TEAC esoteric

[comtal]

Πολύ μου αρέσουν! Οι τιμές τους είναι υψηλές, αλλά έιμαστε στην Ηi End κατηγορία:
Μερικά προϊόντα! DV 30S (Μόνο φωτο γιατί τ' άλλα είναι στα γιαπωνέζικα!)

Μια εταιρεία με παράδοση στα ψηφιακά.
Τα σχόλιά σας.....

 

[comtal]

TEAC X-30 CD Player

Τι φτιάχνουν οι άνθρωποι!

 

[Κώστας Φ.]

Καλά, απο τι CD-ROM είναι αυτό το transport???

Αχ, τι μας κάνετε πάλι βραδιάτικα....

 

[Korakakis Nicholas]

Σαν transport είναι ότι καλύτερο κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή.

 

[comtal]

Άντε μετά από αυτά να αγοράσεις CD player με CD-ROM drive για transport! Ελπίζω να με καταλαβαίνετε....
Μακάρι να μπορούσα να τ΄αγοράσω! Ειδικά αυτό που εικονίζεται στη φωτο μετά το CD player, πιάνει το δισκάκι από πάνω και το σταθεροποιεί πριν αρχίσει αυτό να περιστρέφεται.
ΗΙ ΤΕCH selections!

 

[Χατζηκυπριώτης Δημήτρης]

Μιά γρήγορη αναζήτηση στο google για το DV-30S εμφανίζει καταστήματα στην Ιαπωνία με τιμές από 285.000 ~ 300.000 γιέν. από τον πίνακα ισοτιμιών χονδρικά 131,7 γιέν στο ευρώ. Τιμές δηλαδή γύρω στα 2200 €. Το συγκεκριμένο universal καθώς και το νέο μεγάλο αδελφάκι DV-50S έχουν και έξοδο DVI. Κυκλοφορούν άραγε εδώ ? Έχουν τιμές αντίστοιχες και εδώ ? Ακόμα και εάν έχεις τα χρήματα το παραλαμβάνεις αμέσως ή περιμένεις μήνες ?

 

[Χατζηκυπριώτης Δημήτρης]

Μιά γρήγορη αναζήτηση στο google για το DV-30S εμφανίζει καταστήματα στην Ιαπωνία με τιμές από 285.000 ~ 300.000 γιέν. από τον πίνακα ισοτιμιών χονδρικά 131,7 γιέν στο ευρώ. Τιμές δηλαδή γύρω στα 2200 €. Το συγκεκριμένο universal καθώς και το νέο μεγάλο αδελφάκι DV-50S έχουν και έξοδο DVI. Κυκλοφορούν άραγε εδώ ? Έχουν τιμές αντίστοιχες και εδώ ? Ακόμα και εάν έχεις τα χρήματα το παραλαμβάνεις αμέσως ή περιμένεις μήνες ?

 

[Cpt.Haddock]

TEAC DV-50: Το Απόλυτο Όπλο;

Παραθέτω εδώ τα βασικότερα σημεία του review που είχα κάνει στο TEAC DV-50 Universal Player σε παλιότερο τεύχος του περιοδικού που συνεργαζόμουν.
Πιστεύω ότι τα συμπεράσματα είναι 100% επίκαιρα, ενώ ακόμα και τώρα, ομολογώ ότι δεν έχω ξεπεράσει την απουσία του από το ρακ...

DV TEST
TEAC DV-50: Λυδία Λίθος
Καιρός ήτανε. Είχαμε αρχίσει να νιώθουμε σαν τον Βλαδίμηρο και τον Εστραγκόν στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» με όλα αυτά τα ψηφιακά format να υπόσχονται τη σωτηρία της -αναλογικής- ψυχής μας...

Αν και εδώ που τα λέμε, universal κυκλοφορούν ήδη κάμποσα από τους consumer κατασκευαστές, προεξάρχουσας βεβαίως της Pioneer, και λύνουν τα χέρια όσων δεν ασχολούνται για το κυνήγι της απόλυτης ποιότητας αναπαραγωγής.

Οι φανατικοί μουσικόφιλοι όμως, ξέρετε, αυτή η ...φυλή που πιστεύει μόνο στο σύγχρονο θεό της τεχνολογίας, δύσκολα θα πείθονταν να παρκάρουν ένα τέτοιο στο ρακ με τις πανάκριβες High End συσκευές τους.
Ακόμα και τα κορυφαία universal των Denon, Marantz και Philips που έχουμε δοκιμάσει δεν μπορούν να περηφανευτούν ότι ξεπερνούν σε ηχητική απόδοση τα CD player στα ίδια πάνω κάτω χρήματα.

Η Sony, πάλι, λόγω «πολιτικών φρονημάτων» δεν πιστεύει στο DVD-Audio και δεν το περιέλαβε ούτε στην πρόσφατη ναυαρχίδα της SACD XA9000ES, αντίθετα με τις ευρωπαϊκές Meridian, Micromega και Musical Fidelity, που δεν ασχολούνται με το DSD, ενώ τέλος η αμερικανική Krell έχει μεν ένα SACD player και ένα DVD-A player, αλλά όχι και τον συνδυασμό τους...
Κάπως έτσι, το DV-50 της TEAC προβάλλει από το πουθενά ως η Λυδία Λίθος των σύγχρονων αλχημιστών του ήχου.

Από το πουθενά; Όχι ακριβώς. Η TEAC ήταν ανέκαθεν κατασκευαστής με μεγάλη εμπειρία και παράδοση σε ημιεπαγγελματικά / επαγγελματικά μαγνητόφωνα ταινίας, αλλά και σε DAT και CD, έχοντας με τα χρόνια αποκτήσει πιστούς οπαδούς που ορκίζονται στην ποιότητα και στην αξιοπιστία των κατασκευών της.

Για ένα διάστημα μάλιστα, εκεί στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, ήταν το αδιαφιλονίκητο Νο.1 της ιαπωνικής βιομηχανίας audio, χάρη στους εξαιρετικούς μηχανισμούς ανάγνωσης VRDS, που χρησιμοποιήθηκαν αφειδώς από όλα τα «εξωτικά» ονόματα του High End.

Η αλλαγή προτεραιοτήτων στο μάρκετινγκ την απέσυρε προσωρινά από το προσκήνιο, για να επιστρέψει δριμύτερη στη Cedia της Μιννεάπολης, τον Σεπτέμβριο του 2002 με ένα πρωτότυπο universal player που τράβηξε τους προβολείς της έκθεσης πάνω του για την κατασκευαστική και τεχνολογική του αρτιότητα.

Χρειάστηκαν όμως πάνω από 5 μήνες για να μπει, ως DV-50 πλέον, στην κανονική παραγωγή και αμέσως έγινε ανάρπαστο, τόσο στην αχανή αγορά των ΗΠΑ όσο και στην ασιατική, με την Ευρώπη να ακολουθεί σχεδόν ένα χρόνο αργότερα.
Οι κριτικές από τα διάσημα ονόματα του ειδικού Τύπου και οι διαδικτυακές συζητήσεις στα διάφορα fora και newsgroup το περιέβαλλαν με την αχλύ του μύθου, πριν καλά καλά εμφανιστεί στις προθήκες των καταστημάτων.

Ακόμα και η δύσπεπτη τιμή των 5.500 δολαρίων, ίδια σε όλο τον κόσμο λόγω της άκαμπτης τιμολογιακής πολιτικής της εταιρίας, δεν απέτρεψε κανένα μουσικόφιλο από το όνειρο απόκτησης, ή έστω δανεικής ακρόασής του.

Στην ίδια κατηγορία και ο γράφων, που ομολογώ ότι πολύ πριν περιέλθει στα χέρια μου για αξιολόγηση η μία και μοναδική demo συσκευή της αντιπροσωπείας, είχα κάνει αιματηρές οικονομίες για να εξασφαλίσω το ποσό, ώστε αν τελικά επαληθεύονταν οι προλαλήσαντες (και προγράψαντες...) να προλάβω να το κρατήσω πριν φύγει για άλλο συνάδελφο...

Θωρηκτό Αβέρωφ
...ή, καλύτερα, αεροπλανοφόρο Εντερπράιζ, αφού κάτω από το τεθωρακισμένο περίβλημα το DV-50 ενσωματώνει όλη την αφρόκρεμα της σύγχρονης τεχνολογίας. Πολλοί μάλιστα το βάφτισαν «δυό γενιές μπροστά από την εποχή του» για τα εξελιγμένα ψηφιακά του μέρη, που είναι βέβαιο ότι έχουν μπει ήδη στο μικροσκόπιο του ανταγωνισμού.
Αλλά κάθε πράγμα στην ώρα του.

Προς στιγμήν, αυτό που ενδιαφέρει -είμαι κομματάκι φετιχιστής, τι να κάνουμε - είναι η αναψηλάφηση της κατασκευής του TEAC. Λοιπόν, ακόμα κι αν ψωνίζετε με γνώμονα το βάρος, το DV-50 δεν πρόκειται να σάς απογοητεύσει.

Είκοσι-τόσα κιλά ανοξείδωτου ατσαλιού σε μαύρο φινίρισμα (διατίθενται και συνδυασμοί με ασημένια τμήματα) και πρόσοψη δωρικής αισθητικής, με ελάχιστα πλήκτρα ελέγχου και τον οδηγό δίσκου στην γκρι εσοχή της μέσης, πάνω από μια ευμεγέθη οθόνη ψηφιακών ενδείξεων σε ζαφειρένια απόχρωση του μπλε.

Ο μηχανισμός ανάγνωσης ανοίγει με καλολαδωμένη αίσθηση, όπως όλα τα VRDS transport της TEAC και προκαλεί εντύπωση με τη στιβαρότητα της έδρασής του. Φυσικά υπάρχει ειδικό μεταλλικό clamp εσωτερικά, που «σφραγίζει» αυτόματα τον ψηφιακό δίσκο και εγγυάται την απρόσκοπτη περιστροφή του.

Ανοίγοντας τα τρία (!) βαριά ατσάλινα καπάκια, ένα για κάθε τμήμα της συσκευής, αποκαλύπτεται ένας εσωτερικός κόσμος υπεράνω κριτικής, που θα ζήλευαν όλα τα μεγάλα «ονόματα» του High End Audio. Στα αριστερά, το γραμμικό τροφοδοτικό της μηχανής, με ευμεγέθη θωρακισμένο μετασχηματιστή σε δική του αντικραδασμική βάση από ελαστομερές υλικό και πυκνωτές από τις κορυφαίες σειρές των Panasonic και Sanyo (Oscon).

Τα τρία διαμερίσματα απομονώνονται πλήρως μεταξύ τους, ώστε να εξαλειφθούν οι αλληλεπιδράσεις στα υπερευαίσθητα ηλεκτρονικά κυκλώματα.
Ειδικά η πλακέτα του κυκλώματος Video, που υλοποιείται γύρω από το κορυφαίο DAC ADV7300 της Analog Devices (12-bit, 108MHz) είναι κυριολεκτικά «θαμμένη» για να μην ενοχλεί τα κυκλώματα Audio, ενώ παρατηρούμε πολλές τοπικές σταθεροποιήσεις, με μια ευμεγέθη ψύκτρα να εξέχει χαρακτηριστικά στην πίσω όψη του DV-50.

Στο δεξί διαμέρισμα δεσπόζει η εποξική πλακέτα που φιλοξενεί τα ψηφιακά κυκλώματα ήχου. Σε περίοπτη θέση πάνω της, το τεράστιο DSP Spartan της Xilinx, που έχει την ευθύνη αναδειγματοληψίας (upconversion / upsampling) της αρχικής συχνότητας του σήματος PCM πριν το στείλει στα 4 DAC PCM1738 της Burr-Brown, σε διπλή ισορροπημένη διαφορική σύνδεση.

Το master clock της μηχανής διαθέτει ένα υψηλής ακρίβειας ταλαντωτή, ελεγχόμενης τάσης, που αναλαμβάνει την εξάλειψη του αντιπαθητικού σφάλματος ολίσθησης χρόνου (jitter) πριν αποστείλει το σήμα σε τέσσερις υψηλού slew rate τελεστικούς ενισχυτές της National Semiconductors για την μετατροπή ρεύματος / τάσης, ενώ δύο ακόμα τελεστικοί της Analog Devices επανασυνθέτουν τα σήματα της διαφορικής σύνδεσης για να καταλήξουν στις μονοτελείς (single-ended) εξόδους γραμμής.
Η έξοδος 5.1 μπορεί να μοιραστεί τα εμπρός κανάλια με αυτή, ή να αρκεστεί στα δικά της, που είναι επίσης single-ended και παίρνουν σήμα από δύο ακόμα ίδια stereo DAC.

Συνολικά, υπάρχουν 3 ζεύγη εξόδων stereo, από τα οποία η TEAC συστήνει να χρησιμοποιείται αυτό με τα πελώρια RCA πάνω δεξιά στην πλάτη, δίπλα στα XLR, για βέλτιστο ήχο. Εμείς χρησιμοποιήσαμε και τις δύο επιλογές διασύνδεσης (single-ended και balanced) που προσφέρει, με αμελητέες διαφορές στην ποιότητα υπέρ του XLR.

Το ίδιο συνέβη και όταν αντικαταστήσαμε το, ομολογουμένως εξαιρετικής ποιότητας, αποσπώμενο καλώδιο τροφοδοσίας με μια ιδιοκατασκευή που χρησιμοποιούμε για αναφορά, δείγμα της μεγάλης προσοχής στη λεπτομέρεια που έδωσαν οι μηχανικοί της ιαπωνικής φίρμας. Αυτό φαίνεται, εξάλλου, και από τα τρία μασίφ μεταλλικά πόδια στήριξης της συσκευής, που καταλήγουν σε ακίδα με ενσωματωμένο μεταλλικό «πιατάκι», περίπου σαν τα Pulsar Points της Nordost.
Έτσι δεν χρειάστηκαν τα συνηθισμένα «μαντζούνια» για να διασφαλιστεί η σταθερότητα της στήριξης του DV-50 στις εξαντλητικές ακροάσεις αξιολόγησης.

Τέλος, εξαιρετικές εντυπώσεις για την πληρότητα των λειτουργιών που ελέγχει μάς άφησε και το μασίφ μεταλλικό τηλεχειριστήριο, με μαλακή δερμάτινη επένδυση (!) στο κάτω μέρος για άνετο πιάσιμο.
Μόνο και μόνο γι' αυτό ο ευτυχής κάτοχος του TEAC θα δικαιολογήσει τη βαθιά βουτιά στο πορτοφόλι του...

Πιο High Tech δε γίνεται
Γράφαμε πιο πάνω για το Spartan και την θεαματική συνεισφορά του στην αναδημιουργία του ψηφιακού σήματος.
Στην πράξη, αυτή υλοποιείται μέσω ενός μεταγωγικού διακόπτη τριών θέσεων και 7 γαλάζιων led στην πρόσοψη, κάνοντας το upconversion παιχνιδάκι ακόμα και για τον αρχάριο χρήστη, που παρακολουθεί τα αποτελέσματα των επιλογών του σε πραγματικό χρόνο.

Ως γνωστόν, οι κανόνες του Red Book που διέπουν την αναπαραγωγή CD ορίζουν την συχνότητα δειγματοληψίας στα «ταπεινά» με τα μέτρα της εποχής 44.1kHz. Η επιδρομή των υψηλής ανάλυσης νέων φορμά, και κυρίως του SACD, έχει κάνει πολλούς να θεωρήσουν το CD ξεπερασμένη ιστορία.

H TEAC φαίνεται πως διαφωνεί, γι' αυτό και προσφέρει τρεις επιλογές αναδειγματοληψίας του σήματος PCM (του περιεχομένου των CD και DVD, δηλαδή) στα 352,8kHz (φίλτρο FIR), 705,6kHz (φίλτρο RDOT) και 1.411,2 kHz (συνδυασμός των δύο προηγούμενων).

Η ίδια διαδικασία σε DVD-Video (48 και 96kHz) και DVD-Audio (έως 192kHz) δίνει τιμές 384, 768 και 1.536kHz αντίστοιχα, ενώ όταν η συσκευή «διαβάσει» σήμα DSD από δίσκο SACD, ασχέτως άν είναι δικάναλο ή πολυκάναλο, αυτόματα εφαρμόζει το standard filter των 60kHz, όπως ορίζουν οι κανόνες της πρωθιέρειας στον τομέα Sony.

