Morrissey - Years of Refusal

[Σπύρος Μπλάτσιος]

[.] Morrissey - Years of Refusal

Music - reviews

Morrissey
Years Of Refusal(Universal) 2009 Γράφει ο Μάρκος Φράγκος


Ο πιο αμερικανικός, ο πιο macho, ο πιο γκαραζάτος και ο πιο ρολλαριστός, ο πιο πληθωρικός, ο πιο φωναχτός και ο πιο φαζαρισμένος δίσκος του Morrissey είναι καθόλου τυχαία αυτός που ταυτίζεται με την εξομολόγησή του περί των προσωπικών του “χρόνων της άρνησης”.
Στο εξώφυλλο του album, ο Morrissey με μια διάθεση καρφωμένη στο βλέμμα του που θυμίζει προκλητικό redneck, κοιτάζει μπροστά έχοντας γύρω του μια αύρα ξέχειλης τεστοστερόνης που διακόπτεται μόνο για το μωρό που κρέμεται χαλαρά από το χέρι του. Το αριστερό χέρι του κρέμεται ανοιχτά σε θέση ετοιμότητας… Ο Morrissey ανακαλύπτει το cool και βουτάει βαθιά μέσα του.
Το “Years Of Refusal” είναι ένας περίλαμπρος power pop δίσκος φτιαγμένος στο Los Angeles, ακούγεται κάπως σαν Hold Steady σε κρίση ευαισθησίας και ανεμίζει σε όλη τη διάρκειά του την περηφάνεια του με έναν τρόπο που δε θυμίζει σε τίποτα την twisted οργή του “Your Arsenal” ή το μπλαζέ ειρωνικό rock του “Maladjusted”. Το “Years Of Refusal” δεν θυμίζει πουθενά ότι ο Morrissey κατάγεται από το Manchester και όχι από το Orange County. Δεν έχει καμία αναφορά στους Smiths αλλά, αντίθετα, έχει πολλές αναφορές στους Replacements. Η έννοια brit-rock είναι παταγωδώς απούσα αλλά όχι και το αμερικανικό punk pop στιλ της Δυτικής Ακτής των Η.Π.Α. Κοινώς, το “Years Of Refusal” δεν έχει τίποτα στα σπλάχνα του από την συναισθηματική παλέτα του Morrissey όπως την γνωρίζαμε ως σήμερα. Έχει όμως μια αντίθετη γκάμα αισθημάτων, επίσης πλούσια. Πιστεύατε ποτέ ότι ο Morrissey θα τραγουδούσε “All You Need Is Me”; Δηλαδή, όχι μόνο ανακάλυψε το cool, το καταβρόχθισε κιόλας. Πιστεύατε ότι ο Morrissey θα έμπαινε στη διαδικασία να διεκδικήσει ευθέως (”Sorry Doesn’t Help”), να υπερασπιστεί την αυτονομία του (”I’m Ok By Myself”) ή να ακουστεί προειδοποιητικά απειλητικός (”One Day Goodbye Will Be Farewell”).
Ε;
Για το καινούριο album του, ο Morrissey μοίρασε την τράπουλα των τραγουδιών του στους τρεις κιθαρίστες του, αναθέτοντάς τους να γράψουν γκαζωμένα (Boz Boorer, Jesse Tobias και Alain Whyte - ο τελευταίος ξανά μαζί του μετά από τα δεκάξι χρόνια που μεσολάβησαν από το “Your Arsenal”) και πάνω σε αυτά τα riffs (στιβαρά, τραγανά και αρσενικά κιθαριστικά) επένδυσε τους στίχους του που, αυτή τη φορά, έχουν να αντιμετωπίσουν τον ψυχισμό ενός διάσημου άντρα που έχει αφήσει πίσω του πλέον το σούσουρο περί της σεξουαλικής του ζωής. Όταν ο Morrissey άφησε να εννοηθεί διακριτικά πλην σαφώς η ομοερωτική, ενεργή σεξουαλικά, ζωή του, οι κρεβατοκάμαρες του κόσμου άρχισαν να τρίζουν, όχι από πάθος αλλά από συναγερμούς… Κάτι άλλαζε στα σώψυχα των fans που είχαν παντιέρα το λάβαρο της σεξουαλικής αποχής. Τώρα ο Morrissey, με το ύφος του ελεύθερου ανθρώπου από το στιλιζάρισμα του παρελθόντος (αυτό το στιλιζάρισμα που του επέβαλλε η μυθική ασεξουαλική συμπεριφορά του και η δικαίωση του “αγοριού με το αγκάθι στο πλευρό του”) ατενίζει το αύριο. Έχει μάλλον αντικαταστήσει το “scooter” του με ένα γερό και άνετο (οικογενειακό “τζιπάκι”…
