- Μηνύματα
- 18.039
- Reaction score
- 59.983
http://en.wikipedia.org/wiki/Symphony_No._2_(Rachmaninoff)
Σε εποχές όπου όλες οι τάσεις εμπνέονται από τις πιό ακραίες αντιθέσεις,του μινιμαλισμού και της εκκεντρικότητας,της ελευθερίας των λόγων και των συναισθημάτων,αυτό που μας επαναφέρει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση εξακολουθεί να είναι κάτι ΄΄κοινό΄΄.Αυτό που όλοι θεωρούν και είναι ρομαντισμός...
Τον αναζητάμε γιατί ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να λάμπει τεχνητά και φτάνει μιά μελωδία από το παρελθόν γιά να ξυπνήσει χίλια όνειρα,ιδέες κι αισθήσεις,έμπνευση και ανακωχή,αναγέννηση και λήθη πολλών προβλημάτων που έχουν εγκατασταθεί στη συνείδηση.Ξεπερνώντας το φόβο του χλευασμού όπως και ο Ραχμάνινωφ μετά την αποτυχία της πρώτης του συμφωνίας,ανοίγουμε μιά πόρτα στην καρδιά μας.Μιά πολύ μικρή κίνηση με μεγάλη όμως αξία...
Ας σιγοτραγουδήσουμε τη ΄΄Bόλτα στο φεγγάρι΄΄ και το "Never gonna fall in love again" διανύοντας νοητά τα μουσικά μέτρα που συνδέουν το Ραχμάνινωφ με το Χατζηδάκι και τον...Έρικ Κάρμεν.Άραγε τους χωρίζουν τόσα πολλά από τη στιγμή που μας ταξιδεύουν;
Και γίνεται η περιπλάνηση ανάρρωση του εαυτού μας,μιά επαναδιαπραγμάτευση της ύπαρξης.Οι μνήμες που κοιτάνε πάντα πίσω χωρίς φόβο μήπως γίνουν στήλη άλατος,πηγές έμπνευσης όπως και γιά το συνθέτη η κίνηση του Ρομαντισμού του 19ου αιώνα,γιά να μας καθοδηγήσει στα μυστικά του φεγγαριού που θα μας δώσουν δύναμη να φτάσουμε από το ΄΄νησί των νεκρών΄΄ πίσω στο απάνεμο λιμάνι της αυγής.
Και αν το πάντα παρών Dies Irae πληρώνει αμείλικτα την ψευδαίσθηση ότι το κτήνος έπεσε σε νάρκη μέσα μας έστω και γιά λίγο,δεν παύει η μελωδία ν'αποτελεί καταφύγιο από την ανατριχιαστική ηρεμία που επικρατεί πριν από μιά μεγάλη καταιγίδα,σα να επαναλαμβάνεται η Ιστορία 100 χρόνια μετά...
Σε εποχές όπου όλες οι τάσεις εμπνέονται από τις πιό ακραίες αντιθέσεις,του μινιμαλισμού και της εκκεντρικότητας,της ελευθερίας των λόγων και των συναισθημάτων,αυτό που μας επαναφέρει αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση εξακολουθεί να είναι κάτι ΄΄κοινό΄΄.Αυτό που όλοι θεωρούν και είναι ρομαντισμός...
Τον αναζητάμε γιατί ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να λάμπει τεχνητά και φτάνει μιά μελωδία από το παρελθόν γιά να ξυπνήσει χίλια όνειρα,ιδέες κι αισθήσεις,έμπνευση και ανακωχή,αναγέννηση και λήθη πολλών προβλημάτων που έχουν εγκατασταθεί στη συνείδηση.Ξεπερνώντας το φόβο του χλευασμού όπως και ο Ραχμάνινωφ μετά την αποτυχία της πρώτης του συμφωνίας,ανοίγουμε μιά πόρτα στην καρδιά μας.Μιά πολύ μικρή κίνηση με μεγάλη όμως αξία...
Ας σιγοτραγουδήσουμε τη ΄΄Bόλτα στο φεγγάρι΄΄ και το "Never gonna fall in love again" διανύοντας νοητά τα μουσικά μέτρα που συνδέουν το Ραχμάνινωφ με το Χατζηδάκι και τον...Έρικ Κάρμεν.Άραγε τους χωρίζουν τόσα πολλά από τη στιγμή που μας ταξιδεύουν;
Και γίνεται η περιπλάνηση ανάρρωση του εαυτού μας,μιά επαναδιαπραγμάτευση της ύπαρξης.Οι μνήμες που κοιτάνε πάντα πίσω χωρίς φόβο μήπως γίνουν στήλη άλατος,πηγές έμπνευσης όπως και γιά το συνθέτη η κίνηση του Ρομαντισμού του 19ου αιώνα,γιά να μας καθοδηγήσει στα μυστικά του φεγγαριού που θα μας δώσουν δύναμη να φτάσουμε από το ΄΄νησί των νεκρών΄΄ πίσω στο απάνεμο λιμάνι της αυγής.
Και αν το πάντα παρών Dies Irae πληρώνει αμείλικτα την ψευδαίσθηση ότι το κτήνος έπεσε σε νάρκη μέσα μας έστω και γιά λίγο,δεν παύει η μελωδία ν'αποτελεί καταφύγιο από την ανατριχιαστική ηρεμία που επικρατεί πριν από μιά μεγάλη καταιγίδα,σα να επαναλαμβάνεται η Ιστορία 100 χρόνια μετά...
Last edited:
