- Μηνύματα
- 29.236
- Reaction score
- 23.274
ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΖΗΣΑΜΕ.....
JEAN VASSILIS Top instrumental music ή ψυχώ 2000 (συνέχεια και τέλος...)
Βλέπω και ξαναβλέπω τη σχηματική, αλλά σκηνοθετημένη με όρεξη, ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Καλώς Ήλθε Το Δολλάριο» (1967) – εκείνη με το λογιστή Γιώργο Κωνσταντίνου να παραδίδει μαθήματα αγγλικής σε κορίτσια της Τρούμπας, για να αυξήσει το εισόδημά του, μπλέκοντας σε ωραίες καταστάσεις ερωτικές και άλλες – εξ αιτίας του έξοχου υβριστικού μονολόγου του «χαραμοφάη» Ορφέα Ζάχου προς το τέλος του φιλμ, όταν τα χώνει στους ασκούντες την εξουσία... που λησμονούν την ταπεινή προέλευσή τους («οι ανάξιοι, οι ανίκανοι, οι άξεστοι, οι τιποτένιοι, οι τυχάρπαστοι, οι αναλφάβητοι, τα καθάρματα...») και βεβαίως για δύο τραγούδια του Γιάννη Σπανού, τα οποία μου αρέσουν ιδιαιτέρως. Το συγκινητικό «Φρέρε Ζακ» (στο φιλμ το τραγουδούν ο Κωνσταντίνου με τον Σωτήρη Μουστάκα, αλλά στη δισκογραφία το ακούω από ένα 45άρι στην Polydor με τον Γιώργο Μαρίνο) και τον «Καρσιλαμά» – μ’ ένα από τα πιο αποσυνάγωγα τραγουδιστικά clips που πέρασαν ποτέ στο (ελληνικό) σελιλόιντ. Στην πίστα του καταγωγείου ο Ζαν Βασίλης...
Αν και ψάχνω πολύ καιρό πληροφορίες γι’ αυτόν τον Έλληνα ή, εν πάση περιπτώσει, ελληνικής καταγωγής διασκεδαστή, η εμφάνιση του οποίου στην ταινία του Σακελλάριου έχει κάτι το βαθύ σπαραξικάρδιο – ένας ηλικιωμένος αρτίστας, που τραγουδά και χορεύει σ’ ένα μαγαζί της συμφοράς, «ένα» με τη νύχτα, διαλυμμένος από το ποτό και τους σκόρπιους έρωτες, αν το δεις έτσι... –, εντούτοις, ελάχιστα στοιχεία έχω κατορθώσει να μαζέψω, χρόνια τώρα, μέσα από τις έντυπες ή τις ηλεκτρονικές πηγες.
Ο Ζαν Βασίλης φαίνεται ν’ αποκτά πρόσωπο στην παρισινή διασκέδαση εκεί προς το 1960, εκμεταλλευόμενος και αυτός την επιτυχία του «Ποτέ την Κυριακή». “Hassapico nostalgique”, “Les enfants du Piree”, “Sirtaki”, “Hassapico de l’ amour”, “Mais ne leur dis pas”, τραγούδια των Χατζιδάκι και Ξαρχάκου δηλαδή, αλλά και καλαματιανά και λοιπά δημοτικά, που εκδόθηκαν σε διάφορα 7ιντσα EP της Philips ή της Barclay στα πρώτα χρόνια του ’60, του δίνουν έναν «αέρα», σπρώχνοντάς τον όλο και πιο βαθειά στη νύχτα. Ανοίγει μπουζουκομάγαζο στην Μονμάρτη, παρέχοντας υπηρεσίες στους Έλληνες του Παρισιού, αντιστασιακούς ή μη – περιέθαλψε τον κομμουνιστή, λαϊκό τραγουδιστή Ορφέα Κρεούζη, τον πρώτο ερμηνευτή του «Γκρεμού» του Χατζιδάκι («σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός/ αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις...»), όταν αυτός βρέθηκε κυνηγημένος στη Γαλλία – κινούμενος μεταξύ μπουρζουαζίας και λαού, εκείνος, ένας... Ένας τι; Στο Παρίσι, προφανώς θα γνωριστεί με τον Γιάννη Σπανό και ίσως με τον Γιώργο Ζαμπέτα, ερμηνεύοντας τραγούδια τους. Αλλάξτε όμως κεφάλαιο...
