Audionet Art G2 υπό δοκιμασία

[Costas Coyias]

Εν ολίγοις, και ως πρόγευση, πρόκειται για ένα από τα καμάρια της Γερμανικής βιομηχανίας καταναλωτικών ηλεκτρονικών. Περισσότερα, τις επόμενες ημέρες.

Ωραία, ας ξεκινήσουμε με κάποια λίγα εισαγωγικά στοιχεία. Το ART G2 αποτελεί την αμιγώς ηχητική πηγή στην παραγωγική γκάμα της Ideκtron, η οποία πλαισιώνεται από ένα AV player της ίδιας κατασκευαστικής φιλοσοφίας, καθώς επίσης και έναν ραδιοφωνικό δέκτη. Πέραν αυτών, υπό το εμπορικό σήμα Audionet, η Idektron παράγει και διαθέτει στην αγορά και μια αξιόλογη γκάμα ενισχυτικών, ενώ, τουλάχιστον στο μέτρο που γνωρίζω, δεν έχει ακόμη εισαγάγει στην αγορά κάποιο ηχείο.

Τεχνική περιγραφή

Το ART G2 είναι ένα CD player με απέριττη, αυστηρή εμφάνιση, κάτι που χαρακτηρίζει και όλες τις υπόλοιπες συσκευές του κατασκευαστή. Η πρόσοψη της συσκευής υλοποιείται με ένα φύλλο αλουμινίου πάχους 10mm, επί του οποίου δεσπόζει κεντρώος ο λογότυπος, ενώ κάτω από αυτόν βρίσκεται η οθόνη ελέγχου της συσκευής, την οποία μπορείτε να παραγγείλετε σε γαλάζιο, ή κόκκινο χρώμα (που μάλλον κλίνει προς το amber). Κάτω από την οθόνη εντοπίζεται ο δέκτης του τηλεχειριστηρίου, ενταγμένος σε ένα πολύ λεπτό, διακριτικό αυλάκι, επάνω στο οποίο βρίσκονται και τα λιγοστά λειτουργικά πλήκτρα της συσκευής, μόλις τέσσερα. Τα πλήκτρα υλοποιούνται με μεταλλική μπίλια, η οποία εσωτερικά εφάπτεται πιεστικού μικροδιακόπτη. Από αυτά, το άκρο αριστερό ελέγχει την έναυση, ενώ τα άλλα τρία την ανάγνωση του δίσκου. Αυτά τα τρία πλήκτρα συγκεντρώνουν όλες τις βασικές λειτουργίες κίνησης της κεφαλής ανάγνωσης, όντας διττού ρόλου μέσω στιγμιαίας ή παρατεταμένης πίεσης, κάτι που μπορείτε να συνηθίσετε εύκολα.

Όπως φαίνεται και στις εικόνες, τα πλήκτρα απέχουν πολύ μεταξύ τους, όντας αποτραβηγμένα ανά δύο προς τις πλευρές της πρόσοψης, κάτι που αποβαίνει μάλλον σε βάρος της εργονομίας. Αντιθέτως, το τηλεχειριστήριο που συνοδεύει τη συσκευή είναι πολύ πιο οργανωμένο. Όπως μπορείτε να παρατηρήσετε, πρόκειται για ένα ένα τυπικό, πλαστικό τηλεχειριστήριο, που μάλλον δεν συμβαδίζει με τα κατασκευαστικά χαρακτηριστικά της συσκευής, αλλ’ αυτό μάλλον δεν αποτελεί μειονέκτημα, καθώς η φύση της χρήσης του το καθιστά ευάλωτο σε πτώσεις, ενώ, από την άλλη μεριά, ο κατασκευαστής το παρέχει ως λύση ανάγκης, καθώς διαθέτει χωριστά ένα πλήρες και άριστης ποιότητας τηλεχειριστήριο, που επικοινωνεί με όλες τις συσκευές της γκάμας του.

 

[Costas Coyias]

Αφού η πρόσοψη της συσκευής στερείται του τυπικού συρταριού, η συσκευή δέχεται το δίσκο από το επάνω μέρος της, (top loaded), κάτι που αποβαίνει σε βάρος της αξιοποίησης του χώρου των συσκευών σας, καθώς σας αναγκάζει να την τοποθετήσετε σε ράφι ικανού ύψους, ή στην κορυφαία επιφάνεια του ρακ σας. Το άνοιγμα της υποδοχής του δίσκου καλύπτεται από ένα αλουμινένιο κάλυμμα, πάχους επίσης 10mm. Σύροντας το κάλυμμα προς τα πίσω, αποκαλύπτεται το πλατώ της συσκευής, που είναι κατασκευασμένο επίσης από αλουμίνιο, και φέρει την κατάλληλη περιφερειακή αυλάκωση, ώστε να είναι ευχερής η λαβή του δίσκου. Ο δίσκος τοποθετείται και στερεώνεται στο στροφείο με ένα μαγνητικό clamp, το οποίο είναι κατασκευασμένο έτσι όπως πρέπει πραγματικά να είναι· δηλαδή, έχει χαμηλή μάζα και σχετικά μικρή διάμετρο, ώστε να έχει χαμηλή ροπή αδρανείας.

Ο μηχανισμός συρμού του καλύμματος είναι αθόρυβος και με θετική αίσθηση, ενώ αποπνέει εμπιστοσύνη, όσον αφορά τη μακροζωία του, και είναι συνδεδεμένος με τη λογική της κίνησης του δίσκου. Δηλαδή, μόλις κλείσετε το κάλυμμα, η μηχανισμός αμέσως θα αναγνώσει αυτόματα τον TOC, ενώ εάν ανοίξετε το κάλυμμα με τη συσκευή σε αναπαραγωγή, ο δίσκος θα σταματήσει αυτόματα να παίζει. Αντιθέτως, ο κατασκευαστής δεν προέβλεψε την αυτοματοποιημένη ανίχνευση του clamp. Έτσι, εάν, αφηρημένος, τοποθετήσετε ένα δίσκο και κλείσετε το κάλυμμα χωρίς να τοποθετήσετε το clamp στη θέση του, ο μηχανισμός θα εκκινηθεί κανονικά, με αποτέλεσμα ο δίσκος να διαφύγει από το στροφείο προς το εσωτερικό της συσκευής. Πρόκειται για αβλεψία ανεπίτρεπτη, τουλάχιστον για μια συσκευή αυτής της τιμής, και η οποία χρειάζεται να επαναξετασθεί από τον κατασκευαστή.

