- Μηνύματα
- 4.543
- Reaction score
- 3.085
Κάνω την αρχή γι αυτή την ταινία, που μόλις χθες είδα στο Village Max του Φαλήρου. Σκηνοθέτης ο πάντα μεγάλος Σκορτσέζε.
Η ταινία αφορά τη ζωή ενός δωδεκάχρονου ορφανού αγοριού, με αναφορά στον σκηνοθέτη, ηθοποιό και κινηματογραφιστή των αρχών του 20ού αιώνα Γάλλο Ζωρζ Μελιέ.
Παρίσι, δεκαετίας του '30 : Ένα 12χρονο ορφανό αγόρι, ο Χιούγκο Καμπρέ, κατοικεί στις εσωτερικές στοές του σιδηροδρομικού σταθμού στο κέντρο της πόλης, φροντίζοντας τα ρολόγια του πολυσύχναστου σταθμού και ζει κλέβοντας από τους πάγκους των καταστημάτων που υπάρχουν στο σταθμό. Σταθερή παρέα του, ένα μυστηριώδες ανθρωπόμορφο μηχάνημα που έχει στο κέντρο του μία υποδοχή για ένα κλειδί σε σχήμα καρδιάς, το οποίο αποτελεί και το μόνο πράγμα που του έχει απομείνει από τον πατέρα του. Όταν ο κόσμος του συνδέεται ξαφνικά -σαν τα γρανάζια των ρολογιών που φροντίζει- με ένα εκκεντρικό κορίτσι που λατρεύει τα βιβλία και τις περιπέτειες κι έναν πικρόχολο γέρο, ιδιοκτήτη ενός μικρού καταστήματος παιχνιδιών στο σταθμό (αυτός είναι ο Ζώρζ Μελιέ), η μυστική ζωή και το πολύτιμο μυστικό του Χιούγκο που τον συνδέει με το νεκρό πατέρα του, κινδυνεύουν να αποκαλυφθούν. Ένα αινιγματικό σχέδιο, ένα πολύτιμο σημειωματάριο, μια κλειδαριά σε σχήμα καρδιάς, ένα κλεμμένο κλειδί, ένας μηχανικός άνθρωπος και το καλά κρυμμένο μήνυμα του νεκρού πατέρα του Χιούγκο απαρτίζουν τη ραχοκοκαλιά αυτής της περίπλοκης, τρυφερής και μαγευτικής ιστορίας ενός παιδιού αλλά και του ίδιου του κινηματογράφου που φτάνει και ενίοτε ξεπερνά τα όρια της μαγείας...
INFO
- Στα βραβεία του National Board of Review 2011 η ταινία Hugo του Μάρτιν Σκορσέζε θριάμβευσε, με τον ίδιο μάλιστα να κερδίζει το βραβείο σκηνοθεσίας για την πρώτη του 3D ταινία. Αναφορικά με το 3D, μάλιστα, σχολιάζει ο σκηνοθέτης: «Το 1953 είδα για πρώτη φορά την ταινία House of Wax του Αντρέ Ντε Τοθ και νομίζω πως είναι η καλύτερη τρισδιάστατη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ.» Την επόμενη χρονιά, η χρήση του 3D από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ στην ταινία του Dial M for Murder, στιγμάτισε τον Σκορσέζε. «Δεν επρόκειτο για ένα απλό εφέ. Έχει να κάνει με την ιστορία και αξιοποιεί το χώρο ως στοιχείο της αφήγησης. Δουλεύοντας με αυτήν την τεχνική ανακάλυψα πως εμπλέκει και μεγεθύνει τον ηθοποιό. Είναι σαν να βλέπεις ένα άγαλμα να κινείται. Δεν είναι πλέον επίπεδο. Με την κατάλληλη υποκριτική και τις κατάλληλες κινήσεις γεννάται μια μίξη θεάτρου και κινηματογράφου, που δεν είναι ούτε σκέτο θέατρο ούτε σκέτος κινηματογράφος. Πάντοτε το έβρισκα συναρπαστικό. Πάντοτε ονειρευόμουν να κάνω μια τρισδιάστατη ταινία. Τα πρόσωπα αποκτούν μεγαλύτερη οικειότητα και ζεστασιά. Είναι πιο κοντά μας οι ηθοποιοί. Δημιουργείται μεγαλύτερο δέσιμο του κοινού με τους χαρακτήρες.»
