Κώστας Φ.
Truth hurts. Here's a teddy bear.
- Μηνύματα
- 8.978
- Reaction score
- 895
Πάντα επίκαιρο θέμα...Food for thought.
Αντιγράφω απο το blog του AVMentor.
"Προσπαθώ να καταλάβω τι διάβολο είναι αυτό το high-end εδώ και καμμιά εικοσαριά χρόνια και δεν έχω καταφέρει να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. Ποιά συσκευή είναι high-end και ποιά δεν είναι; Εχουν ετικέττα και αν ναι ποιός την τοποθετεί; Υπάρχουν κατασκευαστές high-end; Είναι ένα κληρονομικό χάρισμα (όπως το διάβασμα του ταρώ, ας πούμε) ή επίκτητο; Υπάρχουν προδιαγραφές; Κι αν υπάρχουν ποιός τις έχει θεσπίσει και πού είναι δημοσιευμένες; Πώς μπορώ να καταλάβω τελικώς αν απέναντί μου έχω ένα μηχάνημα high-end ή απλώς μια υπερτιμημένη μπαρούφα;
Ο προβληματισμός μου αναζωπυρώθηκε προσφάτως, όταν είχα την ευκαιρία να ακούσω το ART G2 της AudioNET που δοκιμάστηκε στο avmentor.gr. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κατ’ αρχήν το ότι δεν θεωρώ πως μια συσκευή η οποία μαζί με το τροφοδοτικό της στοιχίζει επτά χιλιάρικα αφορά τον μέσο χρήστη. Επομένως, οφείλουμε να την κατατάξουμε σε μια ειδική κατηγορία. Σαφώς, πρόκειται για ένα κορυφαίο player (δεν το λέω εγώ, ο δ.σ. το λέει), είναι όμως high-end; Οι Γερμανοί πιστεύουν ότι είναι. Αν δεν το πίστευαν δεν θα είχαν τοποθετήσει την φράση “HighEnd Made in Germany” δίπλα στον λογότυπο τους. Ωραία. Αν, λοιπόν το Art G2 είναι high-end τότε πώς μπορεί να συμβαίνει το ίδιο και με μια στραβοβιδωμένη αηδία με δέκα-είκοσι εξαρτήματα η οποία είναι απλώς βασισμένη σε ένα application note της εταιρίας που κατασκευάζει τον dac; Εγώ, όπως κι εσείς, έχω συναντήσει πολλά τέτοια παραδείγματα. Υποθέτω ότι αντιλαμβάνεσθε τον προβληματισμό: Αν η δομή, η ποιότητα κατασκευής και οι αρχές λειτουργίας μιας συσκευής δεν αποτελούν κριτήρια για τον “χαιεντισμό” ενός μηχανήματος τότε τί μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε; Τις επιδόσεις; Δεν νομίζω… Επειδή, θα το γνωρίζετε, υπάρχουν χάιεντ ενισχυτές με 5 βάτ, απόκριση που προσεγγίζει ασθμαίνοντας τα 20kHz και 5% παραμόρφωση και χάιεντ ενισχυτές με 200 βατ (που διπλασιάζονται στα 4Ω), απόκριση για νυχτερίδες και παραμόρφωση της τάξης του χιλιοστού επί τοις εκατό. Αρα χάσαμε. Το τελευταίο χαρτί της λογικής, επομένως, είναι η απόδοση: Δεν μπορεί… Χάιεντ είναι, θα παίζει καλά. Αχά! Εδώ συμφωνούμε όλοι: Ποιός ο λόγος να δώσω δέκα χιλιάρικα για ένα ηχείο αν δεν είναι εξαιρετικό; Κι όμως… ούτε αυτό το ελάχιστο επίπεδο λογικής φαίνεται να διατηρείται: Επειδή το τί ακούγεται καλά, είναι στην περίπτωσή μας “υποκειμενικό”. Αυτό που ο ένας ονομάζει “ακρίβεια” ο άλλος προθύμως το αναγνωρίζει ως “σκληρό” κι αυτό που κάποιος τρίτος αναφέρει ως “μουσικότητα” ένας τέταρτος το θεωρεί απλώς φρικιαστικά χρωματισμένο…
Με βάση τα παραπάνω, είναι προφανές ότι η κοινότητα των audiophiles αδυνατεί να καθορίσει με ακρίβεια το τί ακριβώς είναι το high-end της κομμάτι κι αυτό είναι κακό: Τέτοιου είδους αδυναμίες δημιουργούν έδαφος για αυθαιρεσίες και ανοίγουν τον δρόμο σε διάφορους διαστημάνθρωπους οι οποίοι μπορούν να ισχυρίζονται ό,τι γουστάρουν. Το μόνο που μας σώζει από τον Χαρδαβέλλα είναι το ότι κανείς δεν μπορεί να πιστέψει (ούτε κι αυτός ο ίδιος) ότι μπορεί να υπάρχουν τόσο πολλά εύπιστα κορόιδα σε αυτό τον κόσμο… Εδώ δεν μιλάμε για απαχθέντες από εξωγήινους, μιλάμε για απαχθέντες από το κονκλάβιο του παραλογισμού…
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος κοινά αποδεκτός ορισμός του χάιεντ, επιτρέψτε μου να σας προσφέρω κι εγώ τον δικό μου. Ποιόν μπορώ να βλάψω με μια τέτοιου είδους αυθαιρεσία; Κανέναν… Ο,τι έχετε πάθει, το έχετε πάθει από μόνοι σας… Ξεκινώ από μια υπόθεση εργασίας: Αν οι συσκευές του είδους αυτού είναι κατά μέσο όρο σημαντικά ακριβότερες των υπολοίπων αυτό πρέπει να συμβαίνει για κάποια αιτία. Αυτή θα μπορούσε να είναι η σημαντικά καλύτερη απόδοσή τους και αν θεωρήσουμε τον λόγο μεταξύ της τιμής μιας συσκευής χάιεντ και μιας μη-χάιεντ ενδεικτικό της διαφοράς απόδοσης, αυτή θα πρέπει να είναι χαοτική: Ενα τυπικό cd player μπορεί να κοστίζει 100 ευρώ, ενώ ένα χάιεντ 15.000: 15.000/100=150. Ενας τέτοιου είδους λόγος και μια τέτοια υψηλή τιμή μας επιτρέπουν να διατυπώσουμε την εξής πρόταση: Το high end καθορίζει μια κατηγορία συσκευών των οποίων η σχεδίαση κρίνεται με ένα μόνο κριτήριο, την απόλυτη απόδοση. Αυτό σημαίνει ότι, κατά την φάση του σχεδιασμού,το κόστος δεν λαμβάνεται υπ΄όψιν: Αν πρέπει να χρησιμοποιηθούν αντιστάσεις από ορυκτό-άμορφο βλακωνίτη, αυτό γίνεται, ανεξαρτήτως με το κόστος… Η πρότασή μου δεν στερείται βάσης, επειδή υπάρχουν στην παγκόσμια αγορά αρκετά τέτοια παραδείγματα high-end: Ενα από αυτά, πολύ γνωστό, είναι τα μονοθέσια της Formula 1. Κανένας κατασκευαστής δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το κόστος των υλικών, των τεχνικών ή των διαδικασιών. Το αποτέλεσμα μετράει. Παρά το γεγονός ότι παντού και πάντοτε υπάρχει κάπου ένας προυπολογισμός, είναι αρκετά εύκολο να σκεφτείτε τέτοιου είδους προιόντα high-end: Οι ομάδες που πρωταγωνιστούν στο Champions League είναι το high end προιόν του ποδοσφαίρου, τα πολεμικά τζετ είναι το high-end της βιομηχανίας αεροσκαφών και τα διαστημικά οχήματα είναι το high-end της βιομηχανίας υλικών και κατασκευών. Το κοινό όλων αυτών των εκφάνσεων της τεχνολογίας με το high end audio είναι η τεράστια διαφορά κόστους που έχουν σε σχέση με τις απλές, τυπικές εκδοχές τους αλλά εκεί οι ομοιότητες σταματούν! Βλέπετε, όλα τα παραπάνω βασίζονται σε διαδικασίες αξιολόγησης οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ώστε να δικαιωθεί το κόστος: Οι ενδείξεις της αεροδυναμικής σύραγγας και των χρονομέτρων της Ferrari είναι προφανώς καθοριστικές για το κάθε μονοθέσιο της και η κούπα στο τέλος του τουρνουά δικαιολογεί τα εκατομύρια που δαπανήθηκαν για τον πιτσιρικά βραζιλιάνο σέντερ-φορ. Αντιθέτως, τώρα, εμείς στο audio και ειδικά στο χάιεντ audio έχουμε μια παράδοση ετών στο να απαξιώνουμε οποιαδήποτε διαδικασία αξιολόγησης εκτός αν αυτή φέρνει τα αποτελέσματα που εμείς επιθυμούμε. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι δεν υπάρχει “δικαίωση” των επιλογών αλλά μια ιδιόμορφη αυτοδικαίωση. Ο τυπικός σχεδιαστής χάιεντ αυτοσυγχαίρεται για την εκπληκτική του συσκευή και δέχεται τα συγχαρητήρια όσων συμφωνούν μαζί του. Εκείνοι που έχουν αντιρρήσεις απλώς δεν ορίζονται ως υπάρξεις στην περίεργη πραγματικότητά του. Τι μπορούμε να κάνουμε;
Αν θέλετε την γνώμη μου μπορούμε να αρκεστούμε στον αρχικό μας ορισμό και τις επιπτώσεις του: Αφού high-end είναι η χωρίς περιορισμούς κόστους αναζήτηση της απόδοσης, ας παραμείνουμε σε αυτήν, διατηρώντας το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε τα δικά μας κριτήρια τα οποία προτείνω να είναι αντικειμενικά: Αν κάποιος σχεδιαστής πιστεύει ότι η αντικειμενική αξιολόγηση είναι ανεπαρκής θα πρέπει να το αποδείξει, επίσης αντικειμενικά. Κι αν συμβεί αυτό, δεν θα στενοχωρηθούμε καθόλου. Είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί μια άλλη μέθοδος να αντικαταστήσει την, αποδεδειγμένα, ανεπαρκή. Ετσι έχει εξελιχθεί το σύνολο του τεχνολογικού μας πολιτισμού. Βλέπετε εσείς κανέναν λόγο για τον οποίο το audio θα πρέπει να εξελίσσεται διαφορετικά;"
http://www.avmentor.eu/avLocus/
Αντιγράφω απο το blog του AVMentor.
"Προσπαθώ να καταλάβω τι διάβολο είναι αυτό το high-end εδώ και καμμιά εικοσαριά χρόνια και δεν έχω καταφέρει να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα. Ποιά συσκευή είναι high-end και ποιά δεν είναι; Εχουν ετικέττα και αν ναι ποιός την τοποθετεί; Υπάρχουν κατασκευαστές high-end; Είναι ένα κληρονομικό χάρισμα (όπως το διάβασμα του ταρώ, ας πούμε) ή επίκτητο; Υπάρχουν προδιαγραφές; Κι αν υπάρχουν ποιός τις έχει θεσπίσει και πού είναι δημοσιευμένες; Πώς μπορώ να καταλάβω τελικώς αν απέναντί μου έχω ένα μηχάνημα high-end ή απλώς μια υπερτιμημένη μπαρούφα;
Ο προβληματισμός μου αναζωπυρώθηκε προσφάτως, όταν είχα την ευκαιρία να ακούσω το ART G2 της AudioNET που δοκιμάστηκε στο avmentor.gr. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κατ’ αρχήν το ότι δεν θεωρώ πως μια συσκευή η οποία μαζί με το τροφοδοτικό της στοιχίζει επτά χιλιάρικα αφορά τον μέσο χρήστη. Επομένως, οφείλουμε να την κατατάξουμε σε μια ειδική κατηγορία. Σαφώς, πρόκειται για ένα κορυφαίο player (δεν το λέω εγώ, ο δ.σ. το λέει), είναι όμως high-end; Οι Γερμανοί πιστεύουν ότι είναι. Αν δεν το πίστευαν δεν θα είχαν τοποθετήσει την φράση “HighEnd Made in Germany” δίπλα στον λογότυπο τους. Ωραία. Αν, λοιπόν το Art G2 είναι high-end τότε πώς μπορεί να συμβαίνει το ίδιο και με μια στραβοβιδωμένη αηδία με δέκα-είκοσι εξαρτήματα η οποία είναι απλώς βασισμένη σε ένα application note της εταιρίας που κατασκευάζει τον dac; Εγώ, όπως κι εσείς, έχω συναντήσει πολλά τέτοια παραδείγματα. Υποθέτω ότι αντιλαμβάνεσθε τον προβληματισμό: Αν η δομή, η ποιότητα κατασκευής και οι αρχές λειτουργίας μιας συσκευής δεν αποτελούν κριτήρια για τον “χαιεντισμό” ενός μηχανήματος τότε τί μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε; Τις επιδόσεις; Δεν νομίζω… Επειδή, θα το γνωρίζετε, υπάρχουν χάιεντ ενισχυτές με 5 βάτ, απόκριση που προσεγγίζει ασθμαίνοντας τα 20kHz και 5% παραμόρφωση και χάιεντ ενισχυτές με 200 βατ (που διπλασιάζονται στα 4Ω), απόκριση για νυχτερίδες και παραμόρφωση της τάξης του χιλιοστού επί τοις εκατό. Αρα χάσαμε. Το τελευταίο χαρτί της λογικής, επομένως, είναι η απόδοση: Δεν μπορεί… Χάιεντ είναι, θα παίζει καλά. Αχά! Εδώ συμφωνούμε όλοι: Ποιός ο λόγος να δώσω δέκα χιλιάρικα για ένα ηχείο αν δεν είναι εξαιρετικό; Κι όμως… ούτε αυτό το ελάχιστο επίπεδο λογικής φαίνεται να διατηρείται: Επειδή το τί ακούγεται καλά, είναι στην περίπτωσή μας “υποκειμενικό”. Αυτό που ο ένας ονομάζει “ακρίβεια” ο άλλος προθύμως το αναγνωρίζει ως “σκληρό” κι αυτό που κάποιος τρίτος αναφέρει ως “μουσικότητα” ένας τέταρτος το θεωρεί απλώς φρικιαστικά χρωματισμένο…
Με βάση τα παραπάνω, είναι προφανές ότι η κοινότητα των audiophiles αδυνατεί να καθορίσει με ακρίβεια το τί ακριβώς είναι το high-end της κομμάτι κι αυτό είναι κακό: Τέτοιου είδους αδυναμίες δημιουργούν έδαφος για αυθαιρεσίες και ανοίγουν τον δρόμο σε διάφορους διαστημάνθρωπους οι οποίοι μπορούν να ισχυρίζονται ό,τι γουστάρουν. Το μόνο που μας σώζει από τον Χαρδαβέλλα είναι το ότι κανείς δεν μπορεί να πιστέψει (ούτε κι αυτός ο ίδιος) ότι μπορεί να υπάρχουν τόσο πολλά εύπιστα κορόιδα σε αυτό τον κόσμο… Εδώ δεν μιλάμε για απαχθέντες από εξωγήινους, μιλάμε για απαχθέντες από το κονκλάβιο του παραλογισμού…
Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος κοινά αποδεκτός ορισμός του χάιεντ, επιτρέψτε μου να σας προσφέρω κι εγώ τον δικό μου. Ποιόν μπορώ να βλάψω με μια τέτοιου είδους αυθαιρεσία; Κανέναν… Ο,τι έχετε πάθει, το έχετε πάθει από μόνοι σας… Ξεκινώ από μια υπόθεση εργασίας: Αν οι συσκευές του είδους αυτού είναι κατά μέσο όρο σημαντικά ακριβότερες των υπολοίπων αυτό πρέπει να συμβαίνει για κάποια αιτία. Αυτή θα μπορούσε να είναι η σημαντικά καλύτερη απόδοσή τους και αν θεωρήσουμε τον λόγο μεταξύ της τιμής μιας συσκευής χάιεντ και μιας μη-χάιεντ ενδεικτικό της διαφοράς απόδοσης, αυτή θα πρέπει να είναι χαοτική: Ενα τυπικό cd player μπορεί να κοστίζει 100 ευρώ, ενώ ένα χάιεντ 15.000: 15.000/100=150. Ενας τέτοιου είδους λόγος και μια τέτοια υψηλή τιμή μας επιτρέπουν να διατυπώσουμε την εξής πρόταση: Το high end καθορίζει μια κατηγορία συσκευών των οποίων η σχεδίαση κρίνεται με ένα μόνο κριτήριο, την απόλυτη απόδοση. Αυτό σημαίνει ότι, κατά την φάση του σχεδιασμού,το κόστος δεν λαμβάνεται υπ΄όψιν: Αν πρέπει να χρησιμοποιηθούν αντιστάσεις από ορυκτό-άμορφο βλακωνίτη, αυτό γίνεται, ανεξαρτήτως με το κόστος… Η πρότασή μου δεν στερείται βάσης, επειδή υπάρχουν στην παγκόσμια αγορά αρκετά τέτοια παραδείγματα high-end: Ενα από αυτά, πολύ γνωστό, είναι τα μονοθέσια της Formula 1. Κανένας κατασκευαστής δεν ασχολείται ιδιαίτερα με το κόστος των υλικών, των τεχνικών ή των διαδικασιών. Το αποτέλεσμα μετράει. Παρά το γεγονός ότι παντού και πάντοτε υπάρχει κάπου ένας προυπολογισμός, είναι αρκετά εύκολο να σκεφτείτε τέτοιου είδους προιόντα high-end: Οι ομάδες που πρωταγωνιστούν στο Champions League είναι το high end προιόν του ποδοσφαίρου, τα πολεμικά τζετ είναι το high-end της βιομηχανίας αεροσκαφών και τα διαστημικά οχήματα είναι το high-end της βιομηχανίας υλικών και κατασκευών. Το κοινό όλων αυτών των εκφάνσεων της τεχνολογίας με το high end audio είναι η τεράστια διαφορά κόστους που έχουν σε σχέση με τις απλές, τυπικές εκδοχές τους αλλά εκεί οι ομοιότητες σταματούν! Βλέπετε, όλα τα παραπάνω βασίζονται σε διαδικασίες αξιολόγησης οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ώστε να δικαιωθεί το κόστος: Οι ενδείξεις της αεροδυναμικής σύραγγας και των χρονομέτρων της Ferrari είναι προφανώς καθοριστικές για το κάθε μονοθέσιο της και η κούπα στο τέλος του τουρνουά δικαιολογεί τα εκατομύρια που δαπανήθηκαν για τον πιτσιρικά βραζιλιάνο σέντερ-φορ. Αντιθέτως, τώρα, εμείς στο audio και ειδικά στο χάιεντ audio έχουμε μια παράδοση ετών στο να απαξιώνουμε οποιαδήποτε διαδικασία αξιολόγησης εκτός αν αυτή φέρνει τα αποτελέσματα που εμείς επιθυμούμε. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι δεν υπάρχει “δικαίωση” των επιλογών αλλά μια ιδιόμορφη αυτοδικαίωση. Ο τυπικός σχεδιαστής χάιεντ αυτοσυγχαίρεται για την εκπληκτική του συσκευή και δέχεται τα συγχαρητήρια όσων συμφωνούν μαζί του. Εκείνοι που έχουν αντιρρήσεις απλώς δεν ορίζονται ως υπάρξεις στην περίεργη πραγματικότητά του. Τι μπορούμε να κάνουμε;
Αν θέλετε την γνώμη μου μπορούμε να αρκεστούμε στον αρχικό μας ορισμό και τις επιπτώσεις του: Αφού high-end είναι η χωρίς περιορισμούς κόστους αναζήτηση της απόδοσης, ας παραμείνουμε σε αυτήν, διατηρώντας το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε τα δικά μας κριτήρια τα οποία προτείνω να είναι αντικειμενικά: Αν κάποιος σχεδιαστής πιστεύει ότι η αντικειμενική αξιολόγηση είναι ανεπαρκής θα πρέπει να το αποδείξει, επίσης αντικειμενικά. Κι αν συμβεί αυτό, δεν θα στενοχωρηθούμε καθόλου. Είναι βέβαιο ότι θα βρεθεί μια άλλη μέθοδος να αντικαταστήσει την, αποδεδειγμένα, ανεπαρκή. Ετσι έχει εξελιχθεί το σύνολο του τεχνολογικού μας πολιτισμού. Βλέπετε εσείς κανέναν λόγο για τον οποίο το audio θα πρέπει να εξελίσσεται διαφορετικά;"
http://www.avmentor.eu/avLocus/