Περνώντας στο πίσω μέρος, το ART G2 σας δίνει τη δυνατότητα να συνδέσετε σ’ αυτό τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα. Κατ’ αρχάς, στο αριστερό τμήμα της οπίσθιας όψης υπάρχουν τρεις οπτικές θύρες, που χρησιμεύουν για τη σύνδεση της συσκευής με άλλες του ιδίου κατασκευαστή, ώστε να μπορείτε να τις χειρίζεσθε όλες μαζί, ως σύστημα. Στο κέντρο βρίσκονται οι έξοδοι αναλογικού σήματος. Η συσκευή μπορεί να δώσει σήμα σε διαφορική, ισορροπημένη μορφή, όσο και σε μονοτελή (single ended), μέσω των συνήθων υποδοχών RCA. Το αναλογικό τμήμα της συσκευής μπορεί να δώσει σήμα πάνω από 3VRMS στις εξόδους single ended, κάτι που σε συνδυασμό με την χαμηλή εμπέδηση εξόδου, μόλις 33Ω, επιτρέπει τη χρήση παθητικού προενισχυτή, ενώ την καθιστά και αναίσθητη ως προς το φορτίο, οπότε ο ηχητικός της χαρακτήρας δεν αλλοιώνεται με την εναλλαγή διαφόρων καλωδίων. Πάντως, δεν παρέχεται ρύθμιση της στάθμης εξόδου, οπότε, ακόμη κι αν τα ηχεία σας είναι ενεργά, η χρήση προενισχυτή σας είναι απαραίτητη.

Το δεξιό τμήμα της πίσω όψης είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον, καθώς φιλοξενεί δύο ηλεκτρικές ψηφιακές εξόδους σήματος σε μορφή SP/DIF (out1, out2) και μια οπτική (out4), καθώς επίσης και μια διαφορική ψηφιακή έξοδο σε μορφή AES/EBU (out3). Επίσης, παρέχεται μια υποδοχή USB τύπου Β, που χρησιμεύει ως είσοδος ψηφιακού σήματος από τον υπολογιστή σας, ή κάποιον άλλο music server που μπορεί να δώσει ψηφιακό σήμα διαμορφωμένο σε USB. Η έξοδος data link που υλοποιείται με υποδοχή firewire χρησιμεύει για τη σύνδεση της συσκευής με κάποιον προενισχυτή του ιδίου κατασκευαστή, που διαθέτει ανάλογη είσοδο. Οι δύο ηλεκτρικές SP/DIF και η θύρα data link μπορούν να δώσουν αναδειγματισμένο σήμα επιπέδου 24bit 192KHz, ενώ η AES/EBU «ανεβαίνει» έως 96KHz. Εξ όσων καταλαβαίνω, αυτό το σήμα μπορεί να οδηγήσει, όχι μόνον κάποιον αντίστοιχο προενισχυτή Audionet, αλλά και οποιονδήποτε DAC που είναι σε θέση να αποκωδικοποιήσει τέτοιο σήμα.

Πάντως, είναι πραγματικά απορίας άξιο, για ποιο λόγο ο κατασκευαστής παρέχει τόσες δυνατότητες εξόδου ψηφιακού σήματος, και μόνον μια USB είσοδο. Η ηχητική ποιότητα του DAC της συσκευής θα δικαιολογούσε απόλυτα τουλάχιστον μια ηλεκτρική είσοδο ψηφιακού σήματος SP/DIF, ώστε να αξιοποιηθεί και κάποια άλλη συσκευή, όπως ένα παλιό cd player, ένα φορητό dat, ή ό,τι άλλο με ηλεκτρονικά χαμηλότερης ποιότητας, με πραγματικά θεαματικά αποτελέσματα.

Στο δεξιό άκρο βρίσκεται η υποδοχή ρεύματος, που υλοποιείται με το κλασικό αρσενικό βύσμα IEC 320, που ενσωματώνει και ασφαλειοθήκη. Τέλος, ανάμεσα στις αναλογικές και ψηφιακές συνδέσεις βρίσκεται η είσοδος EPS, όπου μπορεί προαιρετικά να συνδεθεί το ομώνυμο εξωτερικό τροφοδοτικό του κατασκευαστή, το οποίο πωλείται χωριστά. Το EPS συνδέεται με τη συσκευή μέσω ειδικού καλωδίου που το συνοδεύει, παρέχοντας συμμετρική τάση τροφοδοσίας ±24V για τα αναλογικά και 5V για τα ψηφιακά κυκλώματα, ενώ καθίσταται slave της συσκευής και εκκινείται αυτόματα μαζί της.

 

[Costas Coyias]

Μια ματιά στο εσωτερικό

Το κάλυμμα της συσκευής αφαιρείται μαζί με το καπάκι του δίσκου, και αν θελήσετε ποτέ να περιεργασθείτε τον εσωτερικό της κόσμο, θα πρέπει να ξεβιδώσετε 12 βίδες Allen 2,5mm, έξι στο επάνω μέρος της και ανά τρεις πλευρικά. Το κάλυμμα υλοποιείται με mdf πάχους 18mm, βαμμένο σε ματ γκρίζο χρώμα πολύ καλής ποιότητας, της ίδιας υφής με αυτό που θα βρείτε, ας πούμε, στη μπάφλα του Αίολου της Audio Spectrum. Η αφαίρεση του καλύμματος θα πρέπει να γίνει κατά την έννοια που φαίνεται στην εικόνα, καθώς σε αυτό είναι στερεωμένη μια μικρή και αθόρυβη τουρμπίνα, που απορροφά τον αέρα από την περιοχή των αναλογικών μερών και τον διοχετεύει προς τις γρίλλιες τις πίσω όψης. Το σχετικό καλώδιο αποσπάται εύκολα, αφού κουμπώνει στην πλακέτα της τουρμπίνας με ειδικό πριζάκι.