Περί τα μέσα των seventies, όταν οι library recordings γνώριζαν μεγάλη απήχηση στη Γαλλία, ο πάντα εν Παρισίοις Jean Vassilis, ως συνθέτης πια, θα κάνει και αυτός το δικό του library άλμπουμ. Στη σειρά “Top Instrumental Music” της E.C.A.P. θα λάβει το νούμερο 10, δείχνοντας πως, αν το ήθελε, θα μπορούσε να διαπρέψει και σε άλλες ηχητικές πεδιάδες. Groovy funk και χορευτική jazz – είναι απίστευτο! – μάς κερνάει ο κύριος... Καρσιλαμάς, ανακατεμένες με folk μελωδίες, τυπικά μπουζουκο-τέτοια και lounge ρομάντζες.
Tο εναρκτήριο “Psycho 2000” – τίτλος ε; – με το drum break, το βαρβάτο μπάσο, το hammond, την κοφτερή κιθάρα με wah-wah και τα γεμίσματα με τρομπέτα, κάνει σκόνη τους James Taylor Quartet, ενώ το “White spiritual” μέσα από τις ηλεκτρικές πενιές, το jazzy πιάνο και τα συνοδευτικά πνευστά του σε στέλνει – το ίδιο θα υποστήριζα και για το τύπου Steely Dan “Concerto 5”. Υπάρχουν δε άλλα τρία κομμάτια, το “Strip flash”, το “Swimming in the sky” και το “Three hearts”, που δίνουν επιπλέον credits στο άλμπουμ – ένα άλμπουμ που έχει αναμφισβήτητα cult υπόσταση. Το λατρεύουν... οι λίγοι που το ξέρουν.
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2009/10/jean-vassilis-top-instrumental-music.html
JEAN VASSILIS Top instrumental music ή ψυχώ 2000 (συνέχεια και τέλος...)
Βλέπω και ξαναβλέπω τη σχηματική, αλλά σκηνοθετημένη με όρεξη, ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Καλώς Ήλθε Το Δολλάριο» (1967) – εκείνη με το λογιστή Γιώργο Κωνσταντίνου να παραδίδει μαθήματα αγγλικής σε κορίτσια της Τρούμπας, για να αυξήσει το εισόδημά του, μπλέκοντας σε ωραίες καταστάσεις ερωτικές και άλλες – εξ αιτίας του έξοχου υβριστικού μονολόγου του «χαραμοφάη» Ορφέα Ζάχου προς το τέλος του φιλμ, όταν τα χώνει στους ασκούντες την εξουσία... που λησμονούν την ταπεινή προέλευσή τους («οι ανάξιοι, οι ανίκανοι, οι άξεστοι, οι τιποτένιοι, οι τυχάρπαστοι, οι αναλφάβητοι, τα καθάρματα...») και βεβαίως για δύο τραγούδια του Γιάννη Σπανού, τα οποία μου αρέσουν ιδιαιτέρως. Το συγκινητικό «Φρέρε Ζακ» (στο φιλμ το τραγουδούν ο Κωνσταντίνου με τον Σωτήρη Μουστάκα, αλλά στη δισκογραφία το ακούω από ένα 45άρι στην Polydor με τον Γιώργο Μαρίνο) και τον «Καρσιλαμά» – μ’ ένα από τα πιο αποσυνάγωγα τραγουδιστικά clips που πέρασαν ποτέ στο (ελληνικό) σελιλόιντ. Στην πίστα του καταγωγείου ο Ζαν Βασίλης...
