I`m not There (2007)

[Cine Gear]

I`m not There (2007)

Στιγμές από τη ζωή του Bob Dylan, όπου 7 χαρακτήρες ενσαρκώνουν ο καθένας με το δικό του τρόπο, πλευρές της ζωής και της δουλειάς του μουσικού.

Ελληνικη πρεμιερα 7/2/2008

 

[letterman]

εχω ακουσει τα καλυτερα λογια για αυτη την ταινια !!!

 

[Cine Gear]

Το Iʼm Not There είναι ένα αντισυμβατικό ταξίδι στην εποχή και τη ζωή του Μπομπ Ντίλαν. Έξι διαφορετικοί ηθοποιοί υποδύονται τα διαφορετικά πρόσωπα του Ντίλαν, από το δημόσιο και το ιδιωτικό μέχρι το φανταστικό, πλάθοντας ένα πλούσιο και πολύχρωμο πορτρέτο για τον πολυσυζητημένο και αμφιλεγόμενο Αμερικανό τραγουδιστή – είδωλο.

Ποιητής, προφήτης, παράνομος, υποκριτής, σταρ που ηλεκτρίζει, μάρτυρας του ροκʼνʼρολ, αναγεννημένος Χριστιανός – επτά διαφορετικές ταυτότητες, επτά ζωτικά όργανα στο σώμα μιας και μόνης ζωής, τόσο έντονης και πλούσιας όσο και η εποχή την οποία ενέπνευσε.

 

[Cine Gear]

Η υπόθεση


Ο Τοντ Χέινς, σκηνοθέτης του «Faraway from Heaven» και του «Safe» σκηνοθετεί ένα αντισυμβατικό ταξίδι στην εποχή και τη ζωή του τραγουδιστή- είδωλο Μπομπ Ντίλαν. Έξι διαφορετικοί ηθοποιοί υποδύονται τα διαφορετικά πρόσωπα του Ντίλαν. Η ταινία μας ταξιδεύει από τα παιδικά του χρόνια μέχρι την αποξένωση του από το κοινό, μετά από την παγκόσμια επιτυχία.

Άλλοι αγγίζουν τη δημόσια εικόνα του Ντίλαν, άλλοι τις πιο προσωπικές του στιγμές και κάποιοι αγγίζουν μια φανταστική εικόνα του εαυτού του. Όλοι μαζί συνθέτουν το ολοκληρωμένο προφίλ του, μαρτυρώντας το άτομο πίσω από τον θρύλο.



Inside story


Πρώτη φορά γίνεται ταινία με θέμα τη ζωή του Μπομπ Ντίλαν. Ο σκηνοθέτης Τοντ Χέινς δεν συναντήθηκε ποτέ με τον ίδιο, απλά του έστειλε το σενάριο μέσω του γιου του και μετά από λίγο καιρό, του ανακοίνωσαν πως συμφώνησε να πραγματοποιηθεί η ταινία.

Όσο για την ιδέα του σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει έξι διαφορετικούς ηθοποιούς για να υποδυθούν τον Ντίλαν, ο ίδιος έχει δηλώσει ότι μελετώντας τη ζωή του Ντίλαν, διαπίστωσε ότι η αλλαγή έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο, σχεδόν καθόρισε την ίδια του την ύπαρξη.

Ο τίτλος είναι ένα ανέκδοτο τραγούδι του Ντίλαν, το οποίο ακούγεται στους τίτλους τέλους. Ο κύριος λόγος, όμως, που τον διάλεξε ο Χέινς, είναι επειδή του θυμίζει τη ρήση του Ρεμπό «I is another» που εξηγεί και τους «πολλούς Ντίλαν» που εμφανίζονται στο έργο.


Η ταινία


Μην περιμένετε να δείτε μια βιογραφική ταινία τύπου «The Doors» ή «Ray», όπου υπάρχει φυσική ροή και πιστότητα. Το φιλμ είναι ιδιαίτερα καλογυρισμένο, αλλά μπερδεμένο κι αρκετά αλληγορικό. Ο σκηνοθέτης βασισμένος στη ζωή και την προσωπικότητα του Ντίλαν, παίρνει έξι ηθοποιούς, βαφτίζει τον κάθε έναν με διαφορετικά ονόματα (Άρθρουρ, Γούντι, Τζακ, Ρόμπι, Τζουντ και Μπίλι) θέλοντας να υπονοήσει τις αντιφατικές πλευρές του τραγουδιστή.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι η μία καλύτερη από την άλλη, ειδικότερα της Κέιτ Μπλάνσετ που έχει στο τσεπάκι της το Όσκαρ Β’ γυναικείου. Ο μικρός Μάρκους Καρλ Φράνκλιν είναι η αποκάλυψη της ταινίας, τα περάσματα του Μπεν Γουίσλοου είναι εξαιρετικά, ο Χιθ Λέτζερ ήταν πολύ καλός όπως και ο Κρίστιαν Μπέιλ. Ακόμα και οι μικροί γυναικείοι ρόλοι της Μισέλ Ουίλιαμς, Τζούλιαν Μουρ και της Σαρλότ Γκένσμπουργκ αφήνουν το στίγμα τους.


Βέβαια, οι σκηνές του Ρίτσαρντ Γκιρ, ως ο μεγαλύτερος σε ηλικία Ντίλαν, που είναι γυρισμένες σε στυλ γούεστερν για να αναδειχθεί η αδυναμία του τραγουδιστή στην κάντρι, είναι ανιαρές και θα μπορούσαν κάλλιστα να μην υπάρχουν ή να είχαν διαφορετική αισθητική και προσέγγιση του «αυτοεξορισμού» του Ντίλαν. Πώς γίνεται λοιπόν μια ταινία με ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, τρομερές ερμηνείες να είναι ολίγον ανιαρή για την πλειοψηφία; Κι όμως γίνεται…

Το μόνο- αλλά βασικό- μειονέκτημα της είναι ότι δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό και σίγουρα δεν καταφέρνει να αγγίξει τις μικρότερες ηλικίες. Για να κατανοήσεις απόλυτα τι θέλει να πει ο… ποιητής πρέπει να γνωρίζεις τη ζωή του Ντίλαν, να ξέρεις τις επιρροές και τον πόλεμο που δέχτηκε. Αν στο άκουσμα «Μπομπ Ντίλαν» σου έρχεται στο μυαλό το «Like a Rolling Stone» και γνωρίζεις λίγα πράγματα για την πορεία του (όπως το ότι θεωρείται ποιητής της rock’n’roll και «εφευρέτης» νέων ειδών μουσικής) τότε κάπου θα… χάσεις τη μπάλα.



Η ετυμηγορία


Ο σκηνοθέτης φαίνεται να ενδιαφέρθηκε πιο πολύ να αναδείξει τις σκηνοθετικές του ικανότητες, παρά να παρουσιάσει το αληθινό πρόσωπο του τραγουδιστή. Οι φαν του Ντίλαν σίγουρα θα την δουν με ενδιαφέρον, οι υπόλοιποι ενδεχομένως να βαρεθούν γιατί δεν θα βρίσκουν κάποιον ουσιαστικό λόγο για τους συμβολισμούς και για την καλλιτεχνική και... κουλτουριάρικη προσέγγιση των σεναριογράφων.