Η όλη κατασκευή εδράζεται σε μια πλάκα γρανίτη πάχους περίπου 20mm, στην οποία οφείλονται τα 19 κιλά του βάρους της συσκευής. Το σασί υλοποιείται με στρατζαρισμένη λαμαρίνα, στερεωμένη επάνω στον γρανίτη. Εξ όσων μπόρεσα να δω χωρίς να διαλύσω τη συσκευή, ο οδηγός της προέρχεται μάλλον από την Ιαπωνική Kimmon, η οποία εξειδικεύεται στις βιομηχανικές εφαρμογές laser, και είναι άριστης ποιότητας. Ο οδηγός του δίσκου μαζί με την πλακέτα του είναι αναρτημένος επάνω σε δύο τεντωμένους συνθετικούς ιμάντες, κάτι που του δίνει πολύ χαμηλή ενδοτικότητα, προς απόσβεση των υψίσυχνων κραδασμών. Εάν πατήσετε με τα δάκτυλά σας το πάτωμα του δίσκου, θα τον νιώσετε να υποχωρεί ελαφρά, σαν να είναι αναρτημένος σε σκληρό μεταλλικό έλασμα.

Η σύλληψη της τάσης των ιμάντων φαίνεται σ’ αυτήν την εικόνα. Τα δύο άκρα κάθε ιμάντα είναι στερεωμένα με βίδες στις δύο πλευρές του σασί, εμ τον ιμάντα τεντωμένο αρκετά. Ανάμεσα στον ιμάντα και το επίπεδο της στερέωσής του είναι τοποθετημένες δύο ράβδοι, καθεμιά από τις οποίες έχει εφελκυσθεί με βίδες προ το άκρο αγκύρωσης του ιμάντα. Με αυτόν τον τρόπο, ο ιμάντας τεντώνεται ακόμα περισσότερο, ενώ αποστασιοποιείται από το δάπεδο του σασί κατά το πάχος των ράβδων.

Κοιτάζοντας τη συσκευή από πίσω, η αριστερή πλευρά του σασί καταλαμβάνεται από μια μεγάλη πλακέτα που φιλοξενεί το κυρίως ψηφιακό μέρος, όπου το ψηφιακό φίλτρο υλοποιείται με τον επεξεργαστή DSP56367 της Freescale, ο οποίος προφανώς χρησιμοποιείται και στην av ομόσταυλη συσκευή, καθώς υποστηρίζει πολυκάναλο ψηφιακό σήμα. Παρά το γεγονός ότι οι Γερμανοί δεν ανακοινώνουν λεπτομέρειες, το ART G2 μάλλον φαίνεται λειτουργεί με upsampling στα 24/192, με βάση λογισμικό του ιδίου του κατασκευαστή, και σε συνδυασμό με τον SRC4192 της Burr Brown. Αυτό το τσιπ εντοπίζεται στην κεντρική πλακέτα, στο πίσω κεντρικό μέρος της συσκευής, όπου φιλοξενούνται και οι δύο AD1955, που λειτουργούν σε διαφορική τοπολογία. Το αναλογικό τμήμα υλοποιείται με διακριτά τρανζίστορ fet της Zetex. H δεξιά πλευρά καταλαμβάνεται από τα κυκλώματα τροφοδοσίας. Για την τροφοδοσία των ψηφιακών χρησιμοποιείται ένα (μάλλον) διακοπτικό τροφοδοτικό, ενώ για τα αναλογικά υπάρχει μετασχηματιστής που οδηγεί δύο γραμμικά, σταθεροποιημένα τροφοδοτικά. Αξίζει να σημειωθεί ότι στην είσοδο ρεύματος της συσκευής υπάρχει ανάλογο αντιπαρασιτικό φίλτρο. Κατά την έναυσή της, η συσκευή ανιχνεύει την πολικότητα της φάσης του ρεύματος, και σας ειδοποιεί ανάλογα στην οθόνη, εάν χρειάζεται να την αντιστρέψετε, βάζοντας την πρίζα αλλιώς. Πάντως, εάν χρησιμοποιείτε πολύπριζο με αντιπαρασιτικό φίλτρο, το ART G2 ενδέχεται να ανιχνεύει την πολικότητα ως λανθασμένη, όπως κι αν τοποθετήσετε την πρίζα.

Οι πλακέτες είναι εξαιρετικής ποιότητας και γίνεται εκταταμένη χρήση της τεχνολογίας SMD, και με ανάλογης ποιότητας υλικά, (πυκνωτές ακριβείας στα κρίσιμα σημεία, ηλεκτρολυτικούς ELNA Silmic, κλπ.). Οι βίδες είναι παντού ανοξείδωτες, σωστά σφιγμένες με δαγκωτή ροδέλα, και γενικά η όλη κατασκευή είναι πραγματικά άριστης ποιότητας, προορισμένη να διαρκέσει στο χρόνο. Τέλος, η συσκευή πατάει σε τέσσερα στιβαρά πόδια με συνθετική επένδυση, ώστε να μην προκαλεί σημάδια στην επιφάνεια που θα την τοποθετήσετε.

