίζοντάς τον με μια ποικιλία αρνητικών συναισθημάτων (ερεθισμάτων που τα προκαλούν), παρά θετικών. Συναισθήματα όπως αηδία, φρίκη, τρόμος κ.λ.π είναι ευκολότερο να προκληθούν στον θεατή, ενώ δημιουργούν την ψευδαίσθηση του ρεαλισμού και του δίνουν πολλές φορές την ευκαιρία να αισθανθεί λίγο "ζώο" (περισσότερο απ' ότι είναι) για να θεωρήσει ότι ξέφυγε για λίγο από την μονότονη "εξανθρωπιστική" καθημερινότητα.
Αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, ο μέσος θεατής "μετράει" την ταινία σε ρίχτερ σοκ. Όσο περισσότερα και ισχυρότερα σοκ υποστεί βλέποντας την ταινία, τόσο υψηλότερα την αξιολογεί. Αλλά ο θεατής έχει άλλες δύο αδυναμίες: Πρώτον, ένα αρνητικό σοκ θα έχει σχεδόν το ίδιο αποτέλεσμα όπως ένα (σπάνιο) θετικό και δεύτερον ο θεατής συνηθίζει και εθίζεται στα σοκ. Αλλά όλες αυτές τις αδυναμίες τις γνωρίζουν πολύ καλά οι παραγωγοί και επενδύουν σε αυτές κάθε φορά.
Από την άλλη, τα ανώτερα θετικά συναισθήματα όπως θαυμασμός, έκσταση, δέος, (που θα προκαλούσε μια αντίθετη ταινία) απαιτούν περισσότερη εγκεφαλική δραστηριότητα για να αναπαραχθούν, οπότε αυτομάτως αποκλείεται ένα μέρος από το κοινό λόγω ότι εξαρτάται από το Ι.Q, την παιδεία, τη κουλτούρα κ.λ.π ενώ αυξάνεται εκθετικά και η δυσκολία συγγραφής ενός σεναρίου που θα μπορούσε να τα προκαλέσει -δηλαδή η απαίτηση για μεγάλους συγγραφείς -είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας.
Οπωσδήποτε υπάρχουν και ανώτερα αρνητικά συναισθήματα αλλά πιστεύω ότι τα ανώτερα θετικά έχουν μεγαλύτερη απαίτηση στο σενάριο.
(Πίσω στην ταινία
Αν και η ταινία ήταν γενικά καλή, πολλές σκηνές δεν με "έπεισαν" (δεν στηρίχτηκαν επαρκώς δραματικά). Όπως για παράδειγμα, στην πρώτη σκηνή οι αντιδράσεις των κυνηγών (δεν είχαν μπει στο κλιμα) και παρεπιπτόντως, η καρδιά άλλαξε(!) ενδιάμεσα στα κοψίματα του σκηνοθέτη. Πιο ύστερα, τα κεφαλάκια που κατρακυλούσαν δεν προκάλεσαν τις ανάλογες αντιδράσεις στους αιχμαλώτους (δεν ζούμαρε ο σκηνοθέτης στα συναισθήματά τους), εκεί θα χρειαζόταν πιο κοντινά πλάνα, (όπως στενεύει η αντίληψη όταν φοβάσαι). Σε άλλη σκηνή, το κορίτσι με την προφητεία ήταν σχεδόν ξεκάρφωτο (θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν εκτός από τις κηλίδες της αρρώστειας του συμπεριφερόταν και ως άρρωστο (και περισσότερο θυμωμένο), σε μια άλλη πνευματική κατάσταση που θα ευνοούσε τον οραματισμό). Γενικά η ηθοποιία στις περισσότερες σκηνές δεν ηταν αρκετά καλή -αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη -και γι' αυτό, την έχει ο σκηνοθέτης.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι σχεδόν πάντα, επιλέγεται να υλοποιηθεί κινηματογραφικά η αρνητική πλευρά ενός θέματος.
Δεν λέω ότι δεν ήταν καλή η ταινία, αλλά θεματικά θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα, αν ο δημιουργός της αντί της παρακμής εμπνεόταν από την ακμή ενός χαμένου πολιτισμού και πρόβαλε τα σπάνια και σχεδόν ξεχασμένα γοητευτικά στοιχεία του, μέσα από μια ανάλογα εμνπνευσμένη υπόθεση!