- Έχοντας μεγαλώσει στην περιοχή εκείνη της Νέας Υόρκης που ονομάζεται «Μικρή Ιταλία», κατά τις δεκαετίες του ’40 και του ’50, ο μικρός Μάρτιν Σκορσέζε μεγάλωσε αγαπώντας ουσιαστικά την τέχνη του κινηματογράφου, γεγονός στο οποίο συνέβαλλε τα μάλλα και ο πατέρας του. Έτσι, διαβάζοντας «μονορούφι», τέσσερα χρόνια πριν, το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα του Μπράιαν Σέλζνικ, που έχει αντλήσει την έμπνευσή του από τη ζωή του Ζορζ Μελιές, του πρωτοπόρου κινηματογραφιστή και εφευρέτη που έχει μείνει στην Ιστορία της 7ης τέχνης, μεταξύ άλλων, για το περίφημο Ταξίδι Στη Σελήνη (1902), την πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας στα χρονικά, ο Σκορσέζε αυτομάτως το λάτρεψε. Η ταινία αυτή (Ταξίδι Στη Σελήνη) ήταν η έμπνευση του συγγραφέα Σέλζνικ, που έψαχνε χρόνια να βρει μια ιστορία που να συνδέει ένα παιδί με τον Μελιές, και όταν έμαθε την εμμονή του Μελιές με τα αυτόματα μηχανήματα, η ιστορία άρχισε να βρίσκει την πορεία της… Και το όνομα του πρωταγωνιστή: Χιούγκο, καθώς έμοιαζε απόλυτα Γαλλικό στον Σέλζνικ, ενώ το επώνυμό του, Καμπρέ, έχει τις ρίζες του…(πού αλλού
στην άλλη γαλλική λέξη που ήξερε ο συγγραφέας, το καμπαρέ. Σχολιάζει ο σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε: «Αυτό που ήταν συγκλονιστικό ήταν το πόσο εύθραυστος ήταν ο μικρός πρωταγωνιστής που ζούσε ολομόναχος πίσω από τους τοίχους ενός σταθμού τρένων, προσπαθώντας να βρει τρόπο να είναι σε επαφή με το νεκρό πατέρα του… Ταυτίστηκα μαζί του. Με την ιστορία του, τη μοναξιά του, τη σχέση του με τον κινηματογράφο, με τη μηχανική της δημιουργικότητας…που φέρνει σε επαφή τον Χιούγκο με τον πατέρα του και τον Μελιές με το παρελθόν και τον εαυτό του.»- Το διασκευασμένο σενάριο της ταινίας υπογράφει ο Τζον Λόγκαν (The Last Samurai, Rango), ο οποίος έχει συνεργαστεί ξανά με τον Μάρτιν Σκορσέζε στην ταινία The Aviator και ο οποίος βρήκε τα σκίτσα του βιβλίου πολύ βοηθητικά για την επεξεργασία του τελικού σεναρίου, ενώ στη διεύθυνση φωτογραφίας βρίσκουμε τον βραβευμένο δύο φορές με Όσκαρ Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον, ASC (Inglourious Basterds, The Aviator). Την οργάνωση της παραγωγής υπογράφει ο βραβευμένος δύο φορές με Όσκαρ Ντάντε Φερέτι (Sweeney Todd : The Demon Barber of Fleet Street, The Aviator), στα κοστούμια είναι η βραβευμένη με 3 Όσκαρ Σάντι Πάουελ (The Aviator, The Young Victoria) και στη μουσική ο βραβευμένος τρεις φορές με Όσκαρ συνθέτης Χάουαρντ Σορ (The Lord of the Rings trilogy, The Departed). Η ομάδα των παραγωγών περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, και τον Τζόνι Ντεπ!
Cast:
Ben Kingsley ... Georges Méliès
Sacha Baron Cohen ... Station Inspector
Asa Butterfield ... Hugo Cabret
Chloë Grace Moretz ... Isabelle
Ray Winstone ... Uncle Claude
Emily Mortimer ... Lisette
Christopher Lee ... Monsieur Labisse (the bookseller)
Helen McCrory ... Mama Jeanne
Michael Stuhlbarg ... Rene Tabard
Frances de la Tour ... Madame Emilie
Richard Griffiths ... Monsieur Frick
Jude Law ... Hugo's Father
Kevin Eldon ... Policeman
Gulliver McGrath ... Young Tabard
Shaun Aylward ... Street Kid
Οι εντυπώσεις μου:
Η ταινία φέρει τη σφραγίδα του Σκορτσέζε σε όλο της το μήκος. Ελαφρά γκριζόχρωμα πλάνα, που δείχνουν το "χρώμα" του Παρισιού και ειδικότερα του σταθμού των τραίνων στις αρχές του αιώνα, χωρίς ωστόσο να λείπει η σωστή χρωματική τονικότητα. Βέβαια, το φιλμ, ιδομένο μέσα από τα γκρίζα γιαλιά του 3D, επαυξάνει το συναίσθημα του γκρι, χωρίς να το υπερτονίζει.
Τα εφέ 3D, χωρίς να είναι υπερβολικά, κάνουν την ταινία πιο ρεαλιστική. Avatar δεν είναι, βέβαια, αλλά δεν υστερεί στη συνολική εντύπωση.
Η σκηνοθεσία και το σενάριο, πολύ ανθρώπινα και με την έντονα διεισδυτική ματιά του Σκορτσέζε, ντύνουν το όλο εγχείρημα με τη μαγεία του έντεχνου κινηματογραφικού λόγου. Οι ερμηνείες καλές, ειδικά ο πιτσιρικάς Asa Butterfield και η μικρή Chloë Grace Moret, είναι εξαιρετικοί. Ο Ben Kingsley, επίσης εξαιρετικός, όπως τον ξέρουμε. Ο Jude Lawέχει μικρό ρόλο για να κριθεί. Οι υπόλοιποι αποδίδουν τα αναμενόμενα στα χέρια του Σκορτσέζε, ακόμα και ο μεγάλος Christopher Lee.
Εγώ πάντως έφυγα από το σινεμά με την ευχαρίστηση που νοιώθει κάποιος μετά από μια εξαιρετική κινηματογραφική βραδιά.
Και το trailer εδώ:
http://www.hugomovie.com/#home
και εδώ:
http://3dguy.tv/tag/hugo-3d-trailer/
Μην τη χάσετε!