Η default επιλογή του DV-50, όπως αναγράφεται και στην πρόσοψη, είναι η θέση RDOT (Refined Digital Output Technology), που σύμφωνα με τους Ιάπωνες «κάνει χρήση Θεωρίας Ροής» και «παρέχει ομαλές κλίσεις αποκοπής στο φίλτρο Low Pass», ενώ η FIR (Finite Impulse Response) παρέχει απότομες κλίσεις, «ελέγχοντας αποτελεσματικότερα τα μπάσα» και, τέλος, ο συνδυασμός τους «παρέχει υπό προϋποθέσεις το βέλτιστο άκουσμα».

Όλα αυτά είναι θαυμάσια στη θεωρία και άκρως «ψαρωτικά» για τους τεχνοφρικ, στην πράξη όμως τι γίνεται, σάς ακούω να γκρινιάζετε εκεί στο βάθος. Για να δούμε, λοιπόν τι είδαμε και -κυρίως- τι ακούσαμε από το περίφημο DV-50... :shock:

Αποθέωση
Για την αξιολόγηση σε πραγματικές συνθήκες του TEAC επιστρατεύτηκε όλος ο εξοπλισμός του περιοδικού και του γράφοντος, ήτοι το κορυφαίο σετ ενισχυτικών Halo της Parasound και η πεντάδα ηχείων της Audio Spectrum (Aeolos V.2 εμπρός, Estia κεντρικό και Eros περιφερικά) παρέα με τον βιντεοπροβολέα VP-12S2 της Marantz, ενώ σε καθαρά stereo ακροάσεις τα πιστά λαμπάτα ενισχυτικά της conrad-johnson και τα υβριδικά ηχεία Ascent i της MartinLogan.

Οι καλωδιώσεις ήταν της Harmonic Tech στα line, της Genesis (Πυργαρούσης) στα ψηφιακά και της Tara Labs στα ηχεία, ενώ το πρόγραμμα ακρόασης περιελάμβανε μια σειρά από CD, SACD και DVD-A αναφοράς από τις εταιρίες ΕΜΙ, Naxos, Deutsche Grammophon και Sony, καθώς και απλούς δίσκους του εμπορίου με γνωστούς καλλιτέχνες.

Δοθέντος του ότι το συγκεκριμένο μηχάνημα έχει «γράψει χιλιόμετρα» στους 6 και πλέον μήνες που βρίσκεται στη χώρα μας, περιοριστήκαμε σε ένα τυπικό ζέσταμα 24 ωρών πριν ξεκινήσουν οι ακροάσεις αξιολόγησης, φυσικά με τα κυκλώματα video off και την οθόνη εντελώς σβησμένη (υπάρχουν άλλες τρεις ρυθμίσεις φωτεινότητας) για το βέλτιστο αποτέλεσμα.

Πρώτη στη σειρά η αγαπημένη μου 2η Συμφωνία του Μάλερ, από την Philarmonia Orchestra υπό τον Otto Klemperer (EMI CDM 769662 2) με το φίλτρο στη θέση RDOT.
Η εισαγωγή με τα έγχορδα σε πλήρη άνθιση ήταν πραγματική αποκάλυψη.

Ήχος που παραπέμπει σε πανάκριβο βινύλιο, με εξαιρετικό ρυθμό, μεγάλα σώματα, «λαμπάτες» χροιές και άφθονη χωρική πληροφορία.
Στην 4η κίνηση του έργου, η φωνή της alto ήταν πραγματικά συγκινητική, με ζεστές, ανθρώπινες χροιές που δεν έχω ξανακούσει σε CD ανεξαρτήτως τιμής.

Περνώντας στη θέση FIR ο ήχος «έσφιξε» σημαντικά, όπως και οι διαστάσεις της σκηνής, ταυτόχρονα όμως οι χαμηλές νότες διαγράφονταν με μεγαλύτερη ακρίβεια, κάνοντας την ορχήστρα πιο στιβαρή, αν και πιο «αυστηρή» στο παίξιμό της, για τα γούστα μου.