Αυτό θα προτιμούσα να δω και αυτό θα θεωρούσα ως σκηνοθετική και σεναριακή πρόκληση. (Όλα τα πράγματα αξιολογούνται και ανάλογα με το πως θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά.)
(Οπότε δεν μπορώ παρά να σκεφτώ
Είναι ευκολότερο να "ταρακουνήσεις" τον θεατή βομβαρδίζοντάς τον με μια ποικιλία αρνητικών συναισθημάτων (ερεθισμάτων που τα προκαλούν), παρά θετικών. Συναισθήματα όπως αηδία, φρίκη, τρόμος κ.λ.π είναι ευκολότερο να προκληθούν στον θεατή, ενώ δημιουργούν την ψευδαίσθηση του ρεαλισμού και του δίνουν πολλές φορές την ευκαιρία να αισθανθεί λίγο "ζώο" (περισσότερο απ' ότι είναι) για να θεωρήσει ότι ξέφυγε για λίγο από την μονότονη "εξανθρωπιστική" καθημερινότητα.
Αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, ο μέσος θεατής "μετράει" την ταινία σε ρίχτερ σοκ. Όσο περισσότερα και ισχυρότερα σοκ υποστεί βλέποντας την ταινία, τόσο υψηλότερα την αξιολογεί. Αλλά ο θεατής έχει άλλες δύο αδυναμίες: Πρώτον, ένα αρνητικό σοκ θα έχει σχεδόν το ίδιο αποτέλεσμα όπως ένα (σπάνιο) θετικό και δεύτερον ο θεατής συνηθίζει και εθίζεται στα σοκ. Αλλά όλες αυτές τις αδυναμίες τις γνωρίζουν πολύ καλά οι παραγωγοί και επενδύουν σε αυτές κάθε φορά.
Από την άλλη, τα ανώτερα θετικά συναισθήματα όπως θαυμασμός, έκσταση, δέος, (που θα προκαλούσε μια αντίθετη ταινία) απαιτούν περισσότερη εγκεφαλική δραστηριότητα για να αναπαραχθούν, οπότε αυτομάτως αποκλείεται ένα μέρος από το κοινό λόγω ότι εξαρτάται από το Ι.Q, την παιδεία, τη κουλτούρα κ.λ.π ενώ αυξάνεται εκθετικά και η δυσκολία συγγραφής ενός σεναρίου που θα μπορούσε να τα προκαλέσει -δηλαδή η απαίτηση για μεγάλους συγγραφείς -είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας.
Οπωσδήποτε υπάρχουν και ανώτερα αρνητικά συναισθήματα αλλά πιστεύω ότι τα ανώτερα θετικά έχουν μεγαλύτερη απαίτηση στο σενάριο.
(Πίσω στην ταινία
Αν και η ταινία ήταν γενικά καλή, πολλές σκηνές δεν με "έπεισαν" (δεν στηρίχτηκαν επαρκώς δραματικά). Όπως για παράδειγμα, στην πρώτη σκηνή οι αντιδράσεις των κυνηγών (δεν είχαν μπει στο κλιμα) και παρεπιπτόντως, η καρδιά άλλαξε(!) ενδιάμεσα στα κοψίματα του σκηνοθέτη. Πιο ύστερα, τα κεφαλάκια που κατρακυλούσαν δεν προκάλεσαν τις ανάλογες αντιδράσεις στους αιχμαλώτους (δεν ζούμαρε ο σκηνοθέτης στα συναισθήματά τους), εκεί θα χρειαζόταν πιο κοντινά πλάνα, (όπως στενεύει η αντίληψη όταν φοβάσαι). Σε άλλη σκηνή, το κορίτσι με την προφητεία ήταν σχεδόν ξεκάρφωτο (θα μπορούσε να δικαιολογηθεί αν εκτός από τις κηλίδες της αρρώστειας του συμπεριφερόταν και ως άρρωστο (και περισσότερο θυμωμένο), σε μια άλλη πνευματική κατάσταση που θα ευνοούσε τον οραματισμό). Γενικά η ηθοποιία στις περισσότερες σκηνές δεν ηταν αρκετά καλή -αλλά τη μεγαλύτερη ευθύνη -και γι' αυτό, την έχει ο σκηνοθέτης.