Σήμερα τραγουδάει τις συνθέσεις που του έγραψαν οι κιθαρίστες του με παρρησία και αυτοπεποίθηση και παρότι καμία από αυτές δεν έχει την στόφα του “Viva Hate” ή ακόμα του “You’re The Quarry” ακούγονται όλες σε ένα επίπεδο και πάνω. Οι εξαιρέσεις τού album (ηχητικά αλλά και ως διάθεση) είναι μόλις δύο. Το “You Were Good In Your Time” είναι μια εξαίσια μελωδία που θυμίζει ότι στο προηγούμενο album του προτίμησε τις έγχορδες ενορχηστρώσεις… Ένα εξαιρετικό κομμάτι -κάτι σαν νοσταλγικό blues που πρέπει να ακούσεις μόνο μέσα στο χειμώνα. Στις άλλες εποχές καίγεται. Από την άλλη, το “I’m Throwing Myself Around Paris” είναι το μόνο που θα χώραγε στο “Viva Hate” (ναι, τόσο μακρύ το άλμα στο χρόνο) μόνο που δεν θα συμπεριλαμβανόταν ως ένα από τα πρώτα solo τραγούδια του αρχηγού των Smiths αλλά… ως ένα κομμάτι που θα έκανε δώρο ο Michael Stipe στο είδωλό του! Πράγματι, το “I’m Thrοwing Myself Around Paris” είναι μουσικά πιο πολύ R.E.M. (οι καλοί, ακμαίοι R.E.M., όχι εκείνοι των βαρετών φιλολό βραδυών) παρά Morrissey οποιασδήποτε εποχής και διάθεσης.
Τα δύο singles που έχουν ήδη βγει ως συνδετικός κρίκος μεταξύ του “Greatest Hits” (συμπεριλαμβάνονταν σε αυτό, ως πρόγευση) και του “Years Of Refusal” είναι ίσως καταδεικτικά της νέας διάθεσης του Moz. Το “That’s How People Grow Up” είναι το γνωστό hit αριστούργημα με το πικρότερο ρεφρέν που έχω ακούσει ως τώρα στα 00’s και το “All You Need Is Me” είναι ένα κάθιδρο, μεστό rocker που φλερτάρει με τις αισθήσεις (”there’s a naked man standing, laughing in your dreams / you know who he is but you don’t know what it means“… τραγουδάει με την πιο σίγουρη για τον εαυτό της και περιπαικτική φωνήτου). Η φονική λεπτομέρεια που δένει τα δύο τραγούδια - singles είναι ότι διαθέτουν τα ομορφότερα εξώφυλλα που έχουν κοσμήσει ποτέ singles του Moz: αυτός ο άνθρωπος μεγαλώνει συγκλονιστικά, ωριμάζει σχεδόν επικίνδυνα, όμορφα. Τελεία.
Kατά τα άλλα ο οργανωμένος ορυμαγδός του “Years Of Refusal” ακούγεται όσο πιο απροκάλυπτα sexy έχει ακουστεί ποτέ ο Morrissey: στο “Black Cloud” μέχρι και ο Jeff Beck επιστρατεύεται για να παίξει κιθάρα! Ένα δυνατό, καθαρόαιμο rocker για σαραντάρηδες με ένοχο παρελθόν και λαμπερούς ορίζοντες στο μέλλον, με λιγότερους ανθρώπους στο πλάι τους αλλά με βαθύτερη ποιότητα στις σχέσεις τους - κάτι σαν ευσεβείς πόθοι που περιμένουν υπομονετικά να ευοδωθούν. Αυτό το rock διαμόρφωσε ο Morrissey με την μπάντα του στο “Years Of Refusal”: αποφασιστικό και κραταιό σαν τους τελεσίδικους τίτλους με τους οποίους βαφτίζει τα τραγούδια του, σαν το “One Day Goodbye Will Be Farewell” και τόσο ειλικρινές και εξομολογητικό όσο το “Something Is Squeezing My Skull”.
Ο αστάθμητος παράγοντας του album λέγεται φυσικά Jerry Finn, ο άνθρωπος που αντικατέστησε τον Tony Visconti στην κονσόλα της παραγωγής, αυτός που ένα μήνα μετά την ολοκλήρωση του album… πέθανε από εγκεφαλική αιμοραγία, σε ηλικία τριάντα εννιά ετών - το καλοκαίρι του 2008. Ο Jerry Finn είναι ο άνθρωπος που ευθύνεται για αυτόν τον απροκάλυπτα mainstream punk pop ήχο του album. Και ξεχάστε ότι ο Finn ήταν ο παραγωγός των Blink 182. Δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ακούγεται εδώ. Ο Finn είναι αυτός που έκανε τον ήχο του album αμερικανικό, κρατώντας εντελώς βρετανικό όμως το εκτόπισμα, την εκφορά του ίδιου του Morrissey ατόφια με τη σαρδόνεια ειρωνία της. Αmericain ήχος, brit διάθεση: αυτή είναι μια γέφυρα που δεν θα μπορούσε να έχει στηθεί σε δίσκο άλλου…
O Morrissey φέρεται στο album αυτό σαν να ανακαλύπτει μια καινούρια νεόητα, μια κατακτημένη ακμή. Ρολλάρει σαν εκπαιδευμένος δαίμονας σε μοιραίο ράλι. Γοητευτικός. Για πρώτη φορά απολαμβάνει την ομορφιά του. Γίνεται κοινωνός της σχέσης του με το κοινό. Ακούγεται να απολαμβάνει. Πότε τον είχατε ξανακούσει να νιώθει απόλαυση; Εννοώ να την νιώθει και να τη γουστάρει…

http://www.tranzistor.gr/

Το ακούω εδώ και 2-3 μέρες. Προσωπικά το θεωρώ την καλύτερη προσωπική δουλειά του Moz...