Στην τρίτη θέση (RDOT+FIR) ο ήχος ήταν από άλλο πλανήτη.
Σα να γκρεμίστηκαν οι πλαϊνοί τοίχοι του χώρου ακρόασης, η σκηνή γιγαντώθηκε θυμίζοντας αίθουσα συναυλιών, ενώ αυξήθηκαν παράλληλα η ανάλυση και η ευκρίνεια.
Το μπάσο ήταν απίστευτο, γρανιτένιο, με τρομερή διαγραφή και έκταση, προσφέροντας την ιδανική βάση για να ξεδιπλωθούν τα μεσαία και τα πρίμα, που ξεπέρασαν οτιδήποτε έχω ακούσει μέχρι σήμερα από CD, σε σημείο που να αναρωτιέμαι πόσο καλύτερα θα είναι τα SACD και DVD-A.

Αλλάζοντας διαρκώς δισκάκια από τη συλλογή μου, τα συμπεράσματα όχι μόνο παρέμειναν, αλλά επαυξήθηκαν, ειδικά σε τίτλους εμπορίου που θεωρούσα ότι είχαν μέτρια εγγραφή, όπως το «Η Έλλη Πασπαλά Στο Μέγαρο Μουσικής Live» (ΑΚΤΗ - Sony Music 473905 2) ή το «Led Zeppelin Remasters» (Atlantic 7567 80415 2).

Περνώντας σε υλικό DVD-Audio με τα δισκάκια αναφοράς «Vienna Evening» του πιανίστα Franz Vorraber και «Armenian Folk Music» του συγκροτήματος Duedek Ensemble, από την ιαπωνική Nishimura, έμεινα άφωνος.

Τόσο σε δικάναλη όσο και σε πεντακάναλη έκδοση, θεωρώ ότι είναι η πρώτη και μοναδική φορά που άκουσα ψηφιακό μηχανισμό να αποδίδει καταφανώς καλύτερα σε όλο το συχνοτικό φάσμα από πικάπ βινυλίου.

Άσχετα από το πού βρισκόταν ο επιλογέας φίλτρου, το αποτέλεσμα θύμιζε master tape από επαγγελματικό μπομπινόφωνο ή DAT.
Και αυτό κάθε άλλο παρά τυχαίο μπορεί να είναι, δεδομένης της παράδοσης της TEAC στο χώρο.

Με υλικό SACD, όπου πλέον το λόγο είχε το low pass filtering από το κλασικό τσιπ CXD2753R της Sony, τα αποτελέσματα ήταν λιγότερο εντυπωσιακά, θυμίζοντας πολύ τις αντίστοιχες υλοποιήσεις των Pioneer, Marantz και της ίδιας της Sony. :?

Συγκριτικά, θα έδινα το προβάδισμα στο δικάναλο SACD, όπου ο υψηλόσυχνος θόρυβος του πεντακάναλου διατηρείται σε χαμηλότερο επίπεδο, όπως φάνηκε στην κορυφαία ηχογράφηση του «In The Flesh» από τον Roger Waters ή το, κλασικό πλέον, remastering του αριστουργηματικού «Kind Of Blue» του Miles Davis.

Τη διαφορά εδώ ίσως κάνει η έλλειψη δυνατότητας bass management από τα μενού του DV-50 (υπάρχει μόνο ρύθμιση του delay στο DVD-Audio) αλλά, εδώ που τα λέμε, για να εκμεταλλευτείς πλήρως τις δυνατότητες της μηχανής, χρειάζεσαι 5 πλήρους φάσματος ηχεία τοποθετημένα σε ίσες αποστάσεις από τη θέση ακρόασης, κάτι που δεν γίνεται τουλάχιστον στο δικό μου σαλόνι (καιροφυλακτεί και το έτερον ήμισυ, μη ξεχνάμε...).

Όπως και να'χει, όμως, το TEAC DV-50 απέδειξε ότι είναι το πιο κατάλληλο όχημα σήμερα για συγκρίσεις και αξιολογήσεις κάθε ηχητικού φορμά και το απόλυτο εργαλείο δουλειάς, μα και ψυχαγωγίας για τον γράφοντα.