Αν και ψάχνω πολύ καιρό πληροφορίες γι’ αυτόν τον Έλληνα ή, εν πάση περιπτώσει, ελληνικής καταγωγής διασκεδαστή, η εμφάνιση του οποίου στην ταινία του Σακελλάριου έχει κάτι το βαθύ σπαραξικάρδιο – ένας ηλικιωμένος αρτίστας, που τραγουδά και χορεύει σ’ ένα μαγαζί της συμφοράς, «ένα» με τη νύχτα, διαλυμμένος από το ποτό και τους σκόρπιους έρωτες, αν το δεις έτσι... –, εντούτοις, ελάχιστα στοιχεία έχω κατορθώσει να μαζέψω, χρόνια τώρα, μέσα από τις έντυπες ή τις ηλεκτρονικές πηγες.
Ο Ζαν Βασίλης φαίνεται ν’ αποκτά πρόσωπο στην παρισινή διασκέδαση εκεί προς το 1960, εκμεταλλευόμενος και αυτός την επιτυχία του «Ποτέ την Κυριακή». “Hassapico nostalgique”, “Les enfants du Piree”, “Sirtaki”, “Hassapico de l’ amour”, “Mais ne leur dis pas”, τραγούδια των Χατζιδάκι και Ξαρχάκου δηλαδή, αλλά και καλαματιανά και λοιπά δημοτικά, που εκδόθηκαν σε διάφορα 7ιντσα EP της Philips ή της Barclay στα πρώτα χρόνια του ’60, του δίνουν έναν «αέρα», σπρώχνοντάς τον όλο και πιο βαθειά στη νύχτα. Ανοίγει μπουζουκομάγαζο στην Μονμάρτη, παρέχοντας υπηρεσίες στους Έλληνες του Παρισιού, αντιστασιακούς ή μη – περιέθαλψε τον κομμουνιστή, λαϊκό τραγουδιστή Ορφέα Κρεούζη, τον πρώτο ερμηνευτή του «Γκρεμού» του Χατζιδάκι («σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει ένας γκρεμός/ αρκεί στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις...»), όταν αυτός βρέθηκε κυνηγημένος στη Γαλλία – κινούμενος μεταξύ μπουρζουαζίας και λαού, εκείνος, ένας... Ένας τι; Στο Παρίσι, προφανώς θα γνωριστεί με τον Γιάννη Σπανό και ίσως με τον Γιώργο Ζαμπέτα, ερμηνεύοντας τραγούδια τους. Αλλάξτε όμως κεφάλαιο...
Περί τα μέσα των seventies, όταν οι library recordings γνώριζαν μεγάλη απήχηση στη Γαλλία, ο πάντα εν Παρισίοις Jean Vassilis, ως συνθέτης πια, θα κάνει και αυτός το δικό του library άλμπουμ. Στη σειρά “Top Instrumental Music” της E.C.A.P. θα λάβει το νούμερο 10, δείχνοντας πως, αν το ήθελε, θα μπορούσε να διαπρέψει και σε άλλες ηχητικές πεδιάδες. Groovy funk και χορευτική jazz – είναι απίστευτο! – μάς κερνάει ο κύριος... Καρσιλαμάς, ανακατεμένες με folk μελωδίες, τυπικά μπουζουκο-τέτοια και lounge ρομάντζες.
Tο εναρκτήριο “Psycho 2000” – τίτλος ε; – με το drum break, το βαρβάτο μπάσο, το hammond, την κοφτερή κιθάρα με wah-wah και τα γεμίσματα με τρομπέτα, κάνει σκόνη τους James Taylor Quartet, ενώ το “White spiritual” μέσα από τις ηλεκτρικές πενιές, το jazzy πιάνο και τα συνοδευτικά πνευστά του σε στέλνει – το ίδιο θα υποστήριζα και για το τύπου Steely Dan “Concerto 5”. Υπάρχουν δε άλλα τρία κομμάτια, το “Strip flash”, το “Swimming in the sky” και το “Three hearts”, που δίνουν επιπλέον credits στο άλμπουμ – ένα άλμπουμ που έχει αναμφισβήτητα cult υπόσταση. Το λατρεύουν... οι λίγοι που το ξέρουν.
http://diskoryxeion.blogspot.gr/2009/10/jean-vassilis-top-instrumental-music.html