 

[Costas Coyias]

To EPS

Όσον αφορά το τροφοδοτικό EPS, αυτό είναι βέβαια γραμμικό και τοπολογίας dual mono, παρέχοντας ισχύ πολλαπλάσια αυτής του ART G2, κάτι που παρέχει στο player ιδανικές συνθήκες τροφοδοσίας. Η πρόσοψή του φέρει φωτεινή ένδειξη λειτουργίας σε γλυκό μπλε χρώμα, και είναι αντίστοιχης αισθητικής και κατασκευσμένη με τον ίδιο τρόπο με την πρόσοψη του player. Ο κατασκευαστής παρουσιάζει φωτογραφημένο το player να εδράζεται επάνω στο τροφοδοτικό EPS, κάτι που δεν αποτόλμησα, εξ αιτίας του πολύ μεγάλου βάρους του πρώτου. Όμως, δεν αποκλείεται να είναι και εφικτό κάτι τέτοιο, καθώς το κάλυμμά του EPS υλοποιείται με αλουμινένιο στρατζαρισμένο φύλλο, πάχους 2mm.

 

[Costas Coyias]

Πριν προχωρήσω στις εντυπώσεις, ας ρίξουμε μια ματιά στον τρόπο, με τον οποίον το ART G2 μπορεί να συνδεθεί στον υπολογιστή, σε ρόλο αποκωδικοποιητή του ψηφιακού σήματος μέσω της θύρας USB.

Αν και ο κατασκευαστής περιγράφει στο εγχειρίδιο χρήσης τον τρόπο σύνδεσης και εγκατάστασης, αναφέροντας ότι πρώτα πρέπει να συνδεθεί το καλώδιο USB, και μετά να τεθούν σε λειτουργία κατά σειράν ο υπολογιστής και το player, η διαδικασία εγκατάστασης μπορεί να γίνει και εν θερμώ, κάτι που εγγενώς υποστηρίζεται από τις προδιαγραφές αυτού του διαύλου. Έτσι, έχοντας αμφότερες τις συσκευές σε λειτουργία, μπορείτε να συνδέσετε το καλώδιο στις κατάλληλες υποδοχές. Σε περιβάλλον WindowsXP, η συσκευή αναγνωρίζεται αμέσως και εγκαθίσταται αυτόματα, χωρίς να σας ζητηθεί κάποιος πρόσθετος driver, και αναφέρεται με το πλήρες όνομά της, («Audionet Art G2»). Εάν αυτό δεν γίνει αμέσως, και το player αναγνωρίζεται ως «Unknown device», μια επανεκκίνηση του λειτουργικού συστήματος θα λύσει το πρόβλημα.

Μετά την ολοκλήρωση της εγκατάστασης, το ART G2 τοποθετείται αυτόματα ως η προεπιλεγμένη συσκευή εξόδου, στο σχετικό παράθυρο του Πίνακα ελέγχου, όπως φαίνεται και στην εικόνα. Αν έχετε ξεμείνει από καλώδιο USB, μπορείτε προσωρινά να αφαιρέσετε το αντίστοιχο από τον εκτυπωτή, και να το τοποθετήσετε κατ’ ευθείαν στο ART G2. Τόσο απλά. Εάν χρησιμοποιείτε συχνά ως έξοδο ήχου και το κύκλωμα ήχου του υπολογιστή, μπορείτε να δημιουργήσετε μια συντόμευση του σχετικού εικονιδίου του Πίνακα ελέγχου στην επιφάνεια εργασίας, και μετά να την «καρφιτσώσετε» στο μενού έναρξης, ώστε να την έχετε άμεσα διαθέσιμη από εκεί, ώστε να εναλλάσσετε τη συσκευή εξόδου ήχου.

 

[Costas Coyias]

Η εγκατάσταση του player σε περιβάλλον Windows Vista ενδέχεται να θέλει λίγη παραπάνω δουλειά. Αφού συνδέσετε το player με τον υπολογιστή, αυτό θα αναγνωρισθεί κανονικά, αλλά πιθανότατα θα φέρει την ασαφή ονομασία «Συσκευή USB», ή κάτι τέτοιο. Για να το εγκαταστήσετε πλήρως, κάντε το εξής:

1. Ανοίξτε το παράθυρο του εικονιδίου «Ήχος», μέσα από τον Πίνακα Ελέγχου.
2. Κάντε δεξί κλικ επάνω σε κάποια από τις διαθέσιμες συσκευές, και, εάν στο μενού συντόμευσης είναι ανενεργός η επιλογή «Προβολή απενεργοποιημένων συσκευών», κάντε κλικ πάνω της, ώστε να την ενεργοποιήσετε. Αμέσως, θα εμφανισθεί και o DAC του player, πιθανότατα με την ονομασία «Ηχεία – Συσκευή ήχου USB», ή κάτι τέτοιο.
3. Για να εξακριβώσετε την ταυτότητα της συσκευής, κάντε δεξί κλικ επάνω της και ενεργοποιήστε τη. Στη συνέχεια, ξανακάντε δεξί κλικ επάνω της, από το μενού συντόμευσης επιλέξτε «Ιδιότητες», και στην καρτέλα «Γενικά» του παραθύρου που θα ανοίξει, κάντε κλικ στο πλήκτρο «Ιδιότητες», οπότε και θα ανοίξει το παράθυρο ιδιοτήτων της συσκευής, όπου θα αναγράφεται το πραγματικό της όνομα, έτσι όπως το σύστημα το διάβασε από το BIOS του DAC, («Audionet Art G2»).
4. Πατήστε «Άκυρο», και στο προηγούμενο παράθυρο αλλάξτε το όνομα της συσκευής («Ηχεία»), πληκτρολογώντας το σωστό όνομα, και πατήστε «Οκ».
5. Στο προηγούμενο παράθυρο, κάντε κλικ στη συσκευή, ώστε να την επιλέξετε, πατήστε το πλήκτρο «Ορισμός ως προεπιλογής», και μετά κάντε και εδώ κλικ στο πλήκτρο «Οκ».

Τώρα πλέον, το player θα πρέπει να είναι διαθέσιμο μέσα στο παράθυρο, όπως αυτό αναπαρίσταται στη σχετική εικόνα. Στη συνέχεια, εάν κατά την πρόοδο της παραπάνω διαδικασίας ο media player που χρησιμοποιείτε ήταν φορτωμένος, κλείστε τον, και επαναφορτώστε τον. Τώρα πλέον, μπορείτε να πάρετε αναλογικό σήμα από την έξοδο του player, καθώς αυτό είναι ορισμένο ως η προεπιλεγμένη έξοδος ήχου από τον υπολογιστή σας.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ο DAC αποκωδικοποιεί το σήμα από τη θύρα USB, έως ότου ανιχνευθεί σήμα από τον οδηγό του player. Σε τέτοια περίπτωση, η θύρα USB αποκόπτεται αυτόματα και επιλέγεται το σήμα από το δίσκο που παίζει στη συσκευή.

 

[Costas Coyias]

Ακουστικές εντυπώσεις

Λοιπόν, λίγα λόγια περί των ακουστικών εντυπώσεων, έτσι όπως αυτές τις αντελήφθην. Κατ’ αρχάς, να σας πώ πως το ART G2 συνδέθηκε σε διάφορα συστήματα, ώστε να μπορέσω να διομορφώσω κάποια κατά το δυνατόν διασταυρωμένη άποψη.

Το πρώτο από αυτά τα συστήματα είναι αυτό που χρησιμοποιώ. Ως ψηφιακή πηγή φέρει ένα πολύ παλιό, αλλά περιποιημένο μοντέλο της Denon, που οδηγεί έναν μετατροπέα με το PCM1710 της Burr Brown και αναλογικό τμήμα με τελεστικούς ενισχυτές. Από εκεί το σήμα οδηγείται σε έναν προενισχυτή line με ενεργά στοιχεία μιάμιση λάμπα ανά κανάλι και τροφοδοσία dual mono (εκτός των νημάτων, βεβαίως...). Ο τελικός είναι, ας πούμε σε πλούσια τρόπον τινά τάξη ΑΒ, με mosfet στην έξοδο, και οδηγεί ένα ζεύγος near field monitor κλειστού τύπου, (που μετατρέπονται και σε ανοικτού), με τη θέση ακρόασης σε απόσταση 2 - 2,5 μέτρων από τα ηχεία. Το σύστημα συνδέεται με χάλκινα καλώδια, ενώ περιλαμβάνεται και interconnect που αποτελείται απλώς από δύο μεταβλητού μήκους ασημένιες βέργες αργυροχοΐας. Στα ηχεία χρησιμοποιείται ηλεκτρολογικό καλώδιο 3,5 καρέ, μήκους 1,5 μέτρου.

Το δεύτερο σύστημα όπου συνδέθηκε το ART G2, αποτελούνταν από έναν ενεργό προενισχυτή με τελεστικούς OPA627, που οδηγούσε ένα ζεύγος Dynaudio BM15A, σε σύγκριση με ένα Sony 50ES. Εναλλακτικά, στο ίδιο σύστημα, το ART G2 συνδέθηκε και με έναν παθητικό προενισχυτή, οδηγώντας τα 20ΚΩ εισόδου των BM15A, με 1 μέτρο interconnect έως το ποτενσιόμετρο, και άλλα 3 μέτρα από εκεί έως το ηχείο. Επίσης, στο σύστημα αυτό, ο DAC του Audionet οδηγήθηκε και ως USB DAC από ένα laptop με Intel Centrino και WindowsXP. Τα καλώδια ήταν κάτι Van Den Hul the first, ή κάτι τέτοιο, με πορτοκαλί και κίτρινο κάλυμμα. Η απόσταση ακρόασης ήταν της τάξης των 3 μέτρων από τα ηχεία, και γι’ αυτό τα tweeter ετέθησαν σε κέρδος +1dB.

Το τρίτο σύστημα αποτελούνταν από ενισχυτικά της Classe, προενισχυτή CP-50 με τελικό τον CA-100, ο οποίος οδηγούσε ένα ζεύγος Spendor S100, σε σύγκριση με ένα Classe CDP-10. Στο σύστημα αυτό, αμφότερα τα CD player συνδέθηκαν με interconnect κατασκευασμένα με άριστης ποιότητας καλώδιο RG59, ενώ σε σύγκριση στο ίδιο σύστημα ετέθη και ακόμη μια πηγή, που αποτελούνταν από ένα CD ROM που βρέθηκε πεταμένο στα σκουπίδια, σε κάποιο σημείο της Θεσσαλονίκης, και τοποθετήθηκε σε ένα εξωτερικό κουτί συσκευής 5,25 ιντσών, με αυτοσχέδιο τροφοδοτικό. Στο κουτί αυτό ανοίχθηκαν οι κατάλληλες οπές, όπου βγήκαν προς χρήση η ψηφιακή και η αναλογική έξοδός του. Αυτή η συσκευή συνδέθηκε μέσω ενός «ψηφιακού» καλωδίου Mogami και οδήγησε έναν Benchmark DAC-1, ο οποίος συνδέθηκε επίσης στον CP-50, με κάποιο «λογικό» audiophile καλώδιο των 100-150€. Σε αυτό το σύστημα, το Audionet χρησιμοποιήθηκε συνεχώς συνδεδεμένο με το εξωτερικό τροφοδοτικό EPS.

Σε όλες τις περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν συνηθισμένα, τίμια καλώδια ρεύματος, με την εξαίρεση του Benchmark, ο οποίος συνδέθηκε με ένα χοντρό, γκρίζο καλώδιο, του οποίου τον τύπο δεν συγκράτησα. Οι ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις των κατοικιών που στεγάζουν τα παραπάνω συστήματα, δεν φέρουν ξεχωριστή γραμμή παροχής αποκλειστικά για audio. Σε όλες τις περιπτώσεις επελέγη εκείνη η πολικότητα ηλεκτροδότησης του ART G2, ώστε να αυτό να μην εμφανίζει το μήνυμα λάθους πολικότητας κατά την έναυση. Όμως, και με την πολικότητα σε λάθος θέση, δεν παρατήρησα κάποια ανωμαλία στη λειτουργία του, ούτε και απώλεια ηχητικής ποιότητας. Επίσης, σε όλες τις περιπτώσεις δεν παρατηρήθηκε ο παραμικρός βρόχος γείωσης, ο παραμικρός θόρυβος, από καμιά συσκευή, παρά το γεγονός ότι όλοι οι παραπάνω προενισχυτές φέρουν επίσης γείωση, όπως και όλα τα CD player, εκτός του Sony.

Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε στο ART G2 είναι η πλήρης απουσία ηλεκτρικών θορύβων έναυσης ή σβέσης, ακόμη και με το ρυθμιστικό της στάθμης στη δωδεκάτη ώρα, καθώς η έναυση της συσκευής ελέγχεται διαδοχικά με διάφορα ρελέ. Πέραν των διαφόρων δίσκων που χρησιμοποίησα όλες αυτές τις μέρες, οι κρίσεις μου βασίζονται σε συγκεκριμένες εγγραφές, κάποια συγκεκριμένα κομμάτια, που περιλαμβάνουν φωνή, πιάνο, συμφωνική ορχήστρα και μεγάλα κρουστά. Σε όλες τις περιπτώσεις, αυτό που αποκόμισα ακούγοντας το Audionet, και συγκρίνοντάς το με τις αντίστοιχες συσκευές που ήταν διαθέσιμες, είναι η αίσθηση της ξεκούραστης παρουσίας, η αίσθηση της άνεσης με την οποίαν αυτή η μηχανή διαχειρίζεται το σήμα που ανακτά από το δίσκο. Προσπαθώντας να ανιχνεύσω τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό, παρατήρησα ότι τα υπόλοιπα CD player παρουσίαζαν μια ελαφρά τόνωση στα χαμηλομεσαία, στην περιοχή όπου συγκεντρώνεται ακουστικά το αντηχείο της κιθάρας και η πρώτη οκτάβα της φωνής. Στους υπόλοιπους ακροατές που συμμετείχαν στις ακροάσεις, αυτό εξελήφθη ως τοποθέτηση της εικόνας πιο «πίσω», ενώ όλοι ανεξαιρέτως προτίμησαν το πιο «μεγάλο» σώμα του Classe και ίσως την πιο πληθωρική και συγχρόνως κάπως «ηλεκτρική» χροιά του Benchmark, τα οποία, όμως, προσωπικά εκτιμώ ότι είναι προς την κατεύθυνση του επίπλαστου, και όχι του αληθούς. Με άλλα λόγια, ο ήχος του Audionet δίνει την αίσθηση της ισορροπημένης παρουσίας, τη στιγμή που αμφότερα τα Classe και Sony 50ES φάνηκαν να φτιασιδώνουν κάπως το άκουσμα, να το ωραιοποιούν. Ακούγοντας τη φωνή της Chavela Vargas σε σχετικά υψηλή στάθμη, τόσο στα δικά μου ηχεία, όσο και στα BM15A, τα οποία γνωρίζω αρκετά καλά, εκεί που περίμενα ότι θα χρωματίσουν λόγω στάθμης, ο ήχος έβγαινε αβίαστα, κάτι που δεν συνέβαινε ούτε με το Denon, ούτε με το Sony.

Ένα άλλο, πολύ αξιόλογο σημείο προσοχής, είναι η μεγάλη ικανότητα «ψηλάφησης» που έχει το ART G2, η άνεσή του να αναδεικνύει ακουστικές λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα η δαχτυλιά στη χορδή του κοντραμπάσσου, ή τα καμπανάκια, εκεί που τα υπόλοιπα player δεν φάνηκαν να είναι σε θέση να κάνουν κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι σ’ αυτόν το βαθμό. Θεωρώ ότι αυτό είναι απόδειξη υψηλής ταχύτητας και ίσως ορθότερης αποκωδικοποίησης του σήματος, παρά, απλώς, μια ανύψωση στο ανώτερο φάσμα. Ποτέ δεν μου έδωσε αυτή η μηχανή την αίσθηση της τονισμένης απόκρισης – το αντίθετο μάλιστα.

Όσον αφορά τις χαμηλές συχνότητες, το ART G2 είναι απλά υποδειγματικό. Δεν επέδειξε την παραμικρή ασάφεια ή κόπωση, ούτε ακόμη στην αναπαραγωγή του O-Daigo (Sheffield CD-Kodo), και αυτό μπορείτε να το επαληθεύσετε, βεβαίως, υπό την προϋπόθεση ότι τα φυσικά μεγέθη του υπολοίπου συστήματος επιτρέπουν την ορθή αναπαραγωγή του μεγάλου Ιαπωνικού τυμπάνου. Την ίδια ακριβώς αίσθηση πήρα και στις υψηλές συχνότητες. Προσωπικά, τα ηχεία μου ποτέ δεν τα είχα ακούσει στο παρελθόν να αποδίδουν τις αρμονικές του δοξαριού με αυτόν τον τρόπο, και σ’ αυτό το σημείο μου έρχονται και πάλι οι ίδιοι όροι – κλισέ: άνεση και ταχύτητα.

Πέραν αυτών, και θέλοντας να εξακριβώσω τις ικανόνητες των διακριτών ημιαγωγών ισχύος, που χρησιμοποιούνται στο αναλογικό τμήμα, βάλθηκα να κάνω το Audionet να οδηγήσει ακουστικά. Εφτά κολλήσεις αργότερα, είχα στα χέρια μου το κατάλληλο καλώδιο – αντάπτορα, και απολάμβανα εξαιρετικής ποιότητας άκουσμα από τα ακουστικά, (AKG K-141 Monitor, 600Ω), αλλά μονίμως σε αρκετά υψηλή στάθμη. Μην το προσπαθήσετε, καθ’ όσον δεν θα έχετε τη δυνατότητα ρύθμισης της στάθμης.