Cinema Paradiso
Μετά από τα παραπάνω, η αξιολόγηση της video πλευράς του για τις ανάγκες του άρθρου μπορεί να φάνταζε «ξενέρωμα», ωστόσο αποδείχτηκε εξίσου ευχάριστη και εποικοδομητική διαδικασία.
Μπορεί ο ήχος του DVD-Video να είναι υποδεέστερος, όντας συμπιεσμένος, αλλά παραμένει πεντακάθαρος, ατμοσφαιρικός και τόσο μα τόσο γλαφυρός, ειδικά στους διαλόγους.

Η εικόνα κινείται σε αντίστοιχα κορυφαία επίπεδα με τα Marantz DV-12S2 και Denon A11, διαθέτοντας υψηλή ανάλυση, χρωματική ακρίβεια και ομαλότατη ροή, ενώ χάρη στην πρωτόγνωρη ποικιλία ρυθμίσεων που προσφέρει το υπομενού «Expert» είναι απαλλαγμένη από θόρυβο και τα λοιπά τεχνουργήματα του MPEG.

Ενδεικτικά αναφέρω ορισμένες επιλογές για τους μερακλήδες: 2:3 pulldown, 3D motion adaptive processing, Pure Cinema Progressive Scan (σε PAL και NTSC), YNR (brightness noise reduction), CNR (color noise reduction), MNR (mosquito noise reduction), BNR (block noise reduction), δύο επίπεδα sharpness (high - medium), detail, white level, black level, black setup, gamma, hue, chroma level και delay, που αποθηκεύονται σε τρεις μνήμες χρήστη.
Με όπλο ένα DVD αναφοράς όπως το «Video Essentials» ή το «Avia GHT» μπορείτε κυριολεκτικά να πλάσετε την εικόνα στα μέτρα σας.

Προσωπικά, ακόμα κι αν έπαιζε χάλια τις ταινίες της συλλογής μου θα αγόραζα το TEAC με κλειστά μάτια, αφού είναι η πρώτη και μοναδική μέχρι στιγμής ψηφιακή συσκευή αναπαραγωγής που ξεπέρασε με χαρακτηριστική άνεση τον ήχο του βινυλίου, θυμίζοντας τις παλιές καλές μέρες των μαγνητόφωνων ανοιχτής ταινίας και της επαγγελματικής μου ενασχόλησης με το είδος.

Το ότι προσφέρει τουλάχιστον εφάμιλλη ποιότητα εικόνας με τον ανταγωνισμό, κάνει ακόμα πιο πικρή τη γεύση που ένιωσα όταν υποχρεώθηκα να το επιστρέψω στην αντιπροσωπεία, παρά την προσπάθεια δωροδοκίας που έλεγα στην αρχή.


Τεχνικά χαρακτηριστικά

Αναπαραγόμενα formats: CD, CD-R/RW, SACD, DVD-Video, DVD-Audio, DVD-R/RW, MP3, Video-CD, SVCD
DAC εικόνας: 12bit / 108MHz
DAC ήχου: 24bit / 192kHz
Έξοδοι εικόνας: CVS x2, S-Video x2, RGB x2 (Scart), YUV x1 (RCA)
Progressive Scan: Ναι (PAL, NTSC)
Ψηφιακές έξοδοι ήχου: Ομοαξονική, οπτική (TOS Link)
Αναλογικές έξοδοι ήχου: γραμμής stereo (RCA) x3, XLR x1, 5.1 (RCA)
Διαστάσεις (ΠxΒxΥ): 442 x 354 x 157 χιλ.
Βάρος: 21.2 κιλά
Αντιπρόσωπος: V.Net, τηλ.: 210-8897.900
Τιμή: 5.400 ευρώ

Συνολική εκτίμηση: 5 αστέρια (Απόλυτη Επίδοση)
Κατηγορία: High End

 

[Κώστας Φ.]

Αγαπητέ Σπύρο το συγκεκριμένο review σου πρέπει να το έχω διαβάσει - αν θυμάμαι καλά - 6 φορές (+1 τώρα στο forum!!)....

Mε κάτι τέτοια δε θες και πολύ να πας "καρφί" στην τράπεζα για ένα καταναλωτικό.....