- Μηνύματα
- 37
- Reaction score
- 82
Στις ΗΠΑ υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες ένας "πολιτικός" κινηματογράφος που πετυχαίνει όμως να συνδυάζει και τις απαιτήσεις του blockbuster. Κάτι τέτοιο είναι σπάνιο στον υπόλοιπο κόσμο (το έχουμε δει λίγο και στην Ελλάδα με ταινίες όπως το "Ζ" ή το "Ο Ανθρωπος με το γαρύφαλλο") αλλά για τα αμερικάνικα μέτρα είναι πλέον καθεστώς, καθώς τα πολύμορφα και πολύχρονα και βέβαια ακόμη άλυτα ζητήματα του ρατσισμού αλλά και της διαφθοράς, του οργανωμένου εγκλήματος, της οικονομικής αναρχίας, δίνουν άφθονο υλικό στους κινηματογραφιστές και ένα πολύ μεγάλο κοινό, που βιώνει αυτά τα θέματα και θέλει να τα δει και στη μεγάλη οθόνη.
Σε αυτή την κατηγορία λοιπόν και η "Selma", μια ταινία γύρω από πραγματικά γεγονότα, σχετικά με την πορεία που ξεκίνησε από τη μικρη αυτή πόλη της Αλαμπάμα για τα δικαιώματα των μαύρων, με οργανωτή της τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.
Το στοίχημα βέβαια ήταν μεγάλο για την σκηνοθέτιδα Ava DuVernay (με μικρή πείρα στη μεγάλη οθόνη) καθώς το να απεικονίσει τον Δρ Κινγκ αποτελεί από μόνο του τεράστιο πρόβλημα μιας και ο νεκρός είναι πλεόν μυθικό πρόσωπο για το αμερικανικό κοινό και ειδικότερα τους έγχρωμους. Το στοίχημα όμως το κερδίζει καθώς το ρόλο αναλαμβάνει ο βρετανός David Oyelowo (με σπουδές στην Οξφόρδη) που δίνει πραγματικό ρεσιτάλ, σχεδόν σβήνοντας τους υπόλοιπους χαρακτήρες.
Καλή φωτογραφία, μια ποιοτική απεικόνιση της εποχής με αυθεντικά σκηνικά και κουστούμια, πολλή δράση και αγωνία (για εμάς που δεν γνωρίζουμε την συγκεκριμένη ιστορία, η οποία όμως είναι πασίγνωστη στις ΗΠΑ), ένα γερό καστ από μικρούς ρόλους (που όμως κανένας δεν εμβαθυνει), ένα (άνευ σημασίας) cameo πέρασμα της Οπρας Γουίνφρι, ένα δυνατό "μαύρο" μουσικό ντύσιμο δίνουν συνολικά ένα καλό (αλλά όχι κορυφαίο) αποτέλεσμα.
Προβλήματα; Αρκετά. Το κυριότερο είναι η μονοσήμαντη απεικόνιση της όλης ιστορίας από την πλευρά των μαύρων ακτιβιστών, καθώς οι λευκοί ρατσιστές της Αλαμπάμα απεικονίζονται ως βίαια ζώα, χωρίς να μπορεί η ταινία να δώσει κάποιο στοιχείο για την ιδεολογία τους και τις προκαταλήψεις τους. Ακόμη, το πολιτικό σκηνικό της εποχής περιγράφεται σχηματικά, όπως και οι εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ ακτιβιστικών ομάδων. Τελικά η ταινία δεν αποφεύγει την -αναμενόμενη παγίδα- της ηρωοποίησης (έτσι κι αλλιώς όπως προαναφέραμε τα πρόσωπα και το ιστορικό είναι πλέον μυθικά για το αμερικανικό κοινό), κάτι που για τους υπόλοιπους -μη αμερικανούς- θεατές φαίνεται πολύ έντονα.
Συστήνεται όμως καθώς είναι τυπικό καλό δείγμα αμερικανικής ιστορικής κινηματογραφίας, καλογυρισμένο, με σφιχτό μοντάζ, ένταση, μηνύματα, διδαχές, και γλυκόπικρη καταξίωση στο τέλος.
Σε αυτή την κατηγορία λοιπόν και η "Selma", μια ταινία γύρω από πραγματικά γεγονότα, σχετικά με την πορεία που ξεκίνησε από τη μικρη αυτή πόλη της Αλαμπάμα για τα δικαιώματα των μαύρων, με οργανωτή της τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.
Το στοίχημα βέβαια ήταν μεγάλο για την σκηνοθέτιδα Ava DuVernay (με μικρή πείρα στη μεγάλη οθόνη) καθώς το να απεικονίσει τον Δρ Κινγκ αποτελεί από μόνο του τεράστιο πρόβλημα μιας και ο νεκρός είναι πλεόν μυθικό πρόσωπο για το αμερικανικό κοινό και ειδικότερα τους έγχρωμους. Το στοίχημα όμως το κερδίζει καθώς το ρόλο αναλαμβάνει ο βρετανός David Oyelowo (με σπουδές στην Οξφόρδη) που δίνει πραγματικό ρεσιτάλ, σχεδόν σβήνοντας τους υπόλοιπους χαρακτήρες.
Καλή φωτογραφία, μια ποιοτική απεικόνιση της εποχής με αυθεντικά σκηνικά και κουστούμια, πολλή δράση και αγωνία (για εμάς που δεν γνωρίζουμε την συγκεκριμένη ιστορία, η οποία όμως είναι πασίγνωστη στις ΗΠΑ), ένα γερό καστ από μικρούς ρόλους (που όμως κανένας δεν εμβαθυνει), ένα (άνευ σημασίας) cameo πέρασμα της Οπρας Γουίνφρι, ένα δυνατό "μαύρο" μουσικό ντύσιμο δίνουν συνολικά ένα καλό (αλλά όχι κορυφαίο) αποτέλεσμα.
Προβλήματα; Αρκετά. Το κυριότερο είναι η μονοσήμαντη απεικόνιση της όλης ιστορίας από την πλευρά των μαύρων ακτιβιστών, καθώς οι λευκοί ρατσιστές της Αλαμπάμα απεικονίζονται ως βίαια ζώα, χωρίς να μπορεί η ταινία να δώσει κάποιο στοιχείο για την ιδεολογία τους και τις προκαταλήψεις τους. Ακόμη, το πολιτικό σκηνικό της εποχής περιγράφεται σχηματικά, όπως και οι εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ ακτιβιστικών ομάδων. Τελικά η ταινία δεν αποφεύγει την -αναμενόμενη παγίδα- της ηρωοποίησης (έτσι κι αλλιώς όπως προαναφέραμε τα πρόσωπα και το ιστορικό είναι πλέον μυθικά για το αμερικανικό κοινό), κάτι που για τους υπόλοιπους -μη αμερικανούς- θεατές φαίνεται πολύ έντονα.
Συστήνεται όμως καθώς είναι τυπικό καλό δείγμα αμερικανικής ιστορικής κινηματογραφίας, καλογυρισμένο, με σφιχτό μοντάζ, ένταση, μηνύματα, διδαχές, και γλυκόπικρη καταξίωση στο τέλος.