Περνώντας στο θέμα της χρησιμότητας που μπορεί να προσφέρει το εξωτερικό, πρόσθετο τροφοδοτικό EPS, θα έλεγα ότι το ART G2 μάλλον δεν το έχει ανάγκη. Ως αυτόνομη μηχανή, το player έχει τρία τροφοδοτικά, από τα οποία το ένα λειτουργεί αποκλειστικά για το αναλογικό τμήμα, ενώ στην είσοδο ηλεκτροδότησης διαθέτει όλες εκείνες τις ασφαλιστικές δικλείδες, που το καθιστούν αναίσθητο σε οποιαδήποτε παρασιτική συνιστώσα του δικτύου ηλεκτροδότησης. Προσπαθώντας να ανιχνεύσω περαιτέρω το συγκεκριμένο θέμα, οδήγησα ένα ζεύγος Β&W 801, παίζοντας το Kodo σε υψηλή στάθμη, τόσο με το EPS κλειστό, όσο και σε λειτουργία. Θα μπορούσα να πω ότι με το EPS σε λειτουργία νομίζω πως παρατήρησα κάποια σαφέστερη άρθρωση του μεγάλου τυμπάνου, αλλά δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι είμαι σε θέση να προσδιορίσω αυτή τη διαφορά με τρόπο επαληθεύσιμο. Για να είμαι σαφής και ειλικρινής, μη νομίσετε ότι οι Γερμανοί άφησαν το player κουτσουρεμένο, με ανεπαρκή αυτόνομη τροφοδοσία, για να αναγκάσουν τον πελάτη τους να αγοράσει και το εξωτερικό τροφοδοτικό. Σε καμιά περίπτωση δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Από την άλλη μεριά, όμως, θεωρώ ότι κάποιος που είναι σε θέση να διαθέσει 5000 ευρώ για την αγορά αυτού του CD player, είναι σε θέση να ξοδέψει άλλα 2 χιλιάρικα, (ενδεικτικές τιμές), ώστε να καλύψει πλήρως και διά παντός τις ενεργειακές ανάγκες του ART G2. Εκτός αυτού, το EPS μπορεί να αξιοποιηθεί και αλλού, σε κάποια άλλη, επιπέδου line συσκευή Audionet που μπορεί να υπάρχει στο σύστημα. Μάλιστα, δεν θα ήταν κακή ιδέα να τροποποιήσει ο κατασκευαστής το EPS με τρόπο τέτοιον, ώστε αυτό να μπορεί να συνδεθεί συγχρόνως και με δεύτερη, ή ακόμη και τρίτη συσκευή της γκάμας του, μιας και η ισχύς του μπορεί να εξυπηρετήσει τουλάχιστον τρεις συσκευές line, (πηγές, προενισχυτή, ραδιοφωνικό δέκτη).

Όσον αφορά τη χρήση του ART G2 ως USΒ DAC, τολμώ να πω ότι αυτή η συσκευή είναι σε θέση να αποδώσει το σήμα του υπολογιστή με τον πλέον αξιόπιστο, με έναν καθ’ όλα άρτιο τρόπο. Η ηχητική ποιότητα που θα πάρετε από αυτό το σήμα θα είναι ευθέως ανάλογη με την ποιότητα του υλικού που παίζει ο υπολογιστής σας, και κάτι παραπάνω, μόνο που αυτό το παραπάνω είναι δίκοπο μαχαίρι, κάτι που άπτεται και της γενικότερης απόδοσης αυτής της μηχανής. Δηλαδή, εάν η ποιότητα της ηχογράφησης είναι κακή, ή η συμπίεση του κομματιού έχει γίνει με κακής ποιότητας codec, αυτό θα το πάρετε από το Audionet αυτούσιο και χωρίς περιστροφές.

Αυτό το χαρακτηριστικό, ίσως κάποιοι το εκλάβουν ως ελάττωμα, καθώς δεν είναι δα και σπάνια στο χώρο η λογική που λέει, ότι μια καλή συσκευή πρέπει να παίζει «καλά» όλους τους δίσκους. Βεβαίως, αυτό είναι κατά κυριολεξία σωστό, αλλά θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως όσο καλύτερη είναι μια συσκευή, τόσο περισσότερο απούσα είναι από τη διαμόρφωση της συνολικής ηχητικής ποιότητας του τελικού ακούσματος. Επομένως, όσο πιο κακή είναι μια ηχογράφηση, τόσο πιο ακουστό γίνεται αυτό, αναβαθμίζοντας το σύστημα με συσκευές όλο και υψηλότερης ποιότητας. Και, τουλάχιστον όσον αφορά την υπό εξέταση συσκευή, αυτό που θα της δώσετε, αυτό θα πάρετε.

Τέλος, αξίζει να σημειώσω ότι η συσκευή είναι σχεδόν ολοκληρωτικά αναίσθητη στην εναλλαγή καλωδίων διασύνδεσης, δείγμα της άριστης σχεδίασης και λειτουργίας του αναλογικού σταδίου. Επίσης, σημειώστε ότι, τουλάχιστον στο μέτρο που ήμουν σε θέση να προσδιορίσω, το Audionet δεν καταλαβαίνει από ζεστό και κρύο. Το έχετε σβηστό, το βάζετε σε λειτουργία και παίζει. Αμέσως μετά, το κλείνετε. Βεβαίως, να έχετε υπ’ όψιν ότι η αριστερή πλευρά της μηχανής είναι πάντοτε χλιαρή, ένδειξη, βεβαίως, ότι το διακοπτικό τροφοδοτικό που ελέγχεται από το τηλεχειριστήριο είναι συνεχώς υπό τάση, όντας μόνιμα συνδεδεμένο στο δίκτυο ηλεκτροδότησης.

Συνολικά, εάν μου ζητούσατε να βρω μια λέξη που να εκφράζει την απόδοση του Audionet, αυτή είναι μια και μόνη: ακρίβεια. Το μηχάνημα αυτό είναι ένα εργαλείο ακριβείας, ένας πιστός αναπαραγωγέας των ψηφιακών δίσκων σας, μια μηχανή που εμπνέει εμπιστοσύνη για τον τρόπο που θα διαχειρισθεί το ακουστικό σήμα. Πολύ θα ήθελα να το συγκρίνω σε άμεση αντιπαραβολή με το πολυκάναλο VIP.

Τί θα ήθελα:
1. Καλύτερη εργονομία στα πλήκτρα της πρόσοψης. Τέσσερα πλήκτρα, διεσπαρμένα κατά το μήκος μιας πρόσοψης 43 εκατοστών δεν είναι και ό,τι πιο εργονομικό. Βέβαια, αυτό μπορεί να έχει στυλ, ενώ κρατήστε υπό σημείωση ότι στα εργονομικά θέματα υπεισέρχεται και ο παράγων της συνήθειας, συν τω χρόνω, οπότε...
2. Επίσης, θα ήθελα ταχύτερο software, δηλαδή ταχύτερη απόκριση του transport στους χειρισμούς. Επ’ αυτού, δεν θα ήταν διόλου κακή ιδέα, το κάλυμμα του δίσκου να γίνει ηλεκτροκίνητο, και να συνδεθεί με το λογικό κύκλωμα του transport. Να εξηγήσω τί εννοώ. Τοποθετώντας το δίσκο, βάζοντας το clamp στη θέση του και κλείνοντας το κάλυμμα, το transport τίθεται αυτόματα σε λειτουργία και διαβάζει τον TOC, παρουσιάζοντας το ανάλογο μήνυμα στην οθόνη («Reading disc»). Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, οι χειρισμοί του transport, όπως ας πούμε το πάτημα του πλήκτρου Play, αγνοούνται. Έτσι, ο καλομαθημένος χρήστης απορεί, «αφού πάτησα το play, γιατί δεν παίζει;», οπότε πρέπει να περιμένει έως ότου η οθόνη έλθει σε θέση ετοιμότητας, βγάζοντας στην οθόνη το πλήθος των κομματιών. Εάν το κάλυμμα του transport γίνει ηλεκτροκίνητο, ο χρήστης μπορεί απλώς να πατήσει το play, και όλα τα υπόλοιπα να γίνονται αυτόματα, κάτι αυτονόητο σε όλες τις συσκευές με συρτάρι, ανεξαρτήτως κόστους. Πάντως, οι επιδόσεις ταχύτητας του transport υποθέτω ότι εξαρτώνται και από τον οδηγό του δίσκου, αυτόν καθ’ εαυτόν. Προσπαθώντας να κάνω μια σύγκριση, για ένα δίσκο που περιέχει μόνον ένα κομμάτι, το ART G2 χρειάζεται περίπου 5 δευτερόλεπτα για να έλθει σε ετοιμότητα αναπαραγωγής, ενώ για ένα δίσκο με 99 κομμάτια χρειάζεται χρόνος της τάξης των 12 δευτερολέπτων. Αντίστοιχα, ο ταχύτατος οδηγός της Sony που φοράει το αρχαίο Denon, χρειάζεται 1 και 4 δευτερόλεπτα, αντίστοιχα.
3. Χωρίς να γνωρίζω τί ισχύει από πλευράς εγγύησης, θα ήθελα πενταετή εγγύηση γι’ αυτό το μηχάνημα. Όχι γι’ αυτό που νομίζετε, αλλά ακριβώς για το αντίθετο: μια συσκευή που είναι κατασκευασμένη τόσο καλά, πολύ δύσκολα θα παρουσιάσει τυχαία βλάβη.
4. Να δώσει ο κατασκευαστής λίγη παραπάνω προσοχή στον ξεχασιάρη χρήστη. Δηλαδή, να βρει έναν τρόπο, ώστε το transport να μην ξεκινάει να διαβάζει το δίσκο, εάν ο χρήστης ξεχάσει να τοποθετήσει το clamp στη θέση του.
5. Καλύτερο εγχειρίδιο χρήσης. Κατανοώ, ότι ένα CD player, έστω και με τις πολλές δυνατότητες σύνδεσης του ART G2, είναι μια μηχανή κοινότυπη και απλή στη χρήση της. Όμως, ανεξαρτήτως τιμής, ένα τεχνολογικό προϊόν πρέπει να έχει ένα αξιοπρεπές εγχειρίδιο. Το βιβλίο οδηγιών του ART G2, αν και επαρκώς επεξηγηματικό, παρέχεται μόνον στα Αγγλικά -και όχι στα Ελληνικά, ενώ δεν είναι καν βιβλίο, αλλά ένα μάτσο φύλλα Α4, τυπωμένα σε εκτυπωτή laser και μαγκωμένα σε ένα πλαστικό κλασεράκι, πράγμα απαράδεκτο. Σε αυτό το τιμολογιακό επίπεδο, θα έπρεπε να υπάρχει όχι μόνο δεμένο βιβλίο χρήσης στην Ελληνική γλώσσα, αλλά και μια ηλεκτρονική εκδοχή του σε CD ROM. Η τιμή της συσκευής δεν επιτρέπει καμιά δικαιλογία κόστους για κάτι τέτοιο.
6. Έξοδο ακουστικών. Τί πάει να πει high end. Ας σκεφθούν λίγο πρακτικά εκεί, στο Bochum.
7. Τέλος, θα ήθελα το ART G2 να κόστιζε 1000 ευρώ φθηνότερα, αν και πρέπει να σημειωθεί εμφατικά, ότι αυτή η συσκευή είναι κατασκευασμένη στη Γερμανία, οπότε, ίσως ζητάω πολλά...


Τί εξαίρω:
1. Την εξαιρετική ποιότητα ήχου, φυσικά.
2. Την εξαιρετική ποιότητα κατασκευής.
3. Την πλήρως διαφορική τοπολογία της συσκευής.
4. Την ευελιξία που δίνει η δυνατότητα αναβάθμισης του software.

Θα το αγόραζα; Να σας πω την αμαρτία μου, όχι. Κι αυτό, γιατί έχω την υποψία ότι το ομογάλακτο VIP έχει εφάμιλλες ηχητικές αρετές, και παίζει και εικόνα...