- Μηνύματα
- 470
- Reaction score
- 513
Martyrs (2008), του Pascal Laugier
(προς το τέλος του κειμένου περιέχεται σπόιλερ)
Το Martyrs, ήδη μνημείο του είδους και όχι μόνο (με τον τρόπο που το ξεπερνά), ξεκινά ως το φορμαλιστικώς κατατεθειμένο σχόλιο του Πασκάλ Λοζιέ για την κατεύθυνση του σινεμά (ας δεχτούμε πως περιορίζεται αρχικώς στο φανταστικό): καταιγιστικό και υπερβίαιο αλλά ούτε στιγμή πορνογραφικό (δηλαδή αναίτιο, κάτι που όμως ταυτοποιείται εν εξελίξει), το πρώτο μέρος του είναι η κινηματογραφική θυσία του ίδιου του έργου ενός οραματιστή δημιουργού προκειμένου να σχολιάσει την ταχύτητα, τη σφοδρότητα και, τελικά, την ευπεψία της εικόνας που εδώ και καιρό προσπερνάται πριν ακόμα εμφανιστεί για να ορίσει μια σημαντική αλλαγή. Ο τρόμος έχει μετατοπιστεί, ο χρονισμός έχει αλλάξει, το αποτέλεσμα δεν υφίσταται ανεξαρτήτως της σφοδρότητας της επίθεσης και, μην παρεξηγηθώ, δεν παραπονιέμαι σαν πουριτανός για ντεφάκτο απουσία ηθικής συνώνυμη της καταγραφής της ακραίας βίας αλλά για τη βίαιη κυριαρχία της στο σινεμά - εκεί που βασιλεύει η σκέψη και η διαλεκτική. Και αφού ο θεατής δεν μαρτυρά πλέον με την αποτύπωση της βίας και το σινεμά πλέον δεν οπλίζεται αποκλειστικά από την εικόνα, έκβαση απολύτως ευτυχής κατά τ'άλλα, τότε η εικόνα συνοδεία του ρυθμού της μπορεί να αποτελέσει σχόλιο ακόμα και πριν από το μέσο. Η εικόνα παραμένει δυναμίτης δίχως προειδοποίηση και σαρώνει με ένα ωστικό κύμα πλέον διαρκές, πολυεπίπεδο. Με λίγα λόγια το εναρκτήριο μακελειό ισορροπεί ως "εικόνα" την πρωτογενή αντίδραση ανάμεσα στην ηδονή και την αποστροφή, όχι ως περήφανος, μοδάτος και ανούσιος νεονιχιλισμός αλλά στρώνοντας το δρόμο για το "κείμενο": εκεί που θα αναζητήσει κανείς, πηγαίνοντας την ύπαρξη ένα βήμα παραπέρα, την πρώτη "εικόνα" της μη ύπαρξης, θα μαρτυρήσει δηλαδή την άλλη πλευρά, θα κοινωνήσει μια αλήθεια που κανείς δεν έχει δει, άρα και κανείς δεν γνωρίζει αλλά, ως αποτέλεσμα μιας μάλλον θρησκευτικής διαδικασίας, "πιστεύει και δεν ερευνά" σε βαθμό που να οπλίσει το χέρι του σημαδεύοντας τον ίδιο του τον κρόταφο.
